บทที่ 0197

ติ๊ง

ประตูลิฟต์เปิดออก ทางเดินสว่างขึ้น เมื่อยืนอยู่ด้านบนผ่านผนังกระจกทั้งสองด้าน ก็จะสามารถมองเห็นสภาพภายในของอาคารได้จากด้านบน

สุดทางเดินเป็นประตูไม้เนื้อแข็งแบบเปิดสองชั้น ไม่มีลวดลายที่ซับซ้อน แต่มีความสง่างามไม่น้อย

ผู้ช่วยผลักประตูเปิดอย่างระมัดระวัง สิ่งที่ดึงดูดสายตาของหลินจืออี้คือห้องทํางานสองชั้นขนาดสองร้อยตารางเมตร

กําแพงกระจกทั้งแถวสามารถมองเห็นอาคารโดยรอบได้เกือบทั้งหมด

บันไดที่วนขึ้นไปด้านบนควรเป็นพื้นที่ส่วนตัวของกงเฉิน

หลินจืออี้มองกระเบื้องปูพื้นที่มีแสงแดดส่องเต็มพื้น ก็ยังตกใจอยู่ดี

จริงๆ แล้วนี่เป็นครั้งแรกที่เธอได้สัมผัสกับห้องทำงานของกงเฉิน

ที่ด้านข้าง กงสือเหยียนที่อยู่หน้าโต๊ะประชุมเล็กๆ ก็ยืนขึ้นทันทีเมื่อได้ยินเสียง

“จืออี้ เธอขึ้นมาได้ยังไง?”

หลินจืออี้ดึงสติกลับมา ยกถุงเก็บความร้อนในมือขึ้น “ฉันซื้อให้คุณอาค่ะ แม่ฉันบอกว่าช่วงนี้คุณอาทํางานหนักมาก ดังนั้นฉันจึงตั้งใจสั่งอาหารมาให้คุณอาเป็นพิเศษ”

“เธอวิ่งไปวิ่งมาจะยุ่งยากเกินไปนะ”

แม้ปากของกงสือเหยียนบอกว่ายุ่งยาก แต่ร่างกายของเขาซื่อสัตย์มาก เขารับถุงเก็บความร้อนของเธอมาด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้มแจ่