LOGINShare
บทที่ 0274
Latest chapter
เกิดใหม่ทั้งที ขอหนีจากผู้ชายเฮงซวยคนนี้เถอะ บทที่ 0276
พอหลินจืออี้หันตัวกลับไป เงาหนึ่งก็ตกลงมา บีบให้เธอเข้าไปในมุมกําแพงกงเฉินเล่นผ้าขนหนูในมือ เส้นผมที่ยุ่งเหยิงเล็กน้อยทําให้ใบหน้าทั้งใบเต็มไปด้วยกลิ่นอายชั่วร้ายเธออยากจะหลบ แต่ร่างกายของเธอถูกรวบเข้าไปในหน้าอกที่แข็งแรงทันทีแต่เธอยังไม่ได้อธิบายอย่างชัดเจน ก็ถูกจูบจูบหนึ่งปิดทับแล้วสัมผัสนั้นเบาบาง ราวกับว่าเธอเป็นอะไรที่เปราะบางผู้ชายที่อ่อนโยนแบบนี้ ทําให้หลินจืออี้ไม่ชินกับมัน กลับยิ่งลนลานกว่าเดิม แม้แต่มือยังลืมที่จะยกขึ้นต่อสู้กับการเข้าใกล้ของผู้ชายเขาแนบปากแล้วพูดซ้ำๆ เบาๆ ว่า "แฟนเหรอ?"“ฉันโกหก........”“หุบปาก”เขาดูเหมือนจะรู้ว่าเธอกําลังจะพูดอะไร เลยบีบคอเธอโดยตรงเขาจูบจากตื้นไปลึก ช้าๆ แต่กลับทําให้เธอหัวหมุนติ้วไปหมดสมองของหลินจืออี้ว่างเปล่า ราวกับว่าเวลาหยุดนิ่งแล้ว แต่ในใจของเธอกลับสับสนวุ่นวายมากทันใดนั้น เธอก็ผลักกงเฉินออกและจามออกมาฮัดเช้ย!กงเฉินหรี่ตามองเธอ ชายร่างสูงมีสีหน้าเคร่งเครียด หันหลังเดินเข้าบ้านไปหลังจากหลินจืออี้เปลี่ยนรองเท้าแล้ว ก็ห่อเสื้อโค้ทให้แน่นแล้วเดินเข้าไปกงเฉินออกมาจากห้องน้ำและพูดอย่างแข็งกระด้างว่า "เข้าไปอาบ
เกิดใหม่ทั้งที ขอหนีจากผู้ชายเฮงซวยคนนี้เถอะ บทที่ 0275
“ไม่มีคนอื่นแล้ว พอใจหรือยัง?”หลินจืออี้หอบหายใจแรง พลางจ้องกงเฉินด้วยความโกรธแค้นแต่ถึงกระนั้น รูปลักษณ์ของเธอก็ยังคงดึงดูดคนไม่น้อยหางตาที่แดงก่ำ ดวงตาสองคู่เต็มไปด้วยหมอก อยากจะร้องไห้แต่ก็อดทนไว้ ขนตาสั่นไหว แม้แต่คลื่นในดวงตาก็ยังทําให้คนรู้สึกเสียวซ่านเสื้อเชิ้ตที่เปียกชื้นแนบกับผิว กึ่งปิดกึ่งปิด ล้วนเป็นการทดสอบการควบคุมตนเองของผู้ชายดวงตาของกงเฉินสลับเปลี่ยนวนไปมา มือของเขากําแน่นเป็นกําปั้น แม้แต่ข้อต่อกระดูกก็ขาวซีดเพราะออกแรงท้ายที่สุดเขาก็หลับตาลงและดึงผ้าขนหนูแห้งแล้วโยนให้เธอ“คลุมไว้ซะ”หลินจืออี้ชะงัก มองความคิดของชายตรงหน้าไม่ออกอีกครั้งแต่ตอนนี้สถานการณ์ก็ไม่อนุญาตให้เธอคิด เธอแค่อยากรีบใช้ผ้าขนหนูห่อตัวเองให้แน่นเท่านั้นเมื่อดึงผ้าขนหนู ในอากาศที่เงียบสงบเมื่อสักครู่นี้พลันมีเสียงดังซู่ขึ้นมาชุดชั้นในของหลินจืออี้ใส่มาปีกว่าแล้ว เพราะเมื่อกี้ดิ้นแรงเกินไป สายรัดจึงขาดและตอนนี้ เธอก็อยู่ตรงหน้ากงเฉินซวบ!เธอดึงผ้าขนผมมาคลุมตัว แล้วยัง......คลุมหัวด้วย“แค่ก แค่ก........”กงเฉินไอเสียงแหบแห้งสองครั้ง กําปั้นที่กําแน่นเริ่มแข็งและเจ็บขึ้นมา
เกิดใหม่ทั้งที ขอหนีจากผู้ชายเฮงซวยคนนี้เถอะ บทที่ 0274
แต่เธอ........ไม่รอให้กงเฉินพูดจบ หลินจืออี้ก็ต่อต้านอย่างรุนแรงความคับข้องใจและความคับแค้นใจทั้งหมดระเบิดขึ้นในนาทีนี้ เธอไม่สนใจว่าเขาจะพูดอะไรเธอแค่อยากหนีไปจากเขา“อาเล็ก อาไม่จําเป็นต้องพูดเรื่องพวกนี้กับฉัน ฉันไม่สนใจหรอก ฉันไม่สนใจคุณชายใหญ่ ยิ่งไม่สนใจอา พอกันที”เธอตะโกนเสียงดัง ไม่ได้เห็นกลิ่นอายอันตรายที่รุนแรงในดวงตาของกงเฉินเลยดวงตาของกงเฉินมืดครึ้ม เขาจับคางของเธอและยกมันขึ้นอย่างแรง "ไม่สนใจเหรอ?"ภายใต้สายตาของเขา หลินจืออี้ยังคงสั่นเล็กน้อยด้วยความกลัว เธอกัดฟันแน่นถึงได้พยักหน้าอย่างแรง"ใช่! ไม่........ อื้อ”ชายหนุ่มไม่ให้เวลาเธอคิดแม้แต่น้อย ไม่รอให้เธอพูดจบก็บีบคางเธอ จูบลงมาราวกับพายุที่โหมกระหน่ำเธอยกมือขึ้นเพื่อต่อต้าน แต่กลับถูกจับและกดลงบนหน้าต่างรถ ยิ่งกําแน่นขึ้น แผลบนฝ่ามือก็เริ่มเจ็บเขาจงใจชัดๆเขาแค่อยากให้เธอเจ็บปวดหลินจืออี้เจ็บจนร้องครวญครางออกมา ลมหายใจของชายตรงหน้ายิ่งร้อนผ่าวขึ้นเรื่อยๆ เขาหลุบตามองเธอ ดวงตาที่อ่านไม่ออกคล้ายจะกลืนกินเธอเข้าไป จูบของเขายิ่งทวีความเข้มข้นขึ้น เขาสูบกลิ่นอายของเธออย่างเผด็จการสมองของหลินจืออี้
เกิดใหม่ทั้งที ขอหนีจากผู้ชายเฮงซวยคนนี้เถอะ บทที่ 0273
ดูแล้วดูน่ากลัวไม่น้อยหลินจืออี้ยังอยากจะดิ้นรน แต่กลับถูกกงเฉินดึงตัวไป แขนที่แข็งแรงอ้อมไปข้างหลังเธอ กักขังเธอไว้ในอ้อมอกโดยตรง"อย่าขยับ มือไม่เอาแล้วเหรอ?"น้ำเสียงที่อดกลั้นไว้พ่นใส่หูเธอพร้อมกับลมหายใจที่ร้อนระอุ ไม่ยอมให้เธอต่อต้านแม้แต่น้อยเมื่อนึกถึงมือ หลินจืออี้จึงเลิกดิ้นรนอีกตั้งแต่ออกจากบ้านตระกูลกง แผลที่มือของเธอก็เจ็บมาก แม้แต่หลิ่วเหอพูดอะไรกับเธอ เธอก็ฟังไม่เข้าเลยกงเฉินหยิบน้ำเกลือทางสรีรวิทยาขวดหนึ่งออกมาจากกล่องยาและพูดเสียงเบาว่า "อดทนหน่อย"หลินจืออี้ยังไม่ทันได้ตั้งตัว กงเฉินก็เริ่มล้างแผลแล้ว เจ็บทําให้หนังศีรษะเธอชาขึ้นมทันที นิ้วมือสั่นไปหมดมันเหมือนมีอะไรบางอย่างมุดเข้าไปในเนื้อเธอทนไม่ไหวจริงๆ หดมืออยากหนี แต่กงเฉินกลับกุมมือแน่นขึ้นวินาทีต่อมา ความรู้สึกแปลกๆ ก็เกิดขึ้นรอบๆ แผลเธอก้มลงมองและพบว่ากงเฉินกําลังล้างแผลให้เธอและลูบผิวรอบๆ เธอเบาๆ เพื่อลดเจ็บของเธอหลินจืออี้อึ้งไปเล็กน้อยหลังจากนั้นไม่นาน คราบเลือดบนบาดแผลและเศษถ้วยส่วนใหญ่ก็ได้รับการทําความสะอาดแล้ว แต่มีเศษถ้วยอันหนึ่งที่เจาะลึกเข้าไปในบาดแผลขณะที่เธอกําลังจะพูดว่าเธ
เกิดใหม่ทั้งที ขอหนีจากผู้ชายเฮงซวยคนนี้เถอะ บทที่ 0272
หลินจืออี้หยิบมีดปอกผลไม้มาจากจานผลไม้บนโต๊ะน้ำชาในห้องรับแขกเธอมีลางสังหรณ์ว่ากงเฉินจะมาแล้วเขาก็มาจริงๆ เพียงแต่ถูกมีดของเธอขวางเอาไว้เขารั้งคมมีดเอาไว้อย่างไม่เปลืองแรง ไม่ว่าหลินจืออี้จะผลักยังไงก็ไม่ขยับเขยื้อนเลยดวงตาของหลินจืออี้แดงก่ำ ความเกลียดชังในดวงตาลุกโชน แต่ใบหน้ากลับซีดเผือด ได้แต่กัดริมฝีปากอย่างแรงรอยฟันบนริมฝีปากลึกและเป็นรอยแดงกงเฉินสบตาเธอด้วยสายตาที่อ่านไม่ออกขณะที่หลินจืออี้กําลังจะหมดแรง มือของเขาก็คลายออก มีดปอกผลไม้กรีดฝ่ามือเขาอย่างแรง เลือดไหลอาบทันทีหลินจืออี้ตะลึงงันทันทีกงเฉินแค่พูดเบาๆ ว่า "เป็นไงล่ะ?""บ้าไปแล้ว! บ้าไปแล้วชัดๆ!”หลินจืออี้โยนมีดปอกผลไม้ทิ้งแล้วหันหลังจะเดินจากไปแต่คนที่อยู่ข้างหลังบีบคอส่วนหลังของเธอด้วยมือเดียวและหันตัวเธอกลับไป พลันออกแรงกอดเธอและจูบเธออย่างรุนแรงหลินจืออี้เบิกตาโพลง ทุบเขาอย่างแรง แต่เขาไม่สะทกสะท้าน จนกระทั่งยิ่งจูบยิ่งหนักน้ำฝนปกคลุมปลายผมของเขา ลื่นไหลลงมาตามแกล้ม ดวงตาทั้งสองเหมือนมีหมอกน้ำหนาทึบ แต่ก็เหมือนหมอกหนาทึบที่บดบังอยู่ในนั้น ซ่อนความสับสนวุ่นวายที่เธอไม่เข้าใจจนกระทั่งฝนเริ่
เกิดใหม่ทั้งที ขอหนีจากผู้ชายเฮงซวยคนนี้เถอะ บทที่ 0271
คุณท่านกงทําหน้าบึ้งตึงไม่พูดไม่จา แต่กลับมองตรงไปที่กงเฉิน รอให้เขาแสดงท่าทีออกมาหลินจืออี้ก้มหน้าลง มองฝ่ามือที่ชุ่มโชกไปด้วยเลือด แต่กลับไม่รู้สึกเจ็บปวดเพราะเธออยู่ในสารรูปที่ลําบากและเจ็บปวดมากพอแล้วแต่การโจมตีที่ร้ายแรงก็มาถึงแล้วนัยน์ตาลึกล้ำของกงเฉินกวาดมองหลินจืออี้ราวกับหุบเหวลึก ใบหน้าที่สงบนิ่ง มีเพียงความเย็นชาและความหนาวเหน็บที่ไม่มีที่สิ้นสุด“ไม่เกี่ยวกับฉัน”รอยแผลเป็นบนฝ่ามือเสียดสีกับเสื้อโค้ทขนสัตว์ซ้ำแล้วซ้ำเล่า เศษถ้วยแทรกซึมเข้าไปในเนื้อ แต่หลินจืออี้กลับด้านชาตั้งนานแล้วกงเยี่ยนถือโอกาสโอบหลินจืออี้ที่แข็งทื่อไว้ ยิ้มพลางพูดว่า “ขอบคุณอาเล็กที่สมความปรารถนา”ถ้ามีคนนอกเห็นเข้า คงคิดว่าเขามีความรู้สึกต่อหลินจืออี้ที่ลึกซึ้งแค่ไหนแต่มีเพียงหลินจืออี้เท่านั้นที่รู้ เขาพูดแบบนี้ก็เพื่อเเขาชนะใครบางคนเท่านั้นน่าเสียดายที่เขาผิดอย่างมหันต์จริงๆ กงเฉินไม่สนใจเธอเลยแม้แต่น้อยสายตาของคุณท่านกงวนเวียนอยู่ที่หลินจืออี้และกงเยี่ยน กลับไม่ได้โกรธเหมือนเมื่อครู่ที่รู้ว่าหลินจืออี้กับกงเฉินไปมาหาสู่กันเป็นการส่วนตัวเขาแค่พูดประโยคเดียวว่า "พวกแกไม่มีทางห
เกิดใหม่ทั้งที ขอหนีจากผู้ชายเฮงซวยคนนี้เถอะ บทที่ 0270
หลินจืออี้หายใจติดขัดอย่างบอกไม่ถูกกว่าเธอจะสังเกตเห็นสายตาผิดปกติของกงเยี่ยน มันก็สายไปแล้วกงเยี่ยนส่งสายตาให้เฉินซู่หลานเมื่อหลินจืออี้ดึงผ้าพันคอกลับมา เฉินซู่หลานก็ออกแรงดึงจนหลินจืออี้เกือบจะล้มลงถึงท้ายที่สุดร่างกายของเธอจะมั่นคงแล้วก็ตาม แต่รอยฟันที่คอของเธอก็ถูกเปิดเผยต่อหน้าคุณท่านกงเฉินซู่หลานจับมือเธอและชี้ไปที่รอยฟันแล้วพูดว่า "คุณพ่อดูสิ! ฉันไม่ได้โกหกคุณพ่อนะคะ นี่คือหลักฐานว่าเธอกับเจ้าสามอยู่ด้วยกัน นี่มันรอยฟันของผู้ชายชัดๆ ”หลินจืออี้เเธอมือกุมคอตัวเอง โต้กลับว่า “ไม่ใช่ นี่ไม่เกี่ยวกับอาเล็กเลย"“เเธอแต่พูดว่าไม่เกี่ยวข้อง แล้วทําไมตอนนั้นเธอถึงขึ้นเตียงเจ้าสามล่ะ! อย่าบอกนะว่าเป็นเพราะไม่ระวัง พวกเราต่างก็รู้ดีว่าเธอคิดอะไรอยู่ เธอก็เหมือนแม่ของเธอนั่นแหละ เห็นว่าใครมีเงินก็คิดจะใช้ร่างกายเข้าแลกเพื่อหวังได้ตำแหน่ง”เฉินซู่หลานยิ่งพูดยิ่งใช้เธอรมณ์ ถึงกับดึงหลิ่วเหอเข้ามาเกี่ยวด้วยเมื่อหลินจืออี้เห็นกงสือเหยียนกำลังจะก้าวออกมา เธอก็รีบเข้าไปขวางด้านหน้าเธอไม่อยากทําให้กงสือเหยียนและหลิ่วเหอต้องพลอยเดือดร้อนไปด้วย พวกเธอสองคนอยู่ในตระกูลกงก็ลําบากมาก
เกิดใหม่ทั้งที ขอหนีจากผู้ชายเฮงซวยคนนี้เถอะ บทที่ 0269
ในเวลานี้เฉินซู่หลานได้ค้นหาด้านหน้าของผ้าพันคอแล้ว แต่ก็ไม่พบคําว่า'เฉิน'ที่ปักด้วยด้ายสีทองเลย"เป็นไปไม่ได้! ต้องอยู่อีกด้านหนึ่งแน่ๆ!”เธอค้นหาทั้งภายในและภายนอก แต่ผ้าพันคนก็ผืนใหญ่แค่นี้ เฉินซู่หลานพลิกไปสามรอบแล้ว ก็ไม่พบหลักฐานที่ต้องการเลยคุณท่านกงค่อยๆ หมดความอดทน "หาเจอหรือยัง?"เฉินซู่หลานตาแทบถลน พูดซ้ำๆ ว่า "ฉันจะต้องหาเจอแน่! ต้องหาเจอแน่นอน!” “พี่สะใภ้ หาสิ่งนี้อยู่เหรอ?”ผ้าพันคอผืนหนึ่งถูกดึงออกมาจากใต้เสื้อโค้ทของกงเฉิน และมีคําว่า'เฉิน'ปักอยู่บนนั้น"มันเป็นแบบนี้ได้ยังไง? ไม่ควรเป็นแบบนี้สิ!” เฉินซู่หลานมองกงเฉินอย่างไม่อยากเชื่อกงเฉินวางผ้าพันคอไว้บนราวจับของเก้าอี้อย่างสบายๆ และพูดเรียบๆ ว่า "ทุกคนต่างก็รู้ว่าผ้าพันคอผืนนี้มีความสําคัญต่อผมมาก ผมจะให้คนอื่นตามใจชอบได้ยังไงกันล่ะ?"ไม่รู้ว่าเป็นเพราะหลินจืออี้คิดไปเองหรือเปล่า เธอมักจะรู้สึกว่ามีคนกําลังมองตนอยู่ แต่พอเงยหน้าขึ้นเล็กน้อย ตรงหน้ากลับไม่มีอะไรเลยเฉินซู่หลานถูกตบหน้าอย่างไม่ทันตั้งตัว เธอหันหน้าไปจ้องหลินจืออี้อย่างดุร้าย“หลินจืออี้ ถ้าเธอไม่ได้ทำอะไรจริง เมื่อกี้จะร้อนใจไปทําไม?”หล
เกิดใหม่ทั้งที ขอหนีจากผู้ชายเฮงซวยคนนี้เถอะ บทที่ 0268
หลินจืออี้คิดไม่ถึงว่าเฉินซู่หลานจะกระโจนเข้าใส่ตัวเองอย่างกะทันหัน เสียศูนย์ถ่วงล้มลงไปบนพื้นทันทีพอมือยันพื้นได้ ฝ่ามือก็กดลงบนเศษถ้วยชาที่คุณท่านกงทําแตกพอดีความเจ็บปวดแพร่กระจายไปทั่วร่างกายทันที ทําให้เธอสูญเสียความต้านทาน ได้แต่ถูกเฉินซู่หลานดึงยื้อเท่านั้นหลังจากหลิ่วเหอได้สติก็รีบไปดึงเฉินซู่หลานออก“ปล่อยลูกสาวฉันนะ!”แต่ตอนนี้สมองของเฉินซู่หลานมีแต่อยากแก้ต่างให้กงเยี่ยน พละกําลังมหาศาลถึงมากจนน่าตกใจ!เธอดึงผ้าพันคอของหลินจืออี้ไว้แน่นและร้องเสียงแหลมว่า "คุณพ่อ ดูสิ! ฉันมีหลักฐาน! ฉันจะพิสูจน์ให้เห็นว่าเธอยั่วยวนเจ้าสามมาตลอด!”ผ้าพันคอที่รัดแน่นอย่างฉับพลันทําให้หลินจืออี้หายใจไม่ออก ในขณะที่เธอรู้สึกว่าคอถูกบีบจนขาดอยู่แล้วท้ายที่สุดกงสือเหยียนก็ดึงเฉินซู่หลานที่บ้าคลั่งออกไปพร้อมกับที่ผ้าพันคอก็ถูกเธอดึงออกไปหลิ่วเหอรีบปกป้องหลินจืออี้ พูดอย่างเป็นห่วงว่า “จืออี้ เธอไม่เป็นไรนะ”หลินจืออี้กําลังจะอ้าปากพูด แต่พอออกแรง คอของเธอก็เจ็บจนไอ“แค่ก แค่ก แค่ก...... ไม่ ไม่เป็นไร”หลิ่วเหอมองเฉินซู่หลานอย่างโกรธเคือง “คุณนายใหญ่ คุณบ้าไปแล้วเหรอ?”“หึๆ มีเวลา
You may also like
เล่ห์รัก กลร้าย เจ้านายมาเฟีย Complicated Love
MaNIE-STORY11.7K views(ผัว) เด็กมันร้าย BAD LOVE
ลำเจียก54.8K viewsบำเรอรัก❤️คุณหมอมาเฟีย NC18++
Me'JinJIn43.2K viewsข่มรักเมียแต่ง
Kidsroom14.5K viewsกระดังงาร่อนไฟ
ชนิตร์นันท์150 viewsเล่ห์รักพรางสิเน่หา
มาตานานา พิธุ781 viewsรอยตราสามีคืนเดียว
วรดร/กัญนิชา/วิรัญชนา146 viewsยัยหัวหน้าสุดโหด…ที่รัก
ลินย์ไนท์ {Linnknight}1.0K views
