ตอนที่ 13 ต่อต้าน

ตอนที่ 13 ต่อต้าน

ทั้งสองพูดคุยปรับความเข้าใจพักใหญ่ จนถึงเวลากินข้าวเย็นพากันเดินลงมา พูดคุยกันอย่างชื่นมื่น จนแม่เฟิ่งที่นั่งอยู่โต๊ะอาหารต้องแปลกใจจู่ ๆ หลี่เหมยทำไมถึงเปลี่ยนความคิดแถมทั้งสองยังดูเหมือนรักกันมากกว่าเดิมอีกด้วยซ้ำ ครั้นนั้นเธอก็คิดขึ้นมาได้ว่าทั้งหมดล้วนแต่เป็นแผนการของหลี่เหมยแน่ ๆ ที่เรียกร้องความสนใจ

‘น่าเจ็บใจนักที่ฉันเสียรู้นังหลี่เหมยเข้าจนได้ แผนการหนีออกจากบ้านต้องเป็นแผนของมันแน่ ๆ ที่ทำให้เจี้ยนเฉินเกลียดฉัน ต่อจากนี้ฉันจะไม่โง่เชื่อเธออีกเด็ดขาด จะทำทุกทางเพื่อเปิดหน้ากากของแกให้เจี้ยนเฉินได้เห็นว่าแกมันร้ายแค่ไหน’

“ฮึ ฮึ มารยาเยอะจริงๆ นะแสร้งทำเป็นอยากหนีออกไปเพื่อให้ลูกชายของฉันตามกลับมา เรียกร้องความสนใจช่างน่าสมเพชจริง ๆ”

“คุณแม่ครับ ผมบอกแล้วใช่มั้ยว่าอย่าพูดจาแบบนี้กับหลี่เหมยเรื่องที่คุณแม่ทำอะไรไว้กับเธอผมรู้หมดทุกอย่างแล้ว  อีกไม่นานผมจะแยกออกไปอยู่ที่อื่น ผมไม่รู้หรอกนะครับทำไมคุณแม่ถึงไม่ชอบหลี่เหมย เธอแสนดีและเป็นคนช่วยชีวิตของลูกชายคุณแม่เอาไว้ แทนที่คุณแม่จะดีกับเธอแต่กลับรังแกหลี่เหมยตลอดมา ตอนนี้ผมจะอดทนอยู่ที่นี่จนกว่าจะหาบ้านได้เมื่อไหร่เราสองคนจะย้ายออกทันที”

“เจี้ยนเฉิน นี่ลูกเลือกมันมากกว่าแม่หรือ ? แม่ไม่เคยทำอะไรหลี่เหมยสักนิดหรือว่าลูกหลงคำพูดของมัน มันเป่าหูเพื่อให้ลูกเกลียดแม่ แม่จะไปทำอย่างนั้นกับมันได้อย่างไร ลูกต้องเชื่อแม่นะเจี้ยนเฉิน”

“ไม่จริงค่ะ คุณแม่รังแกกลั่นแกล้งฉันอยู่เสมอ ไม่ให้ฉันได้กินข้าวดี ๆ สักวันงานในบ้านทุกอย่างมอบให้ฉันทำทั้ง ๆ ที่มีสาวใช้มากมาย เรื่องนี้ฉันไม่เคยบอกกับเจี้ยนเฉินเลย เขารู้มาเองต่างหาก ทำไมคุณแม่ถึงได้จงเกลียดจงชังฉันได้ขนาดนี้คะ หรือเพราะฉันมาจากชนบทคุณแม่เลยไม่ชอบใจไม่เหมือนเสี่ยวลี่”  หลี่เหมยบีบน้ำตากระซิก ๆ ต่อหน้าเจี้ยนเฉินทำให้แม่เฟิ่งใบหน้าซีดเผือด รีบพูดแย้งขึ้นมา

“ไม่จริง ! นังหลี่เหมยมันจะเกินไปแล้วนะ เห็นลูกชายของฉันเข้าข้างหน่อยทำเป็นบีบน้ำตาโกหกหน้าด้าน ๆ”

ปัง !! มือหนาตบลงบนโต๊ะอาหารเสียงดังทำให้ทุกคนหยุดเงียบไม่มีใครกล้าจะพูดต่อ

“หยุดเถอะครับยิ่งคุณแม่เป็นอย่างนี้ผมยิ่งจะพาหลี่เหมยออกไปจากที่นี่ในเร็ววัน คำพูดคำจาของคุณแม่ที่เรียกเธอก็แทบจะไม่ให้เกียรติแล้ว อย่างนี้คุณแม่จะบอกว่าไม่เคยรังแกหลี่เหมยหรือครับ ผมไม่ใช่คนโง่ที่มองไม่ออกนะครับ ”

“เจี้ยนเฉินไม่ใช่นะ ไม่ใช่อย่างนั้น”

“หลี่เหมยเราออกไปกินข้าวนอกบ้านกันเถอะ วันนี้ข้าวในบ้านไม่น่ากินสักนิด” เจี้ยนเฉินโมโหจับมือของหลี่เหมยเดินหนีคุณแม่ออกไปข้างนอก หลี่เหมยหันมองไปด้านหลังแสยะยิ้มอย่างนางมารร้ายให้แก่แม่เฟิ่งอย่างผู้ชนะ การแก้แค้นของเธอเริ่มต้นขึ้นแล้ว

“กรี๊ด ๆ ๆ ๆ  นังหลี่เหมย นังบ้า แกมันร้ายร้ายยิ่งกว่างูพิษเสียอีก ป้าหลินเห็นหรือไม่เมื่อครู่มันหันมายิ้มเยาะเย้ยฉัน มันเสแสร้งให้เจี้ยนเฉินเกลียดฉัน”

“ฉันไม่เห็นเลยค่ะคุณนาย จะกินต่อมั้ยคะหรือจะให้ฉันเก็บโต๊ะ”

“ฮึ่ย ! น่าโมโหนักอยากทำอะไรก็ทำฉันกินไม่ลงแล้ว คอยดูเถอะฉันจะเป็นคนจัดการให้เธอออกจากที่นี่อย่างไร้เกียรติเอง” แม่เฟิ่งลุกขึ้นเดินสะบัดอย่างโมโหไปที่ห้องของตนเองไปโทรศัพท์หาเสี่ยวลี่เพื่อวางแผนกำจัดหลี่เหมย

       ฝั่งด้านหลี่เหมย เธอเดินตามหลังเขาออกมาด้านนอก ก่อนจะสวมกอดเขาจากด้านหลังพลางพูดด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล

“ขอบคุณนะคะที่ปกป้องฉัน ฉันคิดว่าคุณจะไม่กล้าปกป้องฉันจากแม่ของคุณเสียอีก” เจี้ยนเฉินจับมือของหลี่เหมยออกจากเอวของตนก่อนจะหันมาหาเธอ ยกมือขึ้นมาจับใบหน้านวลเช็ดน้ำตาให้เธอย่างเบามือ

“ฉันสัญญากับเธอแล้วอย่างไรว่าฉันจะไม่มีทางให้คุณแม่รังแกเธอได้อีก อย่าร้องและหวาดกลัวไปเลยต่อจากนี้จะมีฉันคอยเคียงข้างเธอเสมอ ” ร่างบางยกมือมาจับมือของเขาที่อยู่บนใบหน้าของเธอก่อนจะยิ้มหวานให้แก่เขา

“ต่อจากนี้ฉันจะเชื่อใจคุณ ขอบคุณนะคะที่รักฉันมากขนาดนี้” เพียงร่างเล็กยิ้มหวานส่งมาหัวใจของเจี้ยนเฉินเต้นตึกตักก่อนจะโน้มตัวลงไปจูบเธออย่างดูดดื่ม อย่างห้ามอกห้ามใจไว้ไม่ได้  ความหอมหวานที่ไม่ได้เชยชมมาเนิ่นนานทำให้เขาแทบคลั่งไม่อยากจะถอนริมฝีปากออกจากเธอแม้แต่น้อย แต่ทว่าร่างบางกำลังหายใจติดขัด เขาค่อย ๆ ถอนริมฝีปากออกอย่างอ้อยอิ่ง

“แฮ่ก ๆ ฉันเกือบขาดใจตายเพราะคุณเสียแล้ว”

“เพราะเธอนะสิยั่วยวนฉันจนฉันไม่อยากจะพาไปกินข้าวแต่อยากพากลับเข้าห้องแล้วล่ะ ฉันคิดถึงเธอมากนะหลี่เหมย เฝ้ารอวันเวลาที่จะกลับมาในแต่ละวันมันเนินนานเสียจริง เราออกไปกินข้าวที่ภัตตาคารใกล้ ๆ นี่กันเถอะ ก่อนที่ฉันจะเปลี่ยนใจพาเธอกลับขึ้นห้องจริง ๆ”

“อื้ม ” หลี่เหมยพยักหน้าแสร้งทำเป็นเขินอาย ก่อนจะเดินตามเขาไปที่รถยนต์วันนี้เขาไม่ได้ให้หม่าถงพาออกไปเพราะไม่อยากรบกวนเวลาพัก เขาจึงเป็นขับรถพาเธอออกไปข้างนอกเพียงสองคนเท่านั้น

       ฝั่งด้านเฟิ่งซินหนานเธอปรึกษากับเสี่ยวลี่ พรุ่งนี้เช้าเสี่ยวลี่จะเดินทางมาที่นี่เพื่อวางแผนจัดการกับหลี่เหมยเมื่อได้ปรึกษาและเห็นหนทางออกทำให้ซินหนานสบายใจขึ้นมาบ้าง

“แผนที่หนูเสี่ยวลี่พูดมาก็เข้าท่าดี ฮึ ฮึ อีกไม่นานแล้วฉันจะได้ลูกสะใภ้คนที่ฉันอยากได้เมื่อนั้นนังหลี่เหมยต้องออกไปจากบ้านเฟิ่ง แค่คิดฉันก็มีความสุขแล้วเมื่อไหร่วันนั้นจะมาถึงนะ ตอนนี้ฉันมีความสุขรีบเข้านอนดีกว่าจะได้ตื่นแต่เช้ารอหนูเสี่ยวลี่มาหา” แม่เฟิ่งยืนกอดอกหัวเราะออกมาอย่างชอบใจก่อนจะเดินไปปิดไฟเข้านอนรอฟ้าสว่าง