26

หรือนี่จะเป็นอาการของคนที่เจอหนุ่มหล่อหน้าตาดีคนหนึ่งเท่านั้นนะ แต่ทำไมเมื่อตอนที่เธอเจอกับ เว่ยอี้หยาง ถึงไม่ใช่แบบนี้ ถึงแม้ว่าครั้งที่เธอเจอกับอี้หยางเธอจะใจเต้นแรงแต่มันไม่รุนแรงต่อความรู้สึกเธอมากเพียงนี้

จู่ ๆ มันกลับทำให้น้ำตาของเธอพานจะไหลเอาเสียดื้อๆ ภาพเหตุการณ์บางอย่างวิ่งเข้ามาในหัว หากแต่ว่ามันเพียงภาพเลือนลาง ตอนนี้ในหัวเธอเบลอไปหมด ทั้งภาพและเสียงที่ปรากฏขึ้นไม่ชัดเจน ชวนให้ปวดหัวมากมายอะไรขนาดนี้กันนะ

" เล่อเยียน " เพียงไม่นานเหอหมี่เมี่ยนก็ตะโกนเรียกด้วยความตกใจที่จู่ ๆ หลี่เล่อเยียนก็เป็นลมไปต่อหน้า

" ทุกคนหลบไปก่อน อย่ามุง " เสียงของเลขาคณะกรรมการหนุ่มตะโกนขึ้น พร้อมกับรีบวิ่งมาอุ้มร่างที่ไม่มีสติของเล่อเยียนขึ้น เพื่อพาเธอกลับไปยังบ้านพัก

ท่ามกลางเสียงตกใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น ทุกคนเดาว่าเล่อเยียนที่ร่างกายอ่อนแอเมื่อตากฝน จึงอาจจะทำให้ตัวเธอนั้นไม่สบายเอาได้ หลังจากนั้นนายทหารก็ได้ให้พวกเขาแยกย้ายกันไปพักผ่อนยังบ้านพักของตัวเอง

เมื่อมาถึงยังบ้านพัก เลขาหนุ่มทำได้เพียงวางเธอลงยังเตียงนอนเท่านั้น ที่เหลือต้องให้หม่ายวี่ไท่และเหอหมี่เมี่ยนจัดการ ทั้งสองรีบจัดการทำความสะอาดตัวของเล่อเยียน เนื่องจากเนื้อตัวของพวกเธอเลอะโคลนด้วยทุกอย่างจึงค่อนข้างที่จะทุลักทุเลมากทีเดียว

หม่ายวี่ไท่และเลขาหนุ่มรับหน้าที่เป็นคนตักน้ำมาให้เพื่อทำการเช็ดตัวและล้างผม ต้องบอกว่าล้างผมเพราะตอนนี้ผมของหลี่เล่อเยียนเต็มไปด้วยโคลนหนาเตอะ ขนาดฟ่านเหมยเหมยที่ไม่เคยสนใจสิ่งใด นอกจากของกินยังมาช่วยขนน้ำในครั้งนี้ด้วย

ใช้เวลาค่อนข้างนานพอสมควรในการล้างตัวและเปลี่ยนเสื้อผ้าให้เธอ ถ้าหากว่าหลี่เล่อเยียนไม่หายใจ เหอหมี่เมี่ยนคงคิดว่าเธอตายไปแล้ว เพราะในขณะที่ทำการล้างผมให้อยู่นั้น หลี่เล่อเยียนยังไม่มีท่าทีว่าจะตื่นขึ้นมาเลย

เมื่อทุกอย่างเรียบร้อยดี เหอหมี่เมี่ยนจึงใช้สายตาบอกเลขาหนุ่มว่าทุกอย่างเรียบร้อยดีแล้ว ควรกลับไปได้แล้วยังไงซะที่นี่ก็มีแต่ผู้หญิง

" เลขาเตียว นี่ก็ดึกมากแล้วไม่รบกวนคุณเลขาดีกว่าพวกเราดูแลเล่อเยียนต่อเองได้ค่ะ " เหอหมี่เมี่ยนใช้สายตาก็แล้ว แต่ไม่มีทีท่าว่าเลขาหนุ่มจะขยับจึงได้แต่เอ่ยด้วยน้ำเสียงที่สุภาพที่สุด

" ผมรอจนกว่าเล่อเยียนจะฟื้นดีกว่า เธอหลับไปนานแล้ว จนป่านนี้ยังไม่ฟื้นขึ้นมา หากเธอเป็นอะไรไป มีผมอยู่จะได้ช่วยได้ทัน " เลขาหนุ่มยืนยันกระต่ายขาเดียว อย่างไรเขาก็ยังวางใจไม่ได้ รอจนกว่าเจ้าตัวฟื้นขึ้นมาดีกว่า

" คุณอยู่จะช่วยอะไรได้ ก็เห็นกันอยู่ว่าตอนนี้พวกเราก็ทำกันเอง หนุ่มสาวอยู่บ้านด้วยกันมันไม่เหมาะสมนะคะ " เหอหมี่เมี่ยนที่เหนื่อยกับการดูแลชำระล้างตัวให้หลี่เล่อเยียน เผลอตะคอกขึ้น ไม่ใช่แค่เขาเสียเมื่อไหร่ที่เป็นห่วง เธอก็ห่วงเพื่อนเธอจะแย่อยู่แล้ว แต่จะให้มานั่งมองหน้ากันเพื่อประโยชน์อันใดกัน อย่างไรเขาก็เข้าห้องของเพื่อนเธอไม่ได้อยู่แล้ว

" ถ้าเช่นนั้นผมออกไปรอข้างนอกบ้านก็แล้วกัน พวกคุณล็อกบ้านพักผ่อนเถอะ มีอะไรก็เรียกผมได้ตลอดเลยนะครับ " เตียวซวูอี้ถึงแม้ว่าเขาจะตกใจกับน้ำเสียง และท่าทางของเหอหมี่เมี่ยน เพราะเดิมทีหล่อนเป็นคนอารมณ์ดี พูดจาอ่อนหวาน มาวันนี้น้ำเสียงกลับแปลกเปลี่ยนไป เขารับรู้ได้ถึงความเอาใจใส่ที่หล่อนมีให้เล่อเยียนจึงไม่อยากจะดื้อรั้น จึงยอมเดินคอตกออกมานั่งรอด้านนอกของบ้านพัก

" เธอฉันว่าพูดแรงเกินไปไหม ยวี่ไท่ " หมี่เมี่ยนพูดเสียงอ่อยๆ เมื่อเหลือเพียงเธอกับหม่ายวี่ไท่ในห้องของเล่อเยียน

" ไม่หรอก เลขาซวูอี้คงจะเป็นห่วงเล่อเยียนมากเลยไม่ทันคิดเรื่องความเหมาะสม

เธอเองก็คงเหนื่อย และตกใจกับเรื่องนี้พอสมควร เธอนอนพักเถอะฉันจะนั่งเฝ้าเล่อเยียนเอง " หม่ายวี่ไท่พูดปลอบใจหมี่เมี่ยน ตนเข้าใจความรู้สึกของเพื่อนที่มีต่อเตียวซวูอี้ดี

" ฉันยังไม่ง่วงหรอก เธอว่าเล่อเยียนจะเป็นอะไรมากไหม จนป่านนี้แล้วทำไมเล่อเยียนถึงยังไม่ฟื้นเลยล่ะ " หมี่เมี่ยนที่ตอนนี้กำลังจะร้องไห้ออกมาด้วยความเสียใจ ที่พูดแรงๆ ใส่เขาหรือเป็นห่วงเพื่อน เธอเริ่มแยกไม่ออกแล้วล่ะ

" หายใจสม่ำเสมอแบบนี้ คงไม่เป็นอะไรมากหรอกแต่ฉันรู้สึกว่าเล่อเยียนจะตัวอุ่นๆ นะ " หม่ายวี่ไท่จับตัวหลี่เล่อเยียนพร้อมกับขมวดคิ้ว เพราะกังวลว่าเธอกำลังจะมีไข้

" ถ้าอย่างนั้นคงต้องเช็ดตัวบ่อย ๆ ให้ไข้ลด " หมี่เมี่ยนบอกพร้อมกับเริ่มเช็ดตัวให้เล่อเยียนอีกครั้ง

ปัง....... เสียงเปิดประตูเข้ามาอย่างแรงทำให้หม่ายวี่ไท่และเหอหมี่เมี่ยนที่กำลังจะเคลิ้มหลับตื่นเต็มตาอีกครั้งด้วยความตกใจ

" ค่ะ คุณ "