บทที่ 5

บัดนี้ ศิษย์ทั้งเจ็ดสิบสามคนที่เข้าสำนักกระบี่เสวียนเทียนต่างก็ถูกจัดสรรเป็นที่เรียบร้อยแล้ว

รวมจี้ฝูเหยาแล้ว มีเพียงสี่คนที่มีอาจารย์ อีกหกสิบเก้าคนที่เหลือถูกแบ่งไปตามยอดเขาต่าง ๆ เริ่มจากเป็นศิษย์ชั้นนอก

“ศิษย์ทั้งหลายจงตามข้าไปที่ตำหนักเจี้ยนอิง เพื่อคารวะวิญญาณของปรมาจารย์กระบี่ทุกท่าน!”

เจ้าสำนักอวิ๋นไห่ลุกขึ้นเป็นคนแรก โบกแขนเสื้อพาทุกคนไปยังยอดเขาหลักด้านหลัง อันเป็นที่ตั้งของตำหนักเจี้ยนอิงที่อยู่ไม่ไกลจากห้องโถงใหญ่หารือ

ตำหนักแห่งนี้จะเปิดทุกห้าปี จะเปิดในยามที่มีศิษย์ใหม่เข้ามาในสำนัก เพื่อแจ้งให้บรรดาบรรพชนทราบถึงศิษย์รุ่นหลัง

แต่ไม่ใช่ศิษย์ใหม่ทุกคนที่จะมีโอกาสเข้าไปในตำหนัก คนส่วนใหญ่จะได้แค่ยืนอยู่นอกประตู มีเพียงศิษย์ที่มีอาจารย์เท่านั้นจึงจะมีสิทธิ์เข้าไปในตำหนัก หากโชคดีก็จะได้พรจากบรรพชนระหว่างที่ทำการสักการะ

เมื่อห้าปีก่อน เนื่องจากปรมาจารย์กระบี่ฉางยวนเข้าฌาน สถานะศิษย์อาจารย์ยังไม่ชัดเจน อวี้หลานชิงจึงต้องยืนอยู่นอกตำหนักร่วมกับคนอื่น ๆ

ในวันนี้เมื่อชาติก่อน นางได้กลายเป็นศิษย์คนโตของปรมาจารย์กระบี่ฉางยวน ตามหลักแล้วมีสิทธิ์เข้าไปในตำหนัก

ทว่า ตอนนั้นปรมาจารย์กระบี่ฉางยวนกลับพูดว่า ยอดเขาแต่ละแห่งสามารถส่งศิษย์เข้าไปได้แค่คนเดียว ตัวนางมาอยู่สำนักกระบี่เสวียนเทียนได้ห้าปีแล้ว ไม่ถือว่าเป็นศิษย์ใหม่ ควรมอบโอกาสนี้ให้ศิษย์น้องหญิงจี้ฝูเหยา

นางเข้าสำนักกระบี่เสวียนเทียนเมื่อตอนอายุสิบขวบ ตอนนั้นยังไม่ถึงวัยปักปิ่น กำลังไร้เดียงสา เชื่อคำพูดของปรมาจารย์กระบี่ฉางยวน ยอมยืนอยู่นอกตำหนักเจี้ยนอิงตามที่เขาบอก

เฝ้ามองจี้ฝูเหยาเข้าไปในตำหนักเจี้ยนอิง จากนั้นได้อันเชิญป้ายวิญญาณของปรมาจารย์กระบี่ชางหวนและประทานพร

แม้จะไม่ทราบสาเหตุว่าเหตุใดแสงแห่งพรจึงดูอ่อนแรงและหยุดกลางคัน แต่นี่ก็เป็นครั้งแรกในรอบสองร้อยกว่าปีที่ป้ายวิญญาณของปรมาจารย์กระบี่ชางหวนมีปฏิกิริยา

ทั่วทั้งสำนักต่างตกตะลึง

ผู้อาวุโสที่ตอนแรกวิจารณ์ว่าความสามารถของจี้ฝูเหยาต่ำต้อย เมื่อเห็นว่าจี้ฝูเหยาสามารถเรียกแสงแห่งพร พวกเขาก็ไม่สงสัยอะไรอีกต่อไป

พากันชมว่าปรมาจารย์กระบี่ฉางยวนมีสายตาเฉียบแหลม บอกว่าจี้ฝูเหยาได้รับการอวยพรจากปรมาจารย์กระบี่ชางหวน ถึงแม้คุณสมบัติจะค่อนข้างต่ำไปบ้าง กระนั้นก็ไม่ได้ด้อยไปกว่าผู้ใด

“ศิษย์ อวิ๋นไห่ พร้อมด้วยศิษย์ใหม่ประจำปีนี้ ขอคำนับผู้อาวุโสทุกท่าน!”

เสียงของเจ้าสำนักอวิ๋นไห่ดังก้องกังวาน ดึงอวี้หลานชิงให้ออกจากห้วงความทรงจำ

เห็นตราอาคมสายหนึ่งลอยออกจากมือเขา จากนั้นกระทบลงที่ประตูตำหนัก

ประตูบานใหญ่ที่ถูกปิดมานานค่อย ๆ เปิดออก เจ้าสำนักอวิ๋นไห่กำชับทั้งสี่คนที่คำนับอาจารย์วันนี้ “เข้าไปได้”

“ช้าก่อน!”

“เจ้าสำนัก”

มีเสียงสองเสียงดังขึ้นพร้อมกันและมาจากทิศเดียวกัน

อวี้หลานชิงหันไปทางด้านข้างด้วยความประหลาดใจ สบสายตากับเสิ่นหวยจั๋วและถูกอีกฝ่ายส่งสายตาตอบกลับมาว่า “เดี๋ยวอาจารย์จัดการให้เอง”

“ลูกศิษย์ข้าเพิ่งคำนับอาจารย์วันนี้เช่นกัน ในเมื่อมีอาจารย์ เช่นนั้นก็สมควรได้เข้าไปในตำหนักด้วย”

“อวี้หลานชิงไม่ใช่ศิษย์ใหม่ที่เพิ่งเข้ามาในปีนี้…” ผู้อาวุโสคนหนึ่งขมวดคิ้ว

“แล้วอย่างไร?”

เสิ่นหวยจั๋วตัดบท “ป้ายวิญญาณของท่านอาจารย์ข้าวางอยู่ด้านใน ศิษย์ของข้าก็นับเป็นศิษย์หลานสายตรงของเขา ตามหลักแล้วสมควรได้เข้าไปคำนับเขาสิ!”

เมื่อยกชื่อของ “ปรมาจารย์กระบี่ชางหวน” ออกมาอ้าง ไม่มีผู้ใดกล้าคัดค้านอีก

เสิ่นหวยจั๋วแตกต่างจากพวกเขา เขาเป็นคนที่ไม่กลัวเสียหน้า หากมัวโต้เถียงกับเขาก็มีแต่จะอับอายต่อหน้าศิษย์ใหม่

เดิมทีจะมีคนเข้าไปในตำหนักกี่คนก็ได้อยู่แล้ว

เจ้าสำนักอวิ๋นไห่ไม่ถือสาที่จะเพิ่มจำนวนคนที่มีโอกาสได้รับพร นอกจากนี้ เสิ่นหวยจั๋วก็จะได้เลิกเอาเรื่องนี้มาโต้เถียงกับคนอื่นด้วย รีบกวักมือเรียกอวี้หลานชิงที่ยืนอยู่ข้างเสิ่นหวยจั๋ว

“ผู้อาวุโสเสิ่นพูดได้มีเหตุผล ถ้าเช่นนั้น นังหนูหลานชิง เจ้าก็เข้ามาเถิด”

“เจ้าค่ะ” อวี้หลานชิงขานรับเสียงดังฟังชัด

ภายในใจเหมือนจะร้องไห้ เหมือนกับแมวที่เดินอยู่ท่ามกลางสายฝน แต่แล้วจู่ ๆ กลับมีหลังคาช่วยกำบัง

จังหวะที่เดินผ่านข้างกายเสิ่นหวยจั๋ว นางชะงักฝีเท้าเล็กน้อยพร้อมกับเอ่ยเสียงเบา “ขอบคุณท่านอาจารย์”

เมื่อชาติก่อน นางถูกอาจารย์ในตอนนั้นยึดโอกาสที่จะเข้าไปในตำหนักเจี้ยนอิง

แต่ในชาตินี้ที่เดิม ท่านอาจารย์คนใหม่กลับไม่ทำให้นางต้องแย่งชิงด้วยซ้ำ มอบโอกาสที่นางเคยเสียไปกลับคืนมาให้นางอีกครั้ง

ท่านอาจารย์คนใหม่คืออาจารย์ที่ดีที่สุดในใต้หล้า หาจากที่ใดไม่ได้อีกแล้ว!

ขณะที่อีกสี่คนก้าวเข้ามายังตำหนักเจี้ยนอิงอันโอ่อ่า ภายในใจอวี้หลานชิงกลับหวนนึกถึงความอบอุ่นที่ได้จากอาจารย์

ชั่วพริบตาที่ก้าวพ้นธรณีประตู กลิ่นหอมอ่อน ๆ ของไม้โกงกางก็ลอยปะทะจมูก ป้ายวิญญาณหยกขาวที่จารึกชื่อจัดวางเรียงรายอย่างเป็นระเบียบอยู่บนแท่นสูง

ป้ายหยกแต่ละแผ่นเป็นตัวแทนของปรมาจารย์กระบี่แห่งสำนักกระบี่เสวียนเทียน ที่บัดนี้ล่วงลับไปแล้ว

ป้ายเหล่านี้แผ่รัศมีอันน่าเกรงขามออกมา ยืนอยู่เบื้องหน้าพวกมันแล้ว ราวกับยืนอยู่ต่อหน้าผู้ฝึกตนที่แข็งแกร่งนับไม่ถ้วน รู้สึกกดดันอย่างยิ่ง

เพียงแค่ชั่วพริบตาเดียว ศิษย์ทั้งห้าคนที่ก้าวเข้ามายังตำหนักก็มีเหงื่อออกเต็มหลัง

อวี้หลานชิงเองก็เช่นกัน

จิตสัมผัสของนางแข็งแกร่งกว่า “ศิษย์ใหม่” ขนานแท้อีกสี่คนด้านข้าง ย่อมสัมผัสอะไรได้มากกว่า

ป้ายวิญญาณที่ตั้งอยู่ในตำหนักเจี้ยนอิงเหล่านี้ เปรียบเสมือนกระบี่ที่ออกจากฝัก แผ่กระจายเจตจำนงกระบี่ไปทั่วทั้งตำหนักเจี้ยนอิง นี่เองที่เป็นที่มาของความรู้สึกกดดัน

เสียงจ๊อกแจ๊กจอแจด้านนอกถูกเจตจำนงกระบี่ขวางกั้น ภายในตำหนักเจี้ยนอิงเงียบสงัด

ทั้งห้าคนคุกเข่าลงบนเบาะตามคำบอกกล่าวของเจ้าสำนักอวิ๋นไห่

อวี้หลานชิงเข้ามาเป็นคนสุดท้าย นางเห็นว่าเบาะตรงกลางยังว่างอยู่จึงคุกเข่าลงที่นั่น ฝั่งซ้ายเป็นศิษย์สองคนที่ผู้อาวุโสจวีหยางแห่งยอดเขาวั่งเฉิน รับเป็นศิษย์หลานแทนลูกศิษย์ของตัวเองอีกที ส่วนฝั่งขวาคือจี้ฝูเหยากับศิษย์อีกคนที่มีอาจารย์เช่นกัน

เมื่อคำนับศีรษะลง เจตจำนงกระบี่ที่กดทับร่างกายก็ราวกับทวีความรุนแรงยิ่งขึ้น

อวี้หลานชิงคุกเข่าหลังตรง สองคนที่อยู่ด้านซ้ายส่ายโงนเงนไปมาเพราะรับแรงกดดันจากป้ายวิญญาณไม่ไหว

ส่วนทางด้านขวา จี้ฝูเหยากำวัตถุในมือไว้แน่น ยังคงคุกเข่าได้อย่างสง่างาม

หลังจากคำนับศีรษะสองครั้งแรก ภายในตำหนักดำเนินไปด้วยความเงียบเชียบ

ขณะที่ทุกคนกำลังคิดว่าครั้งนี้ก็คงเหมือนทุกครั้ง ไม่น่าจะมีการประทานพรจากบรรพชน

ทันใดนั้น ป้ายวิญญาณตรงกลางด้านหน้าพลังเปล่งแสงจาง ๆ ออกมา

เจ้าสำนักอวิ๋นไห่ที่เฝ้าอยู่หน้าทางเข้าตำหนัก สังเกตเห็นเป็นคนแรก

ตอนแรกเขาไม่ได้ใส่ใจอะไรมากนัก แต่แล้วเมื่อเห็นว่าแสงนี้มาจากป้ายวิญญาณแผ่นใด เขากลับต้องเบิกตาโพลงโดยพลัน “ป้ายวิญญาณของปรมาจารย์กระบี่ชางหวนมีปฏิกิริยา!”

อวี้หลานชิงยังคงอยู่ในท่าคุกเข่าคำนับศีรษะเหมือนเดิม

นางชำเลืองมองไปทางขวามือเมื่อได้ยินเสียง ตอนนี้จี้ฝูเหยากำลังเงยหน้ามองไปด้านบน แววตามีแต่ความตื่นเต้นและมั่นใจอย่างแรงกล้า

แล้วก็เป็นไปดังคาด ป้ายวิญญาณของปรมาจารย์กระบี่ชางหวนยังคงมอบแสงแห่งพรให้นางเหมือนเมื่อชาติก่อน

ข้างหูได้ยินเสียงคนพูดแสดงความยินดีกับปรมาจารย์กระบี่ฉางยวนที่ได้รับศิษย์ดี นอกจากนี้ยังมีผู้อาวุโสท่านหนึ่งถึงขั้นพูดว่า ความสามารถที่ด้อยไม่ถือเป็นเรื่องใหญ่ เมื่อได้รับพรจากปรมาจารย์กระบี่ชางหวนและได้รับการชี้แนะจากอาจารย์แบบฉางยวน เช่นนั้นจี้ฝูเหยาจะต้องมีอนาคตที่ยิ่งใหญ่แน่นอน ไม่ด้อยไปกว่าผู้ที่มีจุดเริ่มต้นสูงกว่า

ถ้อยคำนี้เหมือนชมว่าจี้ฝูเหยาโชคดี และปรมาจารย์กระบี่ฉางยวนเป็นอาจารย์ที่ดี แต่โดยนัยแล้วกลับเป็นการดูถูกอวี้หลานชิงกับอาจารย์คนใหม่ของนาง

หากดูถูกนางเพียงผู้เดียวก็คงไม่เป็นไร แต่นางยอมให้ท่านอาจารย์คนใหม่ถูกดูแคลนไม่ได้

เมื่อนำฉางยวนกับอาจารย์คนใหม่มาเทียบกัน

น้ำหน้าแบบฉางยวนน่ะหรือที่คู่ควร?

ความชิงชังและไม่ยอมรับเอ่อล้นเข้ามาในใจ ชั่วพริบตานี้ พลังที่ไม่ได้ด้อยไปกว่าเจตจำนงกระบี่ใด ๆ ในตำหนักก็ได้ปะทุออกจากร่างของอวี้หลานชิง

และในเวลาเดียวกัน ป้ายวิญญาณที่วางเรียงรายเบื้องหน้าในตำหนักก็เปล่งแสงเจิดจ้าออกมาพร้อมกัน

แสงเหล่านี้รวมเข้าด้วยกันและส่องลงมายังศีรษะของอวี้หลานชิง

แสงอ่อน ๆ ที่ส่องไปยังจี้ฝูเหยาเป็นอันหมองลงทันทีเมื่อเทียบกับแสงที่สว่างราวกับเป็นเวลากลางวันนี้