ตอนที่ 14 ปล่อยไปก่อน

ตอนที่ 14  ปล่อยไปก่อน

รุ่งเช้าวันต่อมา

ร่างบางขยับกายเล็กน้อยรู้สึกถึงแขนแกร่งที่อยู่บนตัวของเธอ เมื่อคืนกลับจากร้นนอาหารเขาและเธอมีความสัมพันธ์ลึกซึ้งแม้ว่าจะไม่ได้อยากกลับมาเป็นเหมือนเดิม แต่นี่ก็เป็นแผนการหนึ่งของเธอที่ทำให้เขาไม่เอะใจ เธอค่อย ๆ ลืมตาขึ้นมามองใบหน้าที่นอนหลับอยู่ หากเขาไม่เป็นคนหูเบาและขับไล่เธอไปหาความตาย ตอนนี้จะเป็นอย่างไรนะ 

"ตื่นแล้วหรือ? นอนต่ออีกหน่อยสิ"

"ไม่ล่ะ ฉันไม่ชอบตื่นสายเท่าไหร่ วันนี้อยากจะออกไปข้างนอกเสื้อผ้าที่มีอยู่ในตู้มันเก่าคร่ำครึ ตั้งแต่มาอยู่ที่นี่ไม่เคยมีเสื้อผ้าชุดใหม่ใส่เลย อีกอย่างได้ยินคุณแม่พูดไม่กี่วันก่อนจะถึงงานไหว้บรรพบุรุษฉันอยากดูดีเคียงข้างคุณค่ะ"

เจี้ยนเฉินคิ้วขมวดเข้าหากันก่อนจะยันกายลุกขึ้นจากเตียงนอน 

"ฉันทำผิดพลาดกับเธออีกแล้ว พาเธอมาที่นี่แต่ไม่เคยสนใจความเป็นอยู่เลย เอาอย่างนี้แล้วกันวันนี้เธอเอาบัตรของฉันไปเลือกซื้อเสื้อผ้านะไม่ต้องเกรงใจอยากได้เท่าไหร่หรือชอบชุดไหนเอามาได้หมดไม่ว่าจะเป็นเสื้อผ้ากระเป๋ารองเท้าหรือเครื่องสำอางฉันจะให้หม่าถงเป็นคนพาเธอไปเอง" หลี่เหมยลุกขึ้นดวงตาลุกวาว เมื่อเขายื่นบัตรให้แก่เธอ ก่อนจะสวมกอดเขาอย่างดีใจ

"ขอบคุณนะคะ "

"จะขอบคุณทำไมกันเงินสามีก็เหมือนเงินภรรยา วันนี้ฉันมีงานที่ต้องไปทำแต่เช้าเธอนอนต่ออีกสักหน่อยค่อยลุกเถอะนะ เมื่อคืนฉันทำเธอรันแรงไปหน่อยกว่าจะได้หลับเกือบเช้า ถือว่าเป็นการขอโทษแล้วกัน" เจี้ยนเฉินหอมแก้มร่างบางก่อนจะลักขึ้นหยิบผ้าไปอาบน้ำล้างตัว ส่วนหลี่เหมยนอนตามที่เขาบอกเธอคิดแผนการใช้เงินในครั้งนี้  พลางลูบหน้าท้องเบา ๆ

'ลูกน้อยต่อจากนี้แม่จะทำทุกอย่างให้เราสุขสบายจะเลือกซื้อของที่สามารถขายต่อได้ในอนาคตเมื่อไหร่ที่วันไหว้บรรพบุรุษมาถึง เราสองแม่ลูกจะหลุดพ้นจากบ้านหลังนี้เสียที' 

       ไม่นานเจี้ยนเฉินออกจากบ้านไปทำงานตามที่เขาบอกไว้กับเธอโดยขับรถส่วนตัวออกไป ส่วนรถราชการที่หม่าถงเอามาขับวันก่อนเขาสั่งการให้พาหลี่เหมยออกไปซื้อของในวันนี้และก็จับตามองกลัวว่าเธอจะหาทางหนีเขาไปอีก ไม่ใช่ไม่ไว้ใจแต่เขากันเอาไว้ก่อน 

ดวงตะวันเริ่มสาดส่องเข้ามาในห้อวนอน หลี่เหมยลุกขึ้นอาบน้ำแต่งตัวทาลิปสติกสีแดงสดอย่างไม่เคยทามาก่อน เมื่อเสร็จแล้วเธอหยิบกระเป๋าถือเดินออกจากห้องไปห้องอาหาร

        แม่เฟิ่งเองก็ตื่นแต่เช้าเพื่อรอต้อนรับหนูเสี่ยวลี่ เสี่ยวลี่มาทันเวลาอาหารเช้าพอดีได้นั่งร่วมโต๊ะกับเจี้ยนเฉิน แต่เธอยังไม่กล้าสบตาเขาเท่าไหร่นักตั้งแต่เรื่องคราวนั้น แถมยังแสร้งถามหาหลี่เหมยเมื่อไม่เห็นเธอมาร่วมโต๊ะอาหาร เจี้ยนเฉินจึงตอบไปอย่างไม่เกรงใจว่าเมื่อคืนนี้เขากับหลี่เหมยใช้เวลาร่วมกันทั้งคืนทำให้เธอลุกไม่ขึ้นและให้นอนต่ออีกหน่อย ที่เขาเอ่ยมาเช่นนั้นมิใช่ต้องการอวดโอ้ แค่อยากให้คุณแม่เข้าใจว่าเขากับหลี่เหมยรักกันดีไม่ต้องหาหญิงอื่นมาแทรกกลางระหว่างเขากับหลี่เหมย 

       จนเจี้ยนเฉินกินอิ่มออกเดินทางไปทำงาน แม่เฟิ่งพาเสี่ยวลี่ไปนั่งที่ห้องโถงของบ้านเพื่อหารือกันเรื่องแผนการ ตอนนั้นเองทั้งสองเห็นหลี่เหมยเดินมา แม่เฟิ่งจึงเอ่ยวาจาลอย ๆ ให้อีกฝ่ายได้ยิน 

"แหม ๆ ได้ทีเอาใหญ่เลยนะ ตื่นสายจนตะวันส่องก้น แล้วนั่นจะออกไปที่ไหนอีกดูสิแต่งตัวเหมือนคนบ้านนอกจริง ๆ ปากแดงเสียจนน่าเกียจ" หลี่เหมยชะงักหยุดเดินก่อนจะหันมามองทั้งสอง พลางใช้นิ้วแคะหูคิ้วขมวดเข้าหากัน

"เสียงอะไรนะ แว่ว ๆ หรือเป็นเสียงนกเสียงกา ตั้งแต่มาอยู่ที่นี่พึ่งจะได้ยิน โอ๊ะ!! ป้าหลินมาพอดีเลย วันนี้ฉันจะออกไปซื้อของ ป้าหลินอยากได้อะไรมั้ยคะ พอดีเจี้ยนเฉินให้บัตรนี้กับฉันมาบอกให้ฉันเลือกซื้อของตามใจชอบ เฮ้อไม่เสียแรงที่เมื่อคืนนี้ปรนนิบัติเขาทั้งคืน " หลี่เหมยล้วงบัตรออกมาโชว์ทำให้แม่เฟิ่งดวงตาลุกวาวด้วยความโมโห นั่นคือบัตรเงินไม่จำกัดวงเงิน เธอไม่คิดเลยว่าลูกชายจะหลงหลี่เหมยได้ขนาดนี้ และกำลังลุกขึ้นเดินมาแย่งแต่เสี่ยวลี่คว้ามือเอาไว้ก่อนพร้อมกระซิบข้างหู 

"คุณป้าใจเย็น ๆ ก่อนนะคะอย่าทำอะไรวู่วามให้นังหลี่เหมยเสวยสุขไปก่อน คนบ้านนอกชนบทคงไม่เคยเห็นและเคยได้ใช้เงินตามใจชอบ ก็คงตื่นเต้นอีกไม่นานเธอก็จะตกต่ำ ให้หลงระเริงไปก่อน”

"นั่นสิ เพราะฉันคิดน้อยเองโชคดีที่มีหนูเสี่ยวลี่คอยเตือน ให้มันได้ใช้อย่างสบายใจไปก่อนขึ้นสูงเท่าไหร่ตกดินจะได้รู้สึกเจ็บปวดมาก ๆ เราไปนั่งคุยกันที่สวนหลังบ้านกันเถอะไม่ว่านังหลี่เหมยจะทำอะไรก็ปล่อยมันไป"

"ใช่ค่ะคุณป้า อีกไม่นานเธอก็ต้องออกจากบ้านหลังนี้ไปแต่ตัว คนบ้านนอกคงไม่มีความรู้ เพียงแค่ขับไล่โยนเงินให้ไปตั้งตัวนิด ๆ หน่อย ๆ ก็คงจะยอมไป ฉันเองก็เฝ้ารอเวลานั้นมาถึงเช่นเดียวกันค่ะ" เสี่ยวลี่อิจฉาริษยาไม่น้อยที่เห็นบัตรในมือของหลี่เหมย บัตรนั้นใครมีครอบครองนับว่าเป็นมหาเศรษฐีระดับต้น ๆ เลยก็ว่าได้ อีกไม่นานบัตรใบนั้นจะตกเป็นของเธอ ทั้งสองจึงพากันไปนั่งคุยอยู่สวนหลังบ้าน 

      ส่วนหลี่เหมยเมื่อเห็นสองคนเงียบผิดปกติเลยหันไปมองเล็กน้อย เห็นว่าทั้งสองเดินออกไปด้านนอกเธอจึงเก็บบัตรใส่กระเป๋ากระซิบเบา ๆ ข้างหูของป้าหลิน

"ป้าหลินฉันพอรู้นะคะว่าเจี้ยนเฉินรู้เรื่องมาจากป้า ฉันมีเรื่องรบกวนให้ป้าช่วยฉันหน่อย ช่วยแอบฟังทั้งสองคุยกันได้มั้ยคะว่าคุยกันเรื่องอะไร ฉันจะให้ค่าตอบแทนค่ะ" 

"คุณหลี่เหมยไม่ต้องให้ค่าตอบแทนหรอกค่ะ ฉันจะช่วยฟังให้นะคะว่าทั้งสองคนกำลังวางแผนอะไรกัน แค่คุณหลี่เหมยมีความสุขมีรอยยิ้มป้าก็ดีใจด้วยมาก ๆ แล้วค่ะ" 

"ขอบคุณป้าหลินนะคะ" หลี่เหมยยื่นมือไปจับมือของป้าหลินด้วยความขอบคุณ หากรู้ว่าทั้งสองกำลังทำอะไรเคลื่อนไหวตอนไหนเธอจะได้รับมือทันและเป็นฝ่ายเคลื่อนไหวก่อน