เจ้าไม่ใช่นาง

4

เจ้าไม่ใช่นาง

"ผู่เย่ว์จัดโต๊ะแล้วตักข้าวสวยให้ข้าที ตักเผื่อคุณชายอันสักชาม" เจียงถิงถิงถอนหายใจเฮือกใหญ่อย่างเหนื่อยหน่ายจะปะทะวาจาต่อ จึงปลงใจหันไปสั่งผู่เย่ว์ให้เตรียมจัดโต๊ะอาหารที่โถงกลางของเรือนตนเอง

"เจ้าค่ะคุณหนู" ผู่เย่ว์ค้อมหัวรับคำแล้วยกไก่ผัดต้นหอมชามใหญ่และจานไข่เจียวเพื่อจะออกไปจัดโต๊ะอาหาร

"อ๋อ ข้าวสวยของข้าไม่ต้องตักมากเพียงสองอุ๋งมือก็พอ" เสียงหวานกล่าวจบก็หยิบแตงกวาที่ปอกแล้วขึ้นมาหั่นใส่ชามจนหมดทั้งสองลูก เพียงไม่นานผู่เย่ว์ก็กลับมาตักข้าวสวยให้ผู้เป็นนายและแขก

"ไปสิ รีบกินรีบกลับได้แล้ว"

"เหตุใดจึงรีบไล่ข้าเช่นนี้ คราก่อนเจ้ายังขอให้ข้าพาไปเที่ยวตลาดอยู่เลย"

"นั่นมันเมื่อก่อน รีบไปกันเถอะ" คุณหนูเจียงเอ็ดบุรุษตรงหน้าก่อนจะลากข้อมือของเขาให้ตามไปที่โต๊ะที่ผู่เย่ว์จัดไว้ คนเดินตามยกยิ้มมุมปากอย่างขบขันกับกิริยาสตรีที่เดินอยู่เบื้องหน้า

"ตั้งแต่คราที่เจ้าจมบ่อบัวหัวคงกระแทกอย่างหนักกระมัง นิสัยและกิริยาจึงเปลี่ยนไปมากมายเช่นนี้"

"ไม่ต้องพูดมาก รีบกินรีบกลับไปเสีย" น้ำเสียงขุ่นมัวเอ่ยออกมาจากริมฝีปากสีชมพูที่แห้งแตกด้วยความไม่พอใจบุรุษตรงหน้าเพราะมาวุ่นวายกับตนเอง นางกล่าวเสร็จจึงหยิบตะเกียบขึ้นมาคีบเอาเนื้อไก่ผัดต้นหอมใส่ปาก พร้อมใบหน้าหงุดหงิดเสียเหลือเกินทั้งที่นางบอกตนเองว่าต้องทำตัวไม่ต่างจากเดิมมาก ผู้คนจึงจะไม่สงสัยใคร่รู้ในตัวตนของนาง แต่พอต้องมาอยู่กับบุรุษตรงหน้านางกลับเกือบสติหลุดทุกครา ไม่รู้เพราะสายตาหรือคำพูดก่อนนี้ของเขาที่เหมือนรู้ตัวจริงของนางหรือเปล่า นางจึงไม่อยากอยู่กับเขานานเกินไปเพราะเกรงเขาจะล่วงรู้เรื่องราว

"เหตุใดเจ้าจึงไล่ข้า ก่อนนี้มีแต่จะชวนข้าอยู่เล่นด้วย" น้ำเสียงนุ่มนวลของบุรุษตรงหน้ากล่าวจบก็คีบเนื้อไก่ใส่ปาก เฉกเช่นเดียวกับสตรีที่มีฐานะเป็นพี่สะใภ้

"ใยเจ้าจึงกินข้าวน้อยเช่นนี้" หลังจากทานอาหารกันเสร็จบุรุษในอาภรณ์สีครามก็เอ่ยถามด้วยน้ำเสียงงุนงง พร้อมกับคิ้วเรียวขมวดจนแทบไม่ต่างจากปมเชือก หากเป็นแต่ก่อนนางคงกินหมดทั้งข้าวทั้งกับก็ไม่เหลือไว้ให้ผู้ใดดูต่างหน้าเป็นแน่ แต่ที่เขาเห็นอยู่ตอนนี้คือ ข้าวสวยเพียงครึ่งถ้วยนางก็กินไม่หมด

"ข้าอิ่ม คุณชายอันเองก็เช่นกันหากทานอิ่มแล้วก็กลับเถิดข้ามีสิ่งอื่นต้องทำ" เจียงถิงถิงไล่บุรุษตรงหน้าด้วยน้ำเสียงเรียบ เกรงว่าหากพูดตรงกว่านี้อันอี้เฉินคงจะสงสัยนางอีกเป็นแน่ เพราะแค่การกินอาหารเขายังสงสัยนางถึงเพียงนี้

"เช่นนั้นข้ากลับก่อน ไว้วันหน้าจะมากวนเจ้าอีก" พออันอี้เฉินกล่าวจบเจียงถิงถิงก็ทำท่าคารวะพร้อม ๆ กับบุรุษตรงหน้าค้อมศีรษะให้ อันอี้เฉินเดินออกมาจนพ้นประตูเรือนแล้วหันกลับไปมองยังสตรีด้านหลังเพียงอึดใจก็หันกลับมาด้วยรอยยิ้มน้อย ๆ

"เจ้าไม่ใช่นางจริง ๆ "

"เหตุใดคุณหนูจึงไล่คุณชายอันไปเล่าเจ้าค่ะ ก่อนหน้าคุณหนูยังบอกว่าเหงาชวนคุณชายอันไปเดินเล่นในตลาดอยู่เลย" สาวใช้ถามขณะที่กำลังตักน้ำใส่ถ้วยให้ผู้เป็นนายดื่ม

"ไม่มีสิ่งใด เจ้าไปกินข้าวก่อนเถิดไก่ผัดต้นหอมข้ายังเหลือไว้ให้เจ้าในกระทะ ข้าจะเดินเล่นอยู่แถวนี้เจ้าไม่ต้องห่วง" หลังจากผู่เย่ว์ออกไปเจียงถิงถิงคนใหม่ก็พาตนเองเดินออกจากห้องนอน เพื่อเดินดูของใช้ในเรือนตนเองเมื่อเห็นว่าไม่มีสิ่งใดน่าสนใจมากนักจึงนั่งพักที่โต๊ะหินอ่อนหน้าเรือนอย่างเบื่อหน่าย

"ถ้าอยู่ที่บ้านตอนนี้ฉันคงกำลังนอนดูซีรีส์สักเรื่อง เสร็จแล้วก็ลุกไปจัดเมนูอาหารให้ลูกเทรนอยู่แน่ ๆ ไม่น่ากินเมาขนาดนี้เลยตายได้โง่มากจริง ๆ ภาพวาดเอ้ย" น้ำเสียงหวานพึมพำยามนั่งมองกิ่งหลิวปลิวไสวไปกับสายลมยามบ่าย แม้จะมีแดดแต่ก็ไม่ทำให้นางรู้สึกร้อนเลยแม้แต่น้อย นางยังคงนั่งนึกถึงวันวานคราที่ยังอยู่โลกของตนเองที่จากมาทั้งสุขสบายและไม่ต้องยุ่งวุ่นวายกับผู้ใด ต่างกับที่นี่นางยังคงต้องมีเรื่องกับอนุภรรยาของสามีอยู่ร่ำไป

"กำลังนึกสิ่งใดอยู่ ข้าเรียกเจ้าหลายหนแล้วไม่ได้ยินเลยหรือ" อันอี้เฉินถามขณะก้าวเข้ามานั่งที่เก้าอี้หินอ่อนตรงข้ามกับเจียงถิงถิง พอเห็นว่าเป็นผู้ใดนางจึงเบือนหน้าไปอีกทางพร้อมกับเบะปากให้บุรุษตรงหน้า

"มาทำไมอีกล่ะเนี่ย"

"ข้านำถังหูลู่มาให้ ตอนกลับไปถึงเรือนบ่าวกำลังทำถังหูลู่ข้านึกได้ว่าเจ้าชอบจึงนำมาให้" คุณชายอันกล่าวด้วยน้ำเสียงนุ่มนวลแล้วยื่นถังหูลู่ให้เจียงถิงถิง

"ข้าไม่กิน ข้าลดน้ำหนักอยู่หลังจากนี้ห้ามเอาขนมหวานมาให้ข้าเด็ดขาด"

"ลดอย่างไรข้าเห็นเจ้ากินไก่ผัดต้นหอมไปหมดถ้วย ไหนจะไข่ต้มอีก" บุรุษตรงหน้าถามด้วยความสงสัยว่านางจะลดน้ำหนักอย่างไรกันจึงกินเนื้อมากมายเช่นนี้ สตรีอวบอ้วนตรงหน้าทอดถอนหายใจเหนื่อยหน่าย

"ข้าก็ควบคุมอาหารอย่างไรเล่า คุณชายไม่เข้าใจหรอกแต่ก็คอยดูไปเถอะ" เสียงหวานกล่าวพร้อมยกชาขึ้นมาจิบ อันอี้เฉินยกยิ้มอย่างชอบใจเขาชอบที่นางทำหน้าคล้ายเบื่อผู้คนเช่นนี้ เจียงถิงถิงคนเก่านางมักจะยอมให้ผู้อื่นรังแกอยู่ตลอดหากครั้งใดเขาไม่อยู่นางมักจะเจ็บตัวเสมอ ทั้งที่ตนเองมีแรงมากกว่าแท้ ๆ แต่กลับยอมให้อนุภรรยายกตนขึ้นข่มภรรยาเอกเยี่ยงนาง ทั้งเรือนคงมีเพียงเขาที่ดีต่อเธอด้วยใจจริง ๆ

"ข้าไม่เข้าใจ เจ้าก็พูดให้ข้าฟังสิ ข้าไม่ได้รีบไปที่ใด" คนที่ถือถังหูลู่พูดจบก็อ้าปากงับถังหูลู่บนไม้ในมือตนเองแล้วทำท่าราวกับรอฟังเรื่องที่นางกล่าวเมื่อครู่

"แค่คิดก็เหนื่อยแล้ว" เจียงถิงถิงกล่าวพร้อมยกมือขึ้นมากุมขมับอย่างเหนื่อยอ่อน