บทที่ 09 ขวางหูขวางตา

บทที่ 09

ขวางหูขวางตา

         ผ่านมากกว่าสองสัปดาห์สำหรับชีวิตการฝึกงาน มาลารินกับกรกฏได้เรียนรู้งานต่าง ๆ ผ่านงานที่พวกเขาได้รับมอบหมาย มาลารินนั้นตั้งใจทำงานอย่างรอบคอบ เธอไม่ใช่คนพูดมากนัก ขณะที่กรกฏค่อนข้างร่าเริง พูดเก่ง และมักชวนมาลารินพูดคุยเสมอ ทำให้ทั้งสองสนิทกันอย่างรวดเร็ว จนทำให้พี่ ๆ ในแผนกแซวว่าพวกเขานั้นเข้ากันได้ดี

         มาลารินไม่ได้สนใจคำพูดพวกนั้นมากนัก เธอรู้ดีแก่ใจว่าตนกับกรกฏนั้นเป็นเพื่อนกันจริง ๆ ที่สำคัญ กรกฏนั้นมีแฟนอยู่แล้ว เธอกับเขาไม่มีทางเกินเลยกันไปมากกว่านี้แน่

         ในช่วงที่ผ่านมานั้น มาลารินก็รู้สึกหายใจหายคอสะดวกขึ้น เพราะการฝึกงานของเธอนั้นไม่ได้เกี่ยวข้องกับชวลิตโดยตรง แค่เป็นเด็กฝึกงานภายใต้โครงการที่เขาดูแลอยู่เท่านั้น ไม่ได้เจอเขาเลย แม้จะที่บ้านก็ตาม แต่กระทั่งวันหนึ่งที่มีประชุมใหญ่ เด็กฝึกงานอย่างพวกเธอก็ต้องเข้าร่วมประชุมเพื่อเรียนรู้งานอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ที่อาจจะต้องพบเจอเขาในวันนี้

         เสียงพูดคุยในห้องประชุมดังขึ้นอย่างไม่จริงจังนัก เพราะยังไม่ถึงเวลาเริ่ม บรรยากาศผ่อนคลายเมื่อพี่ ๆ ในทีมหันมาหยอกล้อเด็กฝึกงานสองคนที่นั่งอยู่ปลายโต๊ะ

         “ก้องกับลารินนี่สนิทกันดีนะ เห็นตัวติดกันทั้งวันเลย”

         “สองคนนี้อะไรยังไง มีอะไรที่พวกพี่ไม่รู้หรือเปล่าเนี่ย” เสียงพี่คนหนึ่งเอ่ยแซว ทำเอาหลายคนหัวเราะ

         มาลารินกับกรกฏหันมามองหน้ากันแล้วก็ยิ้ม ทั้งสองโบกมือปฏิเสธกันพลันวัน แต่ดูเหมือนจะไม่มีใครเชื่อนัก

         เสียงหัวเราะยังไม่ทันจางหาย จู่ ๆ เสียงประตูห้องประชุมก็ดังขึ้นเบา ๆ ก่อนที่ร่างสูงในชุดสูทสีเข้มของชวลิตจะก้าวเข้ามาพร้อมกับเลขาส่วนตัว ความเงียบนั้นก็แผ่คลุมทั้งห้องทันที

         ชวลิตไม่พูดอะไรสักคำ เขาขยับเก้าอี้นั่งลงตำแหน่งหัวโต๊ะที่ตรงข้ามกับเด็กฝึกงานทั้งสองคน ทุกคนนั้นรีบกลับสู่โหมดจริงจัง ไม่มีใครกล้าพูดเรื่องไร้สาระอีก

         การประชุมเริ่มต้นขึ้น ชวลิตนั่งฟังการรายงานอย่างเงียบ ๆ แต่สายตาของเขากลับเผลอมองเลยโต๊ะประชุมผ่านแฟ้มเอกสาร ซึ่งตรงไปยังใบหน้าเรียบเฉยของมาลารินที่กำลังตั้งหน้าตั้งตาฟังการประชุม เหมือนชวลิตจะไม่รู้ตัวเลยว่าเขาจ้องมองเธอกับเด็กฝึกงานที่ชื่อกรกฏมากเกินความจำเป็น

         “เราว่ารองฯ ชวลิตมองมาทางนี้บ่อยนะ” กรกฏโน้มตัวมากระซิบข้างหูมาลาริน “พวกเราทำอะไรผิดหรือเปล่า”

         มาลารินเม้มปากแน่น เธอไม่กล้าหันไปทางสายตาของชวลิตด้วยซ้ำ แต่ก็รู้สึกได้ถึงสายตาที่มองมาเหมือนเธอมีความผิดอยู่ตลอดเวลา

         “เค้าคงแค่อยากจะดูว่าเด็กฝึกงานอย่างพวกเราตั้งใจทำงานหรือเปล่าแค่นั้นแหละ” มาลารินกระซิบตอบกลับไป และสะกิดให้กรกฏหันกลับไปสนใจการประชุมต่อ

         ท่าทางที่ดูสนิทสนทของทั้งคู่นั้น อยู่ในสายตาของชวลิตแทบจะตลอดเวลา เขารู้สึกขวางหูขวางตาชะมัด และเมื่อการประชุมจบลง ทุกคนทยอยออกจากห้องประชุม ซึ่งมาลารินนั้นดูจะเร่งรีบกว่าใคร

         ชวลิตเปิดเอกสารเกี่ยวกับผู้รับเหมาะและทีมออกแบบที่เขารู้มาว่า มาลารินเป็นคนทำเอกสาร ดวงตาคู่คมมีแววครุ่นคิดบางอย่าง เขาหันไปหาวารีที่กำลังเก็บเอกสาร

         “คุณวารี ผมว่าเอกสารนี่มีบางจุดที่ขาดความรัดกุมนะ” ชวลิตเอ่ยขึ้น

         “อืม...แต่ว่าเอกสารผ่านการตรวจสอบแล้วนะคะ ตรงไหนที่ท่านรองฯคิดว่ามีปัญหาหรือคะ ดิฉันจะเรียกคุณธนาให้มาตรวจสอบอีกรอบ” วารีเอ่ย

         “ไม่ต้อง ให้คนที่ทำเอกสารนี้มาพบผมโดยตรง ตรงนี้เป็นหน้าที่สำคัญ เพราะมันส่งผลกระทบต่อความคืบหน้าของการโดยรวม”

         “แต่เรื่องเอกสารนี่ ไม่จำเป็นต้องถึงมือท่านรองฯ หรอกนะคะ” วารีเอ่ย

         ชวลิตเม้มปากเล็กน้อย ก่อนจะเอ่ยเสียงเรียบ “ผมสั่ง...”

         ลางสังหรณ์ของมาลารินมักไม่ผิด หญิงสาวรู้สึกว่าการที่ชวลิตเรียกเธอมาคนเดียวนั้นมีเหตุผลบางอย่าง แต่เธอไม่รู้ว่าเขาคิดจะทำอะไร แน่นอนว่าเรื่องผิดผ่านการทำงานนั้นเป็นเพียงข้ออ้างของเขาอย่างแน่นอน

         มาลารินสูดหายใจลึก ขณะก้าวตามวารีออกมาจากลิฟท์ที่ชั้น 21 เลขาสาวสื่อสารกับชวลิตที่อยู่ในห้องทำงานผ่านอินเตอร์คอม

         “คุณมาลารินมาถึงแล้วค่ะ”

         “ให้เธอเข้ามา” เสียงราบเรียบของเขาดังผ่านอินเตอร์คอมแล้วก็เงียบลงไป

         “เชิญค่ะ” วารีผายมือไปยังประตูห้องทำงานที่ปิดสนิท

         “คุณวารีไม่เข้าไปด้วยกันเหรอคะ?” มาลารินถาม แววตาเธอดูกังวลไม่น้อย

         วารียิ้มบาง ๆ “ท่านรองฯ ให้คุณเข้าไปคนเดียวค่ะ เชิญค่ะ อย่าให้ท่านรอนานเลย”

         มาลารินยิ้มเจื่อน เธอสูดหายใจอีกครั้ง บอกกับตัวเองว่าอะไรจะเกิดก็ต้องเกิด เธอเปิดประตูเข้ามาให้ทำงานที่เงียบเชียบของเขา มีเสียงนาฬิกาบนผนังดังขึ้นอยู่ในความเงียบ ไม่ต่างจากแรงกดดันบางอย่างในใจของเธอ

         “ปิดประตู...”

         เสียงราบเรียบแฝงด้วยความเย็นชาเอ่ย มาลารินจำใจต้องหันไปปิดประตูห้องทำงานของเขา และทันทีที่บานประตูปิดลง ยังไม่ทันที่มาลารินจะเอ่ยคำใด แก้วกาแฟก็พุ่งผ่านหน้าเธอไป ชนกับผนังด้านหลังแตกระจาย แผ่นกระกระเบื้องสีอ่อนเปื้อนคราบสีน้ำตาลเข้ม เศษแก้วแหลมคมแตกกระจายอยู่บนพื้น

         มาลารินชะงักเท้าอยู่กลางห้อง หัวใจเหมือนจะหล่นไปอยู่ที่ตาตุ่ม เธอก้มมองเศษกับที่เพิ่งจะผ่านหน้าไป แล้วหันไปสบตากับชวลิตที่ยืนหน้านิ่งอยู่หลังโต๊ะทำงานตัวใหญ่ สีหน้าของเขาดูไม่รู้สึกผิดสักนิดที่เกือบทำให้เธอได้เลือด

         “รู้มั้ย ฉันเกลียดอะไรมากที่สุด...” เสียงของเขาต่ำลึก เค้นทุกคำออกมาด้วยความรู้สึกเจ็บแค้น

         มาลารินกลืนน้ำลายลงคอ มือที่สั่นเทาอยู่ประสานเข้าหากันแน่น เธอแทบหยุดหายใจเมื่อร่างสูงก้าวออกมาจากหลังโต๊ะทำงาน มาหยุดตรงหน้า สายตาคมกริบมองเธอในชุดนักศึกษาตั้งแต่หัวจรดเท้า

         “ทั้งที่แม่ของเธอทำลายครอบครัวของฉัน แต่เธอก็ยังมีชีวิตที่ดีได้ ทั้งที่เธอควรจะกลายเป็นเด็กข้างถนนแท้ คุณย่าเมตตาจนฉันโคตรเกลียดเธอฉิบหายเลย!”

         คำว่าเกลียดของเขาบาดลึกลงในใจของเธอ ดูเหมือนว่าไม่ว่าเวลาจะผ่านไปนานแค่ไหน ไม่ว่าเธอจะยอมแลกอะไร ก็ไม่อาจลบล้างความเกลียดชังในใจของเขาที่มีต่อเขาไปได้เลย

         “เอาเถอะ คุณย่าคงเมตตาเธอเหมือนหมาตัวนึงนั่นแหละ แต่คุณย่าจะรู้หรือเปล่าว่าคนที่คุณย่าเมตตาทั้งแรดและร่านขนาดไหน”

         มาลารินหน้าชาวาบ เธอเงยหน้าขึ้นมองเขาที่สาดซัดคำพูดร้าย ๆ ใส่เธอ

         “เห็นแล้วมันขวางหูขวางตาฉันจริง ๆ”

         “ฉันทำอะไร?” มาลารินถามอย่างไม่เข้าใจ เธอก็อยู่ในส่วนของเธอ ตั้งใจทำหน้าที่ของตัวเองให้ดีที่สุดแล้ว ทำไมเขาถึงยังหาเรื่องเธออีก

         “คุณย่าส่งเธอมาฝึกงานที่นี่ไม่ใช่เหรอ? แล้วยังมีหน้าระริกระรี้กับผู้ชาย มาทำงานหรือมาหาผัวกันแน่!” เสียงเขาเข้มขึ้น แววตาเต็มไปด้วยโทสะเมื่อนึกถึงภาพที่เธอยิ้ม หัวเราะกับกรกฏในห้องประชุม อีกทั้งคำพูดที่คนพวกนั้นแซวว่าเธอสนิทสนมกับชายอื่น ก็ทำให้ในใจของเขาร้อนรุ่มอย่างบอกไม่ถูก ถ้าไม่สั่งสอนเธอบ้าง เธอจะยิ่งเป็นไปมากกว่านี้

         มาลารินกลืนน้ำลายลงคอ พยายามอดกลั้นต่อถ้อยคำดูถูกพวกนั้น เธอคิดว่าตัวเองไม่ควรจะอยู่ตรงนี้อีก จึงรวบรวมความกล้าเอ่ยกับเขา

“ถ้าไม่ได้จะเรียกฉันมาเพราะเรื่องงาน งั้นฉันขอตัวกลับไปทำงานต่อนะคะ”

มาลารินก้มศีรษะให้เขาเล็กน้อยก่อนจะหมุนตัวกลับ ร่างสูงก้าวยาว ๆ ตามมา มือหนารวบลำคอระหงด้วยมือเดียวจากด้านหลัง ก่อนจะหมุนตัวเธอให้หันกลับมา แล้วดันตัวเธอลงให้คุกเข่าลงไปตรงหน้าเขา

“คุณจะทำอะไร?” มาลารินเงยหน้ามองเขา มือหนากดไหล่ของเธอลงไม่ให้หญิงสาวนั้นต่อต้านลุกขึ้นมา

ชวลิตก้มมองเธอ ดวงตาของมีประกายบางอย่าง มือหนาปลดเข็มขัดกางเกงออก มาลารินใจเต้นรัว เธอเริ่มจะเข้าใจในความหมายของเขา

“จัดการสิ งานของเธอ หน้าที่ของเธอก็คือทำให้ฉันพอใจ ลืมแล้วหรือไง?”

มือหนากดใบหน้าของเธอแนบกับเป้ากางเกงของเขาที่มีท่อนเนื้อพาดเฉียงเป็นลำยาว เธอผละออกมาด้วยความตกใจ เงยหน้ามองเขา

“ทำไมล่ะ? อยากให้ฉันเกลียดเธอน้อยลงไม่ใช่หรือไง” น้ำเสียงพร่าเอ่ย เขารู้สึกเหมือนตัวเองถือไพ่เหนือกว่าเธออย่างไรก็ไม่รู้

“ฉันคิดว่าคุณไม่ต้องการฉันแล้ว...”

มุมปากเขายกยิ้มน้อย ๆ มือหนาแตะแก้มของเธออย่างแผ่วเบา...

“ต้องการสิ ฉันจะไม่ต้องการเธอได้ยังไง...”