บทที่ 3

นางปฏิเสธเขาเพื่อไปเลือกคนแบบนี้งั้นหรือ?

หางตาปรมาจารย์กระบี่ฉางยวนฉายแววเย็นเยียบ ยิ่งรู้สึกว่าศิษย์หญิงที่มีนามว่าอวี้หลานชิงคนนี้ไม่รู้ที่ต่ำที่สูง

เจ้าสำนักอวิ๋นไห่มองอวี้หลานชิงและถามอีกครั้ง “เจ้าตัดสินใจดีแล้วหรือ?”

อวี้หลานชิงพยักหน้าอย่างจริงจัง น้ำเสียงแน่วแน่ “ท่านผู้อาวุโสเสิ่นสง่างามห่างโลกีย์ วางตนอยู่เหนือโลกหล้า ศิษย์นับถือมานาน ยินดีเข้ารับการฝึกฝนภายใต้การสอนสั่งของเขา!”

บรรดาผู้อาวุโสในตำหนักหันไปมองบุรุษที่กำลังนั่งสัปหงกอยู่บนเก้าอี้ไท่ซือ[1]ตามสายตาเคารพชื่นชมของอวี้หลานชิง ไม่ว่าจะมองอย่างไรก็ไม่เห็นถึงความ “สง่างาม” และ “อยู่เหนือโลก”

อวี้หลานชิงคงถูกปรมาจารย์กระบี่ฉางยวนยั่วโมโหจนเสียสติไปแล้วกระมัง!

ดูสิว่ากำลังพูดเหลวไหลอะไรอยู่?

แต่ถึงแม้จะโมโหอย่างไร ที่นี่ก็คือตำหนักใหญ่ของสำนักกระบี่เสวียนเทียน ผู้ที่นั่งอยู่ด้านบนล้วนแต่มีตำแหน่งในสำนัก

คำพูดใดที่เอื้อนเอ่ยออกไปแล้ว ไม่อาจกลับคำได้อีก

ดวงตาของเจ้าสำนักอวิ๋นไห่ฉายแววเสียดายแวบหนึ่ง โบกมือว่า “ช่างเถอะ ในเมื่อเจ้าตัดสินใจแล้ว เช่นนั้นก็ก้าวออกมาคำนับท่านอาจารย์ของเจ้าเถอะ”

“ขอบคุณท่านเจ้าสำนัก” อวี้หลานชิงประสานมือแน่น โค้งคำนับไปทางเจ้าสำนักอวิ๋นไห่ด้วยความจริงใจ

จากนั้นสืบเท้ายาว ๆ ไปทางตำแหน่งของเสิ่นหวยจั๋วที่อยู่ทางด้านซ้าย เดินไปถึงปลายบันไดที่อยู่ตรงหน้าเก้าอี้ของเขาพอดี ถึงค่อยหยุดฝีเท้าลง

นางคุกเข่าลงพื้นดัง “ตุบ” อย่างมั่นคง

“ศิษย์ อวี้หลานชิง คำนับท่านอาจารย์!”

เสียงดังฟังชัดก้องกังวาน

ทำเอาเสิ่นหวยจั๋วที่เอนตัวอยู่บนเก้าอี้สะดุ้งโหยงและรีบนั่งหลังตรงโดยพลัน

ครั้นลืมตามองก็เห็นเงาร่างบางในชุดสีเขียวนั่งคุกเข่าอยู่เบื้องหน้า

เพ่งมองดูดี ๆ แล้ว…

หืม?

นี่มันศิษย์จากเมื่อหลายปีก่อนที่ถูกยกย่องว่ามีพรสวรรค์ด้านกระบี่มากที่สุดในสำนักรองจากฉางยวนมิใช่หรือ?

จริงสิ วันนี้ฉางยวนออกฌานแล้ว

ควรเป็นวันที่ศิษย์คนนี้ได้เข้าพิธีคำนับอาจารย์อย่างเป็นทางการ

แต่ปัญหาก็คือ ผู้ที่นางควรคำนับคือฉางยวนมิใช่หรือ?

เหตุใดจึงมาคุกเข่าเบื้องหน้าเขา?

“ไม่ได้ ๆ ถึงแม้ลำดับศักดิ์ของข้าจะอาวุโส แต่เจ้าเรียกข้าว่าอาจารย์ปู่ก็พอ ไม่ต้องทำความเคารพขนาดนี้”

ลมเย็นสายหนึ่งลอยออกจากปลายนิ้วของเสิ่นหวยจั๋ว พยุงร่างของหญิงสาวที่คุกเข่าอยู่เบื้องล่างให้ลุกขึ้น

แต่เข่าทั้งสองข้างที่คุกอยู่บนพื้นนั้น ราวกับถูกตรึงไว้กับพื้นหยกของตำหนักก็มิปาน

พยุงไม่ขึ้น!

ผู้อาวุโสในตำหนักต่างหันหน้าหนีอย่างทนมองไม่ไหว ไม่อยากยอมรับว่าเสิ่นหวยจั๋วเป็นหนึ่งในพวกตัวเอง

นี่มัน…น่าขายหน้าจริง ๆ

แค่หลับในตำหนักต่อหน้าทุกคนก็น่าอายแล้ว ตอนนี้วิชาที่ใช้ยังจะถูกศิษย์ที่เพิ่งเข้ามาแค่ห้าปีสลายออกอีก

หากไม่ใช่เพราะลำดับศักดิ์ของเสิ่นหวยจั๋ว พวกเขาก็ไม่อยากยอมรับจริง ๆ ว่านี่เป็นประมุขยอดเขาคนหนึ่งของสำนัก!

“ศิษย์ อวี้หลานชิง คารวะท่านอาจารย์!”

อวี้หลานชิงไม่รีบร้อน รักษาท่วงท่าเช่นเดิม เปล่งเสียงออกมาอีกครั้ง

เสิ่นหวยจั๋วเบิกตาโพลงด้วยความตกใจ ชี้ไปที่นางแล้วชี้กลับมาที่ตัวเอง “ข้าหรือ?”

“เจ้าจะคำนับข้าเป็นอาจารย์?”

“เจ้าค่ะ” อวี้หลานชิงเงยหน้ามองชายหนุ่มที่บัดนี้นั่งหลังตรงอยู่บนเก้าอี้

ปกเสื้อสีขาวนวลของเขาดูหย่อนคล้อยและเอียงเล็กน้อยเพราะเพิ่งตื่นนอน มวยผมคลายออกเช่นกัน ยิ่งดูเสเพลไร้ระเบียบ

ดูแตกต่างจากผู้อาวุโสคนอื่น ๆ ในสำนักกระบี่เสวียนเทียนที่มีท่าทีสง่างามโดยสิ้นเชิง

แต่อวี้หลานชิงกลับรู้ว่า บุรุษที่ดูไร้ความสามารถและเกียจคร้านผู้นี้ คือคนที่เที่ยงธรรมที่สุด

เมื่อชาติก่อน นางมีคะแนนสะสมมากที่สุดจากการแข่งขันในดินแดนลับที่หลายสำนักร่วมกันเปิดขึ้น ได้รับโอสถกระดูกเหล็กผิวหยกเม็ดหนึ่งเป็นรางวัล แต่แล้วท่านอาจารย์กับผู้อาวุโสหลายคนกลับต้องการให้นาง มอบโอสถเม็ดนี้ให้กับจี้ฝูเหยาที่ต้องการมันมากกว่านาง

ในตอนที่ทุกคนต่างเข้าข้างจี้ฝูเหยาและมองว่านางใจแคบ บุรุษตรงหน้านางตอนนี้กลับขยี้ตาลุกขึ้นจากการสัปหงกมาช่วยพูดปกป้องนางอย่างเป็นธรรม พูดจนเหล่าผู้อาวุโสไม่อาจโต้เถียงได้อีก

ต่อมานางบังเอิญได้ยินท่านอาจารย์กล่าวถึงตัวเอง รู้สึกเจ็บปวดรวดร้าว ก็เป็นบุรุษผู้นี้อีกเช่นกันที่ด่าให้นางได้สติ

เขาเย้ยหยันว่านางดูแลยอดเขาหลิงเซียวเหมือนยายแก่ ให้ความสำคัญกับทุกคนมากกว่าตัวเอง สมควรแล้วที่จะถูกมองข้าม

และยังบอกนางด้วยว่า คนเราเกิดมาทั้งทีก็ควรใช้ชีวิตอย่างอิสระเสรี มีชีวิตเพื่อตัวเอง!

แต่น่าเสียดาย ตอนนั้นนางราวกับถูกมารเข้าสิง ดึงดันที่จะพิสูจน์ว่าตัวเองเก่งกว่าจี้ฝูเหยา ไม่ได้เข้าใจคำพูดที่ดูเหมือนเย้ยหยันแต่แท้จริงแล้วเป็นคำเตือนอันแสนจริงใจ ทำลายความหวังดีของเขา

จนสุดท้ายต้องตายด้วยกระบี่ของท่านอาจารย์และจี้ฝูเหยา

ส่วนบุรุษเบื้องหน้านั้น เขาจากไปก่อนนางเสียอีก…

จำได้ว่าวันนั้นนางอยากนำข่าวดีเรื่องที่ตัวเองฝึกแก่นกระบี่เล่มแรกสำเร็จไปบอกกับเขา แต่แล้วกลับพบว่ายอดเขาชิงจู๋มีเพียงความเงียบเหงาอ้างว้าง

ครั้นสอบถามโดยละเอียดถึงได้รู้ว่า ที่แท้เขาถูกวางแผนเล่นงานระหว่างออกไปตามหาสมบัติ พลัดหลงเข้าไปในซากโบราณสถานและหายสาบสูญไปนับแต่นั้น ส่วนป้ายหยกชะตาที่อยู่ในสำนักก็ปรากฏรอยร้าวหลายจุด

อวี้หลานชิงวางแผนไว้ว่าชนะการประลองครั้งใหญ่ในสำนักแล้วจะออกจากสำนักไปท่องใต้หล้า เวลาเดียวกันก็จะตามหาร่องรอยของเขา

แต่ไหนเลยจะคิด ว่าชีวิตของนางจะต้องจบสิ้นลงในการประลองครั้งใหญ่ของสำนัก

ไม่มีโอกาสได้ตามหาเขาอีก

กระนั้นก็ไม่เป็นไร นางได้ย้อนเวลากลับมาแล้ว

นางจะนับถือเขาเป็นอาจารย์โดยตรง!

มีนางคอยจับตาดูอยู่ ชาตินี้จะไม่ให้เขาถูกวางแผนเล่นงานจนต้องบาดเจ็บและหายตัวไปอีกเด็ดขาด ถือเสียว่าตอบแทนบุญคุณที่เขาเคยชี้แนะนางเมื่อชาติก่อน

เมื่อสองสายตาสบเข้าด้วยกัน เสิ่นหวยจั๋วก็สัมผัสได้ถึงความรู้สึกหลายอย่างจากดวงตาใสคู่นั้น

มีความซาบซึ้งใจ ความเสียดาย นอกจากนี้ยังแฝงไว้ซึ่งความเศร้าโศกและสงสาร…

ความรู้สึกภายในแววตาหลากหลายจนมองไม่ออก

ทว่าสิ่งหนึ่งที่มองออกคือ “ความจริงจัง”

ศิษย์หญิงนางนี้ไม่ได้ล้อเล่น นางไม่อยากคำนับฉางยวนเป็นอาจารย์จริง ๆ

แต่ต้องการคำนับเขา เสิ่นหวยจั๋ว เป็นอาจารย์!

นี่มันบ้าไปแล้ว!

ปฏิกิริยาแรกของเสิ่นหวยจั๋วคือปฏิเสธ

การดูแลศิษย์สักคนก็หมายถึงปัญหาที่ไม่รู้จักจบสิ้น

โดยเฉพาะ “ศิษย์” ผู้นี้ที่มีพรสวรรค์สูงลิ่ว

พรสวรรค์ยิ่งสูงก็ยิ่งพัฒนาได้เร็ว เรียนรู้อะไรได้มากกว่าคนอื่น ๆ เมื่อเป็นเช่นนี้ก็จะต้องชี้แนะและสั่งสอนบ่อยขึ้นตาม

ยอดเขาชิงจู๋ไม่เคยมีศิษย์มาก่อน เป็นเพราะเขาไม่มีคุณสมบัติมากพอที่จะรับศิษย์หรือ?

แน่นอนว่าไม่ใช่ ต่อให้เจ้าสำนักอวิ๋นไห่จะไม่ยอมยกศิษย์ฝีมือดีให้เขา แต่ศิษย์ที่ฝีมือทั่วไปก็มีให้เลือกเยอะแยะมิใช่หรือ?

อย่างไรเขาก็เป็นศิษย์เพียงคนเดียวที่ยังมีชีวิตอยู่ของเจ้าสำนักกระบี่เสวียนเทียนรุ่นก่อนเชียวนะ หากว่าด้วยลำดับศักดิ์แล้ว แม้แต่พวกฉางยวนก็ยังต้องเรียกเขาว่าท่านอาจารย์อา!

ที่เขาไม่เคยมีลูกศิษย์ มันเป็นเพราะเขามีไม่ได้หรือ?

ไม่ใช่เลย มันเป็นเพราะเขาไม่อยากมีต่างหาก!

อุตส่าห์ใช้ชีวิตอย่างอิสระเสรีมานาน เขาไม่อยากเสียเวลาอันมีค่าไปกับผู้อื่น

“ท่านเจ้าสำนัก ข้าไม่เคยมีลูกศิษย์ เกรงว่าจะทำให้ศิษย์ชั้นดีแบบนี้เสียโอกาส ข้าคิดว่า…”

ไม่รอให้เสิ่นหวยจั๋วคิดออกว่าจะยกศิษย์ให้ผู้ใด อวี้หลานชิงที่กำลังจะถูกเขายกให้ผู้อื่นก็ชิงพูดขึ้นก่อนด้วยเสียงดังฟังชัด “ศิษย์ได้ท่องจำวิชาพลังภายในและเคล็ดวิชากระบี่ของระดับหลอมปราณที่อยู่ในหอคัมภีร์ได้หมดแล้ว ช่วงกลางวันจะฝึกเคล็ดวิชากระบี่ที่หอกระบี่ ตกกลางคืนจะฝึกพลังภายในที่ห้อง แต่ละอย่างใช้เวลาไม่ต่ำกว่าสามชั่วยาม ท่านอาจารย์ไม่ต้องเป็นห่วงเรื่องการฝึกฝนเจ้าค่ะ”

ฮึ่ม!

ใต้หล้านี้มีศิษย์ที่เลี้ยงง่ายขนาดนี้อยู่ด้วยหรือ?

ภายในใจเสิ่นหวยจั๋วเริ่มหวั่นไหว กระนั้นก็ยังคงพูดด้วยสีหน้าดังเดิม “ยอดเขาชิงจู๋มีบุปผาต้นหญ้าประหลาดมากมาย บ้างก็มีฤทธิ์พิเศษ หากเผลอทำอันตรายต่อเจ้า หรือไม่ก็เจ้าเผลอไปทำอะไรพวกมัน…”

“ก่อนที่จะเข้าสำนักกระบี่เสวียนเทียน ศิษย์มาจากไร่สมุนไพรในเมืองไป๋เฉ่า เคยดูแลบุปผาและสมุนไพรวิญญาณ!”

ภายในใจเสิ่นหวยจั๋วหวั่นไหวมากขึ้นอีก เพื่อไม่ให้ตัวเองหวั่นไหวไปมากกว่านี้ เขากลั้นใจพูดออกไปตรง ๆ ว่า “หากมีคนเพิ่ม ก็ยิ่งมากปัญหา”

“หลังจากที่เข้าสำนัก ศิษย์ได้ช่วยดูแลกิจการภายในของยอดเขาหลิงเซียวมาเป็นเวลาห้าปี หากมีศิษย์อยู่ ท่านอาจารย์ไม่ต้องกังวลว่าจะมีปัญหากวนใจเลยเจ้าค่ะ!”

ใจที่หวั่นไหวของเสิ่นหวยจั๋วทนไม่ไหวอีกต่อไป

ศิษย์ที่ดูแลตัวเองได้และทำงานหนักขนาดนี้ มันเหมือนเกิดมาเพื่อเขาโดยเฉพาะชัด ๆ!

เมื่อมีศิษย์แบบนี้ เขาจะได้นอนที่ยอดเขาชิงจู๋ได้สบายกว่าเดิม

หากยังปฏิเสธอีก มันคงเป็นเขาที่ไม่รู้จักผิดชอบชั่วดี!

มีสายลมเย็นชื่นลอยออกจากปลายนิ้วของเสิ่นหวยจั๋วอีกครั้ง

ใบหน้ารูปงามหาเปรียบมิได้ของเขาปรากฏรอยยิ้มอ่อนโยนมีเมตตา พูดด้วยเสียงนุ่มนวลว่า “ศิษย์รัก ลุกขึ้นเร็วเข้า พื้นมันเย็นนะ!”

------------------

[1] เก้าอี้ไท่ซือ หมายถึง เก้าอี้แบบโบราณของจีน ด้านหลังมีพนักพิง ด้านข้างมีที่เท้าแขน