บทที่ 0446

ขณะที่เงาคนกําลังก้าวไปข้างหน้า ไฟเหนือศีรษะของหลินจืออี้ก็ดับลงอย่างกะทันหัน

"กรี๊ด!"

เธอกรีดร้องเสียงดัง ไม่นึกเลยว่าเงาร่างนั้นจะถูกเธอทำตกใจ จนเกือบจะตกบันไดไป

ในเวลานี้เอง ไฟก็สว่างขึ้นอีกครั้ง

หลังจากเห็นใบหน้าของกันและกัน ทั้งสองก็ตกตะลึงและปิดปากที่เปิดกว้างโดยไม่รู้ตัวในเวลาเดียวกัน

"จืออี้!"

"พี่โจว! พี่ทำฉันตกใจหมดเลย!" หลินจืออี้ลูบอกตัวเองอย่างใจหาย

พี่โจวยันกําแพงไว้ "ฉันก็ตกใจแทบตายเพราะเธอเหมือนกัน ฉันนึกว่าเป็นเสียงสะท้อนของฝีเท้าฉันซะอีก"

หลินจืออี้ยิ้มแล้วดึงเธอขึ้นไปชั้นบนด้วยกัน ตลอดทางได้ยินเธอบ่นว่าลิฟต์พังเวลาไหนไม่พัง ดันมาพังในเวลานี้

ทั้งสองคุยกันอย่างออกรสออกชาติ ไม่ได้สังเกตว่าประตูชั้นล่างสั่นเล็กน้อยเลย

ภายในประตู

ผู้ชายที่แกล้งทําเป็นผู้อยู่อาศัยได้รับการฝึกฝนมาเป็นอย่างดี ถึงหมัดถึงเนื้อ แม้ว่าคนที่ยืนอยู่ตรงข้ามจะเป็นกงเฉิน เขาก็ไม่ได้เกรงใจเลยแม้แต่น้อย

ผู้ชายคนนั้นเห็นว่าเอาชนะกงเฉินได้ จึงหยิบมีดสั้นออกมาจากด้านหลัง หมายจะลอบโจมตี

ฝ่ามือของกงเฉินถูกกรีดเป็นรอยหนึ่ง แต่เขากลับไม่รู้ถึงความเจ็บปวด หันหลังและบิดคอของผู้ชายคนนั้น เพียงวินาท