บทที่ 0003

เสียงก้อนหินกระทบเข้าที่หลังของคนร่างอ้วนอย่างสุดแรง เป็นพละกำลังมหาศาล จนทำให้อี้ฟูถึงกับล้มกลิ้งลงไปนอนกับพื้นดินอย่างรวดเร็ว

บรรยากาศตอนนี้เงียบสงบ บรรดาเสียงสัตว์ป่าน้อยใหญ่เริ่มกู่ร้องขึ้นมา ท้องฟ้าเริ่มมืดสลัว แสงอาทิตย์ยามอัสดงเริ่มค่อยๆคืบคลานล่วงลับไปอย่างช้าๆ

แต่ทันใดนั้นเอง....

สตรีร่างเล็กที่นอนแน่นิ่ง กลับลืมตาตื่นขึ้นมาอย่างอัตโนมัติ นางใช้ขาถีบไปที่จุดสงวนของบุรุษร่างอ้วนตรงหน้าอย่างเต็มแรง

"โอ้ยย......" อี้ฟูร้องขึ้นมาด้วยความเจ็บปวด เมื่อจุดสำคัญในชีวิตของเขาถูกทำลายลวไปต่อหน้าต่อตา มือหนารีบจับไปที่กล่องดวงใจของตนเองโฮ้ร้องด้วยความเจ็บปวด และจุกเสียด จนใบหน้าเขียวคล้ำ

สตรีร่างเล็กลุกขึ้นนั่งราวกับตุ๊กตาล้มลุก สายตาเย็นชายังคงมองดูบรรยากาศรอบตัวอย่างมึนงง แววตาที่ดุร้ายฉายขึ้นมาจากดวงตาของนางจนน่าขนลุก

เมื่อเหตุการณ์ทุกอย่างถาโถมเข้ามาในความทรงจำของเจ้าของร่างเดิม นางค่อยๆไล่เรียงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น ก่อนจะใช้แววตาดุร้าย เพ่งเล็งไปที่บุรุษตรงหน้าอย่างกับแมลงวันหัวเขียวตัวหนึ่ง

"บัดซบ!!!..." สตรีร่างเล็กสบถออกมาอย่างเกรี้ยวกราด

อี้ฟูยังคงมึนงงกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น การที่จะมีเมียสักครั้ง ทำไมถึงได้ยากเย็นแสนเข็ญถึงเพียงนี้ เขามองไปที่สตรีตรงหน้า แววตานางราวกับเปลี่ยนเป็นคนละคน แววตาในตอนนี้ ดูดุร้ายชวนให้ขนหัวลุกเป็นอย่างมาก

"ถอดออกมา....." สตรีตรงหน้าคำรามเสียงเย็นชาออกมา นางใช้นิ้วชี้ไปที่อาภรณ์ของอี้ฟู เขาก็รีบถอดอาภรณ์ โยนไปให้นางอย่างอัตโนมัติ และรีบหันหน้าหนีอย่างหวาดกลัว

ชุดที่ขาดรุดรุยถูกสับเปลี่ยนอย่างรวดเร็วภายในเวลาไม่นาน จากนั้นนางจึงลุกขึ้นเดินเข้าไป แล้วหยุดอยู่เบื้องหน้าบุรุษตัวปัญหาของเรื่องราวทั้งหมด

"เจ้าชื่ออี้ฟูสินะ...?

"ใช่ๆๆ น้องหรงเอ๋อร์..เจ้าแค่ยิมยอมให้ข้าดีๆ ข้าก็ไม่ต้องเปลืองแรงใช้กำลังให้เจ้าต้องเจ็บตัวเช่นนี้....?

"เจ้า...อยากจะสนุกกับข้ามากเลยหรือ....? สตรีตรงหน้าแสยะยิ้มออกมาอย่างชั่วร้าย

"ช..ใช่แล้ว..." บุรุษร่างอ้วนรีบฉีกยิ้มให้สตรีร่างเล็กตรงหน้า เผยแววตาเจ้าเล่ห์ขึ้นมาในทันที

"หึ...อยากสนุกกับข้า ก็ไม่ยาก เจ้าแค่เดินเข้ามาใกล้ๆข้าสิ...ข้าจะพาเจ้าสนุก อย่าง..ไม่..มี..วัน..ลืม เชียวละ" สตรีร่างเล็กรีบกล่าวเน้นคำหลังสุดออกมา นางยกยิ้มที่มุมปาก เผยแววตาชั่วร้ายมองไปที่บุรุษร่างอ้วนตรงหน้าอย่างเย้ยหยัน

อี้ฟูดีใจจนลืมตัว เขารีบวิ่งเข้าไปหาสตรีตรงหน้าตามคำขอ ฝ่ามือใหญ่ๆ กำลังจะลูบไล้ไปที่ใบหน้าอันขาวผ่องของคนตัวเล็ก แต่ยังไม่ทันที่เขาจะได้สัมผัส

สตรีตรงหน้ากลับใช้แรงเพียงน้อยนิด บิดไปที่ข้อมือของอี้ฟูเสียงดัง"เปราะ!!!!ทันที

"อ้ากกก......" อี้ฟูร้องตะโกนลั่นป่าด้วยความเจ็บปวด ไม่นานเขาก็ล้มตัวลง นอนคดตัวกองอยู่ที่พื้นราวกับไส้เดือดถูกน้ำร้อน

ไม่เพียงเท่านั้น สตรีร่างเล็กเดินเข้าไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว นางใช้เท้าข้างหนึ่งยกขึ้น เหยียบไปที่กล่องดวงใจของอี้ฟู แล้วบดขยี้ลงไปช้าๆ ไม่นานก็เริ่มกดแรงลงไปที่ปลายเท้าอย่างสุดกำลัง

"อ้ากกก....." บุรุษร่างอ้วนตะโกนออกมาอย่างสุดแรง เมื่อกล่องดวงใจที่หวงแหนที่สุด ถูกบดขยี้ด้วยเท้าเล็กๆแต่มีพลังมหาศาล ยิ่งทำให้เขาเจ็บปวดปานจะขาดใจตาย

เหตุการณ์ทุกอย่างเกิดขึ้นอย่างรวดเร็ว จนอี้ฟูไม่ทันได้ตั้งตัว เขาได้แต่ทนรับความเจ็บปวดในครั้งนี้อย่างอดสู ใบหน้าของอี้ฟูแสดงความโกรธจนเลือดขึ้นหน้า แต่ก็ทำอะไรไม่ได้ ได้แต่ร้องโอดครวญออกมาอย่างกล้ำกลืน

"นังปีศาจ.....ข้าจะบอกท่านพ่อให้จัดการกับเจ้า คอยดูเถอะ......?

"ปีศาจ.....อืม ช่างเป็นชื่อที่น่าฟังยิ่งนัก ถ้าเช่นนั้น...เจ้าจงมองข้าให้ดีๆ จงอย่าได้กระพริบตาเชียว ว่าปีศาจที่เจ้าเคยเห็นมา โหดร้ายเหมือนกับข้าหรือไม่...?

แววตาของนางในตอนนี้คล้ายกับวิญญาณร้ายเข้าสิงร่าง พร้อมจะกำจัดทุกคนที่อยู่ตรงหน้าให้สิ้นซากในทันที

"จ...เจ้าจะทำอะไรข้า ช่วยด้วย ช่วยข้าด้วย...โอ้ยย...."

อี้ฟูเบิกตากว้างอย่างตกใจ เผยให้เห็นแววตาดุร้ายของสตรีร่างเล็ก สิ้นเสียง...อี้ฟูร้องตะโกนดังลั่นป่า ไม่นานก็มีชายหนุ่มอีกสามคน ที่กำลังเฝ้าดูต้นทางอยู่ด้านนอก วิ่งเข้ามาดูเหตุการณ์อย่างลุ้นระทึก

ชายทั้งสามร่างกายกำยำ ได้ล้อมรอบสตรีร่างเล็กเอาไว้อย่างรวดเร็ว

"เฮ้อออ.....ช่างเป็นร่างที่ไร้ประโยชน์เสียจริง กลับไปข้าจะต้องบำรุงร่างนี้ให้มากเสียหน่อย ตัวเล็กเยี่ยงนี้ ช่างน่ารำคาญใจยิ่งนัก.."

สตรีร่างเล็กส่ายหัวไปมา นางใช้สายตาเหยียดหยาม มองชายหนุ่มทั้งสามที่ยังยืนลังเลอยู่อย่างไม่กระพริบตา

สถานการณ์ตอนนี้เหมือนนางเป็นฝ่ายเสียเปรียบ แต่ตรงกันข้าม นางกลับไม่ได้รู้สึกสะทกสะท้าน หวาดกลัวเลยแม้แต่น้อย

"พวกเจ้ายังจะมัวยืนรออะไรอยู่อีก รีบจัดการนางให้ข้าเร็วเข้าสิ....? อี้ฟูรีบออกคำสั่งกับลูกน้องทั้งสามคน

"คิดจะจัดการข้ารึ!!! ถ้าทำได้ก็ลองเข้ามาดู...." สตรีร่างเล็กไม่รอช้า นางถีบชายหนุ่มทั้งสามคนไปไม่ยั้ง จนพวกเขาสามคนนอนลงไปกองกับพื้นอย่างง่ายดาย

บุรุษหนุ่มสามคนต่างกระเสือกกระสนรีบลุกขึ้นยืน เตรียมตัวจะวิ่งหนี แต่ถูกสตรีตรงหน้ากระโดดถีบไปอีกครั้งเข้าเสียก่อน จนพวกเขาล้มลุกคลุกคลาน แล้วกระทืบซ้ำลงไปทันทีอย่างไม่ปรานี

"จะหนีรึ ไม่ง่ายเช่นนั้นหรอก ไหนพวกเจ้าอยากจะสนุกกับข้าอย่างไรเล่า ข้ายังสนุกไม่เต็มอิ่มเลย พวกเจ้าคิดจะหนีแล้วรึ อยู่เล่นเป็นเพื่อนข้าก่อนสิพี่ชายทั้งสาม.."

แววตาสตรีร่างเล็ก จ้องมองชายหนุ่มทั้งสามอย่างกับจะกินเลือดกินเนื้อ ชายหนุ่มทั้งสามรู้สึกขนหัวลุกไปทั้งตัวทันที

สตรีร่างเล็กเตะไปที่ปลายคางของชายหนุ่มทั้งสามจนสลบไปในที่สุด นางรีบหันกลับไปมองตัวต้นเรื่องอย่างไม่กระพริบตา ทำเอาบุรุษร่างอ้วนกลัวจนฉี่ราด ไหลนองออกมาเต็มพื้นอย่างไม่รู้ตัว

"ท่านพี่อี้ฟู นี้ท่านดีใจ..ถึงกับฉี่ราดออกมาเลยหรือ..? สตรีร่างบางกระพริบตาปริบๆ ถามออกไปอย่างเย้ยหยัน

"อย่า...อย่าเข้ามานะ เจ้า..เจ้ามันปีศาจชัดๆ....อย่าเข้ามานะ...."

"ไอ๋หย๋า.....ข้าก็ไม่อยากจะเข้าใกล้ท่านนักหรอก แต่น้องหรงเอ๋อร์คนนี้ มิใช่คนเดิมอีกต่อไป ข้ามิอาจทนเห็นคนที่เลวทรามระยำต่ำช้า ยังลอยหน้าลอยตาอยู่ตรงนี้ได้อีก ข้าก็แค่...รู้สึกคันมือคันเท้าขึ้นมาเอาเสียดื้อๆ เอ๋..จะทำอย่างไรต่อไปดีน๊า...?

"อย่า..ข้ากลัว..แล้ว อย่าทำอะไรข้าเลย....ข้าจะไม่ทำอะไรเจ้าอีกแล้ว...ข้าสัญญา" อี้ฟูรีบตะโกนร้องขอชีวิต จากสตรีร่างเล็กที่อยู่ตรงหน้า

"แล้วเมื่อครู่ ที่เจ้าทำกับข้าเยี่ยงสัตว์เล่า ข้าไม่เห็นเจ้าจะสำนึกผิดอะไรขึ้นมาเลย...? สตรีตรงหน้าเดินเข้าไป นางใช้เท้ากระทืบไปที่กล่องดวงใจของอี้ฟูอีกครั้ง ก่องจะลงน้ำหนักบดขยี้แทบจะแหลกคาเท้าของนางอย่างอำมหิตเลือดเย็น

"อ้าก...."

"หึ...ในเมื่อของรักของเจ้า มันชอบสร้างความเดือดร้อนให้กับผู้อื่นดีนัก เช่นนั้นข้าจะช่วยสงเคราะห์ กำจัดมันทิ้งให้เจ้าเอง"

"ย..อย่านะ..อ้ากกกก....." อี้ฟูสลบลงไปในทันทีด้วยความเจ็บปวด

"เฮ้ออ.....เจ้าอ้วนนี้ ช่างทนมือทนเท้าข้าดียิ่งนัก แต่ช่างเถอะ โชคดี..พวกเจ้าก็อาจรอด หากโชคร้าย...พวกเจ้าก็ตกเป็นอาหารของสัตว์ป่าไปสะ ข้าลาละ...."

หลังจากจัดการกับอันธพาลทั้งสี่คนเป็นที่เรียบร้อย สตรีร่างบางไม่รอช้า นางรีบจัดชุดให้เข้าที่เข้าทาง ก่อนจะเดินหันหลังจากไปโดยไม่หันกลับมามอง

เสียงลมพัดผ่านต้นไม้ใหญ่ ยอดไม้สั่นไหวไปมา สตรีร่างบางปัดมือทำความสะอาดร่างกายของนางจนเรียบร้อย นางตั้งใจจะลงจากเขา เพื่อกลับไปหามารดาเจ้าของร่างนี้ ตอนนี้ร่างกายนางเริ่มร้าวระบมเป็นอย่างมาก

"อ่ะ....ร่างนี้ช่างอ่อนแอเสียจริง ยังไม่ทันที่จะออกแรง ก็รู้สึกหมดแรงไปจนหมดเสียแล้ว..." สตรีร่างบางมองไปรอบๆป่าเหล่านี้ ก่อนจะนั่งพักเอาแรงชั่วครู่

เมื่อนึกย้อนไปกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น นางก็รู้สึกหดหู่ใจเป็นอย่างมาก นางตายในขณะกำลังปฎิบัติหน้าที่ในสนามรบ คงไม่สามารถกลับไปยังโลกเดิมที่นางจากมาได้อีกเป็นแน่ จู่จู่ก็มาปรากฎตัวยังร่างนี้เข้าอย่างไม่รู้สาเหตุ ความทรงจำร่างนี้ยังคงถาโถมมาเป็นระลอกคลื่นอย่างต่อเนื่อง

"ยัยแก่ชั่วร้ายนี้ กล้าขายหลานสาวแท้ๆตัวเองอย่างไร้มนุษยธรรม ข้าจะต้องสั่งสอนนางให้หลาบจำ" สตรีร่างบางสบถออกมาทันทีอย่างหงุดหงิด