บทที่ 2

ผ่านไปครึ่งเดือนที่สโรชาอยู่ในร่างหลินไป่หลันที่ท้ายจวนอ๋องพ่อบ้านจัดการเอาโฉนดมาให้เธอเรียบร้อย

ดายหญ้าขุดบ่อน้ำพลิกหน้าดินและปลูกผักไปเรียบร้อย สร้างบ้านให้สำหรับคนงานอีกสี่หลังรวมทั้งบ้านของแม่นมและพี่สาวทั้งสองด้วย แยกครัวห้องน้ำต่างหากประตูจวนก็ทำให้ใหม่ และพ่อบ้านให้รถม้าไว้ใช้1คัน ไป่หลันจะให้พี่สาวสองคนหัดขับก่อนไปซื้อทาส ไป่หลันเอาน้ำเข้าบ่อที่ขุดไว้จนเต็มด้วยการให้พ่อบ้านหาช่างมาทำ  กังหันน้ำเหมือนโลกเก่าของเธอ พ่อบ้านตกใจในความสามรถของพระชายา และยังขุดคลองเล็กๆรอบที่ดินที่ปลูกผักผลไม้ ใช้ไม้ไผ่ลำใหญ่ต่อกันรับน้ำจากกังหันน้ำ และยังวางตรงแปลงผักผลไม้เจาะรูเล็กๆน้ำไหลรดน้ำผักเองไม่ต้องเปลืองแรงคนงาน ตอนนี้เธอจึงพา2สาวไปซื้อทาส

ไปถึงโรงค้าทาสก็ให้หดหู่ใจมากเพราะที่เธอจากมาเป็นประเทศที่เลิกทาสแล้ว พอพนักงานตอนรับเห็นก็เข้ามาต้อนรับ

"คุณชายสวัสดีขอรับ ต้องการทาสแบบไหนขอรับ" พนักงานต้อนรับถาม

"ข้าอยากได้ทาสมีวรยุทธ 6 คน ทาสที่ทำไร่ทำสวนอีก 2 ครอบครัว ข้าจะเลือกด้วยตัวเอง" ไป่หลันที่ปลอมตัวเป็นผู้ชายบอกคนดูแล

"ได้ขอรับ" จากนั้นก็เดินนำไป่หลันเข้าไปด้านใน ในกรงที่แออัดเสียงลูกเล็กเด็กแดงร้องกระจองอแงมองดูแล้วให้หดหู่หัวใจแม่นมถงจับแขนไป่หลัน

"คุณหนูไหวไหมเจ้าคะ"

"เดี๋ยวเถอะแม่นม ต้องเรียกข้าว่าคุณชาย"

"ตายจริงแม่นมลืม คุณชายไป่เจ้าคะท่านไหวหรือไม่เจ้าคะ"

"ไม่เป็นไรแม่นมข้าไหว" เดินไปดูในห้องขังทาสเรียงกันมีที่มาขายตัวเป็นครอบครัวหรือที่โดนจับมาขายโดยไม่เต็มใจ ไป่หลันสะท้านในอกทำไมเราถึงไม่สามารถช่วยทุกคนได้ มันเป็นสิ่งที่ทรมานจริงๆเขาก็คนทำไมถึงต้องมาเจอชะตากรรมแบบนี้ ไป่หลันหลับตาข่มใจเดินให้ไหว

พนักงานต้อนรับพามาถึงกรงทาสที่เคยทำงานคุ้มกันหรือทาสบางคนที่เคยเป็นทหารมาก่อน ไป่หลันมองดูทาสทีละคน ก่อนจะเรียกคนมีอายุหน่อยๆมา 4 คน และทาสอีกสองคนเป็นฝาแฝดที่โดนคนในครอบครัวสายหลักโกง ไม่มีเงินทำศพพ่อแม่ที่เสียชีวิต จึงมาขายตัวเป็นทาส  เพราะเคยทำงานสำนักคุ้มภัย เธอจึงเรียกเอามาด้วย จากนั้นก็เดินไปดูกรงอื่นมีครอบครัวแออัดกันบางคนก็นอนหมดอาลัยตายหยาก บางคนก็มองเธอด้วยสายตามีความหวัง

"แม่นมที่ดินที่ข้าซื้อใหม่ 100 หมู่ที่ติดกับท้ายจวนของพวกเรา ข้าอยากทำเป็นบ้านให้คนยากไร้" ไป่หลันกระซิบเบาๆกับแม่นม ไป่หลันคิดขึ้นมาอยากช่วยชีวิตของทาส "ให้ทุกคนมีอาชีพเลี้ยงดูตัวเองและครอบครัว จับมาฝึกฝีมือสอนงานให้พวกเขามีที่ให้พักพิง"

"เจ้าค่ะคุณหนูคนพวกนี้น่าสงสารนัก" ลู่ซิงกับลู่ฟางพยักหน้าเห็นด้วย ทั้งชีวิตไม่เคยมาตลาดค้าทาสมาก่อนเป็นสิ่งที่น่าหดหู่ใจจริงๆ พวกเขาก็อยากช่วยเท่าที่จะช่วยได้

"ในกรงนี้มีกี่ครอบครัว" ไป่หลันหันไปถามคนดูแล

"5 ครอบครัวขอรับ โดนใส่ร้าย แล้วโดนขายออกมายกจวนขอรับ เคยเป็นพ่อค้าที่รุ่งเรือง แต่ไปขัดขาขุนนางใหญ่เข้า เลยโดนใส่ร้ายยึดจวนขายออกมานี้ละขอรับ" ผู้ดูแลอธิบายเขาก็สงสารแต่ก็ทำอะไรไม่ได้มาก ไป่หลันที่ได้ยินดังนั้นก็โกรธพวกบ้าอำนาจมีทุกยุคสมัยน่ารังเกียจเสียจริง แว่วเสียงผู้ชายคนหนึ่งเรียก

"คุณชายช่วยซื้อครอบครัวของข้าด้วยขอรับ ข้ายอมเป็นวัวเป็นม้าให้คุณชายน้องสาวของข้าป่วยได้โปรด" ผู้ชายอายุหน้าประมาณ15หนาวได้โขกหัวขอร้องเธอด้วยแววตามุงมั่นและอ้อนวอน

"พอแล้วเจ้าไม่จำเป็นต้องโขกหัว ตัวเจ้าเองจะเจ็บ"

"น้องเธอป่วยกี่วันแล้ว" ไปหลันถาม

"3วันแล้วขอรับ ท่านแม่ดูแลนางอยู่แต่ไม่มียาให้กินได้แต่เช็ดตัวเอาขอรับ "

ไป่หลันมองเข้าไป่ในกรง เห็นผู้หญิงอายุประ 30 ปีถึงแม้จะมอมแมม แต่ครอบครัวนี้ก็ยังมีราศรีของคนที่เคยจะมีกินมาก่อน กำลังเช็ดตัวให้ลูกสาวด้วยใบหน้าที่ร้อนรนน้ำตาไหลอาบแก้มสามีช่วยอยู่ข้างๆ เธอจึงบอกคนดูแลเปิดกรง

"เราซื้อทั้งหมดในกรงนี้ มี5ครอบครัวหรือ ท่านขายครอบครัวละเท่าไร" ไปหลันถามคนดูแล

"ครัวครัวละ1ตำลึงทองขอรับคุนชาย" ผู้ดูแลตอบ ไป่หลันพยักหน้าเข้าใจ หันไปบอกให้ลู่ฟางจ่ายไป 5 ตำลึงทอง

"กรงทาสที่มีวรยุทธ และครอบครัวที่เหลือ ข้าขอเวลาอีกสามวันท่าน ให้ไปส่งพวกเขาที่ท้ายจวนท่านอ๋องโม้เทียนหลงได้เลย"

"ต้องส่งไปท้ายจวนเท่านั้นห้ามไปหน้าจวนเด็ดขาด" ไป่หลันย้ำ

"ขอรับคุณชาย" ผู้ดูแลรับคำ

หลังจากไปทำสัญญาซื้อขายทาสกันเสร็จ จากนั้นไป่หลันก็พาครอบครัวที่มีคนป่วยและอีกหนึ่งครอบครัวกลับจวนไปก่อนเพราะรถม้าบรรจุได้ไม่เยอะ

ไปหลันพาเด็กสาวไปหาหมอก่อนและซื้อเสื้อผ้าชุดใหม่สำหรับทุกคน ไป่หลันยังแอบเอาซาลาเปาในมิติและน้ำวิเศษใส่ในกระบองไม้ไผ่ตอนที่อยู่ในรถม้าให้กับลู่ซิงไปแจกให้ทุกคนได้กินก่อนจะถึงจวนของเธอ

ทุกคนต่างก้มหัวขอบคุณเจ้านายคนใหม่ที่ใจดีให้กินซาลาเปาลูกใหญ่ใส้ทะลักมีเนื้อหมูเต็มๆ กลิ่นหอมและอร่อยมากกินไปน้ำตาใหลไป พวกเขาคิดว่าจะทำงานตอบแทนเจ้านายคนใหม่อย่างถวายหัวแน่นอน พอได้ดื่มน้ำทุกคนต่างรู้สึกมีกำลังไม่เหนื่อยหอบบางคนปวดหัวก็หาย รู้สึกว่าร่างกายแข็งแรงขึ้นมาก เจ้านายคนเก่าที่เป็นพ่อค้าบอกกับทุกคนว่า

"พวกเราโชคดีมากที่ได้เจ้านายคนเดียวกันช่วยซื้อออกมาทั้งหมด ต่อไปพวกเจ้าต้องเคารพคุณชายให้มาก  มีอะไรก็ให้ช่วยเหลือกันเหมือนที่พวกเจ้าเคยทำ"พ่อค้าบอกกับคนงานเก่า

"ขอรับนายท่าน" ทุกคนตอบพร้อมกัน

ไป่หลันเลือกชื้อเสื้อผ้าสำเร็จผู้ชายผู้หญิงและเด็กรวมกัน100ชุด และสั่งชุดเพิ่มอีก400ชุดรวมชุดของเด็กด้วยเพราะอีก3วันพวกเขาก็จะถูกส่งมาที่จวนของนาง

และแวะชื้อข้าว10กระสอบอาหารแห้งอีกและเครื่องปรุงให้ครบทีเดียวเลยไม่พอค่อยสั่งใหม่จากนั้นแวะชื้อผ้าห่มที่นอนอย่างละ100ชุด และสั่งที่นอนเพิ่ม100ชุด

"อีก3วันให้ไปส่งท้ายจวนอ๋องโม้เทียนหลง" เธอเน้น

"ต้องท้ายจวนเท่านั้น" เธอบอกกับเจ้าของร้าน

"เจ้าค่ะคุณชาย" เจ้าของร้านแม้จะสงสัยแต่ก็ไม่ได้พูดอะไรออกไปเพราะเข้าใจว่าอะไรควรไม่ควร

จากนั้นก็เดินทางกลับจวนเลยมาถึงจวนก็ยามอุ่ย(13.00-14.59)

ไป่หลันพาทาสมาบ้านพัก2หลังท้ายจวน

ไป่หลันยังได้เลือกเด็กสาวอีกสามคนไปดู และให้แม่นมช่วยอบรมดูแลเพื่อจะให้ทำความสะอาดบ้าน ช่วยงานแม่นม และยกบ้านให้อยู่กันสามคนเป็นบ้านที่สร้างให้พี่สาวลู่ฟางหลังหนึ่ง ส่วนพี่สาวก็ให้ไปนอนบ้านของแม่นมถงซือก่อนเธอจะสร้างให้อีกหลัง เพราะบ้านมีแค่4หลังยังมีทาสที่ยังไม่มาส่งเธอจำเป็นต้องให้อยู่รวมกันก่อนแล้วจะสร้้างบ้านให้ครบทุกครอบครัว ทุกคนก้มหัวขอบคุนไป่หลัน

ไป่หลันแจกชุดใหม่ให้คนละ2ชุดก่อนและที่นอนผ้าห่มคนละชุด

"พักผ่อนกันให้เพียงพอแยกย้ายกันไปทานข้าว"

"เรื่องที่พักจะให้พ่อบ้านจ้างคนมาสร้างให้เพียงพอกับเพื่อนอีกหลายคนที่จะมาอีกสามวันข้างหน้าแต่อาจเสร็จไม่ทันให้อาศัยร่วมกันก่อนถ้าสร้างเสร็จข้าจะแยกครอบครัวให้"

"ขอรับ/เจ้าค่ะ" ทุกคนขอบคุณทั้งน้ำตาคุนชายท่านใจดีต่อทาสนัก หลินไป่หลันบอก

"อ้อข้าลืมบอกไปข้าเป็นผู้หญิงเป็นหญิงหม้ายข้าชื้อหลินไป่หลัน" ทุกคนตกตลึงโธ่ฮูหยินน้อยหลินไป่หลันประกาศว่า

"นี้คือแม่นมถงชือและนี้พี่สาวลู่ฟางกับพี่สาวลู่ซิง

"พวกเราจะอยู่แบบครัวครัวไม่มีทาสทุกคนฉีกสัญญาทิ้งได้เลย ส่วนใครอยากออกไปอยู่ข้างนอกก็ให้มาบอกข้าได้เลย ไม่มีการบังคับใครทั้งนั้น ข้าไม่ห้าม  ที่ช่วยทุกคนเพราะข้าอยากช่วย ใครจะไปให้เดินมาข้างหน้าได้เลย" ไปหลันประกาศไม่มีใครออกมาสักคนเพราะการจะหาเจ้านายดี แบบนี้เหมือนงมเข็มในมหาสมุทร ออกไปข้างนอกไม่รู้จะอยู่ไหน สู้อยู่ที่นี้กับทุกคนดีกว่า

"จากนี้ ก็อยู่แบบครัวครัวในเมื่อพวกท่านผ่านเรื่องเลวร้ายมาแล้วจากนี้เราจะมีความสุขไปด้วยกัน "

"ขอรับ/เจ้าค่ะฮูหยินน้อย"

"อาหารอยู่ที่ครัว พวกท่านแม่บ้านทั้งห้าครอบครัวก็ช่วยกันไปทำอาหารมื้อเย็นกันได้เลยนะ ข้าเตรียมไว้ให้ทุกอย่างแล้วเจ้าค่ะ"

"อ้อนี้คือกุญแจประตูสะพานที่ข้ามไปฝั่งโน้น ให้พ่อบ้านถือไว้ แต่ไม่ต้องเข้าไปลึกนะ รอพรุ่งนี้ข้าจะพาไปหาของอร่อยๆในป่ามาให้กินกัน"

"แต่เราจะไปหลายคน จับกลุ่มกันไป ห้ามแตกกลุ่มกัน ให้ช่วยเหลือกัน มีดตระกร้ามีในโรงครัวใหญ่พวกท่านไปเลือกเอาได้เลย"

"วันนี้ข้าขอตัวกับไปพักผ่อนก่อน เชิญพวกท่านตามสบาย ส่วนที่จะไปหาฟืน เอาแค่พอใช้ก่อน พรุ่งนี้ค่อยว่ากันใหม่" จากนั้นไป่หลันก็พาแม่นมกับพี่สาวและก็สาวใช้อีกสามคนกลับจวนของเธอไปพักผ่อน

โปรดติดตามตอนต่อไป