ВойтиShare
บทที่ 0112
Related chapter
เกิดใหม่ทั้งที ขอหนีจากผู้ชายเฮงซวยคนนี้เถอะ บทที่ 0113
หลินจืออี้มองซ่งหว่านชิวที่กําลังเข้าใกล้ ในใจไม่มีระลอกคลื่นใดๆเธอนั่งตัวตรง เหลือบมองมือที่บาดเจ็บของซ่งหว่านชิว แล้วยิ้มเยาะ “พูดจบแล้วเหรอ? ลำบากเธอจริงๆ เลยนะที่ได้รับบาดเจ็บแล้วไม่ลืมที่จะคุยกับฉัน นี่ไม่เหมาะกับบุคลิกที่บอบบางของเธอเลยนะ? ในเวลานี้เธอควรนอนบนเตบยงร้องห่มร้องไห้ถึงจะถูกสิ”หลินจืออี้ประชดประชันเธอกลับไปริมฝีปากของซ่งหว่านชิวสั่นระริก เธอกัดฟันพลางพูดว่า “ฉันเสแสร้งเท่าเธอไม่ได้หรอก ภายนอกดูต้องการตัดความสัมพันธ์กับคุณชายสาม แต่ลับหลังกลับอ่อยเขาไปทั่ว แผนแกล้งปล่อยเพื่อจับนี่เธอเข้าใจดีเหลือเกินนะ”"ทำไมเหรอ? อยากเรียนหรือไง?” หลินจืออี้ถามด้วยรอยยิ้มซ่งหว่านชิวโกรธจนหน้าดําหน้าแดงสมองเต็มไปด้วยฉากที่เห็นนอกห้องเก็บไวน์ตอนนั้นซ่งหว่านชิวบอกว่าจะไปห้องน้ำ ที่จริงก็แค่อยากจะยืนยันว่ากงเฉินไปหาหลินจืออี้หรือเปล่าเมื่อผู้อํานวยการร้านอาหารบอกว่ากงเฉินไปเขตสำนักงานแล้ว เธอดีใจมากอย่างน้อยก็แสดงว่าหลินจืออี้ไม่ได้สําคัญขนาดนั้นแต่เมื่อเธอไปถึงเขตสำนักงาน กลับเห็นกงเฉินอุ้มหลินจืออี้อยู่ ซ้ำยังพาหลินจืออี้ไปยังห้องเก็บไวน์ส่วนตัวที่เธอเข้าไปไม่ได้ซ
เกิดใหม่ทั้งที ขอหนีจากผู้ชายเฮงซวยคนนี้เถอะ บทที่ 0114
ซ่งหว่านชิวก็เป็นคนแบบนี้ จริงเท็จผสมกัน แต่สามารถแสดงออกมาได้อย่างจริงใจและน่าสงสารเธอจงใจพูดว่าหลินจืออี้พูดว่าไปทำลายเรื่องดีๆ ของเธอ กงเฉินย่อมต้องคิดเชื่อมกับเรื่องห้องเก็บไวน์หลินจืออี้มีประวัติวางยาเพื่อปีนขึ้นเตียง งั้นกงเฉินก็จะต้อวสงสัยว่าที่เธอเมาตกน้ำก็เพราะกําลังเล่นละครอยู่เขาเป็นคนขี้ระแวงอยู่แล้วเมื่อมีความสงสัย หลินจืออี้ก็จะถูกปฏิเสธโดยสิ้นเชิงในชาติก่อน หลินจืออี้ก็ถูกซ่งหว่านชิวบีบให้จนมุมด้วยวิธีนี้หลังจากฟังจบ สีหน้ กงเฉินที่ปกป้องซ่งหว่านชิวก็เย็นชาและน่ากลัวขึ้นมาทันทีและในเวลานี้ ด้านหลังกงเฉินยังมีคนสองคนตามมาด้วยคุณท่านกงและเซวียม่านที่เพิ่งกลับมาจากการเดินทาง ล้วนเป็นซ่งหว่านชิวที่เรียกมาในเวลาที่กําหนดทั้งสองมองรอยฝ่ามือบนใบหน้าซ่งหว่านชิว ต่างก็มองหลินจืออี้อย่างไม่พอใจคุณท่านกงเริ่มโจมตบก่อน "หลินจืออี้ แกล้งบ้าแกล้งโง่พอหรือยัง? ทำตัวแบบนี้ใช้ได้ซะที่ไหน?"เซวียม่านไม่ชอบผู้หญิงที่เจ้าแผนการ ถ้าหลินจืออี้เป็นคนแบบนี้ งั้นเธอก็ไม่สามารถให้เธออยู่ในสตูดิโอได้“หลินจืออี้ หวังว่าเธอจะให้คําอธิบายที่สมเหตุสมผลกับฉันด้วย”ไม่รอให้หลินจื
เกิดใหม่ทั้งที ขอหนีจากผู้ชายเฮงซวยคนนี้เถอะ บทที่ 0115
ซ่งหหว่านชิวกล้าให้ไหม?แน่นอนว่าไม่กล้าเธอพูดเองว่า ในมือถือเต็มไปด้วยรูปภาพที่ทําให้หลิ่วเหอและกงฉื่อหยานอับอายในวันนั้นน่าเสียดาย ตอนนี้จะให้หรือไม่ให้ก็ไม่ได้ขึ้นอยู่กับเธอแล้วคุณท่านกงมองไปที่บอดี้การ์ดที่อยู่ข้างหลังเขา บอดี้การ์ดเอื้อมมือไปคว้าโทรศัพท์ของเธอ จากนั้นถอดรหัสหน้าจอและเปิดเครื่องและส่งออกไปภาพถ่ายหลายร้อยรูปในอัลบั้ม ทําให้เขาเกือบจะบีบหน้าจอโทรศัพท์แตก“ซ่งหหว่านชิว เธอใช้ได้เลยนะ ดูเหมือนว่าคําเตือนของฉันยังไม่เพียงพอสินะ!”“คุณ คุณท่านคะ ฉันไม่ได้...”ร่างกายของซ่งหหว่านชิวอ่อนปวกเปียก แทบจะคุกเข่าขอความเมตตาแล้วคุณท่านกงไม่แม้แต่จะมองเธอ โยนโทรศัพท์ให้กงเฉิน แล้วพูดอย่างเย็นชาว่า “แกจัดการซะ!”“ครับ”กงเฉินตอบรับเสียงเรียบขณะนี้เอง หลี่ฮวนก็มาถึง พอเห็นท่าทางของหลินจืออี้ก็ทําให้เขาตกใจจนเกือบจะกรีดร้อง"หลินจืออี้! คุณมีจิตสํานึกในการเป็นคนไข้หน่อยได้ไหม ผมให้น้ำเกลือคุณ แต่คุณมาทำเป็นบริจาคเลือดแทนเนี่ยนะ”ทุกคนจึงพบว่ามือที่ให้น้ำเกลือของหลินจืออี้มีเลือดกลับมาตั้งนานแล้ว ท่อส่งของเหลวสีแดงเลือดสายหนึ่งดูน่าตกใจยิ่งนักหลินจืออี้ร่างกายอ่อ
เกิดใหม่ทั้งที ขอหนีจากผู้ชายเฮงซวยคนนี้เถอะ บทที่ 0116
"เกิดอะไรขึ้น? ทําไมต้องโมโหขนาดนี้ด้วย?”ฉินซว คุณนายซ่ง ก้าวไปข้างหน้าและกอดซ่งหว่านชิว เมื่อเห็นใบหน้าของเธอเธอก็ตกใจและถามต่อไปว่า "เกิดอะไรขึ้น? ใครกล้ามาทําร้ายแกแบบนี้?”“เป็นหลินจืออี้”ซ่งหว่านชิวเล่าเรื่องให้ฉินซวงฟังอย่างคับแค้นใจฉินซวงยิ่งฟังก็ยิ่งโกรธ พลันตบโต๊ะอย่างแรง“ไร้เหตุผลสิ้นดี! ก่อนหน้านี้ทําให้พวกเราเสียหน้า จนต้องไปขอโทษนังแพศยาหลิ่วเหอนั่นที่บ้านอีก ตอนนี้มันที่เป็นแค่ลูกติดก็กล้ามาเล่นลูกไม้ต่อหน้าแกงั้นเหรอ? ดูท่าทางแล้วไม่รู้จักฟ้าสูงแผ่นดินต่ำเอาซะเลย!”“แม่คะ คุณท่านกับประธานเซวียเห็นหมดแล้ว ฉันควรทํายังไงดี?” ซ่งหว่านชิวเม้มปากฉินซวงลุกขึ้นเดินไปเดินมาด้วยรูปร่างที่สง่างาม แต่สีหน้ากลับเต็มไปด้วยความเจ้าเล่ห์ทันใดนั้น เธอก็หยุดเดินพลันเลิกคิ้วและยิ้ม“ตอนนี้ หลินจืออี้ก็ไม่มีไพ่ตายอยู่ในมือแล้ว เป็นโอกาสดีที่จะลงมือ”“แต่โทรศัพท์ของหนูก็โดนลบทิ้งแล้วเหมือนกันนะคะ” ซ่งหว่านชิวพูดอย่างโกรธเคือง"แล้วมันเกี่ยวอะไรด้วย? อย่าลืมสิ ไพ่ตายของเราคือแก ในแง่ของการดึงดูดใจคน มันจะไปสู้แกได้ยังไง?” ฉินซวงยกคางของเธอขึ้นและพูดอย่างน่าสงสาร “ดูหน้าแกสิ
เกิดใหม่ทั้งที ขอหนีจากผู้ชายเฮงซวยคนนี้เถอะ บทที่ 0117
ณ โรงพยาบาลพอหลินจืออี้ให้น้ำเกลือเสร็จ ไข้ก็ลดลงหมดแล้ว แม้คนจะไม่มีแรง แต่สภาพโดนรวมก็ถือว่าไม่เลว"ไม่นอนโรงพยาบาลจริงๆ เหรอ ดื่มเหล้าเยอะขนาดนั้น แถมยังตกน้ำเป็นไข้ เข้าโรงพยาบาลดูอาการวันหนึ่งก็เป็นเรื่องปกติ” หลี่ฮวนเขียนเวชระเบียนไปด้วยและชักชวนไปด้วยหลินจืออี้ไม่สนใจเขา เปิดผ้าห่มออกหมายจะลงจากเตียงทุกครั้งที่เธอเห็นหลี่ฮวน อารมณ์ของเธอก็จะซับซ้อนมากเธอเคยถามพยาบาลเป็นการส่วนตัว และได้รับการบอกว่าหลี่ฮวนเป็นหมอที่มีชื่อเสียงและมีความสามารถที่ดี แม้แต่ผู้ป่วยก็ยังชื่นชมเขาเป็นไปไม่ได้ที่จะทําการผ่าตัดปลูกถ่ายไตของเด็กโดยไม่ได้รับอนุญาตแต่ก็ตัดออกไม่ได้ว่าเขาจะเห็นแก่ความสัมพันธ์ของเขากับกงเฉินโดยรวมแล้ว สาเหตุหลักอยู่ที่กงเฉินทั้งนั้นหลี่ฮวนเห็นเธอตัดสินใจแล้ว ก็ถอนหายใจเล็กน้อย หางตาเหลือบไปเห็นเสื้อไหมพรมที่เธอสวมพอดี จึงอดตกใจไม่ได้เสื้อไหมพรมนี้ของกงเฉินไม่ใช่เหรอ...หลินจืออี้ไม่ได้สังเกตสีหน้าของหลี่ฮวน สะพายกระเป๋าแล้วเดินไปที่ประตูยังไม่ทันได้เดินออกไป ก็มีเงาร่างหนึ่งขวางทางเธอเอาไว้มือของชายคนนั้นที่สวมหยกสีแดงวางอยู่บนกรอบประตู ดวงตาที่ลึกล้ำข
เกิดใหม่ทั้งที ขอหนีจากผู้ชายเฮงซวยคนนี้เถอะ บทที่ 0118
“อาเล็ก เพื่อช่วยซ่งหว่านชิวล้างมลทินให้ขาวสะอาด ทุ่มเทแรงกายแรงใจจริงๆ เลยนะ”“แต่ฉันจะไม่ยอมให้พวกอาสมหวัง! ต่อให้ฉันต้องตาย ฉันก็จะลากซ่งหว่านชิวไปลงนรกให้ได้!”หลินจืออี้ถลึงตาใส่ซ่งหว่านชิวอย่างแรง แล้วเดินไปที่ประตูด้านหลัง เสียงทุ้มต่ำและเย็นชาของกงเฉินดังขึ้นเบาๆ “หลินจืออี้ แม่เธอก็ไม่สนใจแล้วเหรอ?”หลินจืออี้หยุดเดินทันทีริมฝีปากของเธอขาวซีด แม้แต่สมองก็ว่างเปล่าไปชั่วขณะเธอค่อยๆ หันกลับมา จ้องมองชายตรงหน้า ดวงตาแดงก่ำราวกับจะหลั่งเลือดในวินาทีต่อมา"ได้ ได้..."เธอก้มลงเก็บเอกสารบนพื้นอย่างแข็งทื่อ นิ้วมือสั่นระริกด้วยความอัปยศอดสูเมื่อกดแป้นพิมพ์ไปทีละคําๆเธอหลับตาเล็กน้อยและกดปุ่มส่งออกอย่างแรงเมื่อกงเฉินเดินเข้ามาใกล้ เธอถอยหลังและยิ้มให้เขาอ่อนๆ“อาเล็ก พอใจหรือยัง ได้หรือยัง?"ราวกับกลัวว่าเขาจะไม่ได้ยิน เธอถามออกไปอีกครั้งความไม่แยแสที่เปิดเผยในดวงตาของเธอทําให้เขาเห็นความรกร้างและความมืดที่ไม่มีที่สิ้นสุดในหัวใจของเธอดวงตาของกงเฉินสั่นเล็กน้อย ในดวงตามีความสับสนวุ่นวายที่ไม่สามารถอธิบายได้หลินจืออี้มองหลี่ฮวนที่เหม่อลอย แล้วยื่นมือออกมาพูดว่า “ถ
เกิดใหม่ทั้งที ขอหนีจากผู้ชายเฮงซวยคนนี้เถอะ บทที่ 0119
เฉินจิ่นพบกงเฉินที่กําลังดื่มชาอย่างเงียบๆ ในห้องทํางานของหลี่ฮวน“คุณชายสาม คุณหนูหลินถูกคุณชายใหญ่พาตัวไปแล้วครับ”กงเฉินหรี่ตา หยิบโทรศัพท์มือถือออกมาโทรหาหลินจืออี้ปิดเครื่องแล้วถ้วยชาแตกในมือของกงเฉินพร้อมกับเสียงของระบบโทรศัพท์ดวงตาเขาฉายแววอึมครึม ทําให้คนกลัวจนตัวสั่นหลี่ฮวนเหลือบมองเขา "ลนแล้วเหรอ? แล้วเมื่อกี้นายบังคับเธอทําไมล่ะ?”กงเฉินโยนถ้วยชาที่แตกลงในถังขยะ ขี้เกียจที่จะอธิบายอะไรหลี่ฮวนชี้ไปที่เสื้อไหมพรมที่พับไว้บนโต๊ะ “แม้แต่เสื้อไหมพรมตัวนี้นายก็ให้เธอใส่ นี่มัน...”“นายว่างมากเหรอ?”กงเฉินขัดจังหวะ หยิบเสื้อไหมพรมขึ้นมาแล้วหันหลังเดินจากไปเมื่อกลับมาถึงบ้านตระกูลกงก็ดึกมากแล้วกงเฉินยืนอยู่ในลานบ้าน จุดบุหรี่มวนหนึ่งขึ้นมาสูบเฉินจิ่นมองท้องฟ้า “คุณชายสาม ฝนใกล้จะตกแล้ว กลับเข้าไปเถอะครับ”กงเฉินเงยหน้าขึ้นมองเมฆสีดําที่ปกคลุมดวงจันทร์และพ่นหมอกสีขาวออกมา ในขณะที่เขามองไปยังห้องมืดห้องหนึ่งในเรือนของกงสือเหยียนเขาหยิบโทรศัพท์ออกมาอีกครั้ง แต่หน้าจอกลับเป็นสถานะการอัปเดตของกงเยี่ยนประโยคเดียว [แมวขี้เกียจตัวน้อย]พร้อมกับรูปถ่ายรูปหนึ่งในร
เกิดใหม่ทั้งที ขอหนีจากผู้ชายเฮงซวยคนนี้เถอะ บทที่ 0120
หลิวเหอยิ่งคิดไป ยิ่งพูดก็ยิ่งฮึกเหิมหลินจืออี้คว้าไหล่ของเธอแล้วเขย่าไปมา “แม่ ฉันจำเป็นต้องหาผู้ชายด้วยเหรอ? ฉันไม่ต้องการใครทั้งนั้น! ถ้าแม่ยังบังคับฉันอีก ฉันก็จะไปหาใครสักคนมาแต่งงานส่งๆ ซะเลย”“ดูแกสิ ฉันก็หวังดีกับแกนะ หาผู้ชายดีๆ สักคน ใช้ชีวิตดีๆ ไม่ดีหรือไงกัน?”"ชีวิตดีๆ ฉันพึ่งพาตัวเองไม่ได้เหรอ? ถึงต้องพึ่งผู้ชาย” หลินจืออี้โต้กลับ“ฉัน... ฉันเถียงสู้แกไม่ได้ รีบไปนอนซะ”หลิ่วเหอโบกมืออย่างจนใจหลินจืออี้กลับไปที่ห้องแล้วนอนลงบนเตียง ถอนหายใจด้วยความโล่งอก หลังจากนั้นไม่นาน เธอก็นึกถึงโทรศัพท์มือถือที่ปิดเครื่องของตัวเองเธอหยิบโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋าและรวบรวมความกล้าเปิดโทรศัพท์ทีแรกคิดว่าจะติ๊งๆ ดังไม่หยุด คิดไม่ถึงว่าโทรศัพท์จะเงียบเป็นพิเศษเมื่อกดเปิดข้อความส่วนตัวขึ้นมา ข้อความที่ด่าเธอในตอนแรกก็ถูกถอนออกไปหมดแล้ว แถมยังขอโทษเธอด้วยและในเวลาเพียงไม่กี่ชั่วโมงนี้ ซ่งหว่านชิวที่ควรจะภูมิใจในตัวเองกลับสูญเสียแฟนๆ ไปหลายแสนซ้ำยังถูกแฟนคลับเหยียบซ้ำทุกอย่างต้องเริ่มต้นหลังจากหลินจืออี้ส่งจดหมายขอโทษแฟนคลับของซ่งหว่านชิวด่าหลินจืออี้ยังไม่พอ ยังไปด่าโรงพ
Latest chapter
เกิดใหม่ทั้งที ขอหนีจากผู้ชายเฮงซวยคนนี้เถอะ บทที่ 0196
ในเมื่อซ่งหว่านชิวซ่อนตัวอยู่ในบ้านและแท้งลูก งั้นเธอก็สามารถวางแผนอื่นๆ ของเธอได้ต่อไปแล้วหลินจืออี้ถือโอกาสที่เข้าห้องน้ำโทรหาหลิ่วเหอ“แม่ วันนี้คุณอาอยู่ที่บริษัทหรือเปล่า?”“อยู่ มีอะไรเหรอ?”“ฉันอยากไปหาเขากินฉันข้าวมื้อน่ะ”ขณะที่พูด หลินจืออี้ก็ก้มลงมองถุงที่อยู่ข้างเท้า ในนั้นมีเสื้อนอกของกงเฉินวางอยู่เธอกลัวว่าถ้าตัวเองไปหากงเฉินโดยตรง เขาจะเห็นอะไรบางอย่างแต่ถ้าเขากินข้าวกับกงสือเหยียน เธอก็สามารถหาข้ออ้างคืนเสื้อผ้าของกงเฉินได้หลิ่วเหอคิดไปคิดมา กลับพูดว่า “ช่างมันเถอะ วันนี้อาของเธอยุ่งมากแน่ๆ”หลินจืออี้พูดอย่างประหลาดใจว่า “คุณอามีออเดอร์ใหญ่เหรอ?”“ไม่ใช่” หลิ่วเหออยากจะพูดแต่ก็หยุด สุดท้ายก็ถอนหายใจ “อาของเธอบอกว่าเจ้าสามป่วยน่ะ ก่อนหน้านี้กระโดดลงทะเลสาบไปช่วยเธอ ทั้งตัวเปียกปอนพาเธอไปโรงพยาบาล เมื่อคืนกงเยี่ยนเกิดอุบัติเหตุ เขาไม่ได้นอนทั้งคืนเพื่อจัดการงานที่เหลือของกงเยี่ยน ตอนเช้าก็ไปบริษัทอีก เขาก็เป็นคนเหมือนกัน จะไม่ป่วยได้ยังไง?”"ป่วย...ป่วยเหรอ?” หลินจืออี้สะดุ้งโหยงในใจนึกถึงอุณหภูมิร่างกายที่ผิดปกติของกงเฉินเมื่อคืนอย่างอธิบายไม่ได้ เธอยัง
เกิดใหม่ทั้งที ขอหนีจากผู้ชายเฮงซวยคนนี้เถอะ บทที่ 0195
หลินจืออี้ไม่เคยคิดว่ากงเฉินจะบ้าขนาดนี้แม้ว่าจะดึกมากแล้ว แต่รอบๆ โรงพยาบาลก็มีผู้คนจำนวนไม่น้อย แต่เขากลับยัดมือของเธอไว้ใต้เสื้อสเวตเตอร์มือที่เย็นเฉียบของเธอสัมผัสเอวที่ร้อนผ่าวของชายหนุ่ม ทำเอาเธอร้องเสียงต่ำออกมาอย่างควบคุมไม่ได้คนที่ได้ยินเสียงของเธอต่างหันมามอง เธอก้มหน้าลงอย่างรวดเร็ว พยายามดิ้นรนอย่างหนัก แต่มือกลับถูกเขากดแน่นอยู่บนขอบเอวหลินจืออี้ขดนิ้วมือ กล้ามเนื้อแน่นๆ รีดฝ่ามือของเธอ หนียังไงก็หนีไม่พ้นเพียงแค่คนรอบข้างก้าวไปข้างหน้าหนึ่งก้าวก็จะเห็นมือของเธอสอดเข้าไปในเสื้อสเวตเตอร์ของเขาไม่รู้ว่าเธอคิดไปเองหรือเปล่า อุณหภูมิบนฝ่ามือของเธอสูงจนน่าตกใจเธอเตือนอย่างลุกลี้ลุกลนว่า “อาเล็ก อาบ้าไปแล้ว ถ้ามีคนถ่ายรูปได้จะทํายังไง?”กงเฉินจ้องเธอด้วยสายตาเย็นชา เอ่ยด้วยน้ำเสียงเย็นเยียบ “แต่งตัวแบบนี้มาหากงเยี่ยนตอนดึกดื่นไม่กลัว แต่อยู่ด้วยกันกับฉันกลับกลัวงั้นเหรอ? แล้วทําไมตอนนั้นถึงเข้ามาในห้องฉันล่ะ?”หลินจืออี้อึ้งไปเล็กน้อย ไม่กล้าสบตาเขา เพราะในอดีตเธอเคยรักผู้ชายคนนี้อย่างเร่าร้อนจริงๆแต่ตอนนี้...เธอก้มหน้าลง "ฉันเสียใจแล้วได้ไหม? ถ้าสามารถเริ่มต
เกิดใหม่ทั้งที ขอหนีจากผู้ชายเฮงซวยคนนี้เถอะ บทที่ 0194
หลังจากกงสือเหยียนตอบรับ เขาก็เดินตามหลินจืออี้ไปเมื่อกงเฉินหันกลับมา กงเยี่ยนก็มองเขายิ้มบางๆ“อาเล็ก ขอบคุณที่มาเยี่ยมผมนะครับ ตอนนี้ผมรู้สึกเต็มไปด้วยพลัง”กงเฉินมองไปที่กงเยี่ยน ในดวงตามีประกายแหลมคมแวบผ่าน “อ้อ? งั้นนายก็เก็บไว้ใช้บ้างนะ”รอยยิ้มของกงเยี่ยนจางลง จ้องมองทิศทางที่กงเฉินหายไป สีหน้าคลุมเครือไม่ชัดเจน……หลินจืออี้ตามกงสือเหยียนลงไปชั้นล่าง เขารับโทรศัพท์และส่งเสียงอืมสองสามครั้งทันใดนั้น เขามองหลินจืออี้อย่างลําบากใจ “จืออี้ อาให้คนขับรถส่งเธอกลับไปนะ พอดีอาต้องไปเอาเอกสารที่บริษัท”“คุณอา ไม่ต้องหรอกค่ะ ฉันใช้แอพเรียกรถมารับแล้ว”หลินจืออี้คิดว่าหลิ่วเหอยังรอเขาอยู่ที่บ้าน เรียกแท็กซี่แถวนี้ก็ต้องรออีกตั้งนาน จึงปฏิเสธความหวังดีของเขา“เด็กคนนี้นี่ มักกลัวจะรบกวนคนอื่นตลอดเลย”“คุณอาคะ คนขับรถมาแล้ว คุณอารีบขึ้นรถเถอะ แม่ฉันยังบ่นว่าช่วงนี้คุณอากลับดึกตลอด” หลินจืออี้ผลักเขาขึ้นรถ“เดี๋ยวอาเอาอาหารว่างยามดึกไปให้แม่เธอ เขาก็ดีใจแล้ว” กงสือเหยียนพูดด้วยรอยยิ้ม“ค่ะๆ คุณอาสองคนรักกันไปเถอะค่ะ”หลินจืออี้ปิดประตูรถแล้วโบกมือลาหลังจากส่งกงสือเหยียนออกไ
เกิดใหม่ทั้งที ขอหนีจากผู้ชายเฮงซวยคนนี้เถอะ บทที่ 0193
หลินจืออี้ยืนพิงกําแพง ใบหน้าขาวซีด ในสมองมีแต่ตอนจบของกงเยี่ยนในชาติก่อนและตอนนี้ กงเฉินก็ต้องการทําลายกงเยี่ยนอีกครั้ง!ทําลายคนเดียวในตระกูลกงที่ทําดีกับเธอ!เธอหายใจติดขัด ปลายนิ้วข่วนกําแพงจนรู้สึกเจ็บไม่กี่วินาทีต่อมา เธอก็หันหลังและจากไปอย่างเงียบๆหลินจืออี้กลับไปที่วอร์ดผู้ป่วยอีกครั้งในเวลานี้ กงเยี่ยนเจ็บแผลถลอกจนพลิกตัวยาก แต่เมื่อเห็นหลินจืออี้ก็เผยรอยยิ้มอ่อนโยนออกมาทันที“จืออี้ ฉันคิดว่าเธอจะไม่กลับมาแล้ว”“ไม่หรอก” หลินจืออี้เดินไปนั่งที่ข้างเตียง ถามเสียงเบาว่า “พี่ใหญ่ เมื่อกี้ฉันลืมถามไป ทําไมพี่ถึงเกิดอุบัติเหตุทางรถยนต์ได้ล่ะ?”“เมืองไห่มีขนมอบพิเศษ ฉันอยากจะเอากลับมาให้เธอลองชิม แค่รีบร้อนเท่านั้น” กงเยี่ยนพูดจบก็ไม่อธิบายให้มากความหลินจืออี้สังเกตเห็นช่องโหว่ในคําพูดของเขา “พี่ใหญ่ คนขับรถเป็นคนขับ ไม่ว่าพี่จะรีบแค่ไหน คนขับรถก็ไม่สามารถเอาชีวิตของพี่มาล้อเล่นได้...”ดวงตาของกงเยี่ยนหมองคล้ำ พูดตัดบทว่า “จืออี้ ไม่ต้องถามแล้ว เรื่องบางเรื่องก็ให้จบลงเท่านี้เถอะ”“พี่ใหญ่ อุบัติเหตุทางรถยนต์ต้องมีปัญหาแน่ๆ ใช่ไหม? พี่บอกฉันได้ไหม?”หลินจืออี้แค่อ
เกิดใหม่ทั้งที ขอหนีจากผู้ชายเฮงซวยคนนี้เถอะ บทที่ 0192
หลินจืออี้รีบก้าวไปข้างหน้าและยื่นมือออกมา แต่ก็ไม่กล้าแตะต้องเขา กลัวว่าจะทําให้เขาเจ็บ“พี่ใหญ่...”หลินจืออี้รู้สึกแสบจมูก ความรู้สึกผิดในใจก่อตัวมากขึ้นถ้าไม่ใช่เพราะเธอ กงเยี่ยนก็คงไม่ทําแบบนี้กงเยี่ยนมองเธอ ยื่นมือดึงเธอมานั่งที่ข้างเตียง ยกมือขึ้นเช็ดหางตาของเธอกลางคืนในปลายฤดูใบไม้ร่วงอุณหภูมิต่ำมาก หลินจืออี้แต่งตัวไม่เยอะ ผมเผ้ายุ่งเหยิงเล็กน้อยจากการเดินทาง ขนตายาวหลายเส้นที่แขวนอยู่บนขนตาที่เปียกชื้นเล็กน้อย ขับให้ดวงตาแดงก่ำชุ่มชื้นคู่นั้นยิ่งดึงดูดเขามือของเขาหยุดที่แก้มของเธออย่างไม่เต็มใจและยิ้มเบาๆ เพื่อปลอบโยน "ไม่เป็นไรจริงๆ หรือจะให้ฉันลงมาเดินสักรอบสองรอบ?"หลินจืออี้รีบเอื้อมมือไปจับมือเขา เอ่ยห้ามว่า “พี่อย่าขยับไปไหนนะ โตป่านนี้แล้วยังล้อเล่นอีก?”เขาจ้องมองหลินจืออี้แล้วยิ้มโดยไม่พูดอะไร แต่ชั่วพริบตาก็กวาดสายตามองไปทางด้านหลังของเธอหลินจืออี้สังเกตเห็น พอกําลังจะหันตัวกลับ กงเยี่ยนกลับล้มตัวลงไปหาเธอราวกับไม่มีแรงเธอยื่นมือไปกอดกงเยี่ยนตามสัญชาตญาณกงเยี่ยนถือโอกาสโอบเธอไว้ ตบหลังเธอเบาๆ พูดเสียงเบาว่า “ไม่ต้องเป็นห่วง ฉันไม่เป็นไร”หลินจืออี
เกิดใหม่ทั้งที ขอหนีจากผู้ชายเฮงซวยคนนี้เถอะ บทที่ 0191
หลังจากได้ยินคําพูดของหลิ่วเหอ สมองของหลินจืออี้ก็สับสนวุ่นวายไปหมดเธอคิดไม่ออกจริงๆ ว่าชื่อย่อของใครคือ LHคิดไปคิดมา เธอได้แต่พูดว่า “แม่ ช่วยฉันจับตาดูหน่อยได้ไหม? คราวหน้าที่พวกเขานัดพบกันต้องบอกฉันนะ”หลิ่วเหอไม่ได้รับปากทันที น้ำเสียงของเธอเต็มไปด้วยความกระสับกระส่าย “จืออี้ แกคิดจะทําอะไรกันแน่? แกอยากอยู่ให้ห่างจากพวกซ่งหว่านชิวมาตลอดไม่ใช่เหรอ?”หลินจืออี้เม้มปาก ลุกขึ้นเดินไปที่หน้าต่าง มองดูดวงดาวบนท้องฟ้าเมื่อก่อนเธอคิดแบบนี้จริงๆเพราะเธอสัญญากับซิงซิงว่าจะเป็นนักออกแบบเครื่องประดับที่มีความสุข ยิ่งเดินยิ่งไกล ต้องชดเชยความเสียใจในอดีตให้ได้ดังนั้นความคิดเดียวของเธอคือการเปลี่ยนชะตากรรมเดิมของเธอเติมเต็มความปรารถนาของเธอและซิงซิงแต่ตอนที่เธอนอนอยู่บนเตียงคนไข้และฟังกงเฉินขู่เธอว่าจะเข้าข้างซ่งหว่านชิว เลือดก็แพร่กระจายจากร่างกายส่วนล่างของเธอ ราวกับได้สัมผัสกับความเจ็บปวดจากการสูญเสียดวงดาวอีกครั้งถ้าตอนนั้นเธอไม่ได้กินยาคุมกําเนิด วันนี้ซิงซิงของเธอก็คงกลายเป็นก้อนเลือดไปแล้วเธอไม่สามารถระงับเมล็ดพันธุ์แห่งความเกลียดชังได้อีกต่อไป เธอไม่สามารถลืมใบหน้าที
เกิดใหม่ทั้งที ขอหนีจากผู้ชายเฮงซวยคนนี้เถอะ บทที่ 0190
ตอนนี้ซ่งหว่านชิวเป็นนักออกแบบเครื่องประดับชื่อดัง มีสตูดิโอและแบรนด์เป็นของตัวเองเธอยังคลอดลูกชายคนโตให้กงเฉินอีกด้วย กำลังอยู่ในช่วงรุ่งเรืองสุดขีด แม้แต่เส้นผมก็เหมือนเปล่งประกาย ดวงตาเต็มไปด้วยความหยิ่งยโสเสิ่นเยียนที่อยู่ข้างเธอก็พลอยสบายไปด้วย แต่งตัวหรูหราถือกระเป๋าโซ่ใบเล็กๆที่ราคาสูงถึงหลายแสนเด็กสาวคนนั้นที่ตอนเข้าเรียนมหาวิทยาลัยพร้อมกับหลินจืออี้และเคยพูดว่าจะขยันทำงานเพื่ออนาคต ตอนนี้ก็ถูกความมืดกลืนกินไปแล้วเสิ่นเยียนเล่นกระเป๋าในมืออย่างไม่ใส่ใจพลางพูดว่า “หลินจืออี้กับลูกสาวแทบไม่ออกจากบ้านเลย แม้แต่คุณท่านก็ทำอะไรไม่ได้ ถ้าไม่ใช่เพราะฉันกับตระกูลหลิวช่วย คุณจะมีหลักฐานว่าหลินจืออี้ใส่ร้ายพวกคุณแม่ลูกได้ยังไง? ยิ่งกว่านั้น ตระกูลหลิวยังช่วยหา ตัวอย่างเข้าคู่ให้พวกคุณด้วย ถ้าเธอรู้ว่าคุณโกหกและใช้ประโยชน์จากเธอมาตลอด…”“หุบปาก! นี่เธอกำลังขู่ฉันเหรอ?” ซ่งหว่านชิวเปลี่ยนสีหน้าและท่าทางที่ทั้งโหดและดุร้าย“คุณหนูซ่ง อย่าว่าฉันพูดมากเลยนะคะ ตระกูลหลิวนี่บอกจะล่มก็ล่ม คุณหนูตระกูลหลิวคนนั้นมาขู่คุณและคนที่จะช่วยคุณได้ก็มีแค่ฉันเท่านั้น ฉันก็แค่เอาสิ่งที่ฉันควรได้ เ
เกิดใหม่ทั้งที ขอหนีจากผู้ชายเฮงซวยคนนี้เถอะ บทที่ 0189
“มีเรื่องงั้นเหรอ? หึๆ ผมกำลังพักผ่อนอยู่เลยนะ อยู่ดีๆก็โดนล็อกคอลากเข้าไปที่ห้องฉุกเฉิน หมอสูติฯ สามคนยืนอยู่ข้างๆ ผมมองหน้ากันงงไปหมด รู้ไหมพวกเขาถามผมว่าอะไร?”หลี่ฮวนแสดงท่าทางประกอบอย่างเว่อร์วังราวกับกำลังเล่นละครฉากใหญ่หลินจืออี้ถามอย่างงุนงง “ถามว่าอะไรเหรอคะ?”หลี่ฮวนเลียนเสียงหมอผู้หญิงพูดเสียงแหลมว่า “คุณหมอหลี่คะ จะรักษาอะไรเหรอคะจะรักษาการตั้งครรภ์หรือรักษาประจำเดือนดีคะ?”“ทีนี้รู้หรือยังว่าแผลพวกนี้ฉันได้มายังไง? คราวหน้ารบกวนช่วยเตือนเขาด้วยว่า ถึงจะรีบก็อย่าล็อกคอผมอีก”หลินจืออี้พอได้ยินมาถึงตรงนี้ก็เริ่มเข้าใจว่าหลี่ฮวนพูดถึงเรื่องอะไรแต่สีหน้าของเธอกลับไม่แสดงอารมณ์ใดๆเพียงแค่ก้มหน้าลงโดยไม่พูดอะไรหลี่ฮวนไม่ได้สังเกตถึงความเปลี่ยนแปลงของเธอ เขามองไปรอบๆแล้วถามขึ้น“คุณชายสามล่ะ? ไม่ใช่ว่าเขาเฝ้าคุณตลอดหรือไง?”“กลับไปแล้วค่ะ” หลินจืออี้ตอบเสียงเย็นชาที่กงเฉินเฝ้าเธอก็แค่เพราะต้องการแน่ใจว่าจะได้เตือนเธอทันทีที่ตื่นขึ้นว่า "อย่าพูดอะไรที่ไม่ควรพูด"ตอนนั้นเอง หลี่ฮวนก็เริ่มสังเกตได้ว่าบรรยากาศแปลกไปเขานิ่งไปชั่วครู่ ไม่รู้ควรพูดอย่างไร จึงรีบเปลี่ยนห
เกิดใหม่ทั้งที ขอหนีจากผู้ชายเฮงซวยคนนี้เถอะ บทที่ 0188
หลิ่วเหอหลังจากคลอดหลินจืออี้ออกมาร่างกายก็ได้รับบาดเจ็บจนไม่สามารถมีลูกได้อีกบ้านใหญ่จึงมีหลานชายเพียงคนเดียวคือกงเยี่ยน ส่วยบ้านรองก็ไม่มีลูกเช่นกัน หากบ้านสามอย่างกงเฉินแต่งงานกับผู้หญิงที่มีลูกไม่ได้อีกคน คุณท่านกงจะยอมได้ยังไง?เมื่อสังเกตเห็นสายตาของหลินจืออี้ ซ่งหว่านชิวก็ยกมือขึ้นปิดท้องโดยไม่รู้ตัวท่าทางนี้ทำให้หลินจืออี้รู้สึกแปลกใจชาติที่แล้วเพราะเธอแต่งงานกับกงเฉินก่อน ซ่งหว่านชิวจึงหนีตามไปพร้อมลูกในท้องแต่ตอนนี้ในเมื่อไม่มีสิ่งใดขัดขวางระหว่างซ่งหว่านชิวกับกงเฉิน หากเธอประกาศว่าท้องการแต่งงานระหว่างสองคนก็ไม่น่าจะมีปัญหาแต่ทำไมซ่งหว่านชิวถึงไม่เพียงแค่ไม่ยอมรับลูกในท้อง ยังถึงขั้นไม่กล้าเปิดเผยเลยแม้แต่นิด?“หลินจืออี้ ฉันรู้ว่าเธอกำลังเจ็บปวดใจ ไม่เป็นไรนะ เพราะความเจ็บปวดยิ่งกว่านี้กำลังจะมา คุณชายสามบอกว่าพอเซ็นสัญญาร่วมมือเสร็จเขาจะแต่งงานกับฉัน”“เห็นมั้ย? ฉันเคยบอกแล้วไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น เขาก็จะเลือกฉัน ส่วนเธอน่ะ ก็แค่ของเล่นที่ไม่ต้องเสียเงิน”ซ่งหว่านชิวหัวเราะออกมาเบาๆอย่างเยาะเย้ย จากนั้นก็หมุนตัวออกจากห้องผู้ป่วยร่างกายของหลินจืออี้ที่ฝืนทนจนถ
