ตอนที่ 8 อย่ามาแตะต้องตัวฉัน

ตอนที่ 8 อย่ามาแตะต้องตัวฉัน

ฝั่งด้านเฟิ่งเจี้ยนเฉิน เขาพยายามสงบสติอารมณ์ตอนนั้นเองหม่าถงก็มารายงานให้เขาเข้าไปที่กรมทหาร เขาจึงให้คุณแม่ช่วยดูแลหลี่เหมยแทนตน รีบออกไปจัดเรื่องที่กรม ทว่างานที่ได้รับมานั้นมีเอกสารต้องจัดการหลายอย่างทำให้เขาอยู่ที่กรมแทบทั้งวัน จนตอนนี้ตะวันตกดินเขายังอยู่ในห้องทำงานอยู่เลยสายตาจ้องมองไปยังนาฬิกาเห็นว่าตอนนี้ 20.00 แล้วจึงวางงานทุกอย่างเอาไว้รุ่งเช้าเขาจะรีบกลับมาทำแต่เช้า จึงสั่งให้หม่าถงพากลับบ้านเขายังมีเรื่องที่จะพูดคุยกับหลี่เหมยมากมายต้องปรับความเข้าใจกับเธอให้ได้

ระหว่างทางกลับเขาเห็นร้านดอกไม้จึงสั่งให้หม่าถงจอดรถลงไปซื้อดอกไม้ไปให้หลี่เหมย ผู้หญิงกับดอกไม้เป็นสิ่งที่คู่กันอยู่แล้ว เธออาจจะใจอ่อนเลิกคิดเรื่องหย่ากับเขาเสียที

“เอารถเข้าไปเก็บนายก็ไปพักเถอะพรุ่งนี้ต้องออกไปทำงานแต่เช้ากว่าทุกวัน ”

“ครับ”มาถึงบ้านเจี้ยนเฉินบอกกับหม่าถงเขาเดินถือดอกไม้เข้าบ้านตรงไปหาหลี่เหมยทันที วันนี้ในบ้านของเขาเงียบสนิท หากเป็นปกติคุณแม่มักจะนั่งพูดคุยกับป้าหลินอยู่ที่ห้องรับแขก แต่เขาก็ไม่ได้เอะใจอะไรรีบขึ้นไปหาภรรยาตามที่ต้องการ

แอ้ด...เสียงประตูถูกเปิดเข้ามา ภายในห้องมืดสนิท เขากวาดสายตาไปมองเห็นร่างบางนอนอยู่บนเตียงห่มผ้านอนหันหลังให้กับเขา

‘เธอคงโกรธฉันอยู่สินะ ถึงได้นอนเร็วขนาดนี้ ’ เจี้ยนเฉินคิดว่าหลี่เหมยโกรธเขาอยู่ เขาค่อยๆ เดินไปหาวางดอกไม้ลงข้างเตียงพร้อมเอ่ยด้งยน้ำเสียงนุ่นนวล

“หลี่เหมยเธอยังโกรธฉันอยู่สินะ วันนี้ระหว่างทางกลับฉันเห็นดอกไม้ก็นึกถึงเธอขึ้นมา ฉันซื้อมาให้ขอโทษนะที่ขึ้นเสียงและทำกับเธอแบบนี้ เพราะฉันมันไม่รู้อะไรสักอย่าง และฉันก็ไม่อยากจะเชื่อว่าเธอหมดรักฉันแล้ว ตอนนี้เรามาเปิดใจคุยกันเถอะนะ บอกเหตุผลที่เธออยากหย่ากับฉันจริง ๆ เถอะนะหลี่เหมย” ร่างเล็กขยับกายลุกขึ้นนั่งสวมกอดเขาอย่างรวดเร็ว ด้วยความมืดเขาคิดว่าร่างบางคือภรรยารีบโอบกอดกลับด้วยความดีใจ คิดว่าเธอยอมใจอ่อนและไม่หย่ากับเขาแล้ว ร่างเล็กกอดเขาแน่นกว่าเดิม แถมมือเรียวบางไม่อยู่สุขค่อย ๆ ล้วงเข้ามาในเสื้อของเขาแตะลงที่อกแกร่ง เจี้ยนเฉินเอะใจเล็กน้อยแม้ว่าจะดีใจที่หลี่เหมยเป็นคนเริ่มก่อน ทว่าเธอไม่คนแบบนี้แน่นอน ยิ่งกลิ่นตัวของเธอก็ไม่เหมือนเดิม กลิ่นหอมอ่อน ๆ วันนี้กลิ่นกายของเธอหอมฟุ้งจากน้ำหอมที่เขาแทบไม่เคยเห็นเธอแตะมันด้วยซ้ำ เขารีบดึงมือของเธอและผละออกจากอ้อมกอด เปิดไฟให้แสงสว่างจะได้เห็นในสิ่งที่เขาคาใจว่าคนที่อยู่บนเตียงใช่หลี่เหมยจริง ๆ หรือไม่ ?

พรึบ !! ทันทีที่แสงไฟส่องสว่าง ทำให้เขาตกใจคิ้วขมวดพร้อมทั้งตะโกนถามเสียงดังสนั่น

“เธอมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง ภรรยาของฉันอยู่ที่ไหน” ร่างเล็กสะดุ้งเล็กน้อยก่อนจะลุกขึ้นเดินเข้ามาหาพร้อมใช้มือเรียวลูบไล้อกแกร่งอย่างเย้ายวน

“พี่เจี้ยนเฉินตอนนี้เราอยู่ในห้องสองคนทำไมต้องถามหาคนอื่นด้วยคะ มาสนุกกันดีกว่าไม่เห็นต้องสนใจคนที่เขาไม่รักเลย ฉันรักพี่เฝ้ามองพี่ตลอดเวลาฉันจะมอบความสุขให้พี่อย่างที่พี่ไม่เคยรับมาก่อน มาต่อกันเถอะนะคะ”

เสี่ยวลี่ยิ้มหวานขยับตัวเข้าใกล้เขามากกว่าเดิม แต่เธอก็ต้องหยุดชะงักเมื่อเจี้ยนเฉินจับข้อมือเอาไว้จ้องมองเขม็งจนร่างบางหวาดกลัวขึ้นมา

“อย่ามามือมาแตะตัวฉัน ฉันไม่ชอบบอกมาเดี๋ยวนี้ว่าหลี่เหมยไปไหน”

“ฉันเจ็บนะคะ ฉันจะไปรู้ได้ยังไงว่าภรรยาพี่เจี้ยนเฉินไปไหน ฉันมาถึงก็ไม่พบเธอแล้ว"

“ออกไปจากห้องของฉันเดี๋ยวนี้ และอย่าให้มันเกิดเรื่องแบบนี้อีก”

ปัง ! ไม่ใช่แค่เขาไล่เสี่ยวลี่ออกจากห้องแต่เป็นตัวเขาเองที่ออกมาจากห้องด้วยเช่นกัน ใบหน้าร้อนผ่าวด้วยความเกรี้ยวโกรธ เมื่อคนที่เขาต้องการเจอกลับหายตัวไป เขากำชับคุณแม่เอาไว้แล้วแท้ ๆ ทำไมเธอถึงหนีไปได้ก่อนที่เขาจะนึกอะไรออก การที่เธอหนีออกไปและเสี่ยวลี่มาอยู่ในห้องของเขาหรือว่าเรื่องนี้คุณแม่เขาเป็นคนจัดการ

ตึง ตึง เสียงฝีเท้าของเจี้ยนเฉินเดินตรงไปที่ห้องของคุณแม่ เสี่ยวลี่รีบตามออกมาทันทีแต่เธอก็กวาดกลัวเขาตอนนี้จริง ๆ ผู้ชายที่ใจดีอ่อนโยนทว่าตอนนี้ใบหน้าของเขาแผ่รังสีอัมหิตออกมา เพียงแค่สายตาที่มองมาเพียงปลายตายังทำให้เธอสะดุ้งเฮือก

ปัง ปัง !!

“คุณแม่ คุณแม่บอกมาเดี๋ยวนี้นะครับว่าหลี่เหมยอยู่ที่ไหนผมรู้คุณแม่ยังไม่นอนแล้วนี่มันเรื่องอะไรกันทำไมเสี่ยวลี่ถึงได้ไปอยู่ในห้องของผม”

แอ้ด ..

“เจี้ยนเฉิน เอ่อ..คือว่าเรื่องที่นังหลี่เหมยหายไปไหนแม่ไม่รู้หรอกนะ แม่ขึ้นไปดูที่ห้องก็ไม่เจอเธอแล้ว ส่วนเรื่องหนูเสี่ยวลี่แม่เป็นคนให้น้องไปรอที่ห้องของลูกเอง”

“แล้วทำไมคุณแม่ไม่แจ้งผม อีกอย่างลูกน้องของผมเฝ้าที่หน้าประตูตลอดเวลาคงไม่มีทางที่หลี่เหมยจะออกไปจากบ้านได้หากไม่มีใครคอยช่วยเหลือ”

“ระ..เรื่องนั้นแม่จะไปรู้ได้ยังไง นังหลี่เหมยอาจจะเอาเงินยัดลูกน้องของลูกก็ได้ ในเมื่อเธออยากออกไปทำไมลูกต้องตามคนอย่างนั้นด้วย เห็นมั้ยว่ายังมีผู้หญิงตั้งมากมายเฝ้ารอความรักจากลูกอยู่ ทิ้งคนที่ไม่รักแล้วมาอยู่กับคนที่รักลูกไม่ดีกว่าหรือไงกัน ”

“ไม่ ! หากไม่ใช่หลี่เหมยก็ไม่มีใครมาเป็นภรรยาผมได้อีก ” เจี้ยนเฉินตวาดเสียงดังเปรยสายตามองไปยังเสี่ยวลี่ครั้งหนึ่งก่อนจะเดินออกไปนอกบ้านอย่างเร่งรีบ เพื่อไปสอบถามทหารที่ยืนเฝ้าหน้าบ้านวันนี้

“บอกฉันมาว่าหลี่เหมยออกไปจากบ้านตั้งแต่เมื่อไหร่”

“ผมไม่เห็นว่านายหญิงจะออกไปเลยนะครับ”

“จะไม่เห็นได้อย่างไร ตอนนี้เธอไม่ได้อยู่ในบ้านแล้วหรือว่านายไม่ตั้งใจทำงาน แอบอู้ต้องถูกลงโทษ”

“ท่านนายพลผมตั้งใจทำงานตลอดทั้งวัน จริงด้วยมีช่วงหนึ่งที่คุณนายเฟิ่งมาให้ไปช่วยยกของช่วงนั้นแน่ ๆ ครับที่นายหญิงหนีออกไป” ลูกน้องรีบบอกเรื่องราวทั้งหมดเพราะเขาไม่เห็นหลี่เหมยออกไปจากที่นี่จริง ๆ ตอนนั้นเองหม่าถงได้ยินเสียงดังเอะอะโวยวายจึงรีบออกมาดูเห็นเจ้านายยืนใบหน้าเคร่งเครียดด่าตำหนิทหารอยู่หน้าประตูบ้าน

“เกิดอะไรขึ้นครับท่านนายพล”

“หม่าถงนายมาพอดี เอารถออกฉันจะไปตามจับหนูที่แอบออกไปโดยที่ฉันไม่ได้อนุญาต หากเธอหนีออกไปจากที่นี่คงมีที่เดียวที่เธอจะไป” เจี้ยนเฉินคิดออกที่เดียวคือสถานที่หลี่เหมยพึ่งไปพักมาเมื่อคืนนี้ เขาไม่มีทางยอมในเมื่อเธอบีบบังคับให้เขาต้องร้าย เขาจะร้ายเพื่อรั้งให้เธออยู่ข้างกายของเขา ไม่ว่าเธอจะหมดรักเขาแล้วก็ตาม