ตอนที่ 9 ตามกลับ

ตอนที่ 9 ตามกลับ

หม่าถงสังเกตอารมณ์ของเจ้านายยามนี้เขารีบทำตามคำสั่งทันที

“ได้ครับผมจะพาไปมณฑลตามที่อยู่ของนายหญิงเดี๋ยวนี้” เขารีบมองขวับไปยังทหารชั้นผู้น้อยให้หลบออกไปหากไม่อยากถูกลงโทษ เขารีบพยักหน้าและเปิดประตูให้หม่าถงไม่กล้าแม้จะเงยหน้ามองท่านนายพลตอนนี้เลย แม่เฟิ่งเองก็รีบวิ่งออกมาห้ามลูกชาย

“เจี้ยนเฉินลูกจะไปไหน ตอนนี้ดึกแล้วอย่าเดินทางเลยนะ ”

“ผมจะไปตามภรรยาผมกลับมา ส่วนเรื่องที่เกิดขึ้นวันนี้ผมจะจัดการสอบสวนอีกครั้ง ว่าหลี่เหมยหนีออกไปได้อย่างไร ”

“ถ้าลูกกล้าเดินออกจากบ้านครั้งนี้ เราสองแม่ลูกตัดขาดกันหลี่เหมยมันไม่ได้รักลูกสักนิดและไม่เคยสนใจความรู้สึกของลูกด้วยซ้ำ แม่หาผู้หญิงที่เหมาะสมกับลูกไม่ว่าฐานะหรือความรักที่หนูเสี่ยวลี่พร้อมมอบให้ ”

“ต่อให้ผู้หญิงที่คุณแม่หามาให้จะแสนดีขนาดไหนถ้าไม่ใช่หลี่เหมยผมก็ไม่สนใจ ในเมื่อคุณแม่อยากจะตัดขาดก็เอาสิครับ ผมขอเลือกภรรยา”

“เฟิ่งเจี้ยนเฉิน ลูก..ลูกเลือกมันมากกว่าแม่” แม่เฟิ่งหายใจถี่แรงด้วยความโมโหเมื่อลูกชายเลือกผู้หญิงที่เธอเกลียดมากกว่าเธอที่เลี้ยงมาตั้งแต่เกิด เจี้ยนเฉินคิดว่าครั้งนี้แม่ของเขาก็อาจจะแกล้งเป็นลมเหมือนครั้งก่อนจึงไม่หันไปมองสักนิด รถยนต์ออกมาจากโรงจอดรถเขาเปิดประตูเข้าไปนั่งและเคลื่อนตัวออกไปจากบ้านทันที แม่เฟิ่งกรี๊ดร้องตะโกนใส่ลูกชายจนความดันขึ้นหายใจไม่ทันลมจับล้มลงกับพื้น เสี่ยวลี่รีบเข้ามาประคองร้องเรียกป้าหลินให้มาช่วยอีกแรง

“คุณป้า ใจเย็น ๆ ไว้นะคะ ป้าหลินป้าหลินช่วยด้วยคุณป้าเป็นลม” ป้าหลินรีบออกมาช่วยกันพยุงแม่เฟิ่งเข้าบ้านหายาดมให้ดมและเฝ้าดูอาการ

ฝั่งด้านหลี่เหมย

วันนี้อากาศเย็นสบายจริง ๆ เธอออกมายืนอยู่หน้าระเบียงห้องมองท้องฟ้าพลางลูบท้องเบา ๆ

“วันนี้แม่ไม่อาจจะหย่ากับพ่อของลูกได้ แต่ก็ช่างเถอะไม่หย่าก็ไม่ใช่ว่าชีวิตของเราเดินต่อไม่ได้ ต่อจากนี้แม่จะตั้งใจทำงานเก็บเงินและเลี้ยงดูลูกให้ดี ป่านนี้พ่อของลูกอาจจะกำลังมีความสุขอยู่บนเตียงกับเสี่ยวลี่อยู่ก็ได้ อีกสิบปีข้างหน้าจะหย่าก็ไม่สาย วันนี้เดินทางเหน็ดเหนื่อยทั้งวันถึงเวลาต้องพักผ่อนแล้ว พรุ่งนี้เช้าเราจะได้ออกเดินทางหางานกันนะ ” หลี่เหมยพูดเบา ๆ ก่อนจะก้าวเท้าเข้าห้องต่อจากนี้เธอคิดว่าเธอจะได้ใช้ชีวิตอย่างสงบสุขไม่มีทางหวนไปเจอกับเฟิ่งเจี้ยนเฉินอีกเพราะกลัวว่าเขาจะไม่มีทางปล่อยให้เธอหนีออกมาได้เป็นครั้งที่สองแน่ ๆ แต่ใครจะคิดว่าสิ่งที่เธอคิดเอาไว้ไม่ได้เป็นอย่างที่เธอต้องการ เมื่อเธอต้องสะดุ้งตื่นกลางดึกเพราะเสียงเอะอะโวยวายอยู่หน้าอพาร์ทเม้นท์ เธอคิดว่าเป็นคนเมาหรือคนที่เที่ยวตอนกลางคืน จึงแง้มประตูออกมาดูเล็กน้อยทว่าเมื่อเธอเห็นภาพตรงหน้าหัวใจของเธอสั่นเทาเต้นตึกตักร้อนวูบวาบไปหมด เพราะตอนนี้เฟิ่งเจี้ยนเฉินพร้อมกับลูกน้องหลายคนมายืนอยู่ที่หน้าอพาร์ทเม้นท์

“ฉันจะเข้าไปข้างใน ภรรยาของฉันอยู่ในนั้น”

“ไม่ได้ครับ ที่พักของผมไม่อนุญาตให้คนภายนอกเข้าไป อีกอย่างตอนนี้ก็ไม่ใช่ช่วงเวลาที่จะมาหากัน เพื่อความปลอดภัยของลูกค้าผมไม่สามารถให้คุณเข้าไปด้านในได้” จิ้นฟงตื่นขึ้นกลังจากที่มีคนมาตะโกนเรียกให้เขาออกมาข้างนอก

“เฮอะ ! ฉันนายพลเฟิ่งเจี้ยนเฉิน ไม่มีทางที่จะเกิดเรื่องร้ายอะไรหรอกนะ รีบบอกมาว่าห้องภรรยาของฉันอยู่ห้องไหน ฉันจะตามเธอกลับ”

“ขอโทษด้วยนะครับ ต่อให้เป็นท่านนายอำเภอ หรือแม้แต่ผู้บริหารประเทศผมก็ไม่สามารถบอกข้อมูลของลูกค้าได้” จิ้นฟงยังคงยืนยันคำเดิมแม้จะได้ยินว่าคนตรงหน้าคือใคร แต่เขาไม่บอกก็พอรู้เพราะชุดที่เขาสวมใส่มาอีกทั้งยศที่ติดอยู่หน้าอกของเขา เพียงมองปราดเดียวก็รู้ได้ในทันที แต่เขาไม่รู้ว่าผู้หญิงที่เป็นภรรายของนายพลคนนี้เป็นใคร และไม่รู้ว่านายพลคนนี้เป็นคนดีหรือไม่ดี

เจี้ยนเฉินได้ยินเขาไม่พอใจสักนิด แสยะยิ้มยักไหล่อย่างโมโหเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายยังคงไม่ยอมบอกเขาและไม่ให้เขาไปหาหลี่เหมย

“ ฮึ ฮึ นี่นายคงไม่รู้สินะว่าถ้าทำให้ฉันโมโหแล้วจะเกิดอะไรขึ้น บอกมาว่าหลี่เหมยอยู่ห้องไหนก่อนที่ฉันจะสั่งให้ลูกน้องบุกเข้าไปค้นทุกห้อง”

“แม้จะเป็นนายพลก็ไม่มีสิทธิ์จะบุกลุกเข้าที่ส่วนบุคคลนะครับ ” จิ้นฟงขวางเอาไว้ไม่ให้เจี้ยนเฉินกับลูกน้องเข้าไปด้านในและสิ่งที่น่าตกใจกว่านั้นคือหลี่เหมยที่มาพักอาศัยอยู่กับเธอมีสามีอยู่แล้ว

“พูดยากจริง ๆ หม่าถงเข้าไปค้นทุกห้อง หากใครขัดขวางจัดการได้ทันที”

“ครับท่านนายพล” หม่าถงผลักร่างของจิ้นฟงเพื่อเดินเข้าไปด้านใน เขาเองก็รีบดึงแขนของหม่าถงเอาไว้ยิ่งทำแบบนั้น เจี้ยนเฉินยิ่งโมโห มองหน้าลูกน้องเพียงครู่เดียวก็เข้าใจความหมายของเจ้านาย จับกุมตัวของจิ้นฟงเอาไว้ไม่ให้ไปขัดขวางหม่าถง

หลี่เหมยที่ยืนอยู่ในห้องเริ่มหวาดหวั่นกลัวว่าเจี้ยนเฉินจะทำร้ายคนอื่นที่ไม่เกี่ยวข้อง เธอรีบวิ่งออกมาห้ามไม่ให้เรื่องจะร้ายแรงไปมากกว่านี้

“หยุดนะ !! ฉันบอกให้หยุดเดี๋ยวนี้ คนอื่นไม่เกี่ยว” เจี้ยนเฉินได้ยินเสียงภรรยาสุดที่รัก เขาแสยะยิ้มก่อนจะเดินไปหาเธออย่างช้า ๆ ทว่ายอมยิ้มของเขาช่างเป็นรอยยิ้มที่น่ากลัวจริง ๆ จนร่างบางสั่นสะท้านไปทั้งตัว

“ในที่สุดก็ยอมออกมาสินะ กล้าดียังไงถึงได้หนีฉันมาแบบนี้ ฉันบอกแล้วใช่มั้ยว่าฉันไม่มีทางให้เธอหนีไปจากฉันได้ คิดหรือว่าเธอจะหนีจากฉันไปไหนได้ทุกย่างก้าวของเธออยู่ในสายตาของฉันเสมอหลี่เหมย” เขายื่นมือไปบีบแขนของเธอด้วยความโมโหฉุดกระชากลากตัวเธอขึ้นไปบนรถทันที

“ฉันเจ็บ ปล่อยนะ ฉันเดินเองได้...”

“คิดว่าฉันจะเชื่อเธออีกหรือไง ถ้าเกิดปล่อยมือของเธอ แล้วเธอหนีฉันอีกจะทำยังไง ขนาดอยู่ในบ้านของฉันแท้ ๆ เธอยังหนีออกมาได้ หรือว่าเป็นห่วงไอ้ผู้ชายคนนี้”

เจี้ยนเฉินมองขวับไปมองจิ้นฟง หลี่เหมยเสียวสันหลังวูบรีบออกตัวปกป้องทันที

“ไม่ใช่ ! และไม่เกี่ยวอะไรกับใครทั้งนั้น เรื่องหนีเป็นฉันเองที่ตัดสินใจหนีออกมาเพราะฉันไม่อยากอยู่กับคุณ อยู่กับคุณฉันไม่เคยมีความสุขเลยสักวัน ”

“เฮอะ ๆ ๆ รีบออกตัวปกป้องไอ้หน้าอ่อนนั่นเลยสินะ” เจี้ยนเฉินพยักหน้าให้หม่าถง เขารับรู้หม่าถงง้างหมัดต่อยเข้าหน้าท้องของจิ้นฟงที่ถูกจับตัวเอาไว้จนร่างใหญ่เจ็บปวดทรุดตัวนั่งลงกับพื้นด้วยความจุก

“กรี๊ด!!! อย่านะ เขาไม่เกี่ยวกับเรื่องนี้ คุณมันบ้าไปแล้วเหมือนหมาบ้าที่กัดคนอื่นไปทั่ว หม่าถงหยุดเดี๋ยวนี้นะ ฉันยอมกลับกับคุณก็ได้อย่าทำร้ายเขาอีกเลย คุณจิ้นฟงฉันขอโทษนะคะเพราะฉันแท้ ๆ ทำให้คุณต้องเจอเรื่องร้าย ๆ แบบนี้ ” น้ำเสียงสั่นเครือจับแขนของเจี้ยนเฉินให้เขาหยุดทำร้ายจิ้นฟง เมื่อเขาได้ยินว่าเธอเต็มใจจะกลับกับเขา จึงสั่งให้ลูกน้องหยุดลงมือ

“หม่าถงหยุด"

“คุณหลี่เหมย ผมไม่เป็นอะไร หากคุณไม่เต็มใจไปกับเขาผมจะช่วยคุณเอง” จิ้นฟงใช้มือกุมหน้าท้องเงยหน้ามองมาทางหลี่เหมยพร้อมบอกกับเธอด้วยน้ำเสียงหนักแน่น คำพูดของเขายิ่งไปกระตุ้นอารมณ์ของเจี้ยนเฉินมากกว่าเดิม เขาบีบข้อมือของเธอแรงดึงกายของเธอเข้ามากอดแน่นก่อนจะเอ่ยตอบกลับ

“เธอเป็นภรรยาของฉันถูกต้องตามกฎหมาย คนอย่างนายจะช่วยอะไรได้เอาตัวเองให้รอดก่อนเถอะ หม่าถงกลับ” สิ้นคำพูดของเจี้ยนเฉินเขาดึงมือหลี่เหมยขึ้นรถอย่างรวดเร็ว ส่วนเธอยังคงหันไปมองจิ้นฟงด้วยความรู้สึกผิด ที่มาสร้างความวุ่นวายและทำให้เขาเจ็บตัวอีกด้วย