เจ้าคนแรกที่กล่าวว่าข้าไม่เหมาะกับรอยยิ้ม

6

เจ้าคนแรกที่กล่าวว่าข้าไม่เหมาะกับรอยยิ้ม

หลังจากกินข้าวเช้ากันสองคนในเรือนเสร็จเจียงถิงถิงก็พาสาวใช้ออกไปเดินเล่นรอบ ๆ เรือน เท่าที่นางจำได้ในความทรงจำเก่า ๆ ภายในเรือนด้านข้างมีแต่พื้นที่ว่างโล่ง ไม่มีความงดงามเลยสักนิด แม้จะเป็นภรรยาเอกแต่เจียงถิงถิงคนเก่ากลับไม่มีปากมีเสียงใดในเรือนเลย ทั้ง ๆ ที่หากต้องการจะทำนางย่อมทำได้

ตระกูลเจียงเป็นหนึ่งในตระกูลพ่อค้าที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในเมือง เพราะตระกูลหยุนต้องการดึงตระกูลเจียงเข้าพวกจึงจำใจต้องให้บุตรชายคนโตแต่งงานกับลูกภรรยารองตระกูลเจียง ซึ่งคนผู้นั้นก็คือนาง

ตั้งแต่วันแต่งงานมาผู้เป็นสามีไม่เคยแตะต้องนางแม้เพียงปลายเส้นผม ซ้ำร้ายยังส่งให้นางมาอยู่เรือนเล็กกับสาวใช้ตามลำพัง การงานใดในเรือนล้วนเป็นซ่งเยี่ยนฟางดูแลทั้งสิ้น ถึงจะถูกกดขี่ข่มเหงแต่เจียงถิงถิงก็ยังคงจำทนต่อไปเพราะไม่ต้องการจะมีปัญหากับใครให้เป็นเรื่อง

"ผู่เย่ว์ เราทำสวนกันดีหรือไม่" ร่างอวบอ้วนหยุดเดินเมื่อเห็นลานดินว่างเปล่าเบื้องหน้า ใบหน้าอิ่มเหลียวมองบุรุษที่เดินเข้ามาในบริเวณเรือนของตนอย่างสนใจ ทำไมคน ๆ นี้ถึงได้มาแต่เช้าเช่นนี้ หรือจะสงสัยสิ่งใดในตัวข้าอีกล่ะ นางคิดในใจระหว่างยืนนิ่งรอให้คนตรงหน้าเดินมาหา

"คารวะคุณชายอันเจ้าค่ะ" ผู่เย่ว์ค้อมตัวคำนับบุรุษที่มาใหม่เมื่อเขามาหยุดยืนตรงหน้า ในมือบุรุษหนุ่มรูปงามที่ลือนามในหมู่สตรีถือกล่องไม้ใบเล็กมาด้วย

"คารวะพี่สะใภ้"

"คุณชายมาที่นี่แต่เช้า มีสิ่งใดให้ข้ารับใช้หรือ" ริมฝีปากสีซีดกล่าวถามบุรุษตรงหน้าด้วยท่าทางไม่ต่างจากสาวใช้ตนเองเลยแม้แต่น้อย นางตั้งใจทำตามผู่เย่ว์เพราะไม่อยากให้ใครจับได้ว่าตนเองไม่ใช่เจียงถิงถิงคนเดิม แต่เมื่อได้ลองทำอย่างที่คิดนางกลับระบายอาการต่อต้านบนใบหน้าเสียชัดเจน

อันอี้เฉินยกยิ้มขบขันเล็กน้อย ยื่นกล่องไม้ติดมือให้นางท่ามกลางสีหน้างุนงง สงสัย "ใครจะกล้าเรียกใช้พี่สะใภ้ได้เล่า ข้าเพียงแต่นำของมาให้ สองวันก่อนข้าต้องไปจัดการงานแลกเปลี่ยนข้าวของกับชาวโพ้นทะเล ชาวโพ้นทะเลนัยน์ตาสีฟ้า ผมสีทองกล่าวว่าสิ่งนี้ใช้บำรุงผิวพรรณได้ ข้าจึงนำกลับมาให้ท่านได้ลองดู" เสียงทุ้มกล่าวจบก็ยื่นกล่องไม้ขนาดพอดีมือให้กับสตรีอวบอ้วนที่ได้ชื่อว่าพี่สะใภ้ นางยื่นมือออกมารับกล่องไม้ไปด้วยสีหน้างุนงงไม่ต่างจากสาวใช้ของตนเลย

“นี่คือสิ่งใดกันคุณชายอี้เฉิน” เจียงถิงถิงกล่าวเสียงเบา นางหยิบกล่องไม้เล็ก ๆ ในมือมาพลิกไปมาแต่ก็ไม่ยอมเปิดออกดู เกรงว่ารับของจากญาติผู้น้องของสามีจะไม่เป็นการดีต่อตนเอง แต่ช่างมันเสีย ทั้งคฤหาสน์นี้ก็มีเพียงแต่เขาที่ดีกับนางอย่างจริงใจ

"ขอบคุณคุณชายอี้เฉิน ท่านมาหาข้ามีธุระเท่านี้ใช่หรือไม่ หากหมดธุระข้าขอไปทำธุระตนเองต่อ" ขอบคุณเสร็จนางก็หมายจะเดินจากไปแต่ดูท่าบุรุษตรงหน้าจะไม่ยอมปล่อยนางไป เขาเดินตามนางเพื่อวนดูรอบๆ เรือน

"ท่านตามข้ามาด้วยเหตุใด มีอะไรอยากจะพูดอีกหรือไม่"

"ไม่ ข้าเพียงอยากรู้ว่าธุระของเจ้าคือสิ่งใด" พูดจบก็หันมองกำแพงข้างเรือนผู้เป็นพี่สะใภ้ที่มีเถ้าหญ้าต่าง ๆ เลื้อยเกาะจนดูไม่ต่างจากเรือนร้าง เขามาเรือนนางก็หลายคราแต่ไม่เคยสังเกตรอบข้างว่าความเป็นอยู่ของนางแทบไม่ต่างจากสาวใช้เลย

"ข้าก็แค่เบื่ออยากหาอะไรทำแก้เบื่อ เลยว่าจะปลูกผักปลูกหญ้า ลงดอกไม้ไว้ดูเล่น" น้ำเสียงหวานตอบเอื่อยเฉื่อยพลางมองไปรอบข้าง นี่คงจะเป็นงานหนักงานหนึ่งของนางแน่

อันอี้เฉินมองการกระทำของสหายต่างเพศแล้วยิ่งมั่นใจว่านางไม่ใช่เจียงถิงถิงคนเดิม เจียงถิงถิงคนเดิมเกลียดการทำอะไรให้ตนเองต้องเปรอะเปื้อนเป็นที่สุด

"เช่นนั้นมีสิ่งใดให้ข้าช่วยหรือไม่"

"คุณหนูชวนคุณชายอันไปซื้อของที่ตรอกการค้าสิเจ้าคะ" ผู่เย่ว์กระซิบกระซาบคนเป็นเจ้านาย นางจำได้เมื่อคืนคุณหนูบ่นว่าอยากไปซื้อของที่ตรอกการค้า แต่หากไปเองเกรงจะถูกคนอื่นหาเรื่องอีกได้

"เจ้าสองคนพูดสิ่งใดกันอยู่ กระซิบกันแบบนั้นมันเสียมารยาท รู้หรือไม่" ดูเหมือนบุรุษตรงหน้าจะกลัวถูกนินทาจึงเอ่ยเตือนสตรีทั้งสองตรงหน้า

"เช่นนั้นก็ดี ข้าจะได้ไม่ต้องเสียเวลาออกไปตามท่าน ข้าอยากออกไปตลาดท่านพาไปได้หรือไม่" เจียงถิงถิงกล่าวเสียงนุ่มกับบุรุษตรงหน้า แม้จะไม่อยากยุ่งเกี่ยวกับบุรุษใดอีกแต่หากนางตัดเยื่อใยจากอันอี้เฉินผู้เป็นสหายเพียงหนึ่ง ผู้คนคงพากันคิดว่านางแปลกประหลาดเป็นแน่

"ไหนเจ้าเคยว่าไม่อยากออกไปไหนกับข้า เพราะผู้คนจะพากันมองว่าตนเองน่าเกลียดอย่างไรเล่า เดี๋ยวนี้ไม่คิดเช่นนั้นแล้วหรือ"

"ผู้ใดอยากคิดสิ่งใด เป็นเรื่องของพวกเขาข้าจะไปห้ามคนพวกนั้นได้อย่างไร แต่ข้าสามารถบอกตนเองได้ว่าข้าดีแล้ว" เจียงถิงถิงพูดพร้อมยกมือขึ้นแตะหน้าอกตนเองด้วยความภูมิใจในตนเอง อันอี้เฉินเห็นท่าทีแปลก ๆ ของนางก็นึกขันในใจแต่ก็พยักหน้าเห็นด้วยกับนาง

"ใช่ เจ้าดีที่สุดแล้ว" วาจาที่กล่าวออกไปอย่างไม่คิดของบุรุษตรงหน้า ไหนจะรอยยิ้มงดงามบนใบหน้าเกลี้ยงเกลาราวเทพสร้างทำให้เจียงถิงถิงตกอยู่ในภวังค์ไปวูบหนึ่ง ก่อนนางจะสะบัดศีรษะไล่ความคิดประหลาดของตนเองออกไป

"ท่านหยุดยิ้มเสียเถอะ"

"เจ้าว่าอย่างไร"

"ท่านหยุดยิ้มเสียเถอะ มันดูไม่เข้ากับท่านเลย" เจียงถิงถิงกล่าวจบก็หมุนตัวเดินออกห่างจากชายผู้ได้ชื่อว่าเป็นญาติผู้น้องของสามี นางรีบยกมือขึ้นมาจับหน้าอกที่ขยับขึ้นลงรวดเร็วของตนเอง "เธอไม่ได้อยู่ที่นี่เพื่อหาสามีใหม่ยัยภาพวาด ยัยโง่" กล่าวกับตนเองจบก็หมายจะหันกลับไปเอ่ยเร่งเขาอีกรอบ

"เพิ่งมีเจ้าคนแรกที่กล่าวว่าข้าไม่เหมาะกับรอยยิ้ม หึหึ"

"ใช่ ต่อไปห้ามยิ้มให้ข้าอีก แล้วก็จะพาข้าไปข้างนอกหรือไม่" หันกลับไปพบรอยยิ้มบุรุษที่เป็นดั่งสหายก็ต้องรีบหันกลับมาอีกครั้งนางไม่สามารถทนมองเขานาน ๆ ได้ ไม่แน่ใจว่าเพราะเจ้าของร่างเป็นโรคเกี่ยวกับหัวใจหรือไม่ เมื่อครู่หัวใจนางจึงเต้นแปลกนัก

"ไปสิ เจ้าไปเตรียมตัวเถิดข้าจะไปเตรียมรถม้า"