บทที่ 0447

ยานี้เป็นยาที่กินเพื่อทำให้อารมณ์ของเธอคงที่หลังจากกลับมาจากนอร์เวย์

เมื่อกำลังจะยัดมันเข้าไปในปาก เธอก็นึกถึงคําเตือนของหลี่ฮวนอีกครั้ง ยานี้กินยิ่งน้อยยิ่งดี

สุดท้ายเธอก็วางยาลงและเล่นโทรศัพท์มือถือแทน

นึกไม่ถึงว่าเมื่อเปิดโทรศัพท์ ข้อความแรกที่เห็นคือข้อความจากโมเม้นต์ของซางหรั่น

เธอเกล้าผมอย่างลวกๆ ผมที่แตกของเธอห้อยลงมาอย่างเปียกๆ มองปราดเดียวก็รู้ว่าเธอเพิ่งอาบน้ำเสร็จ

และสวมชุดนอนของกงเฉิน

[เหมือนเด็กขโมยเสื้อผ้าของผู้ใหญ่ไหม? อิอิ]

ซางหรั่นหัวเราะอย่างมีความสุขจริงๆ

แต่หลินจืออี้เห็นแล้วก็รู้สึกร้อนไปทั้งตัว เพราะชุดนอนชุดนั้นเธอก็เคยใส่เหมือนกัน

เธอลุกขึ้นและถูผิวของเธออย่างแรงจนแขน คอและหน้าอกของเธอแดงจนถลอก

เธอถึงได้หยุดลงเพราะความเจ็บปวด

เธอมองมือทั้งสองอย่างงุนงง ในร่องนิ้วมีเลือดติดอยู่

วินาทีต่อมาเธอก็กลืนยาลงไปอย่างไม่ลังเลและขดตัวอยู่ในผ้าห่ม

ไม่รู้ว่าผ่านไปนานแค่ไหน เธอถึงหลับไปภายใต้ฤทธิ์ยา

วันรุ่งขึ้นหลังจากตื่นนอน หลินจืออี้ก็ตื่นขึ้นเพราะความเจ็บปวด เมื่อส่องกระจกถึงพบว่าจุดที่ข่วนเมื่อคืนไม่มีแววดีขึ้นเลย

ยังไงเธอก็เป็นผู้หญิง กังวลมากว่าจะทิ้งรอยแ