บทที่ 0004

ตอนนี้หรงหรงรู้สึกปวดหัว ราวกับจะระเบิดแตกออกเป็นเสี่ยงๆ สตรีร่างบางยังคงนั่งประติดประต่อกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นกับเจ้าของร่างเดิม ยิ่งความทรงจำเริ่มประทุมากขึ้นเท่าไหร่ หรงหรงก็ยิ่งสมเพชตนเองมากขึ้นเท่านั้น

"เฮ้ออ...หรงหรงนะหรงหรง ทำไมชีวิตของเจ้าถึงได้อนาถใจถึงเพียงนี้ พ่อต้องมาตายตั้งแต่ตอนที่เจ้ายังไม่ทันได้ลืมตาดูโลก เเถมแม่เจ้าก็ดันมาป่วยใกล้ตาย ตัวเจ้าเองก็ไร้ซึ่งวาสนา เจ้าอดทนมาอย่างยากลำบากได้ยังไรตั้งหลายปี ดูมือเจ้าสิ หยาบกร้านออกเสียอย่างนี้ ยังดีที่เจ้ามีผิวพรรณที่ละเอียดอ่อนนุ่มนิ่ม ในเมื่อข้าได้มาเกิดใหม่ในร่างของเจ้า ข้าจะทวงคืนความยุติธรรมให้เจ้าเอง จงหลับให้สบายเสียเถิด ต่อไปนี้..แม่ของเจ้าก็เหมือนกับแม่ของข้า ข้าจะดูแลนางแทนเจ้าให้ดีเอง เจ้ามิต้องเป็นห่วงอีกต่อไป"

สิ้นเสียงที่เอ่ยจบ เหมือนวิญญาณเจ้าของร่างเดิมจะรับรู้ เสียงลมพายุพัดเเรงขึ้นมาอย่างกระทันหัน ไม่นานเสียงลมก็เงียบสงบลง ทำให้บรรยากาศเริ่มกลับมาวังเวงขึ้นอีกครั้ง

"ฟิ้ววววว....."

กระต่ายสองตัววิ่งผ่านหน้าไปอย่างรวดเร็ว หรงหรงแอบเผยรอยยิ้มชั่วร้ายออกมา นางรู้สึกได้ว่า ยังไงวันนี้ นางต้องได้ของติดมือกลับไปฝากมารดาเจ้าของร่างนี้อย่างแน่นอน

หรงหรงใช้เพียงกิ่งไม้ไม่กี่ก้าน ก่อนจะใช้แรงเขวี้ยงไปเสียบเข้าที่กลางตัวกระต่ายทั้งสองจนนอนแน่นิ่งไป กระต่ายสองตัวล้วนตัวใหญ่อ้วนพี แค่คิด เสียงท้องนางก็เริ่มร้องขึ้นมาอย่างกับรู้เวลา

หรงหรงเดินฮัมเพลง หิ้วกระต่ายสองตัวเตรียมลงจากเขาอย่างอารมณ์ดี นางค่อยๆเดินลัดเลาะลงเขาไปอย่างคล่องแคล้ว สตรีร่างบางรีบหยุดชะงักฝีเท้า นางสัมผัสได้ถึงสายตาคู่หนึ่ง กำลังเพ่งมองมาที่นาง หรือว่านางจะรู้สึกไปเอง แต่เมื่อก้มมองดูหยดเลือดสีแดงที่ไหลเป็นทางอยู่เบื้องหน้า นางรีบเดินตามรอยเลือดมุ่งตรงเข้าไปภายในป่าด้วยความสงสัย หยดเลือดดันมาหยุดอยู่ระหว่างต้นไม้ใหญ่และสิ้นสุดลง

เมื่อค่อยๆมองไปยังกองเลือดที่เปียกโชกเหมือนกับสายน้ำ นางถึงกับอุทานเสียงหลงออกมาอย่างตกใจ

"อุ้ยแม่เจ้า...ตายจริ๊ง....? หรงหรงเอามือปิดปากตัวเองอย่างไม่เชื่อสายตา

บุรุษปริศนานอนจมกองเลือดอยู่ตรงหน้า เนื้อตัวเต็มไปด้วยเลือดสีแดงสดๆ บาดแผลฉกรรจ์เต็มร่างกาย สภาพดูสยดสยอง เห็นแล้วสลดหดหู่ น่าอนาถใจเป็นอย่างยิ่ง สตรีร่างเล็กรีบหันหลังกลับอย่างเร็วพลัน

"ไม่ได้ๆ ข้าจะเข้าไปยุ่งเรื่องของผู้อื่นไม่ได้เด็ดขาด ข้าพึ่งจะมายังโลกใบนี้ ไม่รู้ว่านิสัยใจคอของคนที่นี้เป็นเช่นไร ข้าจะหาเรื่องใส่ตัวไม่ได้ ข้าต้องรีบกลับไป ข้าไม่เห็นอะไรทั้งนั้น..." หรงหรงบ่นพึมพำกับตัวเองเสียงเบา ก่อนจะตั้งท่าเดินจากไป

บุรุษผู้นั้นใช้กำลังเฮือกสุดท้ายรีบเปล่งเสียงออกมาทันที เมื่อเห็นว่าสตรีร่างบางกำลังจะเดินจากไป

"ช..ช่วย...ข้า...ด้วย...? น้ำเสียงแหบแห้งสั่นเทาดังแว่วมา ทำให้สตรีร่างบางหยุดชะงักลง

"ข้า...ข้าคงช่วยอะไรเจ้าไม่ได้หรอก..." นางกำลังจะก้าวเดินต่อไป

"ข้ากำลังจะตาย..."

"นั้นมันก็เรื่องของเจ้า...?

"ข้า...กระหาย..น้ำ..." น้ำเสียงคล้ายจะหมดสิ้นลมหายใจ

"น้ำ.....ถือซะว่า ข้าช่วยเจ้าเป็นครั้งสุดท้ายก็แล้วกัน โชคดีที่ข้าหยิบขวดน้ำติดมือมาด้วย พอข้าช่วยเจ้าดื่มน้ำเสร็จ เราก็ทางใครทางมัน..."

สตรีร่างบาง จ้องมองบุรุษปริศนาตรงหน้าอย่างลังเล เขามีเลือดท่วมไปทั้งตัว ใบหน้ามีแต่เลือดโฉกเต็มไปหมด มองไม่ออกว่าเขามีใบหน้าเป็นเช่นไร

หรงหรงค่อยๆก้มตัวลงนั่งข้างๆบุรุษตรงหน้า แล้วจึงถอนหายใจออกมาอย่างแผ่วเบา

"เฮ้ออออ....ข้าจะช่วยเจ้าล้างหน้าเสียก่อน ข้าทนเห็นเลือดบนใบหน้าของเจ้าไม่ได้ แค่เห็น...ข้าก็รู้สึกอยากจะอาเจียนออกมาเอาเสียดื้อๆ เจ้ารีบหลับตาลงเถิด อย่าให้ข้าต้องเสียเวลาอีกเลย......?

บุรุษตรงหน้าทำตามอย่างว่าง่าย

หรงหรงค่อยๆเทน้ำลงไปบนใบหน้าบุรุษตรงหน้า นางค่อยๆถูคราบเลือดออกจากใบหน้าของเขาอย่างเบามือ..ที่สุด ไม่นานน้ำก็ถูกชะล้างคราบเลือดออกจากใบหน้าของบุรุษปริศนาผู้นั้น

ตอนนี้เริ่มมีเค้าโคลงใบหน้าให้เห็นเด่นชัดขึ้น ไม่นานหรงหรงก็ล้างคราบเลือดออกจากใบหน้าให้เขาอย่างสะอาดหมดจด

พระเจ้า...หรงหรงถึงกับอุทานขึ้นมาภายในใจ

ร่างบางยังคงจ้องมองเขาอย่างไม่กระพริบตา นางอึ้งไปชั่วขณะ จ้องมองใบหน้าชายปริศนาไปโดยไม่รู้ตัว

"น้ำ...? บุรุษตรงหน้าเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา หรงหรงจึงได้สติขึ้นมาอีกครั้ง

"อ่อ...นี้น้ำ...อ้าปากเสียสิ..." บุรุษตรงหน้าดื่มน้ำเข้าไปหลายอึกด้วยความหิวกระหาย ก่อนจะสำลักออกมา เพียงเพราะไม่ได้กินน้ำมาเป็นเวลาหลายวัน

"แค่ก...แค่ก...."

"ไม่มีใครแย่งหรอก ดื่มช้าๆก็ได้"

นี้มันเทพบุตรตกสวรรค์ชัดๆ หล่อยิ่งกว่าพระเอกฮอลลีวูดสะอีก... สตรีร่างบางรีบสะบัดความคิดฟุ้งซ่านทิ้งไป....

หลังจากกระหายน้ำมาเป็นเวลานาน พอได้ดื่มน้ำลงไป ก็ทำให้บุรุษปริศนารู้สึกดีขึ้นมาบ้างเล็กน้อย ลำคอที่เคยแห้งเหือด ตอนนี้หายเจ็บลงบ้างเล็กน้อย..

"ข้ารู้ว่าแม่นางมีน้ำใจ..ได้โปรดช่วยข้าด้วย.."

"ช่วย...ข้าช่วยเจ้าไม่ได้หรอก...บาดแผลเจ้าสาหัสนัก ข้าไม่มีเครื่องมือแพทย์ที่ทันสมัย ข้าไม่สามารถช่วยอะไรเจ้าได้จริงๆ...." หรงหรงหลุดปากเอ่ยขึ้น นางรีบเอามือปิดปากตัวเองทันที

"พูดเช่นนี้ แสดงว่าแม่นางรู้วิชาแพทย์....? ถึงแม้สตรีตรงหน้าจะพูดจาแปลกประหลาด แต่เขาก็ยอมที่จะเชื่อใจนางดูสักครั้ง

"ข้าไม่รู้อะไรทั้งนั้น อย่าได้ถามให้มากความ"

"แต่เมื่อครู่ ข้าพึ่งช่วยแม่นางเอาไว้ แม่นางติดหนี้บุญคุณข้าอยู่....?

"เป็นเจ้านี่เอง...ที่ช่วยข้าเมื่อครู่...?

หรงหรงนึกถึงเหตุการณ์ที่อี้ฟูเตรียมจะขืนใจนาง นางรู้สึกขนลุกซูด้วยความขยะแขยง หากไม่ได้เขาช่วยนางเอาไว้ก่อนหน้านี้ เกรงว่าเจ้าของร่างนี้ จะต้องตกเป็นเมียของไอ้หมูอ้วนลงพุงไปแล้วแน่ๆ

"ใช่เป็นข้า..."

"ถึงอย่างไร ข้าก็ให้เจ้าดื่มน้ำไปแล้ว ถือว่าเราไม่ติดค้างน้ำใจต่อกัน ข้าขอลา..."

"แต่ข้าเห็นเรือนร่างแม่นางหมดแล้ว..."

*.......*

"นี่...เจ้า...? หรงหรงรีบหยุดชะงักฝีเท้า ใบหน้าของนางเริ่มแดงก่ำด้วยความอับอาย ยิ่งคิดนางก็ยิ่งโมโห แต่บุรุษผู้นี้กับพูดตอกย้ำนางขึ้นมา

"ข้าจะรับผิดชอบแม่นางเอง"

"ไม่ต้อง...ข้าไม่ถือ"

"แต่ข้าถือ ข้าเป็นบุรุษ ข้าต้องรับผิดชอบเจ้า....?

"เจ้าเนี๊ยนะจะมารับผิดชอบข้า ลำพังตอนนี้เจ้ายังดูแลตัวเองไม่ได้ แล้วเจ้าจะเอาอะไรมารับผิดชอบข้า....?

"ถือว่าข้าขอร้อง แม้แต่ชีวิตข้า ข้าก็ให้แม่นางได้....?

"เหอะ....ข้าจะเอาชีวิตเจ้ามาทำอะไร ข้าไม่อยากได้"

"งั้นแม่นางต้องการสิ่งใด ข้าให้เจ้าได้ทุกอย่าง....?

หรงหรงมองพินิจพิเคราะห์ มีดีก็แต่หน้าตา แต่บาดแผลเต็มตัว เขาคงจะรู้สึกทรมานอยู่แน่ ๆ

นางเป็นถึงแพทย์ผู้เชี่ยวชาญอันดับหนึ่ง ถ้าไม่ช่วยก็คงจะเสียจรรยาบรรณแพทย์ แต่ถ้าคิดจะช่วย นางก็ไม่มีเครื่องมือที่ทันสมัย แต่ถ้าไม่ช่วยก็เสียดายใบหน้าหล่อเหล่าของบุรุษผู้นี้ ในหัวของนางตอนนี้ถกเถียงกับตัวเองไปมาอยู่สักพัก ก่อนจะหันไปมองบุรุษตรงหน้าอีกครั้งอย่างชั่งใจ

"หากมีวันหนึ่งข้าเกิดต้องการชีวิตเจ้าขึ้นมา เจ้าจักให้ข้าได้หรือไม่....? หรงหรงแค่จะลองหยั่งเชิงบุรุษผู้นี้ดู

"ได้ ข้ารับปาก"

"ห่ะ...เจ้าไม่ไตร่ตรองก่อนสักนิดเลยรึ....?

"ข้าเชื่อใจแม่นาง"

"เจ้าไม่กลัวรึ...?

"ไม่กลัว"

"ในเมื่อเจ้าเชื่อข้า ถ้างั้น...ข้าจะลองช่วยเจ้าดูสักครั้งก็แล้วกัน" หรงหรงมองไปที่บุรุษตรงหน้าอย่างจนปัญญา

"ชีวิตนี้ข้าเป็นของแม่นาง ข้าให้สัญญา"

"ข้าจะเอาชีวิตเจ้ามาทำอะไร แต่ข้าไม่รับปากเจ้าหรอกนะ ว่าจะสามารถรักษาเจ้าให้หายขาดได้หรือเปล่า ขอข้าตรวจดูบาดแผลเจ้าเสียก่อน ว่าจะมีวิธีอะไรที่สามารถช่วยเจ้าในตอนนี้ได้บ้าง..."

"ขอบคุณ แม่นาง"

"ยังเร็วเกินไปที่จะขอบคุณข้า..."

บุรุษผู้นี้มีใบหน้าซีดเซียวอย่างเห็นได้ชัด ตอนนี้เขาได้เสียเลือดไปเป็นจำนวนมาก จนแทบจะหมดตัว จึงมีสีหน้าที่อิดโรย