42

ใกล้ถึงกำหนดส่งขนมตามที่นัดกันเอาไว้แล้ว ทั้งสามคนเริ่มตามแผนการคือ เล่อเยียนแกล้งป่วยขอลางาน หมี่เมี่ยนขอลาด้วยให้เหตุผลว่าไม่มีคนดูแลเล่อเยียน ส่วนหม่ายวี่ไท่ลากเหมยเหมยและฮุ่ยหลินออกจากบ้านพักตั้งแต่เช้า ก่อนที่เสียงระฆังจะเตือนให้ลงพื้นที่ด้วยซ้ำ

จากนั้นเล่อเยียนเริ่มขนอุปกรณ์ รวมถึงวัตถุดิบออกมาจากห้อง พร้อมทั้งบอกหมี่เมี่ยนว่าซื้อมาตั้งแต่ติดเกวียนของลุงในหมู่บ้านเข้าเมือง หมี่เมี่ยนถามเล่อเยียนว่าไม่กลัวเธอจะขโมยสูตรไปทำขายบ้างหรือ

" ถ้าเธออยากทำขายฉันก็ไม่ขัดหรอก ขอแค่อย่าแย่งลูกค้ากันก็พอ " แต่ความจริงแล้วมันเป็นไปไม่ได้เลยที่ หมี่เมี่ยนจะทำขายได้ เพราะทุกอย่างต้องใช้เงินลงทุน อาศัยเพียงแค่สูตรอย่างเดียวไม่มีทางเป็นไปได้

ทั้งสองช่วยกันอย่างขยันขันแข็ง กลิ่นของขนมโก๋ช่างหอมยั่วยวนเหลือเกิน กลิ่นมันหอมไปทั่วบริเวณบ้าน เพราะพวกเธอทำในปริมาณที่มาก วันแรกผ่านไปด้วยดีทั้งสองคนช่วยกันทำจัดขนมใส่กล่อง

เวลาในการทำขนมแต่ละครั้งใช้เวลานึ่งประมาณ 45 นาที นึ่งครั้งหนึ่งได้ประมาณครั้งละ 6 ชิ้น เมื่อนับแล้ววันนี้ทำขนมได้ทั้งหมด 50 กล่อง เป็นแบบนี้ทำไม่ทันแน่นอนเพราะเธอทำได้แค่เฉพาะกลางวันเพียงเท่านั้น เธอผิดเองที่กะเวลาไม่ถูกอีกทั้งยังไม่รอบคอบ วันนี้เธอกับหมี่เมี่ยนนั้นรู้สึกเหนื่อยล้าแขนไปตามๆ กัน

เล่อเยียนคิดไม่ตกว่าจะทำเช่นไร ถึงจะทำขนมในช่วงกลางคืนได้ ไม่ใช่ว่าเธอทำขนมที่บ้านไม่ได้แต่ถ้าหากทำเยอะขนาดนั้นใครจะไม่สงสัยกัน

" ทำไมทั่วทั้งบ้านถึงมีแต่กลิ่นหอมขนาดนี้ " ฟ่านเหมยเหมยพูดเสียงดัง ขณะที่กำลังเดินกลับจากทุ่งนา ก่อนที่พวกเธอจะมาถึง เล่อเยียนและหมี่เมี่ยนก็ขนกล่องขนมไปเก็บไว้ในห้องของเล่อเยียนเรียบร้อยแล้ว

" กลิ่นคล้ายๆ ขนมที่แม่เล่อเยียนทำเมื่อครั้งก่อนเลย " ฮุ่ยหลินออกความเห็น พร้อมทั้งกึ่งวิ่งกึ่งเดินเพื่อที่จะตามสูดดมกลิ่นขนมไปราวกับว่าแค่ดมกลิ่นก็อิ่มแล้ว

" พวกเธอทำขนมกันหรือ ไหนบอกว่าไม่สบาย " เหมยเหมยที่ช่วงนี้เฝ้าจับตามองเล่อเยียน แต่ไม่เห็นว่าหล่อนจะผิดสังเกตอะไร ซ้ำยังไม่ไปทำงานที่ที่ทำงานของคณะกรรมการเหมือนก่อน แต่เลือกลงไปทำงานที่ทุ่งนาเหมือนกับพวกเธอซะอย่างนั้น

" ใช่แล้วจะทำไม ไม่ใช่แล้วจะทำไม มีข้อห้ามไม่ให้ทำขนมหรืออย่างไรกัน " เล่อเยียนพูดจายียวนกวนประสาท ฟ่านเหมยเหมยที่ชอบเจ้ากี้เจ้าการวุ่นวาย ทำตัวราวกับเป็นเจ้าของบ้าน

" นี่หล่อน.... ฉันก็แค่ถามไม่ได้จะจับผิดอะไรเสียหน่อย แค่แปลกใจ ไหนบอกไม่สบายถึงกับต้องให้หมี่เมี่ยนลางานมาเฝ้า แต่ลุกมาทำขนมได้ ดีจริงๆ กินแรงคนอื่น " ท้ายประโยคเหมยเหมยพูดเสียงเบาๆ คล้ายประชดประชัน เธอแค่อิจฉาที่เล่อเยียนทำเหมือนไม่สนใจแต้มค่าแรง อยากจะหยุดวันไหนก็หยุด ซ้ำยังมีของกินไม่ขาด กินดีอยู่ดีราวกับไม่เดือดร้อนเรื่องเงินเลยสักนิด ต่างจากเธอที่อยากจะหยุดพักผ่อนใจแทบขาดแต่ก็กลัวจะไม่พอกิน

" ฉันไปกินแรงคนอื่นตั้งแต่เมื่อไหร่ ฉันไม่ทำงานแล้วแต้มค่าแรงหล่อนลดลงหรือไงกัน ทำไมถึงต้องคอยแต่โทษคนอื่น " เดิมทีเล่อเยียนกะว่าจะแบ่งขนมให้คนในบ้านกินเผื่อว่าอะไรๆ มันจะทำง่ายขึ้น แต่พอมาเจอคำพูดแบบนี้เธอก็ไม่คิดจะไว้หน้าใครเหมือนกัน

" ใช่สิ หล่อนมีเลขาเตียวคอยช่วยนี่ เหอะ..มีใครเขาหยุดได้ตามอำเภอใจอย่างหล่อนบ้างเล่า" ฟ่านเหมยเหมยไม่คิดยอมแพ้นางจิ้งจอก ดูก็รู้ว่าไม่ได้ป่วยจริง นี่มันหลอกลวงกันชัดๆ

" เอาล่ะๆ ฉันเป็นคนทำขนมนี้เอง เล่อเยียนนึกอยากจะกินเลยขอให้ฉันช่วยทำให้กิน ยังมีส่วนของพวกเธอด้วยนะ มารับไปสิ " หมี่เมี่ยนรีบมาห้ามทัพ ก่อนที่เรื่องจะเลยเถิดไปมากกว่านี้ แผนกระชับมิตรที่เล่อเยียนคิดไว้ ดูท่าจะพังตั้งแต่ยังไม่เริ่ม

" อย่าคิดว่าจะเอาขนมมาฟาดหัวกันได้นะ " เหมยเหมยทำเมินขนมแสนหอมนั้น ทั้ง ๆ ที่อยากจะเข้าไปตะคลุบซะเต็มที่

" ถ้าอย่างนั้นฉันเอานะขอบคุณมากนะที่มีน้ำใจ วันนี้ฉันคงไม่เข้าครัวแล้วล่ะ แค่กินขนมนี่ก็อิ่มแล้วตามสบายเลยนะจ๊ะ " ฮุ่ยหลินรู้วิธีที่จะอยู่ในบ้านหลังนี้ ถ้าอยากจะมีของดีๆ อร่อยๆ กิน ไม่ควรจะไปงัดข้อกับหลี่เล่อเยียน ถึงแม้เธอจะดูเป็นคนไม่สนใจใคร แต่เรื่องกินนับว่าเธอใจกว้างมากทีเดียว

" ยัยผู้หญิงเห็นแก่กิน หล่อนไม่ทำอาหารแล้วฉันจะกินอะไรล่ะ " เหมยเหมยยืนย่ำเท้าอยู่กับที่ เจ็บใจนักเชียว ทำไมคนในบ้านถึงมีแต่คนโง่ไม่ทันเล่ห์เหลี่ยมของนางจิ้งจอกนั่นกันนะ

" ครั้งนี้จะถือว่าเห็นแก่หมี่เมี่ยนที่มีน้ำใจ ถ้าเป็นของคนอื่นฉันไม่รับแน่นอน " พูดจบเธอคว้าหมับที่จานใส่ขนม ใช่แล้วล่ะ เธอคว้าไปทั้งจานไม่ได้หยิบเพียงชิ้นเดียวเหมือนกับฮุ่ยหลิน

เมื่อทางสะดวก หม่ายวี่ไท่ที่จัดการกับร่างกายตัวเองเรียบร้อยแล้ว จึงเข้ามาช่วยเปลี่ยนเล่อเยียน ให้เธอได้พักมือบ้างเพราะเธอนวดแป้งมาทั้งวัน

สามสาวใช้เวลานึ่งขนมจนล่วงเลยมาถึงเที่ยงคืนก็ทำได้ถึง 100 กล่อง เล่อเยียนที่เห็นว่าดึกมากแล้ว เธอจึงให้ทั้งสองคนไปนอน เธอจะเก็บล้างอุปกรณ์เอง สองสาวไม่อิดออด ยวี่ไท่ที่เหนื่อยจากงานในทุ่งนาทั้งวัน เธอล้าเต็มทีแล้ว ส่วนหมี่เมี่ยนนั้นพรุ่งนี้ต้องออกไปทำงานในไร่ก็ต้องนอนพักเอาแรงเช่นกัน

เล่อเยียนเก็บกวาดเสร็จก็เข้านอน ทำการเก็บขนมเข้าไปในมิติ เพื่อคงความสดของขนม รักษาสภาพให้เหมือนเพิ่งทำเสร็จใหม่ๆ เธอนอนไม่หลับแน่ ถ้าไม่ได้อาบน้ำชำระล้างร่างกาย ว่าแล้วก็เดินไปยังห้องน้ำหลังบ้าน

ฟ่านเหมยเหมย ที่จ้องจับผิดทั้งสามคนว่าทำอะไรกันดึกป่านนี้ถึงยังไม่นอน ก็ได้แอบย่องเข้าไปในห้องของเล่อเยียน แต่ไม่พบความผิดปกติอะไร จะเจอก็แต่ขนมโก๋แสนอร่อยนี่มีอยู่ 2-3 กล่อง

'จริงๆ แล้วหล่อนไปซื้อมาสินะ เหอะ ...ถึงว่าทำไมมันถึงได้ละมุนลิ้นเพียงนั้น คนอย่างหลี่เล่อเยียนไม่มีทางที่จะทำขนมแสนอร่อยนั่นได้ '

เมื่อไม่พบความผิดปกติอะไรเธอก็เข้าห้องไปนอนอย่างสบายใจ

เช้ามาเล่อเยียนและยวี่ไท่ก็รีบทำขนม ตกเย็นมาก็ทำอาหารอร่อยๆ เผื่อแผ่ไปยังกาฝากสองคนนั้นด้วย จะได้ไม่พูดมาก ฮุ่ยหลินนั้นไม่คิดมาก มีให้กินก็กิน เธอเข็ดกับเรื่องที่ก่อไว้ครั้งนั้น เพราะความอดอยากและความริษยา อยากได้ของที่ไม่ใช่ของตัวเองแท้ๆ ตอนนี้เธอคิดได้แล้ว อยู่มีชีวิตให้ครบกำหนดก็พอแล้ว ถึงแม้ว่าไม่รู้ว่านานแค่ไหนก็ตาม

ถึงแม้ว่าของกินจะช่วยปิดปากของเหมยเหมยได้ แต่มันไม่เพียงพอที่จะปิดความอยากรู้อยากเห็นได้ พวกนั้นจะกินขนมกันทั้งคืนเชียวหรือ จะออกไปก็ไม่กล้าเพราะพวกหล่อนปิดประตูในครัวมันต้องมีอะไรสิ

ทำไมถึงทำตัวมีลับลมคมใน เธอไม่มีทางเชื่อว่าเล่อเยียนจะมีน้ำใจโดยไม่หวังผล ผู้หญิงคนนี้หมาป่าจิ้งจอกเข้าสิงชัดๆ

รุ่งสางเล่อเยียนออกจากบ้านตั้งแต่เวลา 04.30 น.เธอไม่รอให้หมี่เมี่ยนและยวี่ไท่ตามไปด้วย เพราะมันจะเป็นที่สะดุดตาเกินไป ขนม 200 กล่องจะเอาไปอย่างไรถึงจะหมด ถ้าไม่อาศัยมิติของเธอ

ไม่รอช้าเล่อเยียนรีบเร่งฝีเท้าไปให้ทันเวลา เธอนัดหมายเวลาคือก่อนที่เว่ยอี้หยางจะเข้างานตอนเช้า นั่นคือก่อน 07.30 น.แต่เธอต้องรีบไปหาที่นำขนมออกจากมิติ แล้วขนไปที่โรงงานของอี้หยาง มันไม่ง่ายเหมือนกับที่แอบขายของในตลาดมืดเลย ทำไมหนทางรวยของเธอถึงลำบากเพียงนี้ เธอไม่กลัวความลำบากแต่กลัวความลับถูกเปิดเผยมากกว่าเพราะทุกอย่างอยู่ในการควบคุมดูแลของรัฐ เธอรีบมากจนไม่รู้ตัวเลยว่ามีคนแอบสะกดรอยตาม