로그인공유
บทที่ 0015
최신 챕터
เกิดใหม่ทั้งที ขอหนีจากผู้ชายเฮงซวยคนนี้เถอะ บทที่ 0326
กงเฉินมองหลินจืออี้ด้วยสายตาลึกล้ำ เหมือนสัตว์ร้ายที่พร้อมจะโจมตีเธอหายใจถี่ขึ้น ผิวขาวของเธอเป็นสีชมพูอ่อนเพราะอาบน้ำร้อนมาเมื่อครู่ดวงตาที่เปียกโชกไปด้วยละอองน้ำ ช่างพร่ามัวและดึงดูดผู้คนยิ่งนักเขาค่อยๆ โน้มตัวลง ลดความเผด็จการลงหลายส่วน คาดไม่ถึงว่าจะค่อนข้างระมัดระวังหลินจืออี้มองเขา สมองพลันว่างเปล่า ลืมดิ้นรนไปเลยเพียงแต่เมื่อกงเฉินใกล้จะเข้าใกล้ จมูกของเธอพลันรู้สึกไม่สบายเล็กน้อย สติสัมปชัญญะพลันกลับมาเธอผลักเขาออกทันทีและพลิกตัวแล้วจาม“ฮัดเช้ย”จามเสร็จ หลินจืออี้ก็หยิบทิชชู่จากหัวเตียงมาเช็ดพอโยนกระดาษทิชชู่ทิ้ง เธอก็รู้สึกอบอุ่นไปทั้งตัว ก้มหน้าลงก็พบว่าตัวเองมีผ้าห่มคลุมอยู่กงเฉินผิงนอนหลับตา เอ่ยเสียงทุ้มต่ำแหบแห้ง “นอนเถอะ”หลินจืออี้ถูจมูก ขดตัวอยู่ที่มุมเตียงอย่างระมัดระวังพักก่อนก่อนเถอะ วันนี้วุ่นวายทั้งวัน เธอไม่มีแรงแล้วจริงๆปกติหลินจืออี้หัวถึงหมอนก็หลับ แต่มันหนาวเกินไปจริงๆโดยเฉพาะอย่างยิ่งเธอสามารถรู้สึกถึงแหล่งความร้อนที่ด้านหลังของเธอ แต่ร่างกายของเธอกลับรู้สึกเย็นความแตกต่างที่ชัดเจนทําให้เธอนอนกระสับกระส่ายมากในขณะที่เธอกําลังทร
เกิดใหม่ทั้งที ขอหนีจากผู้ชายเฮงซวยคนนี้เถอะ บทที่ 0325
น้ำอุ่นตกลงบนไหล่กว้างของชายคนนั้น น้ำสาดกระเซ็นไปทั่วทั้งตัวเต็มไปด้วยละอองน้ำเส้นผมที่ยุ่งเหยิงเล็กน้อยมีหยดน้ำหยดลงมา บนขนตายาวมีหยดน้ำเกาะอยู่ เขาเพียงแค่หรี่ตามอง ดวงตาสีดําคู่นั้นก็ยิ่งดูอันตรายมากขึ้นกล้ามท้องที่เป็นร่องลึกชัดเจน แม้แต่กระแสน้ำที่ลื่นไหลก็เปลี่ยนเป็นคดเคี้ยว แล้ว...... หายไปผ้าเช็ดตัวบนร่างกายดูเหมือนจะปกปิดได้เพียงเล็กน้อยหลินจืออี้ถอยหลังโดยไม่รู้ตัว แต่ก็ไม่มีทางให้ถอยแล้วฝ่ามือที่เย็นเล็กน้อยทะลุผ่านกระแสน้ำและแนบกับหน้าอกของชายคนนั้นฝ่ามือของเธอเหมือนถูกอะไรลวกเล็กน้อย เมื่อเธออยากจะหดมือกลับ กลับถูกเขากุมไว้“ทําไมเย็นจัง?”“เครื่องปรับอากาศข้างนอกดูเหมือนจะเสียน่ะ” หลินจืออี้พูดเรียบๆซ่งหว่านชิวเป็นคนจัดห้องให้ ตอนกลางวันพอเข้าประตูมา เธอก็พบว่ามีบางอย่างผิดปกติห้องดูเยือกเย็นมาก เครื่องปรับอากาศเดี๋ยวเย็นเดี๋ยวร้อนโทรไปที่แผนกต้อนรับและบอกว่าไม่มีห้องว่างแล้ว และยินดีเพียงส่งคูปองส่วนลด 200 ให้เท่านั้นเมืองซานเฉิงหนาวกว่าเมืองหลวง ไม่มีเครื่องปรับอากาศเธอก็ต้องนอนด้วยเสื้อนวมปุยฝ้ายบอกส่าซ่งหว่านชิวไม่ได้ตั้งใจ ใครจะเชื่อล่ะ?แต่
เกิดใหม่ทั้งที ขอหนีจากผู้ชายเฮงซวยคนนี้เถอะ บทที่ 0324
หลินจืออี้เหม่อลอยไปพักหนึ่ง ตอนที่คิดจะปิดประตูอีกครั้ง กงเฉินก็เข้าประตูมาแล้วเมื่อได้ยินเสียงปิดประตู เธอก็ได้สติกลับมาและขวางกงเฉินไว้“ห้องที่ฉันอยู่เป็นห้องเตียงใหญ่ธรรมดา ไม่มีที่ให้อานอนได้”“ก็ไม่ใช่ครั้งแรกที่นอนด้วยกันสักหน่อย”กงเฉินขยับแขนของหลินจืออี้อย่างไม่ใส่ใจ แล้วเดินเข้าไปในห้องแก้มของหลินจืออี้ร้อนผ่าวขึ้นมา ทันใดนั้นก็นึกขึ้นได้ว่าเสื้อผ้าของตัวเองยังกระจัดกระจายอยู่บนเตียง จึงรีบวิ่งไปเอาผ้าห่มมาคลุมอย่างลวกๆเธอกดตัวลงบนผ้าห่ม ชี้ไปรอบๆ “อาเล็ก อาก็เห็นแล้ว ห้องมาตรฐานค่อนข้างเรียบง่าย อากลับไปละกัน อ้อมกอดที่อ่อนโยนกําลังรออาอยู่”"อ้อมกอดที่อ่อนโยน? เธอนี่ช่างจืออี้เสียจริงนะ”กงเฉินพิงตู้ทีวี สองมือล้วงกระเป๋า น้ำเสียงไม่ร้อนไม่หนาวหลินจืออี้กําผ้าห่มที่อยู่ใต้ร่างไว้ แล้วชี้นิ้วไปที่ประตู “อาเล็ก เดินช้าๆ ไม่ส่งนะ”บรรยากาศในห้องนิ่งไปพักหนึ่ง วินาทีต่อมา ปลายเตียงก็ยุบลง ส่งเสียงแฟ่บๆหลินจืออี้เงยหน้าขึ้น กลิ่นอายร้อนผ่าวปะทะใบหน้าหัวเข่าของชายคนนั้นแนบกับที่นอนและโน้มตัวลงเล็กน้อยตอนที่หลินจืออี้ยันตัวเพื่อหลบก็ไม่ทันแล้ว มือทั้งสองถูกกํ
เกิดใหม่ทั้งที ขอหนีจากผู้ชายเฮงซวยคนนี้เถอะ บทที่ 0323
หลินจืออี้พูดโดยไม่ทันได้คิดว่า "กุญแจมือต้องเป็นคู่ต่างหาก"พอสิ้นเสียง เจ้าของร้านก็เข้าใจทันที เขาหยิบสร้อยแสน็ปอีกอันออกมาพันรอบข้อมือของกงเฉินโดยตรง"ดูสิ! เป็นคู่แล้ว! พวกคุณสองคนจับมือกันก็คือกุญแจมือแล้วนะ”หลินจืออี้เพิ่งสังเกตุว่าตั้งแต่ยิงปืนเสร็จ กงเฉินก็จับมือเธออยู่ตลอดเธอดิ้นรนอยู่สองสามที มือของเธอกลับไม่ขยับออกมาเลยแม้แต่น้อย เธอพูดด้วยความโกรธว่า “นี่อาจงใจพูดแบบนี้ใช่ไหม?”กงเฉินไม่ได้โต้แย้ง เขาจูงมือเธอและจากไป “ของแบบนี้ขี้เหร่จะตายไป”ขี้เหร่ แล้วเขายังจะหลอกให้เจ้าของร้านให้เขาอีกอันอีกของราคาไม่กี่สิบ อยู่ติดกับนาฬิกาที่มีมูลค่าเป็นร้อยล้านของเขา มันแปลกอย่างบอกไม่ถูกหลินจืออี้หันตัวกลับไป ผู้ชายที่สะกดรอยตามเธอเหล่านั้นก็หายตัวไปอย่างไร้ร่องรอยแล้วเธอมองไปที่กงเฉิน "พวกเขาเป็นใครกัน? อาต้องรู้แน่ๆ”กงเฉินชะงักเล็กน้อย เอ่ยเสียงเย็นชา “เธอไม่ต้องสนใจหรอก”“ฉันไม่เป็นห่วงตัวเอง ใครมาเป็นห่วงฉัน” หลินจืออี้พูดอย่างโมโห“ฉัน......”คําพูดของกงเฉินเปลี่ยนเป็นเดี๋ยวใกล้เดี๋ยวไกลในฝูงชนที่พลุกพล่านหลินจืออี้ดูเหมือนจะได้ยินอย่างชัดเจน แต่ก็ไม่แน่ใจ
เกิดใหม่ทั้งที ขอหนีจากผู้ชายเฮงซวยคนนี้เถอะ บทที่ 0322
เซวียมั่นเห็นสีหน้าของหลินจืออี้ไม่ดี จึงปลอบเธอไปสองสามประโยค แล้วให้เธอกลับห้องไปนอนเร็วหน่อยทั้งคู่ต่างก็ไม่พูดถึงเรื่องที่เกิดขึ้นในวันนี้อีกแต่หลังจากกลับห้องแล้ว หลินจืออี้ก็นอนไม่หลับเลยมาร์คบอกว่าเธอถูกขายแล้วใครเป็นคนขาย?เห็นได้ชัดว่าซ่งหว่านชิวรู้อะไรบางอย่างเมื่อปรากฏตัว แต่เธออยู่กับกงเฉินตลอดเวลาและยังมีภาพที่ยุ่งเหยิงในหัวของเธออีกเธอพยายามนึกทบทวน แต่ทั้งสองชาติก็ไม่มีความทรงจําเหล่านี้เลยยิ่งคิดยิ่งซับซ้อน สุดท้ายเธอคิดจนหิวจึงลุกขึ้นไปหยิบเมนูข้างๆ โทรศัพท์ขึ้นไป พอเปิดดูก็ไม่มีเมนูที่ต่ำกว่าสี่หลักเลยแม้ว่ากงสือเหยียนจะให้บัตรแก่เธอ แต่เธอก็ต้องวางแผนสำหรับอนาคตของตัวเองคิดแล้วคิดอีก เธอก็ลุกขึ้นสวมเสื้อผ้าบนอินเทอร์เน็ตกล่าวว่าอาหารว่างในตลาดกลางคืนของเมืองซานเฉิงมีชื่อเสียงเป็นพิเศษแค่คลิกค้นหาก็มีคนแนะนำเต็มไปหมดหลินจืออี้นั่งแท็กชี่ไปที่ถนนขายอาหารว่างที่ใกล้ที่สุดกลิ่นหอมของอาหารทำเอาอารมณ์ดีขึ้นจริงๆ เธอเปิดโทรศัพท์และเริ่มมองหาอาหารว่างที่ชาวเน็ตแนะนํา“ด้านซ้ายของบะหมี่ราดน้ำมัน แพนเค้กอยู่ที่...... ทางนี้ใช่ไหมเนี่ย? ไม่ใช่ ทิศต
เกิดใหม่ทั้งที ขอหนีจากผู้ชายเฮงซวยคนนี้เถอะ บทที่ 0321
ตํารวจอีกคนหนึ่งเปิดกระเป๋าข้างๆ มาร์ค เมื่อเห็นของข้างใน ดวงตาของเขาก็สั่นวูบจากนั้นเขาสวมถุงมือและหยิบหนังมนุษย์ที่สมบูรณ์ออกมาจากข้างใน ดูจากรูปร่างแล้วน่าจะน่าจะหนังส่วนแผ่นหลังของมนุษย์นักออกแบบหลายคนเห็นและอาเจียนออกมาทันทีตํารวจที่เป็นผู้นําปิดกั้นฝูงชนทันทีและเตือนว่า "อย่ากระจายข่าวโดยพลการ อีกสักครู่ตํารวจจะไปหาพวกคุณเพื่อให้ปากคํา"เมื่อฟังแบบนั้น ซ่งหว่านชิวก็ควบคุมสีหน้าไม่ได้ เส้นเลือดบนหน้าผากปูดโปนเล็กน้อย ทั้งร่างก็เซถอยหลังไปแต่ก็ยังถูกตํารวจจับได้“คุณซ่ง กรุณาอยู่ด้วยครับ”"ฉัน? ทําไมล่ะ ฉันไม่รู้เรื่องอะไรเลย......"ซ่งหว่านชิวยังพูดไม่ทันจบ ร่างกายก็ชนกับกําแพงคนเขาหันไปมองคนที่มา ดวงตาพลันเต็มไปด้วยความคับข้องใจ “คุณชายสาม ฉันแค่อยากช่วยจืออี้ ใครจะรู้ว่าจืออี้พูดไปพูดมา ฉันกลับกลายเป็นคนเลวซะงั้น”“ฉันรู้แล้ว”น้ำเสียงของกงเฉินทุ้มต่ำและแฝงไปด้วยความโล่งใจ หลังจากยกผ้าเช็ดหน้าให้ซ่งหว่านชิวแล้ว ก็ปกป้องเขาไว้ด้านหลังเขามองตํารวจและพูดอย่างเย็นชาว่า "เธออยู่กับผมตลอดเวลาและไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นที่นี่ ผมว่าพวกคุณไปถามคนที่น่าจะสงสัยดีกว่า”พูดจบ
