บทที่ 6

“ฮ่า ๆ ๆ!”

มีเสียงปรบมือและหัวเราะดังมาจากด้านหลัง น้ำเสียงเจือด้วยความภูมิใจและโอ้อวด “สมแล้วที่เป็นลูกศิษย์ของข้า ดูเหมือนบรรพชนทุกท่านจะยินดีต้อนรับศิษย์ของข้าเข้าสู่สำนักกระบี่เสวียนเทียนมาก”

“ในฐานะผู้สืบทอดสายตรงของบรรพชนทุกท่าน ท่านทั้งหลายควรให้อะไรแทนอาจารย์ของพวกท่านหน่อยหรือไม่?”

“แม้ว่าศิษย์ของข้าจะเข้าสำนักมาแล้วห้าปี แต่ก็ยังคงสวมเสื้อผ้าเก่าขาด บ่งบอกว่าใช้ชีวิตในสำนักด้วยความยากลำบาก ทุกท่านอยากให้อะไรก็ได้ ลูกศิษย์ข้าแคลนทุกอย่าง ขอเพียงเป็นของจากทุกท่าน ลูกศิษย์ข้าย่อมไม่เลือกมากอยู่แล้ว!”

คำพูดไร้ยางอายจากด้านหลังทำให้อวี้หลานชิงอดหัวเราะไม่ได้ ภายในใจรู้สึกอบอุ่นมากขึ้นไปอีก

แต่ตอนนี้สิ่งที่ทำให้นางรู้สึกสบายที่สุดคือ แสงที่กำลังส่งลงมายังร่าง

ท่ามกลางแสงที่เจิดจ้า ราวกับกำลังมีคนกระซิบเคล็ดวิชาอยู่ข้างหู และก็เหมือนมีคนร่ายรำกระบวนท่ากระบี่เพื่อสอนนาง

อวี้หลานชิงดื่มด่ำกับความรู้สึกนี้อย่างเพลิดเพลิน จวบจนกระทั่งแสงค่อย ๆ จางไป นางทิ้งเรื่องอื่นไว้เบื้องหลังไปชั่วขณะ อยากจะชักกระบี่ออกมาฝึกฝนทันที!

เพียงชั่วขณะเดียว นางก็เก็บเกี่ยวอะไรได้มากมาย พรจากบรรพชนช่างสมคำร่ำลือ

โชคดีที่ชาตินี้ไม่พลาดโอกาส

ขณะที่อวี้หลานชิงกำลังดื่มด่ำกับเจตจำนงกระบี่ที่ได้รับมา นางก็ได้ยินเสียงของอาจารย์ตัวเองอีกครั้ง

เหมือนว่าเมื่อครู่นี้จะมีผู้อาวุโสสักคนพูดระหว่างแสดงความยินดีว่า “หากเจ้าไม่อยากดูแลศิษย์ก็ส่งมาที่ยอดเขาของข้าได้”

ถ้อยคำนี้ทำให้เสิ่นหวยจั๋วที่ยิ้มหน้ารื่นกลายเป็นแมวที่ถูกเหยียบหางทันที รีบถอยห่างจากผู้อาวุโสคนเมื่อครู่

จากนั้นมาโผล่ที่ข้างกายอวี้หลานชิง

“คำนับบรรพชนเสร็จแล้ว ส่วนของขวัญพบหน้าจากเหล่าผู้อาวุโส อาจารย์ก็รับไว้ให้แล้ว ตามข้ากลับยอดเขาชิงจู๋เลยเถอะ!”

เขาว่าจบก็สะบัดแขนเสื้อ เกิดสายลมบริสุทธิ์พัดผ่าน พาให้อวี้หลานชิงหายไปจากตำหนักเจี้ยนอิง

เจ้าสำนักอวิ๋นไห่ที่ยืนอยู่ที่เดิมและอยากพูดอะไรสักหน่อยต้องส่ายหน้าอย่างจนใจ “ศิษย์ที่คุณสมบัติดีเลิศเช่นนี้ต้องไปอยู่กับผู้อาวุโสเสิ่น ไม่รู้ว่าจะดีหรือจะร้ายกันแน่”

“ยังต้องสงสัยอีกหรือ? ก็ต้องร้ายอยู่แล้ว น่าเสียดายพรสวรรค์จริง ๆ !” บรรดาผู้อาวุโสส่ายหน้าด้วยความเสียดาย

หลังจากทอดถอนใจกันเรียบร้อยถึงค่อยกลับไปสนใจจี้ฝูเหยาที่ถูกละเลย

“ศิษย์หลานจี้ได้รับพรจากปรมาจารย์กระบี่ชางหวนก็ถือว่ายอดเยี่ยมเช่นกัน”

“อีกไม่กี่สิบปีข้างหน้า ไม่แน่ว่าสำนักกระบี่เสวียนเทียนของเราจะมีปรมาจารย์กระบี่เพิ่มอีกสองคน!”

คนหนึ่งคือจี้ฝูเหยาที่เป็นศิษย์ของปรมาจารย์กระบี่ฉางยวนและมีรูปโฉมงดงาม

ส่วนอีกคนคือผู้ใดน่ะหรือ ไม่ต้องบอกก็น่าจะรู้กันอยู่ ทุกคนที่ได้เห็นแสงเจิดจ้าเมื่อครู่ต่างก็รู้ดีอยู่แก่ใจ

จี้ฝูเหยาที่ได้ยินคำชมจากเหล่าผู้อาวุโสถอยกลับไปยืนข้างปรมาจารย์กระบี่ฉางยวน แอบกำมือเงียบ ๆ

นางก้มหน้าลงเหมือนเขินอาย ไม่ได้บอกผู้ใดทั้งนั้นว่าเมื่อครู่นี้ลำแสงจาง ๆ สายนั้นได้หยุดลงในเวลาเดียวกันกับที่ถูกแสงเจิดจ้าด้านข้างบดบัง

……

สำนักกระบี่เสวียนเทียนซึ่งเคยเป็นที่หนึ่งในบรรดาสี่สำนักใหญ่แห่งตงโจว มีอาณาเขตกว้างใหญ่ไพศาล

ลำพังแค่ยอดเขาวิญญาณน้อยใหญ่ที่มีสายธารวิญญาณ ก็มีถึงเจ็ดเจ็ดสี่สิบเก้าแห่ง

ยอดเขาแต่ละแห่งมีคนอยู่มากสุดที่พันคน และที่น้อยสุดก็มีแค่ร้อยคน

ในยุคที่พลังวิญญาณเริ่มเสื่อมถอย บรรดาสำนักใหญ่ทางเหนือและใต้ต่างย้ายมาที่ตงโจว การที่ผู้คนนับร้อยนับพันคนสามารถใช้สายธารวิญญาณเดียวกันถือเป็นสิทธิพิเศษอย่างหนึ่ง

ทว่าสำหรับเสิ่นหวยจั๋วแล้ว นี่ไม่ถือว่ามีอะไรพิเศษ

ยอดเขาชิงจู๋ของเขามีเขาอยู่แค่คนเดียว

มีเพียงเขาคนเดียวที่ได้ครอบครองสายธารวิญญาณทั้งสาย!

แต่บัดนี้เปลี่ยนจากหนึ่งคนเป็นสองคน

ยืนอยู่บนเบาะนั่งที่ถูกขยายขึ้นหลายเท่า เมื่อลอยเข้าสู่เขตอาคมที่เป็นหมอกขาว ทิวทัศน์สีเขียวขจีก็ปรากฏเบื้องหน้า

แตกต่างจากสำนักกระบี่เสวียนเทียนที่โอ่อ่ายิ่งใหญ่ ยอดเขาวิญญาณเบื้องหน้าได้รับการตกแต่งอย่างประณีต

ภายในสวนไผ่เขียวที่ตั้งอยู่บนยอดเขา สิ่งปลูกสร้างประณีตหลายหลังตั้งเรียงรายสลับกันอย่างลงตัว นอกจากดอกไม้สมุนไพรที่เพียงมองก็รู้แล้วว่ามีระดับสูง ภายในสวนยังมีประติมากรรมที่แกะสลักอย่างงดงามอีกหลายชิ้น ดูแล้ววัสดุที่ใช้คงไม่ธรรมดาเช่นกัน อวี้หลานชิงยังไม่ทันจะเข้าไปใกล้ก็สัมผัสได้ถึงพลังวิญญาณรุนแรงที่แผ่ออกมา

ด้านหลังสวนไผ่เขียวมีลำธารสายเล็กคดเคี้ยวลงไป และข้างลำธารก็มีเรือนไม้ไผ่หลังงามตั้งกระจัดกระจาย

เมื่อมาถึงบริเวณพื้นที่สองในสามของภูเขาก็มีไอน้ำลอยขึ้นมาจากลำธาร หากตามทางแยกของลำธารไปก็จะพบกับบ่อน้ำพุร้อนที่ถูกปูด้วยหยก

บริเวณรอบสระมีหมอกปกคลุมอยู่จาง ๆ นอกจากนี้ยังมองเห็นของตกแต่งสารพัดอย่างที่อยู่ริมสระ

มีหลายอย่างที่อวี้หลานชิงไม่เคยเห็นมาก่อน

หากเดินลงไปอีกก็จะถึงบริเวณกลางภูเขา ที่นี่มีสัตว์วิญญาณอาศัยอยู่ ไม่มีตัวใดเลยที่พลังยุทธ์จะต่ำหรือหน้าตาอัปลักษณ์

เสิ่นหวยจั๋วพาอวี้หลานชิงเดินชมรอบ ๆ เขาชี้เรือนไม้ไผ่ที่กระจัดกระจายอยู่ริมลำธาร “ทั้งหมดนี้เพิ่งสร้างขึ้นใหม่และตั้งอยู่บนสายธารวิญญาณทั้งหมด ไม่เคยมีผู้ใดเข้าอยู่ เจ้าเลือกหลังที่ถูกใจได้เลย”

อวี้หลานชิงไม่ใช่คนโลเล นางกวาดตามองแล้วเลือกอาคารไม้ไผ่สองชั้นที่ตั้งอยู่ตรงกลางระหว่างสวนไผ่เขียวกับน้ำพุร้อน

อาคารหลังนี้ไม่ได้โอ่อ่าหรูหราเท่ากับหลังที่ติดกับน้ำพุร้อน และก็ไม่งดงามเท่าหลังที่ติดกับสวนไผ่เขียว

นางมีเหตุผลของตัวเองที่เลือกหลังนี้

หนึ่งคือไม่อยู่ใกล้ท่านอาจารย์เกินไป ท่านอาจารย์คุ้นชินกับการอยู่คนเดียว หากอยู่ใกล้เกินไปก็อาจจะเป็นการรบกวน

สองคือไม่ได้อยู่ไกลเกินไป ถึงแม้ตอนนี้นางจะอยู่เพียงขั้นสร้างฐานปราณ หากอาจารย์เรียกหา นางก็จะได้ไปถึงภายในเวลาครึ่งถ้วยชา

สามคืออาคารหลังนี้มีทิวทัศน์พิเศษ สามารถมองเห็นทุ่งวิญญาณสองแปลงที่อยู่ใกล้น้ำพุร้อน รวมถึงมองเห็นเส้นทางที่ใช้ขึ้นยอดเขาชิงจู๋ สะดวกต่อการช่วยดูแลทุ่งวิญญาณและเฝ้าประตู เรียกได้ว่าเหมาะสมที่สุดแล้ว

เสิ่นหวยจั๋วไม่ได้สังเกตว่าศิษย์ของตัวเองคิดอะไรมากมายขนาดนี้ภายในเวลาแค่ชั่วพริบตา คิดว่านางเลือกเพราะถูกใจ

เขาสะบัดแขนเสื้อ ควบคุมให้เบาะใต้เท้าบินไปยังบ้านหลังที่นางเลือก

เพียงแค่ยกนิ้วขึ้นชี้ ภายในเรือนที่ว่างเปล่าก็มีข้าวของหลายอย่างปรากฏขึ้นทันที

ทั้งเตียง โต๊ะ เก้าอี้ ตะเกียง เบาะรองนั่ง

ทุกชิ้นล้วนแต่ประณีตวิจิตร ไม่ธรรมดาสักชิ้น

หลังจากทำทุกอย่างเสร็จเรียบร้อย เสิ่นหวยจั๋วก็พูดทิ้งท้าย “อยากได้อะไรก็บอกอาจารย์” จากนั้นทะยานออกจากที่นี่

ได้เห็นเงาร่างของเขาหายเข้าไปในป่าไผ่บนยอดเขา

อวี้หลานชิงจึงค่อยถอนสายตากลับ ผลักประตูเข้าไปด้านใน

แม้จะบอกว่าเป็นอาคารหลังเล็ก แต่เมื่อรวมทั้งสองชั้นเข้าด้วยกันแล้ว ที่นี่ก็มีทั้งหมดสี่ห้อง ห้องรับรองหนึ่งห้อง ห้องพักหนึ่งห้อง ห้องฝึกวิชาหนึ่งห้อง แล้วก็มีห้องสำหรับหลอมโอสถหรือไม่ก็อาวุธอีกหนึ่งห้อง

เพียงดูจากเครื่องเรือนที่อาจารย์จัดไว้ให้ก็จะรู้ทันทีว่าแต่ละห้องมีไว้ทำอะไร

เมื่อมองดูอาคารหลังน้อยที่เต็มไปด้วยข้าวของ อวี้หลานชิงก็รู้สึกซาบซึ้งใจอย่างมาก

แต่เมื่อเดินเข้าไปดูใกล้ ๆ ความซาบซึ้งใจกลับต้องแปรเปลี่ยนเป็นตะลึงงัน

นี่มันโต๊ะที่ทำจากไม้หนานมู่ไหมทอง

ท่านอาจารย์ของนางนี่ช่างร่ำรวยจนน่าเหลือเชื่อ!