บทที่ 0298

มือของชายคนนั้นขาวและเรียวยาว ปลายนิ้วของเขาเหมือนหยก ลื่นเข้าไปในฝ่ามือตามข้อมือของหลินจืออี้ และจับนิ้วทั้งห้าของเธอไว้

เขาออกแรงนิดหน่อย ดึงเธอเข้าสู่อ้อมกอด

หลินจืออี้อึ้งไป ค่อยๆ เงยหน้าขึ้น ผู้ชายอยู่ใกล้แค่เอื้อม กำลังก้มตัวลงจ้องมองเธอ

เป็นกงเฉินนี่เอง

ดวงตาของเขาล้ำลึกเหมือนท้องฟ้ายามค่ำคืน มีแสงระยิบระยับ ไม่มีที่สิ้นสุด

ทําให้ผู้คนหวาดกลัวและดึงดูดผู้คน

ภายใต้สายตาของเขา หัวใจของเธอถูกบีบแน่นอย่างแรง ข้างหูเป็นเสียงนุ่มๆ ของลูกสาว

“แม่คะ ทําไมหนูชื่อซิงซิงเหรอคะ?”

“ก็เพราะดวงตาของหนูสวยเหมือนท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยดวงดาวไงล่ะ”

เหมือนพ่อของหนู

ท่ามกลางการจ้องมองที่เงียบสงบและยาวนาน ดวงตาของเธอเริ่มพร่ามัว

เธอไม่อยากให้ใครเห็นถึงความอ่อนแอของเธอ เธอรีบหลบสายตาของกงเฉินและหลุบตาลง

วินาทีต่อมา บนหัวของเธอก็มีเสื้อโค้ทผู้ชายคลุมอยู่ ปกปิดใบหน้าของเธอไปครึ่งหนึ่งพอดี

ลมหายใจอันหนักหน่วงของชายหนุ่มห่อหุ้มเธอไว้อย่างแน่นหนา ดวงตาของเธอพุ่งพล่าน กําหมัดแน่นโดยไม่รู้ตัว

ปลายนิ้วฝังลึกเข้าไปในหลังมือของเขา แต่เขาก็ไม่ได้ดึงออก

“ไปกันเถอะ”

กงเฉินจูงเธอเดินไปข้างหน้า

เดินออ