บทที่ 4

ภาพที่ศิษย์อาจารย์ทางฟากโน้นสนทนากันอย่างรื่นรมย์และเข้ากันได้ดีอย่างยิ่ง มองแล้วบาดตายิ่งนัก

ปรมาจารย์กระบี่ฉางยวนยิ้มเยาะแล้วหันหน้าไปทางอื่น

เหลวไหลสิ้นดี!

ต่อให้พรสวรรค์จะดีพร้อมเพียงใด หากเลือกอาจารย์ที่ชี้แนะผิดคน วันหน้าก็จะไม่ต่างอะไรกับคนธรรมดา

ตอนแรกผู้อาวุโสจวีหยางที่นั่งอยู่ข้างเจ้าสำนักอวิ๋นไห่ก็เตรียมพร้อมที่จะ “ขโมยศิษย์” แล้ว ไหนเลยจะไปคิดว่าศิษย์อาจารย์คู่นั้นจะตกลงกันง่ายขนาดนี้!

ไม่รู้จะบอกว่าเสิ่นหวยจั๋วโชคดี หรือจะบอกว่าอวี้หลานชิงตาบอดดี

แต่ในเมื่อเป็นอันตกลงกันแล้ว คนนอกก็ยุ่งอะไรไม่ได้อีก

ที่บันไดสวรรค์ด้านนอก บรรดาศิษย์ใหม่ยังคงรับการทดสอบในสภาพเหงื่อไหลโชก

มีคนขึ้นปีนบันไดครบหนึ่งหมื่นขั้นและเข้ามายังตำหนักอย่างต่อเนื่อง

หากเทียบกับอวี้หลานชิงที่เข้ามาเมื่อห้าปีก่อนแล้ว ไม่ว่าจะมองอย่างไร ศิษย์ใหม่ชุดนี้ก็ยังดูห่างไกล

ไม่ได้ถึงขั้นที่จะบ่มเพาะไม่ได้ เพียงแต่ไม่มีผู้โดดเด่นจนเหล่าผู้อาวุโสต้องแย่งชิงกัน…

เมื่อคิดเช่นนี้ ผู้อาวุโสหลายคนก็รู้สึกนึกย้อนเสียใจ เมื่อครู่น่าจะเกลี้ยกล่อมให้มากกว่านี้

ศิษย์ที่ทั้งเก่งทั้งไม่เป็นภาระมันหาง่ายที่ใดกัน?

เสิ่นหวยจั๋วช่างโชคดียิ่งนัก…

เสิ่นหวยจั๋วขมวดคิ้วเมื่อเห็นสายตาหลายคู่มองมาทางตัวเอง ความคิดที่จะนอนต่อหายวับไปทันที

เขานั่งหลังตรง วางมือทั้งสองบนที่พักแขนของเก้าอี้ ใช้พลังวิญญาณเลื่อนเก้าอี้จนบังร่างของอวี้หลานชิงได้ครึ่งหนึ่ง

กระนั้นเมื่อมีหนึ่งคนนั่ง หนึ่งคนยืน มันก็ยากที่จะบดบังได้ทั้งหมด

เขาคิดแล้วสะบัดมือนำเบาะหยกขาวออกมาจากแหวนจักรวาล ตัวเบาะเป็นเบาะนุ่มที่ถูกหุ้มด้วยผ้าไหม แต่ด้านบนคลุมทับด้วยผ้าหุ้มที่เรียงร้อยขึ้นจากหยกชิ้นเล็ก ๆ ประกอบกัน มีไอเย็นยะเยียบและพลังวิญญาณหนาแน่นแผ่ออกมา เพียงมองก็รู้ว่ามูลค่าสูงลิ่ว

ที่ด้านหน้า เจ้าสำนักอวิ๋นไห่กำลังหารือกับเหล่าผู้อาวุโสเรื่องการแบ่งศิษย์ที่พิชิตบันไดสวรรค์ได้เป็นสามคนแรก

ส่วนที่มุม เสิ่นหวยจั๋วปูเบาะไว้ข้างที่นั่งตัวเองแล้วกวักมือเรียกอวี้หลานชิง

เมื่อเห็นมือเรียวขาวมีข้อกระดูกชัดเจนของเขาโบกขึ้นลงไม่หยุด เหมือนสุนัขที่วิ่งเล่นริมทะเลเพื่อบอกให้ตัวเองนั่งลง มุมปากของอวี้หลานชิงพลันยกยิ้มอย่างอดไม่ได้

ท่านอาจารย์คนใหม่ของนางน่าสนใจกว่าอาจารย์เมื่อชาติก่อนเยอะมาก

ที่ด้านข้าง เสิ่นหวยจั๋วยิ้มออกมาเช่นกันที่บังร่างของลูกศิษย์ตัวเองได้สำเร็จ

อย่าคิดว่าเขามองไม่ออกนะว่าผู้อาวุโสพวกนั้นอิจฉาที่เขาได้ศิษย์ชั้นยอด ในเมื่อศิษย์ตัวน้อยเลือกเขาเป็นอาจารย์อย่างหลักแหลม เช่นนั้นเขาจะให้พวกผู้อาวุโสแย่งไปไม่ได้เด็ดขาด!

……

ศิษย์อาจารย์คู่นี้นั่งอย่างสบายใจ

เฝ้าดูบรรดาศิษย์ใหม่ที่เข้ามาในตำหนัก เสมือนเป็นคนนอกก็มิปาน

บัดนี้เวลาล่วงเลยไปแล้วหนึ่งเค่อเต็ม ๆ ตั้งแต่ที่ศิษย์ก่อนหน้าถูกจัดสรรอาจารย์เรียบร้อย

จนถึงตอนนี้ จากศิษย์ทั้งหมดเจ็ดสิบสามคนที่เข้าสำนักกระบี่เสวียนเทียนของรุ่นนี้ ยังเหลือเพียงคนเดียวที่ยังขึ้นมาไม่ถึง

กระจกวารีฉายภาพเงาร่างที่ดูย่ำแย่แต่ก็ยังมุ่งมั่น

เมื่อขยายภาพออกมาจะพบว่าเพิ่งไต่บันไดได้เพียงครึ่งทาง

บันไดสวรรค์ไม่ใช่บันไดธรรมดา มันเป็นบททดสอบจิตใจและความมุ่งมั่นของศิษย์โดยแท้จริง

หากเป็นเมื่อก่อน ศิษย์ที่ขึ้นมาช้าขนาดนี้จะถูกจัดให้เป็นลูกศิษย์ชั้นนอกโดยตรง ไม่มีสิทธิ์ถามอะไรทั้งนั้น

แต่ครั้งนี้…

ศิษย์หญิงที่อยู่รั้งท้ายสุดเป็นคนที่ปรมาจารย์กระบี่ฉางยวนเลือกด้วยตัวเอง

ดูจากความเร็วของนางแล้ว เกรงว่าอีกหนึ่งชั่วยามก็น่าจะยังไม่ขึ้นมาถึงตำหนัก

บรรยากาศเป็นไปด้วยความกระอักกระอ่วน

เมื่อเห็นหญิงสาวในกระจกวารีข้อเท้าพลิก ร่างกายถูกแรงกดดันจากบันไดสวรรค์กดให้ร่วงตกลงไปหลายขั้น บรรยากาศก็ยิ่งกระอักกระอ่วนมากขึ้นไปอีก

ชั่วพริบตาต่อมา ปรมาจารย์กระบี่ฉางยวนที่นั่งอยู่ข้างเจ้าสำนักอวิ๋นไห่พลันปรากฏกายในกระจกวารี

เขายกแขนขึ้น หยุดยั้งการทำงานของค่ายกลที่ปกคลุมอยู่เหนือบันได

จากนั้นประคองแขนของหญิงสาวที่ล้มอยู่บนพื้น พานางตรงขึ้นมาที่ตำหนัก

“ในเมื่อตำแหน่งของนางถูกกำหนดไว้อยู่แล้ว เช่นนั้นก็ละเว้นการทดสอบที่เหลือไปเถอะ”

เจ้าสำนักอวิ๋นไห่ขมวดคิ้ว กระนั้นก็ยังคงพยักหน้าอย่างให้เกียรติ

ด้วยระดับพลังยุทธ์และตำแหน่งของปรมาจารย์กระบี่ฉางยวนตอนนี้ ตราบใดที่ไม่ใช่ข้อเรียกร้องที่มากเกินไป เช่นนั้นก็ไม่มีผู้ใดในสำนักที่จะคัดค้านความประสงค์ของเขา

ฉากต่อมาเป็นไปตามความทรงจำของอวี้หลานชิง

จี้ฝูเหยาที่ถูกปรมาจารย์กระบี่ฉางยวนประคองเข้ามาในตำหนักมีสีหน้าซาบซึ้งใจประสมงุนงง ครั้นได้ทราบว่าผู้ที่ “ช่วยเหลือ” ตัวเองคือปรมาจารย์กระบี่ฉางยวนผู้มีชื่อเสียง อีกทั้งตัวเองก็จะได้เป็นศิษย์ของเขา นางก็ยินดีปรีดาแทบเป็นลม

นางเรียก “อาจารย์” ด้วยเสียงใสกึกก้องหลายครั้ง

ปรมาจารย์ฉางยวนไม่ปกปิดความโปรดปรานที่มีต่อนางแม้แต่น้อย มอบยันต์กระบี่ที่ได้รับสืบทอดมาจากปรมาจารย์ชางหวนให้กับนางต่อหน้าธารกำนัล

โดยเรียกมันว่า “ของขวัญพบหน้า” ส่วนตัวนางที่ตอนนั้นถูกรับเป็นศิษย์คนแรกกลับไม่ได้รับอะไรสักอย่าง

การที่จะต้องนั่งในตำหนักเป็นเวลาสองสามชั่วยาม เสิ่นหวยจั๋วเริ่มเบื่อหน่าย

หากไม่ใช่เพราะกลัวที่จะต้องเสียหน้าต่อหน้าศิษย์ตัวน้อย เขาก็คงหาข้ออ้างมาหนีกลับยอดเขาชิงจู๋ไปแล้ว

ขณะที่เขากำลังหาวอย่างเบื่อหน่าย และหนังตาแทบจะปิดลง จู่ ๆ เขาก็รู้สึกถึงความผิดปกติจากศิษย์ตัวน้อยที่อยู่ด้านข้าง

เมื่อมองตามสายตาของศิษย์ตัวน้อยไป ก็เห็นว่าศิษย์หญิงที่ถูกฉางยวนใช้วิชาปัดฝุ่นให้สะอาดเรียบร้อยกำลังรับยันต์กระบี่ด้วยความซาบซึ้งใจ ปากพูดว่า “ขอบคุณท่านอาจารย์” ซ้ำแล้วซ้ำเล่า

ชั่วพริบตาที่สายตาของเสิ่นหวยจั๋วหยุดมองที่ยันต์กระบี่ เขาพลันเข้าใจในเสี้ยวพริบตา

ศิษย์ตัวน้อยคงกำลังอิจฉาเป็นแน่!

อวี้หลานชิงกำลังกลอกตามองบนในใจ คิดทบทวนว่าเหตุใดชาติก่อนตัวเองไม่ตาสว่างให้เร็วกว่านี้ ทันใดนั้นเอง ก็มีเสียงลอยเข้ามาในหู

น้ำเสียงนี้ใสกระจ่าง อบอุ่นราวกับแสงแดดในฤดูใบไม้ผลิ

“ยันต์กระบี่ที่ศิษย์หลานฉางยวนให้ถูกวาดโดยอาจารย์ทวดของเจ้า ยันต์กระบี่ของเขามีไม่มาก แต่ข้าเองก็พอมีอยู่จำนวนหนึ่ง เอาไว้กลับไปที่ยอดเขาชิงจู๋แล้วอาจารย์จะมอบให้เจ้า!”

“และเบาะที่เจ้ากำลังนั่งอยู่ก็ถูกเขาถักขึ้นเองเช่นกัน มีค่ามากกว่ายันต์กระบี่เสียอีก ประเดี๋ยวเจ้าเก็บไปได้เลย ถือว่าเป็นของขวัญพบหน้าจากอาจารย์!”

อวี้หลานชิงนึกไม่ถึงว่าเบาะนั่งของตัวเองจะมีประวัติความเป็นมาเช่นนี้

ปรมาจารย์กระบี่ชางหวน อาจารย์ของเสิ่นหวยจั๋ว เป็นอาจารย์ทวดของปรมาจารย์กระบี่ฉางยวน เขาคือบุคคลในตำนานที่เข้าใกล้การบรรลุเซียนที่สุดในตงโจว

เขาดับสลายไปเมื่อสองร้อยกว่าปีก่อน กระนั้นชื่อเสียงก็ยังคงก้องกังวานจนถึงทุกวันนี้ ของวิเศษและอักขระยันต์ของเขาล้วนถูกยกย่องว่าเป็นสมบัติล้ำค่า กระทั่งกระบี่เสวียนเทียนซึ่งเป็นประจำกายที่เขาเคยใช้ก็ยังถูกยกย่องให้เป็นสมบัติประจำสำนักกระบี่เสวียนเทียน

อวี้หลานชิงเพิ่งเคยได้รับของขวัญล้ำค่าแบบนี้เป็นครั้งแรก

“ขอบคุณท่านอาจารย์!” นางกล่าวขอบคุณอย่างจริงจัง

“เรื่องเล็กน้อย อาจารย์มีของวิเศษเยอะมาก ไม่ต้องอิจฉาคนอื่น!”

อวี้หลานชิงเพิ่งเข้าใจว่าเหตุใดจู่ ๆ อาจารย์จึงให้ของขวัญ มุมปากสั่นกระตุก ยิ้มจนตาหยี

ที่แท้ท่านอาจารย์ก็กลัวว่านางจะอิจฉาจี้ฝูเหยา

ความรู้สึกที่มีคนใส่ใจนี่ช่างดีเหลือเกิน

หากตัดเรื่องของขวัญพบหน้า นางก็คิดว่าคุ้มแล้วที่ได้คำนับเขาเป็นอาจารย์

นอกจากที่อาจารย์คนใหม่จะนิสัยดีแล้ว ลำดับศักดิ์ของเขายังสูงด้วย

ปรมาจารย์กระบี่ชางหวนผู้เป็นอาจารย์ของอาจารย์คนใหม่ มีศักดิ์เป็นอาจารย์ทวดของปรมาจารย์กระบี่ฉางยวน

สรุปง่าย ๆ ก็คือ นางถือเป็นศิษย์หลานของปรมาจารย์กระบี่ชางหวน มีศักดิ์เทียบเท่ากับฉางยวน

ต่อจากนี้เวลาพบปรมาจารย์กระบี่ฉางยวน นางจะไม่ต้องทำความเคารพในฐานะผู้น้อยอีกต่อไป

ส่วนจี้ฝูเหยาก็ต้องเรียกนางว่า “อาจารย์อา!”