บทที่ 0113

หลินจืออี้มองซ่งหว่านชิวที่กําลังเข้าใกล้ ในใจไม่มีระลอกคลื่นใดๆ

เธอนั่งตัวตรง เหลือบมองมือที่บาดเจ็บของซ่งหว่านชิว แล้วยิ้มเยาะ “พูดจบแล้วเหรอ? ลำบากเธอจริงๆ เลยนะที่ได้รับบาดเจ็บแล้วไม่ลืมที่จะคุยกับฉัน นี่ไม่เหมาะกับบุคลิกที่บอบบางของเธอเลยนะ? ในเวลานี้เธอควรนอนบนเตบยงร้องห่มร้องไห้ถึงจะถูกสิ”

หลินจืออี้ประชดประชันเธอกลับไป

ริมฝีปากของซ่งหว่านชิวสั่นระริก เธอกัดฟันพลางพูดว่า “ฉันเสแสร้งเท่าเธอไม่ได้หรอก ภายนอกดูต้องการตัดความสัมพันธ์กับคุณชายสาม แต่ลับหลังกลับอ่อยเขาไปทั่ว แผนแกล้งปล่อยเพื่อจับนี่เธอเข้าใจดีเหลือเกินนะ”

"ทำไมเหรอ? อยากเรียนหรือไง?” หลินจืออี้ถามด้วยรอยยิ้ม

ซ่งหว่านชิวโกรธจนหน้าดําหน้าแดง

สมองเต็มไปด้วยฉากที่เห็นนอกห้องเก็บไวน์

ตอนนั้น

ซ่งหว่านชิวบอกว่าจะไปห้องน้ำ ที่จริงก็แค่อยากจะยืนยันว่ากงเฉินไปหาหลินจืออี้หรือเปล่า

เมื่อผู้อํานวยการร้านอาหารบอกว่ากงเฉินไปเขตสำนักงานแล้ว เธอดีใจมาก

อย่างน้อยก็แสดงว่าหลินจืออี้ไม่ได้สําคัญขนาดนั้น

แต่เมื่อเธอไปถึงเขตสำนักงาน กลับเห็นกงเฉินอุ้มหลินจืออี้อยู่ ซ้ำยังพาหลินจืออี้ไปยังห้องเก็บไวน์ส่วนตัวที่เธอเข้าไปไม่ได้

ซ