ตอนที่ 7 หนีอีกครั้ง

ตอนที่ 7 หนีอีกครั้ง

ปัง ปัง !!

“เปิดประตูเดี๋ยวนี้นะ จะมาขังฉันแบบนี้ได้ยังไง เจี้ยนเฉินฉันบอกให้เปิดประตู”

“เธออยู่ในนั้นสงบสติอารมณ์และเลิกพูดเรื่องไร้สาระนี้อีก ฉันจะทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นทั้งนั้นและทุกอย่างจะกลับไปเป็นเหมือนเดิม ”

ตึง ตึง เสียงฝีเท้าเดินจากไป หลี่เหมยหมดทางที่จะหนีแล้ว อย่างนี้เธอจะทำอย่างไรต่อไป

เธอเดินไปเดินมาทั่วห้องคิดหาทางจะหนีไปในเมื่อเขาไม่ยอมหย่าเธอก็จะไม่หย่าขอเพียงตอนนี้หนีออกไปจากที่นี่ให้ได้ก็เพียงพอแล้ว ตอนนั้นเองเสียนงฝีเท้าเดินมาหยุดอยู่ที่หน้าห้องของเธออีกครั้ง เธอเหลียวไปมองคิดว่าเขากลับมาแต่เมื่อประตูเปิดเข้ามาเป็นซินหนาน เธอแสยะยิ้มออกมาเพราะคิดหาหนทางหนีได้แล้ว

“เธอนี่นะ!! ทำอีท่าไหนลูกชายของฉันถึงรักเธอมากขนาดนี้จนถึงขั้นจะย้ายมาประจำการอยู่ที่นี่ เมื่อวานเธอพูดออกมาด้วยความมั่นใจแล้วไม่ใช่หรือไงว่าจะไม่กลับมา แล้วทำไมถึงยังหน้าด้านกลับมาอีก”

“ฉันไม่ได้อยากกลับมาสักหน่อย นี่ไงเอกสารที่ฉันเตรียมหย่าทีนี้รู้แล้วใช่มั้ยว่าใครกันแน่ที่ไปคนพาฉันกลับมา เรามาพูดกันอย่างที่เรารู้สึกเถอะ ในเมื่อแม่เฟิ่งไม่ชอบฉันก็ช่วยฉันสิ ช่วยฉันออกไปจากที่นี่และฉันจะไม่กลับมาอีกแน่นอน ฉันไม่ได้รักเจี้ยนเฉินไม่มีความรู้สึกอะไรทั้งนั้นกับเขา ช่วยฉันสิแล้วคุณจะได้ในสิ่งที่คุณต้องการ เสี่ยวลี่ลูกสะใภ้ที่คุณต้องการ พาตัวเธอมาอยู่ในห้องนี่รอเจี้ยนเฉิน กลับมาสิ ฉันรู้ว่าตอนนี้เขาคงออกไปข้างนอกแล้ว นี่มันโอกาสทองเลยนะหากเขาเข้ามาคิดว่าเสี่ยวลี่เป็นฉัน ” หลี่เหมยแสร้งพูดดีด้วยเพื่อให้แม่เฟิ่งเห็นดีเห็นงามกับแผนของเธอและก็เป็นอย่างที่เธอคิดเอาไว้ แม่เฟิ่งยิ้มกว้างแต่ก็ยังวางท่าหยิ่งผยองอยู่

“ฉันจะช่วยเธอก็ได้ ในเมื่อเธอเองก็อยากออกไปจากที่นี่ฉันเองก็ไม่ต้องการลูกสะใภ้บ้านนอกอย่างเธอ จะไปที่ไหนก็ไปและอย่าให้ลูกชายของฉันตามตัวเธอเจออีก อีกสักพักฉันจะให้ป้าหลินมาตามออกไปให้ฉันไปจัดการหนทางหลบหนีเสียก่อน ตอนนี้ลูกน้องของเจี้ยนเฉินคอยเฝ้าประตูหน้าบ้านอยู่ ” หลี่เหมยพยักหน้ารับรู้คิดว่าครั้งนี้เธอจะหนีเขาไปได้จริง ๆ

เธอรอไม่นานเสียงประตูดังขึ้น ป้าหลินเดินเข้ามาแจ้งข่าวกับเธอ

“คุณหลี่เหมยตอนนี้ถึงเวลาแล้วค่ะ ฉันจะไปส่งที่ป้ายรถประจำทางนะคะคุณนายบอกกับทหารว่าฉันจะออกไปซื้อกับข้าว และตอนนี้คุณนายจัดการไม่ให้ทหารอยู่ตรงหน้าประตูแล้ว ครั้งนี้ฉันหวังว่าคุณหลี่เหมยจะหนีไปให้ไกลกว่านี้นะคะ ฉันดีใจจริง ๆ ที่คุณจะหลุดพ้นจากที่นี่ แม้ว่าคุณชายจะรักคุณมากแค่ไหนถ้ายังอยู่กับคุณนายคุณคงเจอแต่เรื่องเช่นเดิม ฉันอยากให้คุณมีความสุขจริง ๆ ”

“ขอบคุณนะคะป้าหลิน เรารีบออกไปกันเถอะค่ะชักช้าเดี๋ยวจะถูกจับได้” หลี่เหมยซาบซึ้งน้ำใจจนน้ำตาปริ่มออกมา ขนาดป้าหลินยังเห็นใจและสงสารในสิ่งที่เธอพบเจอ ดังนั้นครั้งนี้เธอจะต้องหนีไปให้ไกลที่สุดเท่าที่จะทำได้

ทั้งสองเร่งเท้าเดินออกมาจากบ้านอย่างรวดเร็ว จนถึงป้ายรถประจำทางรถมาจอดเทียบถนนพอดี หลี่เหมยกล่าวลาป้าหลินก่อนจะก้าวเท้าขึ้นรถเดินทางไปมณฑลที่เธออยู่ เธอเชื่อว่าเขาไม่มีทางตามหาเธอเจอแน่นอน

กว่าจะเดินทางมาถึงตะวันก็ตกดินแล้ว จิ้นฟงยืนมองถนนทางเข้าห้องพัก ไม่เห็นหลี่เหมยกลับมาเขาชักจะเป็นห่วงการออกไปสมัครงานของเธอทำไมถึงหายตัวไปทั้งวันเช่นนี้ แต่เมื่อเขาเห็นผู้หญิงเดินมาใกล้ ๆ คล้าย ๆ หลี่เหมยความเป็นห่วงได้คลี่คลายไป

“กลับมาซ่ะมืดค่ำเลยนะครับ กินอะไรมาหรือยังเย็นนี้ผมทำอาหารไว้เผื่อคุณด้วย” หลี่เหมยเดินทางมาเหน็ดเหนื่อยหวาดระแวงมาตลอดทางกลัวว่าเจี้ยนเฉินจะตามหาเธอเจอระหว่างเดินทางมาที่นี่ เมื่อได้ยินน้ำเสียงอบอุ่นเป็นมิตรของเขาความกังวลของเธอจางหายไปในพริบตา

“ฉันเองก็ไม่คิดว่ามันจะยุ่งยากขนาดนี้ค่ะ กลิ่นกับข้าวของคุณช่างหอมจริง ๆ ตั้งแต่เช้าที่กินข้าวของคุณฉันยังไม่ได้กินอะไรอีกเลยค่ะ ขอบคุณนะคะที่ยังคิดถึงฉันและทำเผื่อ คุณเป็นเจ้าของห้องพักที่ดีมากจริง ๆ คงทำแบบนี้กับทุกคนที่มาเช่าห้องพักคุณสินะคะ" เขายิ้มเจือน ๆ ไม่ใช่ว่าเขาทำแบบนี้กับทุกคนเสียหน่อยแต่เป็นเธอคนเดียวที่เขาทำไว้รออย่างเต็มใจ

“ครับ ที่นี่อยู่ด้วยกันเหมือนครอบครัว ลูกบ้านขาดเหลืออะไรผมก็คอยช่วยเหลือ นั่งสิครับผมจะไปยกข้าวมาให้” เขาผายมือให้เธอนั่งลงที่เก้าอี้ตัวด้านหน้าห้องพัก เป็นโชคดีอย่างหนึ่งของเธอจริง ๆ ที่ได้เจอคนดี ๆ เช่นนี้ อย่างน้อยต่อจากนี้เธอคงได้ใช้ชีวิตอย่างสุขสบาย

ไม่นานเขาก็ยกข้าวมาให้เธอหลี่เหมยนั่งกินข้าวพร้อมชมเขาไม่ขาดปาก ทั้งสองนั่งคุยกันอยู่นานและเขาจะเป็นคนช่วยเธอหางานอีกแรง หลังจากนั้นทั้งสองก็แยกย้ายกันไปพักผ่อน หลี่เหมยหายใจได้อย่างเต็มปอดไม่เหมือนตอนที่อยู่บ้านตระกูลเฟิ่งเมื่อครู่ ถ้าแม่สามีไม่เชื่อและทำตามเธอบอกป่านนี้เธอก็คงถูกจับขังอยู่ในห้อง

“วันนี้เหน็ดเหนื่อยจริง ๆ ในเมื่อไม่ยอมหย่าฉันก็จะทนอยู่อย่างนี้ไปก่อน หวังว่าสวรรค์จะเมตตาให้เขาตามหาฉันไม่เจอด้วยเถอะ และขอให้เขากลับเข้าห้องมาเจอเสี่ยวลี่ทั้งสองได้ร่วมหลับนอนบนเตียงอย่างที่ฉันตั้งใจจะให้เป็นแบบนั้น เมื่อเวลาผ่านไปเขาจะลืมฉันหลงเสี่ยวลี่หัวปักหัวปำเมื่อนั้นฉันค่อยไปหาเขาเพื่อให้เขาหย่าให้ฉันอีกครั้ง หากไม่ยอมหย่าฉันเองจะฟ้องหย่าไม่ใช่แค่ได้แก้แค้นเพียงแค่แม่เฟิ่ง แต่ถ้าฉันฟ้องหย่า เจี้ยนเฉินจะเป็นคนทำลายตระกูลเฟิ่งจนอับอายไม่เหลือชิ้นดีและตกต่ำในที่สุดเพราะเขาเป็นฝ่ายที่นอกใจและมีชู้ เรื่องงานราชการที่เขาเป็นอยู่ก็จะถูกลดตำแหน่งไม่แน่อาจจะถูกไล่ออกเพราะผิดวินัย หากเขาไม่อยากให้เป็นอย่างนั้นก็เหลือเพียงทางเดียวคือยอมหย่าง่าย ๆ ส่วนลูกในท้องฉันจะไม่มีวันให้เขารู้เด็ดขาดว่ามีตัวตน” หลี่เหมยยืนอยู่ระเบียงหน้าห้องคิดแผนการรับมือจากเฟิ่งเจี้ยนเฉินต่อจากนี้ ภาวนาให้เสี่ยวลี่ทำแผนการสำเร็จในคืนนี้ด้วยเถอะ