Library
Maghanap
Home / โรแมนติก / เกิดใหม่ทั้งที ขอหนีจากผู้ชายเฮงซวยคนนี้เถอะ / บทที่ 0233

Share

บทที่ 0233

Author: อี้เสี่ยวเหวิน
ด้วยการพัฒนาของยุคสมัย เครื่องประดับของผู้ชายได้รับความนิยมมากขึ้นในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมา

ผู้ชายบางคนให้ความสําคัญกับการออกแบบเครื่องประดับมากกว่าผู้หญิง

ดังนั้นเครื่องประดับของผู้ชายก็ไม่ใช่เรื่องแปลกใหม่อะไร

สิ่งที่ทําให้หลินจืออี้รู้สึกแปลกใจคือเฉินหงเหว่ยมาหาเธอจริงๆ

คนรวยอย่างเขาให้ความสําคัญกับการไปมาหาสู่กันของคนมากที่สุด เขาควรไปหาซ่งหว่านชิวมากกว่า

เมื่อคิดถึงตรงนี้ เปลือกตาของหลินจืออี้ก็กระตุก รู้สึกกระวนกระวายใจเล็กน้อย

เฉินหงเหว่ยจิบชาแล้วพูดอย่างช้าๆ ว่า “อาทิตย์นี้ตระกูลเฉินวางแผนจะจัดงานเลี้ยงฉลอง ผมเพิ่งได้ของดีมา ก็เลยคิดจะออกแบบของบางอย่างมาสวมใส่ในงานเลี้ยงฉลอง”

เซวียมั่นเริ่มสนใจขึ้นมา “ไม่ทราบว่าของดีของประธานเฉินคือ......”

เฉินหงเหว่ยหันหน้าไปทางเข้าห้องทำงานพลางตบมือ

บอดี้การ์ดเดินถือกล่องใส่รหัสที่คล้องข้อมือเข้ามา

หลังจากปลดล็อกกุญแจมือแล้ว ให้ป้อนรหัสผ่านและเปิดกล่องออกมา

ก็หันกล่องไปทางเซวียมั่นและหลินจืออี้ เผยให้เห็นแซฟไฟร์แคชเมียร์คุณภาพสูง ประมาณ 25 กะรัต

ตามราคาประมูลปัจจุบันอยู่ที่ประมาณ 5 ล้านเหรียญสหรัฐ

มันเป็นของดีจริงๆ

แต่ของดีๆ แบบ
Patuloy na basahin ang aklat na ito nang libre
I-scan ang code upang i-download ang App
Locked Chapter
Nakaraang Kabanata Susunod na kabanata

Pinakabagong kabanata

  • เกิดใหม่ทั้งที ขอหนีจากผู้ชายเฮงซวยคนนี้เถอะ   บทที่ 0446

    ขณะที่เงาคนกําลังก้าวไปข้างหน้า ไฟเหนือศีรษะของหลินจืออี้ก็ดับลงอย่างกะทันหัน"กรี๊ด!"เธอกรีดร้องเสียงดัง ไม่นึกเลยว่าเงาร่างนั้นจะถูกเธอทำตกใจ จนเกือบจะตกบันไดไปในเวลานี้เอง ไฟก็สว่างขึ้นอีกครั้งหลังจากเห็นใบหน้าของกันและกัน ทั้งสองก็ตกตะลึงและปิดปากที่เปิดกว้างโดยไม่รู้ตัวในเวลาเดียวกัน"จืออี้!""พี่โจว! พี่ทำฉันตกใจหมดเลย!" หลินจืออี้ลูบอกตัวเองอย่างใจหายพี่โจวยันกําแพงไว้ "ฉันก็ตกใจแทบตายเพราะเธอเหมือนกัน ฉันนึกว่าเป็นเสียงสะท้อนของฝีเท้าฉันซะอีก"หลินจืออี้ยิ้มแล้วดึงเธอขึ้นไปชั้นบนด้วยกัน ตลอดทางได้ยินเธอบ่นว่าลิฟต์พังเวลาไหนไม่พัง ดันมาพังในเวลานี้ทั้งสองคุยกันอย่างออกรสออกชาติ ไม่ได้สังเกตว่าประตูชั้นล่างสั่นเล็กน้อยเลยภายในประตูผู้ชายที่แกล้งทําเป็นผู้อยู่อาศัยได้รับการฝึกฝนมาเป็นอย่างดี ถึงหมัดถึงเนื้อ แม้ว่าคนที่ยืนอยู่ตรงข้ามจะเป็นกงเฉิน เขาก็ไม่ได้เกรงใจเลยแม้แต่น้อยผู้ชายคนนั้นเห็นว่าเอาชนะกงเฉินได้ จึงหยิบมีดสั้นออกมาจากด้านหลัง หมายจะลอบโจมตีฝ่ามือของกงเฉินถูกกรีดเป็นรอยหนึ่ง แต่เขากลับไม่รู้ถึงความเจ็บปวด หันหลังและบิดคอของผู้ชายคนนั้น เพียงวินาท

  • เกิดใหม่ทั้งที ขอหนีจากผู้ชายเฮงซวยคนนี้เถอะ   บทที่ 0445

    ซางหรั่นเข้ามาใกล้และดมกลิ่น "กลิ่นดอกมะลิที่ฉันซื้อหอมเกินไปใช่หรือเปล่า? เธอรีบวางลงไปเถอะ เดี๋ยวฉันเก็บเอง เดิมทีเธอก็เป็นแขกอยู่แล้ว ยังมาล้างชามให้ฉันอีก เกรงใจเธอจะแย่อยู่แล้ว"เธอไม่ได้ตั้งใจจะอวดฐานะของนายหญิง หลินจืออี้ฟังออกเมื่อเห็นใบหน้าที่ยิ้มแย้มของซางหรั่น ท้องของหลินจืออี้ก็ปั่นป่วนด้วยความรู้สึกผิด พลันใบหน้าของเธอก็ซีดลงซางหรั่นกังวล "เฮ้ย เธอแพ้ดอกมะลิหรือเปล่า? หน้าซีดไปหมดแล้ว เธอรีบไปนั่งเถอะ เดี๋ยวฉันจะชงชาให้เธอสักถ้วย”"ขอบคุณค่ะ"หลินจืออี้เดินตามซางลี่ออกไปด้านหลังซางหรั่นพูดอย่างงอนๆ ว่า "คุณชายสาม ทําไมคุณถึงดูจืออี้ล้างชามต่อหน้าต่อตาแบบนี้ล่ะ? เดี๋ยวฉันทําเองค่ะ"เธอกําลังจะยื่นมือออกมา กงเฉินก็ออกเสียงห้ามทันที"ไม่ต้องหรอก เดี๋ยวฉันจัดการเอง"ได้ยินดังนั้น หลินจืออี้ก็ยิ้มเยาะในใจ เร่งฝีเท้าจากไปหลังจากรอให้คนจากไป กงเฉินก็เริ่มเก็บเศษชิ้นส่วน เขามองดูคราบเลือดบนนั้นด้วยแววตาที่ซับซ้อนและอดทน“กินยาเหรอยัง?”สีหน้าของซางหรั่นแข็งทื่อ "กินแล้วค่ะ ทําไมคุณถึงจู้จี้จุกจิกกว่าฉันพี่ฉันซะอีก"เมื่อสังเกตได้ว่าเขาจ้องมองเศษชิ้นส่วน เธอก็เปลี่

  • เกิดใหม่ทั้งที ขอหนีจากผู้ชายเฮงซวยคนนี้เถอะ   บทที่ 0444

    จูบที่เกิดขึ้นอย่างฉับพลันทําให้หลินจืออี้ตกใจจนลืมต่อต้านจนกระทั่งเมื่อเขาจูบลึกเข้าไป เธอถึงได้สติสัมปชัญญะกลับคืนมา ไม่สนว่ามือจะเปื้อนฟองสบู่ผงซักฟอก ยกมือขึ้นแล้วหมายจะฟาดลงไปแต่ที่น่าแค้นใจคือกงเฉินมักเร็วกว่าเธอก้าวหนึ่งเสมอ มือยังไม่ทันได้ฟาดลงไป ก็ถูกนิ้วทั้งห้าของเขากดไว้ข้างหลังเธอแล้วนั่นทําให้เธอต้องยืดตัวขึ้นแนบชิดกับอกของเขาเธอเงยหน้าขึ้นและสบตากับผู้ชายคนนั้นเปลือกตาของเขาลดลงเล็กน้อย ดวงตาลึกล่ำและหมองคล้ำ ริมฝีปากของเขาโหดเหี้ยมแต่เต็มไปด้วยความปรารถนาหลินจืออี้ดึงมือตัวเองกลับมาด้วยความโกรธแค้น ออกแรงแกะมือเขาออก เพื่อรักษาระยะห่างระหว่างเธอและเขาเธอรู้สึกแสบจมูก สูดลมหายใจเข้าลึกๆ แล้วจึงค่อยระงับความแสบในลําคอลงไป“ทําไมอาถึงทําตามอําเภอใจแบบนี้เสมอ?”"ใครกันแน่ที่ทําตามใจตัวเอง? ยั่วข้าเสร็จแล้วก็คิดจะไปยั่วคนอื่นเหรอ?”กงเฉินหมุนแหวนวงนั้นอย่างเย็นชา ใบหน้าเผยให้เห็นถึงความเย็นชาและความมืดมนหลินจืออี้สู้เขาไม่ได้ เธอเอ่ยน้ำเสียงขมขื่น "แล้วแต่อาเล็กจะพูด"พูดจบเธอก็หันหลังเตรียมออกจากครัวทันใดนั้น มือใหญ่ที่มีพละกําลังมหาศาลก็บีบหลังคอของเธ

  • เกิดใหม่ทั้งที ขอหนีจากผู้ชายเฮงซวยคนนี้เถอะ   บทที่ 0443

    พวกเธอสองคนช่วยกันนำอาหารใส่ชามและยกอาหารขึ้นโต๊ะทีละชามหลังจากนั้นไม่นาน ทั้งสี่คนก็นั่งลงซางหรั่นคีบหมูตุ๋นน้ำมันแดงชิ้นหนึ่งอย่างสนิทสนมแล้วยื่นไปที่ริมฝีปากของกงเฉิน"คุณชายสาม คุณลองชิมดูสิว่าอร่อยไหมคะ"กงเฉินหลุบตาลงต่ำ ยกมือขึ้นหมุนตะเกียบของซางหรั่นไปทางเธอแทน"เธอเหนื่อยแบบนี้ กินก่อนเถอะ"แก้มของซางหรั่นแดงพลันยิ้มหวาน "ค่ะ"เมื่อเห็นดังนั้น หลินจืออี้ก็ก้มหน้าก้มตากินข้าว กินแต่ผักตรงหน้าตัวเองตามความเคยชินนี่เป็นนิสัยที่เธอถูกปลูกฝังในตระกูลกงแม้ว่าทุกครั้งที่ตระกูลกงกินจะมีอาหารอร่อยมากมาย แต่มีเพียงผู้มีอํานาจที่สามารถหมุนโต๊ะได้คนอย่างเธอ แค่กินเยอะหน่อยก็เรียกว่าไม่มีระเบียบแล้วเมื่อเธอคีบผักอีกครั้ง ชามหมุนบนโต๊ะก็เคลื่อนไหว และหมูตุ๋นก็มาถึงตรงหน้าเธอเธออึ้งไปชั่วขณะ เงยหน้าขึ้นมอง เห็นซางลี่หมุนวงล้อ แล้วหันกุ้งอบน้ำมันมาตรงหน้าเธอ"ครั้งที่แล้วดูเหมือนคุณชอบมากนะ กินเยอะๆ ไม่ต้องเกรงใจน้องฉันหรอก""ขอบคุณค่ะ"หลินจืออี้มองซางลี่อย่างประหลาดใจ นึกไม่ถึงจริงๆ ว่าเขาจะจํารายละเอียดเล็กๆ น้อยๆแบบนี้ได้แต่ว่า... ถ้าหมูตุ๋นเมื่อกี้หยุดได้นานกว่านี

  • เกิดใหม่ทั้งที ขอหนีจากผู้ชายเฮงซวยคนนี้เถอะ   บทที่ 0442

    หลังจากผู้ชายที่อยู่ตรงข้ามได้ยินคําว่าอาเล็กสองคํานี้ สายตาเย็นชาของเขาก็ตกอยู่ที่เธอหลินจืออี้ถือโอกาสหลบสายตาเขา นึกไม่ถึงว่าจะได้เห็นรองเท้าแตะของเขากับซางหรั่นพอดีมันเป็นแบบคู่รักแล้วยังเป็นสไตล์น่ารักอีกทุกคนรู้ว่ากงเฉินเป็นคนเย็นชาแค่ไหนเขาไม่เคยเปลี่ยนแปลงอะไรเพราะใครเลยซ่งหว่านชิวอยู่เคียงข้างเขามานานกว่าสามปี ก็ยังเปลี่ยนนิสัยการใช้ชีวิตของเขาไม่ได้เลยชาติที่แล้วหลินจืออี้อยู่กับเขามาแปดปี เขาก็สวมแค่รองเท้าแตะที่เตรียมไว้สําหรับแขกที่บ้านเท่านั้นตอนนี้กลับยินยอมที่จะเปลี่ยนแปลงถ้าซ่งหว่านชิวรู้เข้า เธอจะเข้าใจว่ามันน่าตลกแค่ไหนที่ต่อต้านเธอในตอนแรกคนในหัวใจของกงเฉินเป็นผู้หญิงที่ช่วยเขามาตลอดในเวลานี้ซางหรั่นก็ทําลายความเงียบด้วยเสียงร้องโอ๊ะ"อาหารของฉัน จืออี้ เธอมาช่วยฉันหน่อยได้ไหม?""ได้"เธอก็ไม่อยากเกะกะลูกตาที่นี่ตอนหันตัวซางหรั่นหมุนเร็วเกินไป เท้าของเธอจึงไม่มั่นคงเล็กน้อยและเกือบจะล้มลงกงเฉินเอื้อมมือไปกอดเธอและพูดเบาๆ ว่า "เธอไม่ต้องทําเรื่องพวกนี้หรอก""แต่ฉันจะรอให้คุณทําเพื่อฉันตลอดเวลาก็ไม่ได้ใช่ไหมล่ะ? เอาล่ะ บนตัวฉันมีน้ำมัน อย

  • เกิดใหม่ทั้งที ขอหนีจากผู้ชายเฮงซวยคนนี้เถอะ   บทที่ 0441

    ซางลี่ได้ยินเธอไม่เปลี่ยนคําเรียก ก็เข้าใจว่าเธอต้องการรักษาระยะห่าง แต่เขาอดสงสัยในตัวเธอไม่ได้เมื่อขยับเข้าไปใกล้เธอเล็กน้อย บนตัวของเธอมีกลิ่นหอมของชาจางๆ มันหอมมากหลินจืออี้เห็นเขาไม่ตอบอยู่นาน จึงค่อยๆ หันหน้ามา และพบว่าอยู่ใกล้เขามากเกินไปแล้วเธอรีบถอยหลังและเตือนเขาว่า "ประธานซางคะ?"ซางลี่ดึงสติกลับมา เมื่อหลุบตากวาดมองใบหน้าด้านข้างของเธอ ดวงตาก็มืดคล้ำ พยายามข่มใจพูดว่า "ได้"หลินจืออี้ตอบรับอืมคําหนึ่ง แล้วรักษาระยะห่างระหว่างเธอและเขาเมื่อใกล้ถึงร้านอาหาร โทรศัพท์ของซางลี่ก็ดังขึ้น หน้าจอแสดงว่าเป็นโทรศัพท์ของซางหรั่น"มีอะไรเหรอ? เธอน่ะ มักจะหลงๆ ลืมๆ อยู่เสมอเลยนะ" ซางลี่ชะงักไปหลายวินาที กวาดตามองหลินจืออี้เบาๆ "ตอนนี้พี่มีธุระ"อาจเป็นเพราะในรถเงียบเกินไป หลินจืออี้จึงได้ยินเสียงของซางหรั่นในโทรศัพท์อย่างชัดเจน"พี่ พี่คงไม่ได้นัดจืออี้หรอกนะ?""ใช่" ซางลี่ยอมรับอย่างใจกว้างหลินจืออี้หน้าบาง บีบนิ้วมือตัวเองแน่น เพื่อปลอบประโลมความไม่สบายใจของตัวเองจริงๆ แล้วนี่เป็นปัญหาทางจิตใจที่ค้างคาใจมานานของเธอความโชคร้ายแปดปีในชาติที่แล้ว บวกกับการใช้ชีวิตอย่า

Higit pang Kabanata

Maaari mong magustuhan

Galugarin at basahin ang magagandang nobela
Libreng basahin ang magagandang nobela sa GoodNovel app. I-download ang mga librong gusto mo at basahin kahit saan at anumang oras.
Libreng basahin ang mga aklat sa app
I-scan ang code para mabasa sa App
DMCA.com Protection Status