LOGINShare
บทที่ 0197
Related chapters
เกิดใหม่ทั้งที ขอหนีจากผู้ชายเฮงซวยคนนี้เถอะ บทที่ 0198
กงสือเหยียนรีบรับถาดมาและยื่นให้หลินจืออี้ “ทําไมเธอไม่ส่งอาหารให้เจ้าสามล่ะ เขายุ่งมาทั้งเช้าแล้วยังไม่ได้กินเลยนะ”หลินจืออี้มองโจ๊กที่ร้อนระอุ เรื่องมาถึงขั้นนี้แล้ว ได้แต่ทุ่มสุดตัวแล้ว“ค่ะ”เธอรับถาดมา แล้วหันหลังเดินขึ้นไปชั้นบนจนกระทั่งเดินมาถึงหน้าประตูห้อง มือและหัวใจของเธอก็เต็มไปด้วยเหงื่อขณะที่กําลังลังเลอยู่ ก็มีเสียงแหบแห้งดังมาจากข้างใน“เข้ามาเถอะ... หลินจืออี้”หลังจากฟังจบ ถาดในมือของหลินจืออี้ก็ถึงกับเกือบจะคว่ำเธอเหมือนคนโปร่งใสเมื่ออยู่ต่อหน้ากงเฉิน จะสู้กับเขาได้จริงเหรอ?แต่เธอไม่เต็มใจ แม้ว่าเธอจะล้มเหลวในที่สุด เธอก็ต้องต่อสู้หลินจืออี้สูดหายใจเข้าลึกๆ แล้วผลักประตูเปิดออกห้องพักตกแต่งอย่างเรียบง่าย เน้นสีเทาเป็นหลักหน้าต่างสูงจากพื้นจรดเพดาน ม่านผ้าโปร่งสีขาวปิดบังแสงที่แสบตาที่สุดไว้ แสงอ่อนๆ ชั้นหนึ่งกระทบร่างของกงเฉินพอดีแม้ว่ามือข้างหนึ่งยังคงให้น้ำเกลืออยู่ แต่ภายใต้แสงที่ส่องลงมา มีความรู้สึกเหนื่อยล้าอย่างบอกไม่ถูก แม้แต่ใบหน้าที่เย็นชาและหล่อเหลาก็ยังดูนุ่มนวลขึ้นทําให้คนไม่อาจละสายตาออกไปได้กงเฉินเหลือบตามองหลินจืออี้ เธอเพิ่ง
เกิดใหม่ทั้งที ขอหนีจากผู้ชายเฮงซวยคนนี้เถอะ บทที่ 0199
หลินจืออี้จ้องมองอยู่ครู่หนึ่ง จึงพบว่าตัวเองเล่าเรื่องชาติที่แล้วออกมาเธออยากจะดึงมือตัวเองกลับ แต่กลับถูกเขากุมแน่นขึ้น"พูดมา""เพราะ... เมื่อก่อน ทุกครั้งที่อาไอ ฉันก็จะได้กลิ่นใบโลควอทบนตัวอา หลินจืออี้ขยับมือ “เจ็บนะ”กงเฉินไม่ได้ปล่อยเธอ แต่แรงที่มือเบาลงเล็กน้อยเขาเข้าใกล้เธออย่างน่าสนใจ "ทุกครั้งเหรอ? หืม?”หลินจืออี้กัดริมฝีปาก ถึงรู้ตัวว่าตนเองตกหลุมพรางของเขาอีกแล้วเธอเบือนหน้าหนี ไม่พูดอะไรอีกแม้แต่คําเดียวสายตาที่กงเฉินจ้องมองเธอค่อยๆ ร้อนผ่าว ร่างกายที่ร้อนอยู่แล้วตอนนี้ไม่เพียงแต่ร้อน แต่ยังตึงแน่นมาก สายตาที่จ้องมองเธอค่อยๆ หรี่ลงอย่างรวดเร็วหลินจืออี้รู้สึกถึงไอร้อนที่กดทับเข้ามาโดยไม่รู้ตัว พอหันหน้าไป ใบหน้าของชายคนนั้นก็อยู่ใกล้แค่เอื้อมแล้วชายหนุ่มหลุบตามองริมฝีปากแดงฉ่ำของเธอ ขนตาสีดําเข้มปิดบังอารมณ์ที่ผุดขึ้นในดวงตา มีเสน่ห์ที่อธิบายไม่ถูกหลินจืออี้จับผ้าปูที่นอนแน่นโดยไม่รู้ตัว จะตื่นตระหนกไม่ได้ จะตื่นตระหนกไม่ได้เด็ดขาด...แต่สิ่งที่ทําให้เธอประหลาดใจก็คือกงเฉินไม่ได้จูบเธอโดยไม่พูดไม่จาเหมือนเมื่อก่อน ตรงกันข้ามกลับรักษาระยะห่างระหว่างพวก
เกิดใหม่ทั้งที ขอหนีจากผู้ชายเฮงซวยคนนี้เถอะ บทที่ 0200
ระหว่างที่พูด เธอก็วิ่งไปที่อีกฟากหนึ่งของเตียงแล้วเห็นเอกสาร เก็บเอกสารแล้ววางลงบนเตียงอย่างเรียบร้อยเมื่อกลับมาถึงฉันงกายกงเฉิน กระดุมของเขาก็ถูกปลดออกครึ่งหนึ่งแล้ว หลินจืออี้ก้มหน้าลงมองกล้ามเนื้อหน้าท้องที่ถูกเปิดเผย รู้สึกปากคอแห้งผากหลับตา ปลดกระดุมที่เหลือออกอย่างรวดเร็วแล้วเช็ดอย่างลวกๆ“เช็ดให้เรียบร้อยแล้วค่ะ ฉันใกล้จะหมดเวลาพักเที่ยงแล้ว ฉันไปก่อนนะคะ”“หลินจืออี้” กงเฉินเรียกเสียงเรียบ “เธอมาเยี่ยมฉันเหรอ?”หลินจืออี้กําหมัดแน่น น้ำเสียงผ่อนคลายมาก “ไม่ใช่ค่ะ! ฉันมาส่งข้าวให้คุณอา! แล้วก็เลย! แวะมาเยี่ยมอาเล็กด้วย”พูดจบเธอก็วิ่งหนีไปกงเฉินมองไปที่ประตูที่ว่างเปล่า "ดื้อรั้น"ทันใดนั้นเขาก็นึกถึงคําพูดของประธานอวี๋ที่ประเมินเขาว่าปากแข็งก็เหมือนกันดีนะกงเฉินลูบไล้แผ่นแปะลดไข้บนหน้าผาก มุมปากโค้งขึ้นเป็นรอยยิ้ม……หลังจากหลินจืออี้เดินลงบันไดมา เธอก็บอกลากงสือเหยียนอย่างรวดเร็ว และออกจากลิฟต์ส่วนตัว ราวกับว่าเธอมาอย่างเงียบๆเธอเชื่อว่าต่อให้มีคนถามพนักงานต้อนรับ พนักงานต้อนรับก็จะบอกว่าไม่เห็นเธอหลังจากออกจากบริษัทกงมาได้ระยะหนึ่งแล้ว หลินจืออี้ถึงสูดหา
เกิดใหม่ทั้งที ขอหนีจากผู้ชายเฮงซวยคนนี้เถอะ บทที่ 0201
เช้าวันรุ่งขึ้น ฝนในฤดูใบไม้ร่วงตกลงมา น้ำฝนทั้งบางและเบาปะทะใบหน้า เบาบางราวกับไอเย็นบางอย่าง ทําให้หลินจืออี้ฉลาดขึ้นมาเธอถืออาหารเช้าร้อนๆ มาถึงโรงพยาบาล พอเดินถึงชั้นล่างของแผนกผู้ป่วยใน โทรศัพท์ของเธอก็ดังขึ้นหลิ่วเหอโทรมาอย่างเร่งด่วน!“แกดูรายการค้นหายอดนิยมหรือยัง?”“ยัง” หลินจืออี้ไม่ได้สนใจอะไรมาก เดินต่อไปข้างหน้า“แกรีบดูซะ!”นี่เป็นครั้งแรกที่หลิ่วเหอใช้น้ำเสียงแข็งกร้าวพูดกับหลินจืออี้หลินจืออี้ยืนอึ้งอยู่หลายวินาที จากนั้นก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาตรงหน้าแล้วกดเปิดหัวข้อการค้นหายอดนิยมบนหน้าจอวินาทีต่อมา รูม่านตาของเธอสั่นเล็กน้อย อาหารเช้าในมือของเธอตกลงบนพื้นและกระจัดกระจายไปทั่วพื้น“สัญญาความร่วมมือครั้งใหญ่ที่สุดของตระกูลกงในปีนี้ถูกตระกูลเฉินตัดหน้าไป”ตระกูลเฉินคุณนายใหญ่เฉินซู่หลานเป็นแบบนี้ไปได้ยังไง?เห็นได้ชัดว่าเธอให้กงเยี่ยนเซ็นสัญญาในนามของตระกูลกง ทําไมถึงกลายเป็นตระกูลเฉินได้?เสียงของหลิ่วเหอที่อยู่ปลายสายค่อยๆ สูงขึ้น น้ำเสียงก็หนักขึ้น“จืออี้ อาแกบอกว่าแกเคยไปตระกูลกง เรื่องนี้เกี่ยวข้องกับแกหรือเปล่า?”“แม่...”ลําคอของหลินจืออี้แห้ง
เกิดใหม่ทั้งที ขอหนีจากผู้ชายเฮงซวยคนนี้เถอะ บทที่ 0202
“ถ้าเธอกล้าทําลายตระกูลเฉิน ฉันก็จะทําลายเธออีกครั้ง”อีกครั้ง?มันหมายความว่าอะไร?หลินจืออี้มองเฉินซู่หลานอย่างสงสัยเธอไม่ได้เป็นห่วงกงเยี่ยนตั้งแต่แรก แต่เป็นตระกูลเฉินหลินจืออี้กําลังจะเอ่ยปาก กงเยี่ยนที่อยู่บนเตียงก็ลุกขึ้นขัดจังหวะทันที“จืออี้ พอแล้ว อย่าทะเลาะกันเลย”“แม่ ถึงยังไงจืออี้ก็ช่วยผมแล้ว แม่อย่าว่าเขาแบบนี้เลย แม่ออกไปรอผมก่อนเถอะ”กงเยี่ยนผลักเฉินซู่หลานออกเฉินซู่หลานถลึงตาใส่หลินจืออี้อย่างตักเตือน แล้วหันหลังเดินออกจากวอร์ดผู้ป่วยสุดท้ายวอร์ดผู้ป่วยก็เหลือเพียงหลินจืออี้และกงเยี่ยนกงเยี่ยนยกมือให้หลินจืออี แต่เธอกลับหลบเธอพูดอย่างเย็นชาว่า "พี่ใหญ่ พี่ไม่มีอะไรจะอธิบายให้ฉันฟังเลยเหรอ?"สีหน้าของกงเยี่ยนเคร่งขรึมเล็กน้อย วางมือลงแล้วพูดว่า “จืออี้ เธอไม่เข้าใจ”"ฉันไม่เข้าใจเหรอ? ดังนั้นพี่เลยสามารถหลอกใช้ฉัน? ฉันเห็นพี่เป็นเพื่อนและญาติพี่น้อง ฉันคิดถึงความดีที่พี่มีต่อฉัน ฉันกลัวว่าพวกพี่แม่ลูกจะลำบาก แล้วพี่ก็ทําแบบนี้กับฉันเหรอ?” หลินจืออี้ถาม“ฉันไม่อยากเป็นเพื่อนหรือญาติของเธอ!”พูดจบ กงเยี่ยนไม่สนใจการต่อต้านของหลินจืออี้ จู่ๆ ก็กอดเธอ
เกิดใหม่ทั้งที ขอหนีจากผู้ชายเฮงซวยคนนี้เถอะ บทที่ 0203
เพียะ!ใบหน้าของกงเยี่ยนถูกหลินจืออี้ตบหน้าจนเซไปอีกด้านใบหน้าเขาบิดเบี้ยวทันที ดูดุร้ายน่ากลัววินาทีต่อมา เขาจับข้อมือของหลินจืออี้แล้วดึงเธอมาตรงหน้าเขา“เธอก็ทําแบบนี้กับเขาเหรอ?”“พี่ปล่อยฉันนะ!”หลินจืออี้ดิ้นรนขัดขืน แต่ร่างกายกลับถูกกงเยี่ยนโยนลงบนเตียงผู้ป่วยเนื่องจากความเฉื่อย เธอกวาดเอกสารที่ปลายเตียงลงบนพื้นอย่างควบคุมไม่ได้กระดาษกระจายออก เธอเห็นลายเซ็นของกงเยี่ยนอยู่บนกระดาษแผ่นหนึ่งเธอเหมือนเห็นอะไรบางอย่างที่ไม่ธรรมดา ไม่สนใจความเจ็บปวดบนร่างกาย หยิบกระดาษที่อยู่บนพื้นขึ้นมาตรวจสอบซ้ำแล้วซ้ำเล่า"นี่คือลายเซ็นของพี่เหรอ?" หลินจืออี้ชี้ไปที่ตัวอักษรกงบนนั้น“ใช่”กงเยี่ยนพบว่ามันเป็นเพียงใบเรียกเก็บเงินของโรงพยาบาล จึงไม่ได้ใส่ใจหลินจืออี้จึงพบว่าตัวเองผิดอย่างมหันต์“ชุดที่ฉันเข้าร่วมการแข่งขัน พี่ไม่ได้เป็นคนซื้อใช่ไหม?”“……” สีหน้าของกงเยี่ยนตึงเครียด ไม่ได้พูดอะไร“จดหมายทนายที่ฟ้องแฟนคลับซ่งหว่านชิวก็ไม่ใช่ของพี่ใช่ไหม?” หลินจืออี้นึกถึงเรื่องราวในอดีต ทุกคําที่ถามออกมาก็รู้สึกขมในปากกงเยี่ยนเปลี่ยนหัวข้อสนทนา “จืออี้ เรื่องเหล่านี้ไม่สําคัญ เ
เกิดใหม่ทั้งที ขอหนีจากผู้ชายเฮงซวยคนนี้เถอะ บทที่ 0204
เธอคิดมาตลอดว่ากงเฉินไม่อยากเห็นหน้าพวกเธอสองแม่ลูก เพื่อให้ซิงซิงไม่โกรธ เธอจึงจงใจพาซิงซิงหลีกเลี่ยงกงเฉินตลอดมาหลินจืออี้กําลังคิดอยู่ ทันใดนั้นฟ้าก็ผ่าลงมา ปกคลุมท้องฟ้าเหนือศาลบรรพบุรุษอย่างอึมครึม ตามด้วยเสียงตูมๆ หัวใจของเธอเหมือนถูกเจาะเป็นรูใหญ่รูหนึ่งกระทั่งสามารถรู้สึกได้ว่าเลือดกําลังพุ่งกระฉูดด้วยความตื่นตระหนกอย่างควบคุมไม่ได้เมื่อหลินจืออี้ได้สติอีกครั้ง ก็ถูกหลิ่วเหอพากลับไปที่เรือน ใช้ผ้าขนหนูแห้งผืนหนึ่งเช็ดผมให้เธอ“รีบกลับห้องไปเปลี่ยนเสื้อผ้าซะ”หลิ่วเหอพูดจบถึงนึกขึ้นได้ว่าเธอย้ายออกไปแล้ว เพื่อให้คุณท่านกงวางใจ เธอจึงไม่ได้เก็บเสื้อผ้าไว้แม้แต่ชิ้นเดียวดวงตาของหลิ่วเหอแดงก่ำ เม้มปากพูดว่า “ฉันจะไปเอาเสื้อผ้าของฉันมาให้ชุดหนึ่ง”หลินจืออี้พยักหน้าอย่างแข็งทื่อหลังจากเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จ หลิ่วเหอมองใบหน้าขาวซีดของเธอแล้วเอ่ยอย่างไม่วางใจ “ฉันจะไปชงชาขิงมาให้แกสักถ้วย”หลินจืออี้รีบดึงเธอเอาไว้ “แม่ ฉันไม่เป็นไรแล้ว แม่เรียกฉันมามีเรื่องอะไรอีกหรือเปล่า?”หลิ่วเหอไม่ได้ตอบทันที รินชาร้อนถ้วยหนึ่งยัดใส่มือเธอ แล้วถึงถอนหายใจเล็กน้อย“หลังจากที่แกวางสา
เกิดใหม่ทั้งที ขอหนีจากผู้ชายเฮงซวยคนนี้เถอะ บทที่ 0001
ตามระเบียบแล้ว เมรุเผาศพไม่อนุญาตให้ญาติดูการเผาศพแต่หลินจืออี้ใช้เงินแหกระเบียบ เขาพยุงเตียงเหล็กที่เย็นจัดเดินเข้าไปในห้องเผาไฟในอากาศมีความรู้สึกแสบร้อน และยังมีฝุ่นที่ปลิวว่อนอยู่ใต้แสงแดดบางทีอาจจะเป็นเถ้ากระดูกก็ได้อีกไม่นาน ลูกน้อยของเธอก็จะกลายเป็นแบบนี้หลินจืออี้สวมชุดกระโปรงยาวสีดํา ไซส์ที่เล็กที่สุดก็ซ่อนร่างผอมแห้งของเธอไม่ได้ดวงตาที่ทั้งแดงทั้งบวมจากการร้องไห้ ตอนนี้กลับดูสงบเป็นพิเศษเธอเอื้อมมือไปสัมผัสมือเล็กๆ ที่ซีดและแข็งนอกผ้าขาว ก่อนจะวางดาวพับสีชมพูสองดวงไว้ในฝ่ามือของลูกสาว“ซิงซิง รอแม่ด้วยนะ”ได้เวลาแล้วพนักงานก้าวไปข้างหน้าและดึงหลินจืออี้ออก เปิดผ้าขาวออก เผยให้เห็นรูปลักษณ์ของซิงซิงเธออายุแปดขวบแล้ว แต่ก็ยังร่างผอมแคระเกร็น กระดูกซี่โครงที่ส่วนล่างมีรอยยุบเป็นรูโหว่เมื่อเห็นรูนั้น น้ำตาของหลินจืออี้ก็ไหลออกมาอีกครั้งเป็นเพราะเธอไม่ได้ปกป้องซิงซิงให้ดีพนักงานปลอบด้วยเสียงเบาๆ ว่า "เสียใจด้วยนะครับ แต่อย่างน้อยหลังจากที่ลูกสาวของคุณจากไป ไตของเธอก็ยังช่วยเด็กคนหนึ่งไว้ เด็กคนนั้นจะมีชีวิตอยู่อย่างมีความสุขแทนลูกสาวของคุณนะครับ”ความเย็
Latest chapter
เกิดใหม่ทั้งที ขอหนีจากผู้ชายเฮงซวยคนนี้เถอะ บทที่ 0204
เธอคิดมาตลอดว่ากงเฉินไม่อยากเห็นหน้าพวกเธอสองแม่ลูก เพื่อให้ซิงซิงไม่โกรธ เธอจึงจงใจพาซิงซิงหลีกเลี่ยงกงเฉินตลอดมาหลินจืออี้กําลังคิดอยู่ ทันใดนั้นฟ้าก็ผ่าลงมา ปกคลุมท้องฟ้าเหนือศาลบรรพบุรุษอย่างอึมครึม ตามด้วยเสียงตูมๆ หัวใจของเธอเหมือนถูกเจาะเป็นรูใหญ่รูหนึ่งกระทั่งสามารถรู้สึกได้ว่าเลือดกําลังพุ่งกระฉูดด้วยความตื่นตระหนกอย่างควบคุมไม่ได้เมื่อหลินจืออี้ได้สติอีกครั้ง ก็ถูกหลิ่วเหอพากลับไปที่เรือน ใช้ผ้าขนหนูแห้งผืนหนึ่งเช็ดผมให้เธอ“รีบกลับห้องไปเปลี่ยนเสื้อผ้าซะ”หลิ่วเหอพูดจบถึงนึกขึ้นได้ว่าเธอย้ายออกไปแล้ว เพื่อให้คุณท่านกงวางใจ เธอจึงไม่ได้เก็บเสื้อผ้าไว้แม้แต่ชิ้นเดียวดวงตาของหลิ่วเหอแดงก่ำ เม้มปากพูดว่า “ฉันจะไปเอาเสื้อผ้าของฉันมาให้ชุดหนึ่ง”หลินจืออี้พยักหน้าอย่างแข็งทื่อหลังจากเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จ หลิ่วเหอมองใบหน้าขาวซีดของเธอแล้วเอ่ยอย่างไม่วางใจ “ฉันจะไปชงชาขิงมาให้แกสักถ้วย”หลินจืออี้รีบดึงเธอเอาไว้ “แม่ ฉันไม่เป็นไรแล้ว แม่เรียกฉันมามีเรื่องอะไรอีกหรือเปล่า?”หลิ่วเหอไม่ได้ตอบทันที รินชาร้อนถ้วยหนึ่งยัดใส่มือเธอ แล้วถึงถอนหายใจเล็กน้อย“หลังจากที่แกวางสา
เกิดใหม่ทั้งที ขอหนีจากผู้ชายเฮงซวยคนนี้เถอะ บทที่ 0203
เพียะ!ใบหน้าของกงเยี่ยนถูกหลินจืออี้ตบหน้าจนเซไปอีกด้านใบหน้าเขาบิดเบี้ยวทันที ดูดุร้ายน่ากลัววินาทีต่อมา เขาจับข้อมือของหลินจืออี้แล้วดึงเธอมาตรงหน้าเขา“เธอก็ทําแบบนี้กับเขาเหรอ?”“พี่ปล่อยฉันนะ!”หลินจืออี้ดิ้นรนขัดขืน แต่ร่างกายกลับถูกกงเยี่ยนโยนลงบนเตียงผู้ป่วยเนื่องจากความเฉื่อย เธอกวาดเอกสารที่ปลายเตียงลงบนพื้นอย่างควบคุมไม่ได้กระดาษกระจายออก เธอเห็นลายเซ็นของกงเยี่ยนอยู่บนกระดาษแผ่นหนึ่งเธอเหมือนเห็นอะไรบางอย่างที่ไม่ธรรมดา ไม่สนใจความเจ็บปวดบนร่างกาย หยิบกระดาษที่อยู่บนพื้นขึ้นมาตรวจสอบซ้ำแล้วซ้ำเล่า"นี่คือลายเซ็นของพี่เหรอ?" หลินจืออี้ชี้ไปที่ตัวอักษรกงบนนั้น“ใช่”กงเยี่ยนพบว่ามันเป็นเพียงใบเรียกเก็บเงินของโรงพยาบาล จึงไม่ได้ใส่ใจหลินจืออี้จึงพบว่าตัวเองผิดอย่างมหันต์“ชุดที่ฉันเข้าร่วมการแข่งขัน พี่ไม่ได้เป็นคนซื้อใช่ไหม?”“……” สีหน้าของกงเยี่ยนตึงเครียด ไม่ได้พูดอะไร“จดหมายทนายที่ฟ้องแฟนคลับซ่งหว่านชิวก็ไม่ใช่ของพี่ใช่ไหม?” หลินจืออี้นึกถึงเรื่องราวในอดีต ทุกคําที่ถามออกมาก็รู้สึกขมในปากกงเยี่ยนเปลี่ยนหัวข้อสนทนา “จืออี้ เรื่องเหล่านี้ไม่สําคัญ เ
เกิดใหม่ทั้งที ขอหนีจากผู้ชายเฮงซวยคนนี้เถอะ บทที่ 0202
“ถ้าเธอกล้าทําลายตระกูลเฉิน ฉันก็จะทําลายเธออีกครั้ง”อีกครั้ง?มันหมายความว่าอะไร?หลินจืออี้มองเฉินซู่หลานอย่างสงสัยเธอไม่ได้เป็นห่วงกงเยี่ยนตั้งแต่แรก แต่เป็นตระกูลเฉินหลินจืออี้กําลังจะเอ่ยปาก กงเยี่ยนที่อยู่บนเตียงก็ลุกขึ้นขัดจังหวะทันที“จืออี้ พอแล้ว อย่าทะเลาะกันเลย”“แม่ ถึงยังไงจืออี้ก็ช่วยผมแล้ว แม่อย่าว่าเขาแบบนี้เลย แม่ออกไปรอผมก่อนเถอะ”กงเยี่ยนผลักเฉินซู่หลานออกเฉินซู่หลานถลึงตาใส่หลินจืออี้อย่างตักเตือน แล้วหันหลังเดินออกจากวอร์ดผู้ป่วยสุดท้ายวอร์ดผู้ป่วยก็เหลือเพียงหลินจืออี้และกงเยี่ยนกงเยี่ยนยกมือให้หลินจืออี แต่เธอกลับหลบเธอพูดอย่างเย็นชาว่า "พี่ใหญ่ พี่ไม่มีอะไรจะอธิบายให้ฉันฟังเลยเหรอ?"สีหน้าของกงเยี่ยนเคร่งขรึมเล็กน้อย วางมือลงแล้วพูดว่า “จืออี้ เธอไม่เข้าใจ”"ฉันไม่เข้าใจเหรอ? ดังนั้นพี่เลยสามารถหลอกใช้ฉัน? ฉันเห็นพี่เป็นเพื่อนและญาติพี่น้อง ฉันคิดถึงความดีที่พี่มีต่อฉัน ฉันกลัวว่าพวกพี่แม่ลูกจะลำบาก แล้วพี่ก็ทําแบบนี้กับฉันเหรอ?” หลินจืออี้ถาม“ฉันไม่อยากเป็นเพื่อนหรือญาติของเธอ!”พูดจบ กงเยี่ยนไม่สนใจการต่อต้านของหลินจืออี้ จู่ๆ ก็กอดเธอ
เกิดใหม่ทั้งที ขอหนีจากผู้ชายเฮงซวยคนนี้เถอะ บทที่ 0201
เช้าวันรุ่งขึ้น ฝนในฤดูใบไม้ร่วงตกลงมา น้ำฝนทั้งบางและเบาปะทะใบหน้า เบาบางราวกับไอเย็นบางอย่าง ทําให้หลินจืออี้ฉลาดขึ้นมาเธอถืออาหารเช้าร้อนๆ มาถึงโรงพยาบาล พอเดินถึงชั้นล่างของแผนกผู้ป่วยใน โทรศัพท์ของเธอก็ดังขึ้นหลิ่วเหอโทรมาอย่างเร่งด่วน!“แกดูรายการค้นหายอดนิยมหรือยัง?”“ยัง” หลินจืออี้ไม่ได้สนใจอะไรมาก เดินต่อไปข้างหน้า“แกรีบดูซะ!”นี่เป็นครั้งแรกที่หลิ่วเหอใช้น้ำเสียงแข็งกร้าวพูดกับหลินจืออี้หลินจืออี้ยืนอึ้งอยู่หลายวินาที จากนั้นก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาตรงหน้าแล้วกดเปิดหัวข้อการค้นหายอดนิยมบนหน้าจอวินาทีต่อมา รูม่านตาของเธอสั่นเล็กน้อย อาหารเช้าในมือของเธอตกลงบนพื้นและกระจัดกระจายไปทั่วพื้น“สัญญาความร่วมมือครั้งใหญ่ที่สุดของตระกูลกงในปีนี้ถูกตระกูลเฉินตัดหน้าไป”ตระกูลเฉินคุณนายใหญ่เฉินซู่หลานเป็นแบบนี้ไปได้ยังไง?เห็นได้ชัดว่าเธอให้กงเยี่ยนเซ็นสัญญาในนามของตระกูลกง ทําไมถึงกลายเป็นตระกูลเฉินได้?เสียงของหลิ่วเหอที่อยู่ปลายสายค่อยๆ สูงขึ้น น้ำเสียงก็หนักขึ้น“จืออี้ อาแกบอกว่าแกเคยไปตระกูลกง เรื่องนี้เกี่ยวข้องกับแกหรือเปล่า?”“แม่...”ลําคอของหลินจืออี้แห้ง
เกิดใหม่ทั้งที ขอหนีจากผู้ชายเฮงซวยคนนี้เถอะ บทที่ 0200
ระหว่างที่พูด เธอก็วิ่งไปที่อีกฟากหนึ่งของเตียงแล้วเห็นเอกสาร เก็บเอกสารแล้ววางลงบนเตียงอย่างเรียบร้อยเมื่อกลับมาถึงฉันงกายกงเฉิน กระดุมของเขาก็ถูกปลดออกครึ่งหนึ่งแล้ว หลินจืออี้ก้มหน้าลงมองกล้ามเนื้อหน้าท้องที่ถูกเปิดเผย รู้สึกปากคอแห้งผากหลับตา ปลดกระดุมที่เหลือออกอย่างรวดเร็วแล้วเช็ดอย่างลวกๆ“เช็ดให้เรียบร้อยแล้วค่ะ ฉันใกล้จะหมดเวลาพักเที่ยงแล้ว ฉันไปก่อนนะคะ”“หลินจืออี้” กงเฉินเรียกเสียงเรียบ “เธอมาเยี่ยมฉันเหรอ?”หลินจืออี้กําหมัดแน่น น้ำเสียงผ่อนคลายมาก “ไม่ใช่ค่ะ! ฉันมาส่งข้าวให้คุณอา! แล้วก็เลย! แวะมาเยี่ยมอาเล็กด้วย”พูดจบเธอก็วิ่งหนีไปกงเฉินมองไปที่ประตูที่ว่างเปล่า "ดื้อรั้น"ทันใดนั้นเขาก็นึกถึงคําพูดของประธานอวี๋ที่ประเมินเขาว่าปากแข็งก็เหมือนกันดีนะกงเฉินลูบไล้แผ่นแปะลดไข้บนหน้าผาก มุมปากโค้งขึ้นเป็นรอยยิ้ม……หลังจากหลินจืออี้เดินลงบันไดมา เธอก็บอกลากงสือเหยียนอย่างรวดเร็ว และออกจากลิฟต์ส่วนตัว ราวกับว่าเธอมาอย่างเงียบๆเธอเชื่อว่าต่อให้มีคนถามพนักงานต้อนรับ พนักงานต้อนรับก็จะบอกว่าไม่เห็นเธอหลังจากออกจากบริษัทกงมาได้ระยะหนึ่งแล้ว หลินจืออี้ถึงสูดหา
เกิดใหม่ทั้งที ขอหนีจากผู้ชายเฮงซวยคนนี้เถอะ บทที่ 0199
หลินจืออี้จ้องมองอยู่ครู่หนึ่ง จึงพบว่าตัวเองเล่าเรื่องชาติที่แล้วออกมาเธออยากจะดึงมือตัวเองกลับ แต่กลับถูกเขากุมแน่นขึ้น"พูดมา""เพราะ... เมื่อก่อน ทุกครั้งที่อาไอ ฉันก็จะได้กลิ่นใบโลควอทบนตัวอา หลินจืออี้ขยับมือ “เจ็บนะ”กงเฉินไม่ได้ปล่อยเธอ แต่แรงที่มือเบาลงเล็กน้อยเขาเข้าใกล้เธออย่างน่าสนใจ "ทุกครั้งเหรอ? หืม?”หลินจืออี้กัดริมฝีปาก ถึงรู้ตัวว่าตนเองตกหลุมพรางของเขาอีกแล้วเธอเบือนหน้าหนี ไม่พูดอะไรอีกแม้แต่คําเดียวสายตาที่กงเฉินจ้องมองเธอค่อยๆ ร้อนผ่าว ร่างกายที่ร้อนอยู่แล้วตอนนี้ไม่เพียงแต่ร้อน แต่ยังตึงแน่นมาก สายตาที่จ้องมองเธอค่อยๆ หรี่ลงอย่างรวดเร็วหลินจืออี้รู้สึกถึงไอร้อนที่กดทับเข้ามาโดยไม่รู้ตัว พอหันหน้าไป ใบหน้าของชายคนนั้นก็อยู่ใกล้แค่เอื้อมแล้วชายหนุ่มหลุบตามองริมฝีปากแดงฉ่ำของเธอ ขนตาสีดําเข้มปิดบังอารมณ์ที่ผุดขึ้นในดวงตา มีเสน่ห์ที่อธิบายไม่ถูกหลินจืออี้จับผ้าปูที่นอนแน่นโดยไม่รู้ตัว จะตื่นตระหนกไม่ได้ จะตื่นตระหนกไม่ได้เด็ดขาด...แต่สิ่งที่ทําให้เธอประหลาดใจก็คือกงเฉินไม่ได้จูบเธอโดยไม่พูดไม่จาเหมือนเมื่อก่อน ตรงกันข้ามกลับรักษาระยะห่างระหว่างพวก
เกิดใหม่ทั้งที ขอหนีจากผู้ชายเฮงซวยคนนี้เถอะ บทที่ 0198
กงสือเหยียนรีบรับถาดมาและยื่นให้หลินจืออี้ “ทําไมเธอไม่ส่งอาหารให้เจ้าสามล่ะ เขายุ่งมาทั้งเช้าแล้วยังไม่ได้กินเลยนะ”หลินจืออี้มองโจ๊กที่ร้อนระอุ เรื่องมาถึงขั้นนี้แล้ว ได้แต่ทุ่มสุดตัวแล้ว“ค่ะ”เธอรับถาดมา แล้วหันหลังเดินขึ้นไปชั้นบนจนกระทั่งเดินมาถึงหน้าประตูห้อง มือและหัวใจของเธอก็เต็มไปด้วยเหงื่อขณะที่กําลังลังเลอยู่ ก็มีเสียงแหบแห้งดังมาจากข้างใน“เข้ามาเถอะ... หลินจืออี้”หลังจากฟังจบ ถาดในมือของหลินจืออี้ก็ถึงกับเกือบจะคว่ำเธอเหมือนคนโปร่งใสเมื่ออยู่ต่อหน้ากงเฉิน จะสู้กับเขาได้จริงเหรอ?แต่เธอไม่เต็มใจ แม้ว่าเธอจะล้มเหลวในที่สุด เธอก็ต้องต่อสู้หลินจืออี้สูดหายใจเข้าลึกๆ แล้วผลักประตูเปิดออกห้องพักตกแต่งอย่างเรียบง่าย เน้นสีเทาเป็นหลักหน้าต่างสูงจากพื้นจรดเพดาน ม่านผ้าโปร่งสีขาวปิดบังแสงที่แสบตาที่สุดไว้ แสงอ่อนๆ ชั้นหนึ่งกระทบร่างของกงเฉินพอดีแม้ว่ามือข้างหนึ่งยังคงให้น้ำเกลืออยู่ แต่ภายใต้แสงที่ส่องลงมา มีความรู้สึกเหนื่อยล้าอย่างบอกไม่ถูก แม้แต่ใบหน้าที่เย็นชาและหล่อเหลาก็ยังดูนุ่มนวลขึ้นทําให้คนไม่อาจละสายตาออกไปได้กงเฉินเหลือบตามองหลินจืออี้ เธอเพิ่ง
เกิดใหม่ทั้งที ขอหนีจากผู้ชายเฮงซวยคนนี้เถอะ บทที่ 0197
ติ๊งประตูลิฟต์เปิดออก ทางเดินสว่างขึ้น เมื่อยืนอยู่ด้านบนผ่านผนังกระจกทั้งสองด้าน ก็จะสามารถมองเห็นสภาพภายในของอาคารได้จากด้านบนสุดทางเดินเป็นประตูไม้เนื้อแข็งแบบเปิดสองชั้น ไม่มีลวดลายที่ซับซ้อน แต่มีความสง่างามไม่น้อยผู้ช่วยผลักประตูเปิดอย่างระมัดระวัง สิ่งที่ดึงดูดสายตาของหลินจืออี้คือห้องทํางานสองชั้นขนาดสองร้อยตารางเมตรกําแพงกระจกทั้งแถวสามารถมองเห็นอาคารโดยรอบได้เกือบทั้งหมดบันไดที่วนขึ้นไปด้านบนควรเป็นพื้นที่ส่วนตัวของกงเฉินหลินจืออี้มองกระเบื้องปูพื้นที่มีแสงแดดส่องเต็มพื้น ก็ยังตกใจอยู่ดีจริงๆ แล้วนี่เป็นครั้งแรกที่เธอได้สัมผัสกับห้องทำงานของกงเฉินที่ด้านข้าง กงสือเหยียนที่อยู่หน้าโต๊ะประชุมเล็กๆ ก็ยืนขึ้นทันทีเมื่อได้ยินเสียง“จืออี้ เธอขึ้นมาได้ยังไง?”หลินจืออี้ดึงสติกลับมา ยกถุงเก็บความร้อนในมือขึ้น “ฉันซื้อให้คุณอาค่ะ แม่ฉันบอกว่าช่วงนี้คุณอาทํางานหนักมาก ดังนั้นฉันจึงตั้งใจสั่งอาหารมาให้คุณอาเป็นพิเศษ”“เธอวิ่งไปวิ่งมาจะยุ่งยากเกินไปนะ”แม้ปากของกงสือเหยียนบอกว่ายุ่งยาก แต่ร่างกายของเขาซื่อสัตย์มาก เขารับถุงเก็บความร้อนของเธอมาด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้มแจ่
เกิดใหม่ทั้งที ขอหนีจากผู้ชายเฮงซวยคนนี้เถอะ บทที่ 0196
ในเมื่อซ่งหว่านชิวซ่อนตัวอยู่ในบ้านและแท้งลูก งั้นเธอก็สามารถวางแผนอื่นๆ ของเธอได้ต่อไปแล้วหลินจืออี้ถือโอกาสที่เข้าห้องน้ำโทรหาหลิ่วเหอ“แม่ วันนี้คุณอาอยู่ที่บริษัทหรือเปล่า?”“อยู่ มีอะไรเหรอ?”“ฉันอยากไปหาเขากินฉันข้าวมื้อน่ะ”ขณะที่พูด หลินจืออี้ก็ก้มลงมองถุงที่อยู่ข้างเท้า ในนั้นมีเสื้อนอกของกงเฉินวางอยู่เธอกลัวว่าถ้าตัวเองไปหากงเฉินโดยตรง เขาจะเห็นอะไรบางอย่างแต่ถ้าเขากินข้าวกับกงสือเหยียน เธอก็สามารถหาข้ออ้างคืนเสื้อผ้าของกงเฉินได้หลิ่วเหอคิดไปคิดมา กลับพูดว่า “ช่างมันเถอะ วันนี้อาของเธอยุ่งมากแน่ๆ”หลินจืออี้พูดอย่างประหลาดใจว่า “คุณอามีออเดอร์ใหญ่เหรอ?”“ไม่ใช่” หลิ่วเหออยากจะพูดแต่ก็หยุด สุดท้ายก็ถอนหายใจ “อาของเธอบอกว่าเจ้าสามป่วยน่ะ ก่อนหน้านี้กระโดดลงทะเลสาบไปช่วยเธอ ทั้งตัวเปียกปอนพาเธอไปโรงพยาบาล เมื่อคืนกงเยี่ยนเกิดอุบัติเหตุ เขาไม่ได้นอนทั้งคืนเพื่อจัดการงานที่เหลือของกงเยี่ยน ตอนเช้าก็ไปบริษัทอีก เขาก็เป็นคนเหมือนกัน จะไม่ป่วยได้ยังไง?”"ป่วย...ป่วยเหรอ?” หลินจืออี้สะดุ้งโหยงในใจนึกถึงอุณหภูมิร่างกายที่ผิดปกติของกงเฉินเมื่อคืนอย่างอธิบายไม่ได้ เธอยัง
