บทที่ 08 เด็กฝึกงาน

บทที่ 08

เด็กฝึกงาน

         หลังจากกลับไทย ชวลิตใช้เวลาพักผ่อนถึงสองสัปดาห์เต็ม ก่อนที่จะเริ่มเข้ามารับตำแหน่งรองกรรมผู้จัดการฝ่ายพัฒนาธุรกิจ ที่เขาจะเขามาช่วยดูแลโครงการใหม่ของบริษัท

         รถยุโรปคันสีดำแล่นเข้าไปในอาคารสำนักงานใหญ่ของบริษัทสุรีย์ฉาย ซึ่งเป็นบริษัทอสังหาริมทรัพย์ในเครือของครอบครัว พนักงานบางส่วนยืนรอต้อนรับด้านหน้า เมื่อร่างสูงกว่าร้อยแปดสิบห้าเซนติเมตรในชุดสูทเรียหรูสีกรมท่าก้าวลงมา เขาก็ดูโดดเด่นได้โดยไม่ต้องพยายาม

         “ยินดีต้อนรับค่ะ เชิญที่ชั้น 21 ได้เลยค่ะ ดิฉันเตรียมห้องทำงานไว้เรียบร้อยแล้ว”

         วารี เลขาสาววัยสามสิบปีในชุดสูทสีดำยิ้มอย่างเปิดเผย หล่อนเป็นผู้ชายเขาตั้งแต่ดูแลสาขาที่ลอนดอน เมื่อเขากลับมาที่ไทย ชวลิตจึงให้เอกลับมาช่วยงานที่นี่ด้วย

         “ครับ” ชวลิตพยักหน้าเบา ๆ เท้าของเขาก้าวเข้าไปในตึกอย่างมั่นคง

         ภายในล็อบบี้ พนักงานต่างพากันเงยหน้า สายตามองเขาอย่างตื่นเต้น เขาหันมายิ้มให้ทุกคนอย่างเป็นมิตร เสียงกระซิบกระซาบดังขึ้นในหมู่พนักงานหญิงที่ชื่นชมในความหล่อและดูดีในภาพลักษณ์ของเขา ซึ่งสร้างความประทับใจแก่ผู้พบเห็นได้ไม่ยาก

         เขาก้าวเข้ามาในลิฟท์ผู้บริหาร เลขาสาวก้าวตามเข้าไป เธอเริ่มอธิบายตารางงานต่าง ๆ กับเขาอย่างคล่องแคล่ว

         “วันนี้ไม่มีอะไรมากค่ะ ประชุมตอนบ่ายกับทีมโครงการใหม่ พรุ่งนี้ก็จะมีเด็กฝึกงานมาร่วมด้วย รายชื่อเด็กฝึกงาน ฉันวางไว้บนโต๊ะเรียบร้อยแล้วค่ะ”

         “ขอบคุณคับ”

         ประตูลิฟท์เปิดออกมาถึงขึ้น 21 วารีนำเขาไปยังห้องทำงานส่วนตัว เมื่อเขานั่งลงที่เก้าอี้หลังโต๊ะทำงานตัวใหญ่ก็หยิบแฟ้มรายชื่อเด็กฝึกงานขึ้นมาเปิดดู และในนั้นมีชื่อหนึ่งสะดุดตาเขาอย่างจัง

         ‘มาลาริน รักษ์แดนดิน’

         ปลายนิ้วของเขาชะงักค้างอยู่ที่ขอบแฟ้ม ชวลิตเงยหน้ามองวารี

         “ผมต้องการให้คุณตัดชื่อเด็กฝึกงานที่ชื่อมาลารินออกไป” เขาเอ่ยเสียงเรียบ แววตาจริงจัง

         “ท่านประธานใหญ่เป็นคนส่งเธอมาค่ะ” วารีรายงานตามตรง ซึ่งเธอไม่รู้ว่าเด็กฝึกงานที่ชื่อมาลารินนั้นมีความเกี่ยวข้องกับพวกเขาอย่างไร แต่คิดว่าชวลิตไม่พอใจเธอมาก ๆ

         เขาโบกมือให้วารีออกไป ใบหน้าหล่อเหลานั้นเครียดขึง กรามหนาขบกันแน่น ในใจของเขาเริ่มคุกรุ่น ดูเหมือนว่ามาลารินจะกล้าดีเกินไปแล้ว

         ณ ห้องนั่งเล่นภายในเรือนหลังที่อนงค์อยู่ประจำ หญิงชรานั่งอยู่บนโซฟาหนังสีน้ำตาล มือข้างหนึ่งถือถ้วยชา อีกข้างหนึ่งเปิดแฟ้มเอกสารที่ส่งมาจากสำนักงานใหญ่ ดวงตาภายใต้กรอบแว่นอ่านเอกสารอย่างพินิจ ก่อนจะเงยหน้ามองมาลารินที่นั่งพับเพียบเรียบร้อยอยู่ตรงหน้า

         “พรุ่งนี้ไปแต่เช้านะลาริน” อนงค์เอ่ยเสียงเรียบ จิบชาเบา ๆ ก่อนจะพูดต่อ “ตั้งใจเรียนรู้ให้มากล่ะ ฝึกงานเป็นประสบการณ์ที่ดีเลยนะ”

         “ค่ะคุณท่าน ขอบพระคุณคุณท่านมากนะคะที่ให้โอกาสหนู”

         มาลารินยกมือไหว้อนงค์ด้วยความรู้สึกขอบคุณ แม้ในใจลึก ๆ เธอจะไม่ได้ยินดีกับการเข้าไปฝึกงานที่นี่ก็ตาม จริง ๆ แล้วมาลารินยื่นเอกสารฝึกงานไปที่อื่นแล้ว แต่เธอต้องยกเลิกไป เพราะอนงค์ได้จัดการให้เธอไปฝึกงานที่บริษัทสุรีย์ฉายแล้ว

         เธอรู้ในความหวังดีของอนงค์ รู้มาตลอดว่าอนงค์เมตตาเธอขนาดไหน อนงค์ให้ที่พักพิง ให้ข้าวให้น้ำ ให้เงินเธอใช้ตลอดทุกเดือน ส่งเสียเธอเรียนจนถึงปริญญาตรี ดังนั้น มาลารินจึงไม่กล้าปฏิเสธน้ำใจของอนงค์สักนิด

         “ถ้าธารินทำการบ้านเสร็จแล้ว เรียกมาหาฉันด้วย ฉันมีขนมจะให้” อนงค์บอกด้วยรอยยิ้ม

         มาลารินพยักหน้าก่อนจะค่อย ๆ ออกจากห้องไปอย่างนอบน้อม เธอนั้นรู้สึกขอบคุณในความเมตตาของอนงค์เสมอ ยิ่งกับมาธาริน น้องชายของเธอ อนงค์เอ็นดูมาธารินมาก ๆ มักจะคอยเรียกหาน้องชายเธอเสมอ และมักจะบอกให้น้องชายเธอไปนอนเป็นเพื่อนบ่อย ๆ เธอรู้สึกซาบซึ้งใจ บอกกับตัวเองว่า แม้จะไม่มีโอกาสตอบแทน แต่จะไม่ลืมพระคุณของอนงค์ไปตลอดชีวิต

         เธอเดินกลับมายังบ้านพักหลังเล็ก ขณะที่กำลังจมอยู่กับความคิดของตัวเองอยู่ แฟ้มเอกสารก็ลอยลิ่วเฉียดศีรษะของเธอไป

         มาลารินใจหายวาบ หันไปมองชวลิตที่เดินออกมาจากสวนเล็ก ๆ เหมือนกับว่าเขากำลังรอคอยที่จะจัดการบางอย่างกับเธออยู่แล้ว

         “อยากลองดีกับฉันใช่มั้ย?” เขาเค้นเสียงลอดไรฟัน กรามหนาบดแน่น “นอกจากจะหน้าด้านหน้าทนอยู่ที่นี่แล้ว ยังกล้าเสนอหน้าไปที่บริษัทอีกหรือไงวะ!”

         มาลารินสะดุ้งกับเสียงตวาดลั่นของเขา มือบางประสานเข้าหากันแน่น ไม่คิดจะแก้ตัวใด ๆ เขานิ่วหน้าเธอที่เอาแต่นิ่ง ร่างสูงก้าวไปหาเธอด้วยความโกรธ แต่ต้องชะงักเมื่อได้เสียงหนึ่งดังขึ้น...

         “ลาริน...”

         มาธารินยืนมองพี่สาวของเขาที่ยืนอยู่กับผู้ชายคนหนึ่งด้วยความสงสัย เพราะไม่รู้ว่าอีกฝ่ายเป็นใคร

         มาลารินตกใจ รีบเดินไปหามาธาริน ใช้ตัวเองบังน้องชายเอาไว้

         “คุณท่านให้ไปหาน่ะ รีบไปเร็ว” มาลารินกระซิบบอกน้องชาย หมุนตัวให้อีกฝ่ายวิ่งไปทางหลังบ้าน

         ชวลิตนิ่วหน้า หัวใจของเขาเต้นโครมคราม แม้ได้สบตากับเด็กชายคนนั้นเพียงเสี้ยววินาที แต่เขากลับรู้สึกว่ามีบางอย่างกระแทกเข้าที่กลางใจของเขาอย่างจัง

         “เด็กคนนั้นเป็นใคร?”

         “น้องชายฉันค่ะ” มาลารินตอบโดยไม่มองหน้า ราวกับคนกำลังปกปิดความผิด

         ชวลิตไม่พูดอะไร เขาเดินหันหลังกลับไปง่าย ๆ เหมือนลืมเรื่องก่อนหน้านี้ไปอย่างสิ้นเชิง มาลารินถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอก เธอหวังว่าเขาจะไม่สงสัยอะไร

         ชวลิตก้าวเท้าช้า ๆ มาตามทางเดินที่ทอดยาวไปยังเรือนหลังเล็ก เขาหยุดเดินเล็กน้อย หันกลับไปมองด้านหลัง เห็นเพียงหลังคาของเรือนหลังใหญ่ที่อยู่ไม่ไกล ภาพในอดีตก็หวนกลับเข้ามาในใจ

         ครั้งหนึ่ง ที่แห่งนั้นเคยเต็มไปด้วยเสียงพูดคุย เสียงหัวเราะ เต็มไปด้วยความอบอุ่น แต่วันนี้เขารู้สึกว่าบรรยากาศนั้นเงียบเหงา เขาก้าวเดินต่อไปด้วยความรู้สึกที่หนักอึ้ง

         เขาเดินผ่านประตูไม้ของเรือนหลังเล็ก เสียงบทสนทนาเบา ๆ ดังแว่วมาจากด้านใน เป็นเสียงของอนงค์กับเสียงของเด็กชายคนหนึ่ง เธอเขาคาดเดาได้ว่าเป็นใคร

         “อร่อยมั้ยธาริน” เสียงของอนงค์ฟังดูอบอุ่น

         “อร่อยมากเลยครับคุณท่าน” น้ำเสียงของเด็กชายเต็มไปด้วยความสดใสร่าเริง

         ชวลิตยืนนิ่งอยู่ตรงนั้น หัวใจของเขาเต้นระรัว พลันใบหน้าของเด็กชายคนนั้นที่เห็นเพียงเสี้ยวนาทีก็ปรากฏชัด เขาเข้าใจบางเรื่องได้ทันที

         เขาถอนหายใจออกมาเบา ๆ ก่อนจะหันหลังเดินออกไป ทิ้งความรู้สึกบางอย่างไว้เบื้องหลัง ราวกับไม่อยากจะสนใจมันอีก...

         โต๊ะสีเข้มกลางห้องล้อมด้วยเก้าอี้ เสียงหน้าจอโฮโลแกรมแสดงกราฟรายงานยอดขายไตรมาสก่อนยังดังแผ่ว ขณะที่ทีมพัฒนาธุรกิจกำลังทยอยเข้าสู่ห้องประชุม

         ชวลิตนั่งอยู่หัวโต๊ะในชุดสูทสีเข้ม ใบหน้าหล่อเหลานั้นดูเรียบเฉย ท่วงท่าของเขาสงบนิ่งดูน่าเคารพ

         “วันนี้เรามีเด็กฝึกงานมาร่วมทีมด้วยครับ” ธนา หัวหน้าแผนกพัฒนาธุรกิจเอ่ยขึ้น พลางหันไปทางประตู เด็กฝึกงานสองคนเดินเข้ามา เป็นนักศึกษาหญิงหนึ่งคน นักศึกษาชายหนึ่งคน

         “สวัสดีครับท่านรองฯ ผมกรกฏ เพิ่มพูนทรัพย์ ฝากเนื้อฝากตัวด้วยครับ” นักศึกษาหนุ่มรายงานตัวอย่างกระตือรือร้น

         ชวลิตพยักหน้าเบา ๆ ขณะที่มาลารินยืนนิ่งสูดหายใจลึก เธอก้าวออกมาข้างหน้าเล็กน้อย

         "สวัสดีค่ะ ดิฉันมาลาริน...”

         ยังไม่ทันที่มาลารินจะกล่าวแนะนำตัวเสร็จ ชวลิตก็หยิบแท็บเล็ตขึ้นมาดู บรรยากาศในห้องประชุมก็เงียบลงทันที ทุกสายตาหันมามองมาลารินเป็นตาเดียว

         “เริ่มประชุมเลยครับ” ชวลิตกล่าวเสียงเรียบ

         มาลารินยืนนิ่งเหมือนคนทำอะไรไม่ถูก เธอรู้สึกอายแต่ต้องฝืนยิ้มออกมาอย่างจืดเจื่อน เธอหันไปสบตาวารี เลขาส่วนตัวของชวลิต หล่อนพยักเพยิดหน้าบอกให้เธอไปนั่งยังมุมที่จัดให้ไว้สำหรับนักศึกษาฝึกงาน และการประชุมก็เริ่มต้นขึ้น

         “สวัสดี เราก้องนะ เธอชื่ออะไร?” กรกฏหันมาทักทายมาลารินอย่างเป็นมิตร

         มาลารินพยักหน้าด้วยรอยยิ้ม ตอบกลับไปอย่างเป็นมิตรเช่นกัน “สวัสดีนะก้อง เธอเรียกเราลารินก็ได้”

         เด็กฝึกงานสองคนเริ่มผูกมิตรกันผ่านบทสนทนาเล็ก ๆ พวกเขาคิดว่าสามเดือนต่อจากนี้จะต้องทำงานร่วมกัน แผนกนี้มีเด็กฝึกงานสองคน คงมีพวกเขาสองคนที่จะสนิทกันที่สุด

         ขณะที่กำลังพูดคุยกันเบา ๆ มาลารินก็รู้สึกได้ถึงสายตาคู่หนึ่งกำลังจับจ้อง เมื่อหันไปทางหัวโต๊ะที่ชวลิตนั่งอยู่ เธอก็เห็นสายตาคมกริบเขามองมา แววตาคู่นั้นไร้แววอ่อนโยน มีเพียงความเกลียดชังที่แผ่กระจายออกมาจนเธอรู้สึกเย็นเยียบลงกระดูกสันหลัง

         มาลารินสบตาเขาเพียงเสี้ยววินาทีก็ต้องเบือนหน้าหนี ความรู้สึกเหมือนถูกหนามแหลมทิ่มแทงบาดลึกเข้าไปในหัวใจของเธอ ทั้งที่อยากทำใจให้เคยชิน แต่มาลารินก็ยังทำไม่ได้เสียที...