บทที่ 7

ห้องรับแขกและห้องหลอมโอสถถูกจัดไว้ที่ชั้นล่าง ส่วนด้านบนแบ่งเป็นห้องนอนและห้องฝึกตน

ภายในใจอวี้หลานชิงยังคงครุ่นคิดถึงเจตจำนงกระบี่ที่สัมผัสได้ในตำหนักเจี้ยนอิงเมื่อครู่ นางไม่ทันได้สนใจจะมาดูเครื่องเรือนแต่ละชิ้นโดยละเอียด รีบขึ้นไปยังห้องฝึกตนที่อยู่ชั้นบน

อีกด้านหนึ่ง เสิ่นหวยจั๋วกลับไปถึงสวนไผ่เขียวแล้วกินโอสถ หลังจากตื่นนอนจากการงีบไปครู่หนึ่งก็เพิ่งนึกได้ว่า ตัวเองลืมมอบป้ายคำสั่งสำหรับเข้าออกยอดเขาชิงจู๋ให้กับศิษย์ตัวน้อย

ครั้นส่งกระแสจิตไปตรวจสอบที่อาคารสองชั้นริมลำธาร กลับไม่พบเงาร่างของศิษย์ตัวน้อยแต่อย่างใด

หรือว่าจะไปเดินเล่นที่อื่นแล้ว?

จังหวะที่เสิ่นหวยจั๋วจะไปหาตามแนวลำธาร เขาก็สัมผัสได้ว่าอาคมที่อยู่บนชั้นสองได้ถูกเปิดใช้งาน

เมื่อเพ่งตา “มอง” อีกครั้ง ศิษย์ที่หายตัวไปเมื่อครู่ก็กำลังหลับตานั่งสมาธิอยู่ในห้องมิใช่หรือ?

สุดยอด!

นี่เขาได้ลูกศิษย์ที่ขยันขันแข็งขนาดนี้เชียวหรือ!

บุรุษชุดขาวที่นอนอยู่บนเก้าอี้เอนใต้ต้นไม้ใหญ่ลุกขึ้นนั่งหลังตรงโดยไม่รู้ตัว

แต่ชั่วพริบตาต่อมาก็กลับไปนอนเหมือนเดิม ใช้ปลายนิ้วปัดกิ่งไม้เหนือศีรษะไปด้านข้าง ให้แสงแดดอบอุ่นสาดลงบนกาย

ในเมื่อลูกศิษย์สำนึกดีขนาดนี้ ตัวเขาผู้เป็นอาจารย์ก็ยิ่งไม่ต้องเร่งเร้า!

สามารถนอนพักได้อย่างสบายใจ

เสิ่นหวยจั๋วคิดไปคิดมาแล้วก็นำป้ายคำสั่ง ศิลาวิญญาณระดับสูงหนึ่งร้อยก้อน ยันต์กระบี่ที่บอกไว้ก่อนหน้านี้หนึ่งชุด รวมถึงโอสถตรึงวิญญาณชั้นเลิศหนึ่งขวด จากนั้นยัดทั้งหมดลงในถุงเก็บของ

ไม่ใช่ว่าเขาไม่อยากให้แหวนเก็บของและกำไลเก็บของที่ดีกว่านี้ แต่เป็นเพราะของที่เขามีอยู่ตอนนี้เป็นของสำหรับบุรุษทั้งหมด ลูกศิษย์ตัวน้อยรูปร่างผอมบาง แขนขาและนิ้วมือเล็กนิดเดียว หากมอบให้ใส่ก็คงดูไม่เข้าท่า

รออีกสักสองวันให้ร้านเซิ่งเป่ามีสินค้าใหม่เข้ามาค่อยไปเลือกให้จะดีกว่า

ศิษย์ตัวน้อยจะได้ไม่รู้สึกว่าเขาเอาของเก่ามาให้ด้วย

เสิ่นหวยจั๋วขาดแคลนทุกอย่าง สิ่งเดียวที่ไม่ขาดคือหินวิญญาณ

ลูกศิษย์ของเขาก็ต้องได้ใช้ของที่ดีที่สุดเช่นกัน!

สายลมอ่อน ๆ พัดให้ถุงเก็บของลอยไปอยู่หน้าห้องฝึกตน เสิ่นหวยจั๋วถอนกระแสจิตกลับแล้วเริ่มจัดการกับแผ่นค่ายกลที่หอพันกลส่งมาตั้งแต่ช่วงต้นเดือน

ว่ากันว่าค่ายกลนี้สามารถดึงก้อนเมฆบนท้องนภาลงมา

พอดีกับเขามีความคิดว่าจะดึงลงมาสักสองสามก้อน ตกแต่งสวนไผ่เขียวของเขาเพิ่มเติม

เจตจำนงกระบี่ที่บรรพชนแต่ละรุ่นค้นพบนี่ไม่ธรรมดาเลย อวี้หลานชิงนั่งสมาธิติดต่อถึงสิบชั่วยามเต็ม ๆ

ไม่รู้ว่าเพราะพลังวิญญาณของยอดเขาชิงจู๋เต็มเปี่ยม หรือว่าเพราะเบาะที่นั่งช่วยให้จิตใจสงบ การนั่งสมาธิสิบชั่วยามนี้ได้ผลดียิ่งกว่าการฝึกสิบวันในอดีตเสียอีก

ระดับพลังยุทธ์ที่เพิ่งเข้าสู่ขั้นสร้างฐานปราณเพิ่มขึ้นเยอะมาก อีกนิดเดียวก็จะถึงขั้นสร้างฐานปราณระดับที่สอง!

เมื่อชาติก่อน หลังจากที่เข้าสู่ขั้นสร้างฐานปราณแล้ว นางต้องใช้เวลาถึงครึ่งปีกว่าจะฝึกถึงระดับที่สอง

สมัยที่เป็นลูกศิษย์ของฉางยวน ที่พักของนางยังตั้งอยู่บนเนินเขา ใกล้กับที่พักของบรรดาลูกศิษย์ชั้นนอกของยอดเขาหลิงเซียว นางเคยถามฉางยวนว่าควรย้ายที่พักหรือไม่ แต่ฉางยวนตอบว่า ในเมื่อนางอยู่นั่นจนชินแล้ว เช่นนั้นก็ไม่มีความจำเป็นต้องย้าย

ในทางกลับกัน กลับจัดที่พักของศิษย์น้องหญิงอยู่บนยอดเขา ซึ่งเป็นที่ที่พลังวิญญาณเข้มข้นเป็นรองแค่ที่พักของเขา

ไม่กลัวว่าจะน้อย กลัวก็แต่ว่าจะไม่เท่าเทียม อวี้หลานชิงไม่เคยคิดว่ามีอาจารย์แล้วตัวเองจะต้องได้รับอะไร

แต่เมื่อได้เปรียบเทียบกันแล้ว ฝ่ายที่ไม่ได้รับอะไรเลยย่อมรู้สึกน้อยใจเป็นธรรมดา

อย่างไรก็ตาม การที่พลังยุทธ์ของนางเพิ่มขึ้นช้าไม่ได้เกี่ยวข้องกับเรื่องนี้แต่อย่างใด ปัจจัยสำคัญเป็นเพราะ หลังจากที่นางเป็นศิษย์ของปรมาจารย์กระบี่ฉางยวนอย่างเป็นทางการแล้ว ช่วงกลางวันมักจะมีศิษย์ร่วมสำนักมาขอคำชี้แนะเกี่ยวกับเคล็ดวิชากระบี่ ส่วนช่วงกลางคืนก็ต้องดูแลหญ้าวิญญาณเยือกแข็งจำนวนครึ่งไร่ในทุ่งวิญญาณ

นั่นเป็นหน้าที่แรกที่ฉางยวนมอบให้นาง หญ้าวิญญาณล้ำค่ามาก อีกทั้งก็มีเพียงนางที่สามารถใช้อาคมในทุ่งวิญญาณได้ อวี้หลานชิงไม่กล้าให้ผู้ใดช่วยเหลือ ได้แต่ยอมเจียดเวลาของตัวเองมาดูแล

เพื่อดูแลงานต่าง ๆ บนยอดเขาหลิงเซียวแล้ว เวลาฝึกในแต่ละวันของนางจึงเหลือเพียงหนึ่งถึงสองชั่วยาม รวมทั้งไม่อาจสงบสมาธิได้เต็มที่

นางเคยขอฉางยวนว่าจะเข้าฌานสักพัก ไม่ให้คนนอกรบกวน แต่เขากลับตำหนินางว่าไม่รู้จักเห็นใจศิษย์ร่วมสำนัก จากนั้นเรื่องนี้ก็แพร่งพรายออกไปได้อย่างไรก็ไม่รู้ ทำให้ชื่อเสียงของนางเริ่มเสียหาย

ในสายตาลูกศิษย์ชั้นนอกบนยอดเขาหลิงเซียวแล้ว การเพิ่มพลังยุทธ์หนึ่งระดับภายในระยะเวลาครึ่งปีถือว่าเร็วมาก นางเคยได้ยินพวกเขานินทาลับหลังว่า ที่นางขออนุญาตเข้าฌานก็เพื่อให้ปรมาจารย์กระบี่ฉางยวนย้ายนางไปยังที่พักที่ดีกว่านี้ เพื่อจะได้แข่งกับศิษย์น้องหญิงจี้ฝูเหยา

ส่วนยอดเขาแห่งอื่น ๆ ก็พูดกันว่า หลังจากที่นางเป็นศิษย์ของปรมาจารย์กระบี่ฉางยวนก็ไม่เห็นผู้ใดในสายตา ดูถูกดูแคลนลูกศิษย์ทั่วไป

ถึงแม้นางจะยังคงช่วยชี้แนะศิษย์ร่วมสำนักที่มาขอความรู้เรื่องเคล็ดวิชากระบี่ มันก็ไม่อาจกู้ชื่อเสียงแต่อย่างใด

อวี้หลานชิงเมื่อชาติก่อนต้องทนทุกข์กับเรื่องนี้มาโดยตลอด

ตัวนางที่ตายมาแล้วครั้งหนึ่งเข้าใจดี ผู้ใดจะพูดอะไรก็ช่าง นางไม่จำเป็นต้องเปลี่ยนตัวเองเพราะความคิดของผู้ใด

ตัวนางไม่เคยทำผิด แต่เป็นความผิดของฉางยวนที่เอาแต่กดขี่นางเพื่อเพิ่มความแข็งแกร่งและสร้างชื่อเสียงให้จี้ฝูเหยา!

ทันทีที่ความโกรธแค้นและเดือดดาลภายในใจพุ่งขึ้นสูง เบาะรองนั่งก็แผ่กลิ่นอายสงบและเยือกเย็นออกมา ทำให้อารมณ์ที่กระสับกระส่ายของอวี้หลานชิงสงบลงทันที

อวี้หลานชิงไม่รู้ว่าเบาะรองนี้ทำจากอะไร แต่ก็พอจะเดาได้ว่าต้องเป็นของที่ไม่ธรรมดาแน่นอน ชาติก่อนนางตายที่ขั้นหลอมแก่นปราณ พอจะเคยเห็นโลกกว้างมาบ้าง รู้ว่าเบาะรองที่มีสรรพคุณช่วยสงบจิตเช่นนี้ ต่อให้จะเป็นประเภทให้ผลลัพธ์เพียงน้อยนิดก็ต้องมูลค่านับพันหินวิญญาณ

ส่วนเบาะรองที่ให้ผลลัพธ์อย่างเห็นได้ชัดซึ่งนางใช้อยู่ตอนนี้ เกรงว่าต้องมีราคาหลายพันหินวิญญาณ!

ท่านอาจารย์ใจกว้างยิ่งนัก ของในห้องฝึกตนและอาคารไม้ไผ่ล้วนแล้วแต่เป็นของชั้นเลิศ

เดิมทีคิดว่ากราบอาจารย์นอกจากเพื่อเริ่มต้นชีวิตใหม่แล้ว ยังเพื่อตอบแทนอาจารย์ ช่วยให้เขารอดจากภัยพิบัติในภายภาคหน้า

นึกไม่ถึงว่าหลังจากฝากตัวเป็นศิษย์ มันกลับกลายเป็นว่านางเอาประโยชน์จากอาจารย์อยู่ฝ่ายเดียว…

เริ่มจากเครื่องรางจากปรมาจารย์กระบี่ชางหวน ตามด้วยอาคารหลังเล็กที่เงียบสงบ ตกแต่งอย่างประณีตงดงาม มีพลังวิญญาณล้มเปี่ยม แถมตอนนี้ก็ยังมีเบาะรองนั่งที่ช่วยเรื่องการฝึกยุทธ์อีก…

ไม่รู้ว่านางมีคุณธรรมหรือความสามารถอันใด ถึงได้มีอาจารย์ที่ดีขนาดนี้!

ตอนแรกนางก็รู้สึกดีใจที่ตัวเองสามารถเลื่อนขั้นพลังหนึ่งระดับได้ภายในวันเดียว แต่แล้วจู่ ๆ ก็เปลี่ยนมามีสีหน้าจริงจัง

ก็แค่เลื่อนขั้นพลังได้หนึ่งระดับ เลื่อนจากขั้นสร้างฐานปราณมาเป็นระดับที่สอง มันมีอันใดน่ายินดีกัน?

ท่านอาจารย์จัดสภาพแวดล้อมสำหรับการฝึกที่ดีขนาดนี้ให้กับนาง หากจะก้าวหน้ารวดเร็วก็ไม่มีอะไรแปลก

นางต้องห้ามหลงตัวเอง ฝึกฝนอย่างขยันขันแข็ง เช่นนี้จึงจะไม่ผิดต่อความตั้งใจของอาจารย์!

เมื่อมีพลังยุทธ์มากพอและแข็งแกร่งพอ นางจึงจะปกป้องท่านอาจารย์ที่ครอบครองสมบัตินับไม่ถ้วนได้ เพราะเมื่อชาติก่อน ท่านอาจารย์ถูกปองร้ายจนหายสูญ ป้ายวิญญาณแตกร้าวก็เพราะการครอบครองสมบัติ…

หัวใจที่ปรารถนาจะแข็งแกร่งขึ้น ยิ่งแน่วแน่กว่าเดิม

อวี้หลานชิงหลับตาลงอีกครั้ง โคจรกำลังภายใน อาศัยแรงใจนี้มาผลักดันตัวเองให้เข้าสู่ขั้นสร้างฐานปราณระดับที่สอง จากนั้นจึงค่อยเก็บกระบวนท่า ตามด้วยลุกขึ้นและผลักประตูห้องฝึกตน

มีถุงเก็บของปักด้วยดิ้นทองใบหนึ่งวางนิ่งอยู่หน้าประตู