25

ทางฝั่งของหลี่เล่อเยียน หลังจากที่กินข้าวเช้าเสร็จก็ไปยังทุ่งนาทำการถอนวัชพืชต่อ ทำเพียงครึ่งวันก็ต้องหยุดเพราะเนื่องจากฝนได้ตกลงมา

" เล่อเยียน รีบกลับเข้าบ้านกันเถอะฝนตกหนักแล้ว " หม่ายวี่ไท่รีบตะโกนเรียกหลี่เล่อเยียนแข่งกับสายฝน

ช่วงเช้าแดดยังแผดเผาแทบจะเป็นหมูหันกันอยู่เลย พอช่วงบ่ายมาฝนดันมาตกหนักแบบไม่มีสัญญาณเตือนใด ๆ ให้ได้ตั้งตัวเลยสักนิด

" ได้ รีบกลับกันเถอะ " ระหว่างที่หลี่เล่อเยียนกำลังตะโกนแข่งกับสายฝนอยู่นั้น ก็ได้พลาดท่าตกลงไปยังร่องน้ำทำให้เนื้อตัวของเธอเลอะโคลน

" เล่อเยียน เป็นอะไรหรือไม่ " เหอหมี่เมี่ยนรีบวิ่งเข้าไปช่วยฉุดให้เธอลุกจากโคลนตม

" เล่อเยียนดูเธอสิ ฮ่าๆ หน้าดำไปหมดเลย ฮ่าๆ"       เหอหมี่เมี่ยนที่รู้ว่าเล่อเยียนไม่เป็นอะไรมาก ก็ยืนขำกับหน้าตาของเล่อเยียนในตอนนี้

" ตลกมากใช่ไหม นี่แน่ะนี่แน่ะ ฮ่าๆ " กลายเป็นว่าเหล่าปัญญาชนที่อยู่ละแวกใกล้ๆ โดนลูกหลงในสงครามโคลนนี้ บางคนก็ร่วมวงเล่นน้ำฝนไปด้วยจนลืมไปว่าตากฝนกันอยู่

ท่ามกลางอากาศอันแสนอบอ้าวก็เหมือนได้น้ำทิพย์ชโลม ทำให้ร่างกายนั้นคลายร้อนได้บ้าง ทำให้หลายๆ คนสนุกสนานกันมาก เพียงไม่นานฟ้าฝนที่เทลงมายังกับห่าฝนก็ได้หยุดลง ทั้งหมดจึงพากันเดินกลับไปยังบ้านพัก

" พวกเรารบกวนมาทางด้านนี้หน่อย มีพวกทหารมาน่ะรีบไปดูกันเถอะ " สมาชิกปัญญาชนคนหนึ่งตะโกนเรียกพร้อมกับเก็บอาการตื่นเต้นไว้ไม่มิด จะไม่ให้ตื่นเต้นตกใจได้อย่างไรกัน ก็ในเมื่อมีนายทหารยศใหญ่มานี่นาไม่รู้ว่าจะมีเรื่องอะไรเกิดขึ้นหรือเปล่า

" ว่าไงนะ รีบไปกันเถอะ" หม่ายวี่ไท่ที่ตอนนี้สภาพแทบดูไม่ได้ หัวเปื้อนโคลน ใบหน้านั้นเคลือบไปด้วยโคลนตมเหลือเพียงลูกตา

หลี่เล่อเยียนใช่ว่าจะน้อยหน้าถ้าไม่ได้ยินเสียงคงดูไม่ออกว่าเป็นเธอ ตอนนี้คงเหลือเพียงลูกตาเท่านั้นที่ไม่เลอะ เธอบอกกับเพื่อนๆ ว่าสปาโคลนนั้นดีมากทีเดียว ช่วยทำให้ใบหน้านั้นนุ่มชุ่มชื้น ผิวพรรณเรียบเนียน

มีใครบ้างจะไม่อยากสวยเหมือนหลี่เล่อเยียน ทั้งหมดจึงพากันจงใจไม่เช็ดคราบโคลนที่เปื้อนตามใบหน้าออก เมื่อไปถึงยังลานกว้างเหล่านายทหารต่างพากันอึ้งกับสภาพปัญญาชนทั้งหลาย นี่พวกเธอโดนใช้แรงงานกันหนักถึงเพียงนี้เชียวรึ ถึงอย่างไรพวกเธอก็ได้ชื่อว่าเป็นคนที่เรียนจบสูงมากคนหนึ่ง มองๆ ดูก็น่าเห็นใจไม่น้อย

" ปัญญาชนทั้งหลาย วันนี้พวกเราได้รับเกียรติที่พวกท่านมีน้ำใจมาเยี่ยมเยียนให้คลายหายคิดถึงบ้านไปบ้าง พวกเราทำความเคารพ " สมาชิกคณะกรรมการคนหนึ่งเอ่ยบอกกลายๆ ให้ทุกคนเคารพคนเหล่านั้น

ทุกคนต่างพากันโค้งคำนับก้มหัวกันอย่างถ้วนหน้า หลี่เล่อเยียนเองก็พลอยทำตามไปด้วย ต้องตามน้ำไปก่อนเธอไม่อยากเป็นจุดเด่นอีกต่อไป เล่อเยียนได้เรียนรู้มาว่า ถ้าอยากมีชีวิตที่เรียบสงบจะต้องไม่ทำตัวโดนเด่น ใช้ชีวิตให้เรียบง่ายที่สุดเพราะเธอมีใบหน้าที่โดดเด่นก็เป็นที่อิจฉาของใครหลายๆ คนมากพอแล้ว

" ทุกคนคงลำบากมาก ผมขอให้พวกคุณทุกคนอดทนอีกไม่นานผมจะพาพวกคุณกลับบ้าน " นายทหารท่านหนึ่งกล่าวออกมาวาจาเสียงดังฟังชัดน้ำเสียงหนักแน่น แววตาเต็มไปด้วยความเห็นใจ แต่ลำพังเพียงเสียงของเขาเพียงคนเดียวไหนเลยจะช่วยแก้ปัญหาอะไรได้

ทุกคนที่ได้ฟังต่างพากันน้ำตาซึม แม้จะเป็นคำพูดไม่กี่คำแต่ทุกคนเข้าใจความหมายของมันอย่างลึกซึ้งทีเดียว

ในระหว่างที่นายทหารอยู่ในช่วงถามไถ่สมาชิกคนอื่น ๆ อย่างเป็นกันเอง หลี่เล่อเยียนบังเอิญสบตากับนายทหารคนหนึ่งเข้า ทำเอาใจของเธอเต้นแรงคล้ายจะหายใจไม่ออก เธอมั่นใจว่าไม่เคยพบเจอเขาคนนั้นมาก่อนแน่ ๆ แต่ไม่เข้าใจปฏิกิริยาของร่างกาย เธอรู้สึกหนาวสั่นมือเย็น ชาจนแทบไม่มีความรู้สึก อีกทั้งตอนนี้หูของเธอไม่รับรู้เสียงอะไรอีกต่อไปแล้ว เขายืนนิ่งแต่สายตากลับจ้องเธอตาไม่กะพริบ

เล่อเยียนที่เห็นภาพเข้ามาในหัว สมองสั่งให้วิ่งหนีแต่ก็ก้าวขาไม่ออก เธอไม่สามารถละสายตาจากผู้ชายคนนั้นได้ ไม่เข้าใจเหมือนกันแต่ความรู้สึกลึกๆ แล้ว เหมือนเธอจะดีใจที่ได้เจอเขาคนนั้น