ตอนที่ 12 ฉันขอโทษ

ตอนที่ 12 ฉันขอโทษ

เสี่ยวลี่นั่งตัวหน้านิ่วคิ้วขมวดชนกัน เมื่อคิดถึงเรื่องเมื่อวานที่เกิดขึ้น เธอทั้งอับอายขายขี้หน้า และรู้สึกเป็นตัวตลกเสียหน้าที่ถูกเฟิ่งเจี้ยนเฉินปฏิเสธ

“ทำไมหน้าถึงเป็นแบบนั้นเดี๋ยวริ้วรอยก็ขึ้นจนทั่วหน้าหรอก”

“ฉันมีเรื่องให้เครียดนะสิพี่สะใภ้” หญิงวัยกลางคนเดินมานั่งข้าง ๆ เธอ ก่อนจะเอ่ยถามเมื่อเห็นน้องสามีนั่งเคร่งเครียดอยู่

“มีเรื่องอะไรที่ทำให้เสี่ยวลี่เครียดได้กันนะ ”

“จะมีเรื่องอะไรกันอีกคะมีเรื่องเดียวนั่นแหละค่ะ ฉันอยากกำจัดภรรยาของพี่เจี้ยนเฉิน พี่ซือเหยาช่วยคิดหน่อยได้มั้ยคะทำยังไงให้เธอออกไปจากชีวิตของพี่เจี้ยนเฉิน ขนาดเธอหนีออกจากบ้านพี่เจี้ยนเฉินยังตามเธอกลับมา”

“ที่แท้ก็เรื่องหัวใจนี่เอง จะยากอะไรมานี่สิเดี๋ยวฉันจะบอกเรื่องดี ๆ เอง” เสี่ยวลี่ขยับกายเข้าใกล้ซือเหยา เธอกระซิบข้างหูเบา ๆ ดวงตาของเสี่ยวลี่เบิกโพลงโตพร้อมรอยยิ้มบนใบหน้า

“นั่นสินะอีกอย่างอีกไม่นานป้าเฟิ่งบอกว่าจะจัดงานไหว้บรรพบุรุษ ฉลองให้บรรพบุรุษอย่างยิ่งใหญ่ วันนั้นฉันจะทำตามที่พี่สะใภ้บอกขอบคุณนะคะถ้าไม่ได้พี่สะใภ้ฉันคงจะนั่งเครียดอยู่คนเดียว”

“ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร เรื่องนี้เธอต้องทำเพื่อทุกคนในครอบครัวนี่น่า เมื่อไหร่ที่เธอเข้าไปเป็นสะใภ้ตระกูลเฟิ่งครอบครัวของเราจะได้สุขสบาย สมบัติของเขาไม่ใช่น้อย ๆ สามารถช่วยเหลือครอบครัวของเราได้อย่างสบาย ๆ ยิ่งเธอทำให้แม่สามีรักเท่าไหร่ยิ่งดี พอสักพักค่อยหายากล่อมประสาทไปให้กิน สติฟั่นเฟืองเมื่อไหร่ก็จัดการให้เซ็นยกมอบสมบัติทั้งหมดเป็นของเธอ เพียงเท่านี้ก็สุขสบายไปทั้งชาติ”

“นั่นสิคะ เป้าหมายที่ฉันยอมทนและต้องการแย่งพี่เฟิ่งเจี้ยนเฉินมาเป็นของตนเองเพราะต้องการสมบัติของบ้านหลังนั้น เมื่อไหร่ที่เราได้ตามต้องการฉันจะจัดการกับแม่สามีก่อนคนแรก ขนาดนังหลี่เหมยแสนดียังไม่ชอบ แล้วฉันไม่ใช่คนอ่อนแอ ยอมคนทำงานบ้านอย่างที่เธอเคยทำ ฉันไม่ทนอยู่อย่างนั้นแน่นอน ค่อย ๆ กำจัดออกทีละคน คนไหนที่ไม่เชื่อฟังก็แค่ไล่ออกแล้วหาคนใหม่ วันนี้เป็นวันที่มีความสุขจริง ๆ” รอยยิ้มเจ้าเล่ห์เผยบนใบหน้าที่อ่อนหวาน เดิมทีครอบครัวของเสี่ยวลี่ไม่ใช่คนร่ำรวยอะไร เธอพยายามอย่างมากที่จะสร้างตัวตนให้แม่เฟิ่งเห็นว่าเธอเป็นคนมีฐานะ พยายามไปตามงานสังคมต่าง ๆ ให้เขาได้เห็น ใช่อยู่ว่าเธอนั้นหลงรักเจี้ยนเฉินแต่จุดประสงค์หลักของเธอคือสมบัติของตระกูลเฟิ่งต่างหาก

ภายในห้องเริ่มสลัว ๆ เจี้ยนเฉินเงยหน้ากวาดสายตามองรอบ ๆ ไม่คิดว่าเวลาจะเดินไวขนาดนี้ เพียงไม่นานก็ตกเย็นอีกแล้ว เขามองงานที่อยู่ตรงหน้าพลางถอนหายใจ

“กว่าจะเสร็จ ตะวันตกดินพอดี หม่าถงเอางานนี้ส่งไปให้สำงานใหญ่ที วันนี้เดี๋ยวฉันจะกลับเองส่วนนายเอารถของค่ายไปใช้เสร็จแล้วก็กลับไปพักผ่อนหรือมีสิ่งที่นายอยากทำก็ไปทำ จริงสิในเมื่อตอนนี้ฉันย้ายมาประจำการที่นี่ นายอยากจะย้ายครอบครัวของนายมาอยู่ที่นี่ด้วยหรือไม่ ? ฉันจะช่วยหาที่อยู่ให้”

“ไม่ครับ เอาไว้วันหยุดผมค่อยกลับไปหาดีกว่า ”

“อย่างนั้นก็แล้วแต่นายไปเถอะ” เจี้ยนเฉินปัดมือไล่ให้หม่าถงออกไปจากห้องพร้อมเอกสารที่กองอยู่ตรงหน้า ร่างใหญ่ลุกขึ้นเดินไปทางหน้าต่างล้วงเอาบุหรี่ออกมาสูบพลางคิดถึงใบหน้าของหลี่เหมย ทำให้เขาหม่นหมองในใจอีกครั้ง กลับไปก็ต้องพบเจอเธอที่เอาแต่ทำใบหน้าเย็นชา อยากจะหย่ากับเขาทุกวินาที ไม่ว่าเขาจะทำอย่างไรเธอก็ไม่ยอมเลิกล้มความคิดนี้เหมือนคนที่พยายามนี้อะไรบ้างอย่าง วันนี้เขาจะไปถามป้าหลินให้ได้ว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้นก่อนที่เขาจะกลับมา หากป้าหลินไม่ยอมเอ่ยบอกความจริงเขาคงต้องข่มขู่

เมื่อเจี้ยนเฉินเดินทางมาถึงบ้าน เขาได้เข้าไปสอบถามป้าหลิน ครั้งนี้เธอยอมบอกความจริงกับเขาทุก ๆ เรื่อง โดยที่เขาไม่ตต้องข่มขู่ด้วยซ้ำ แถมเธอยังบอกให้เขาช่วยเอ็นดูและเข้าใจหลี่เหมยอีกด้วย

“คุณชายคะเรื่องที่ฉันบอกคุณเป็นเรื่องจริงทั้งหมด ต่อจากนี้ช่วยเข้าใจคุณหลี่เหมยด้วยนะคะ ฉันสงสารเธอจริง ๆ ”

“เรื่องทั้งหมดมันเป็นแบบนี้เองสินะ เพราะคุณแม่รังแกใช้งานเธอจนเธอไม่อยากอยู่ที่นี่ นี่คงเป็นเหตุผลที่เธออยากหย่ากับฉัน ขอบคุณป้าหลินที่ยอมบอกความจริงกับผม ไม่อย่างนั้นผมคงไม่รู้ว่าหลี่เหมยพบเจอเรื่องอะไรมาบ้าง ต่อจากนี้ผมจะปกป้องเธอจากคุณแม่เอง” หลังจากที่คุยกับป้าหลินเสร็จเขาสอบถามระหว่างวันหลี่เหมยกินอะไรหรือไม่ เมื่อได้ยินว่าเธอกินอาหารเขาก็หมดห่วงรีบเดินไปหาเธอที่ห้องทันที

แอ้ด ...เสียงประตูเปิดเข้ามาตอนนั้นหลี่เหมยกำลังนั่งอยู่บนเตียงสูดลมหายใจเดข้าเต็มปอดเพื่อรอคอยเวลาที่เจี้ยนเฉินมาหา

“หลี่เหมยฉันขอโทษ ตอนนี้ฉันรู้ทุกอย่างแล้วฉันจะแกะโซ่ออกให้เธอเองนะ เรื่องที่คุณแม่ทำกับเธอตลอดมาฉันจะเป็นคนรับผิดชอบเรื่องที่เกิดขึ้นเอง และไม่มีทางที่คุณแม่จะมาทำเรื่องแบบนี้กับเธอได้อีก ” เขาเอ่ยพลางนั่งลงยื่นมือไปจับข้อเท้าของหลี่เหมยใช้กุญแจไขโซ่ออกให้เธออย่างเบามือ สายตาที่มองไปหาเธอช่างเป็นสายตาของคนที่รู้สึกผิดจริง ๆ จนหัวใจของหลี่เหมยสั่นไหว

“ฉันเองก็ขอโทษคุณเหมือนกัน เพราะความใจร้อนและถูกความโกรธครอบงำจนลืมไปว่าคุณกับคุณแม่ไม่ใช่คน ๆ เดียวกัน ขอโทษนะคะเจี้ยนเฉิน ” หลี่เหมยตอบกลับเสียงสั่นทำให้คนได้ยินรีบดึงกายของเธอเข้าไปสวมกอดด้วยความดีใจ ตอนนี้เขาคิดว่าทุกอย่างถูกแก้ไขเข้าที่เข้าทาง

“ไม่ต้องขอโทษนะ เรื่องทั้งหมดเพราะฉันไม่รู้เรื่องเอง เธอคงอึดอัดใจและทุกข์ใจมานานแล้วสินะ ฉันเข้าใจไม่ต้องพูดอะไรแล้ว ขอโทษนะที่ฉันทำตัวร้าย ๆ ใส่” ร่างบางสวมกอดเขาคืนพลางบีบน้ำตาสะอึกสะอื้น

“ขอบคุณนะที่คุณเข้าใจฉัน ตอนนี้ไม่ว่าจะเป็นร่างกายหรือจิตใจฉันไม่อาจจะรับไหวและไม่อยากอยู่ที่นี่เราสองคนย้ายออกไปอยู่ที่อื่นไม่ได้หรือคะ หากอยู่แบบนี้ก็มีแต่ตะขิดตะขวางใจกัน บาดหมางกันไปมากกว่าเดิม ลองแยกออกไปอยู่ต่างหากทุกอย่างอาจจะดีขึ้นกว่าเดิมก็ได้นะคะ” เจี้ยนเฉินเห็นด้วยกับความคิดของหลี่เหมย เขาเป็นคนกลางไม่ใช่ไม่ลำบากใจที่แม่กับภรรยาไม่ถูกกัน และคุณแม่ของเขาก็ทำผิดต่อหลี่เหมยไว้มาก

“ช่วงนี้อดทนไปก่อนนะ ฉันจะรีบหาบ้านเราจะได้ย้ายออกไปอยู่ที่อื่นกันอย่างมีความสุข ระหว่างนี้ไม่ต้องห่วงนะฉันไม่ให้คุณแม่มาทำอะไรเธอได้อีก ฉันสัญญา เธออย่าหนีฉันไปอีกเลยนะ”

“ในเมื่อคุณรับปากจะหาบ้านฉันเองก็รับปากจะไม่หนีอีกแล้ว และเรื่องหย่าจะไม่เกิดขึ้นฉันเองก็เหนื่อยมากเช่นกันอยากอยู่อย่างมีความสุข” หลี่เหมยเอ่ยพลางซบอกแกร่งของเขา