บทที่ 3

หลินไป่หลันตื่นมาตอนเช้าเธอหยิบเอาสบู่ยาสีฟันออกมาไว้ในห้องอาบน้ำและหยิบเอาชุดชั้นในออกมาใส่ตู้เสื้อผ้าต้องเอาออกมาเผื่อแม่นมกับสาวใช้ของเราด้วยดีนะซื้อมาเก็บไว้เยอะสโรชาชอบซื้อของทีละหลายโหลเวลาซื้อของ หลังจากทำธุระส่วนตัวเสร็จแล้ว ก็มีเสียงสาวใช้และแม่นมเรียกอยู่หน้าห้อง

"คุณหนูตื่นหรือยังเจ้าคะ"

" ข้าตื่นแล้วพอดีที่นอนใหม่เลยยังไม่ชินนะแม่นมเข้ามาได้เลย" ไป่หลันตอบสักพักแม่นมกับสาวใช้ก็เดินเข้ามาเพื่อปรนนิบัติคุณหนูหลินไป่หลัน สโรชาในร่างไป่หลันเห็นดังนั้นจึงพูดคุยให้เข้าใจกัน

"แม่นมถงเจ้าคะเรามีกันแค่4คนมีอะไรให้พูดคุยกันข้าไม่เคยคิดว่าว่าแม่นมคือคนใช้ข้ารักแม่นมเหมือนแม่จริงๆเจ้าค่ะ ตลอดชีวิตของข้านอกท่านพ่อกับพี่ใหญ่ก็มีแม่นมเป็นสั่งสอนปกป้องข้าตลอดมา และพี่ลู่ฟางกับพี่ลู่ซิงท่านพ่อเลี้ยงคู่กันมากับข้า ข้าไม่เคยคิดว่าเป็นสาวใช้ต่อจากนี้เราคือพี่น้องร่วมสาบานกันความลับอะไรที่เห็นต่อจากข้าขอให้เก็บไว้เป็นความลับจนตายข้าเชื่อใจพี่ทั้งสอง" สองพี่น้องน้ำตาคลอ

"คุณหนูเราสองคนรักคุณหนูเท่าชีวิตพวกเราไม่พูดสิ่งไดที่เป็นอันตรายกับคุณหนูเจ้าค่ะ"

"บอกแม่นมได้หรือไม่เจ้าคะว่ามีเรื่องอะไร "

"วันที่แต่งงานตอนเข้าหอมีคนวางยาปลุกหนัดข้าแพ้ยาอย่างหนักจนคิดว่าตายแล้ว วิญญาณออกจากร่างเดินไปเจอชายชราคนหนึ่งพากลับมาส่งเข้าร่างบอกว่าพาไปผิดคน ชายชราจึงพาข้าไปดูสถานที่แห่งหนึ่งแตกต่างจากที่นี้ชายชราบอกว่าไม่ต้องห่วงเรื่องเวลาในความเป็นจริงเพียงแค่ข้าหลับไปสักพักเท่านั้น ท่านบอกเป็นโลกอีกพันปีข้างหน้าชายชราสอนให้จำเอาทุกอย่างแล้วมาใช้ในที่แห่งนี้ สอนการต่อสู้อาวุธทุกชนิดมีอาวุธร้ายแรงที่เรียกว่าปืนและที่เรียกว่าระเบิดเจ้าค่ะ ข้าได้ลองใช้ในโลกแห่งนั้นทุกอย่างจนชำนาญสอนการแพทย์สมุนไพรต่างๆจนจำได้ขึ้นใจ การรักษาในโลกนั้นข้าก็ได้เรียนการรู้ปลูกผักผลไม้เขาเรียกว่าเกษตรผสมผสานหรือเกษตรพอเพียงใช้พื้นที่ใช้สอยให้สามารถใช้ได้ทุกตารางของพื้นที่ และให้ยารักษาของโลกแห่งนั้นมาให้ใช้ได้ไม่มีวันหมดด้วยละแม่นม ก่อนจากมาชายชราบอกจะให้พรและมิติที่มีของกินของใช้ในโลกที่จากมา ทุกอย่างที่ได้ร่ำเรียนมาและอาวุธทุกอย่างก็ยกให้มาไว้เผื่อวันข้างหน้าจะได้ปกป้องตัวเองและครอบครัว แม่นมอย่าตกใจนะเจ้าคะพี่ลู่ชิงกับพี่ลู่ฟางด้วยนะเจ้าคะไป่หลันบอก" แม่นมร้องให้

" ขอบคุณสวรรค์ที่พาคุณหนูกลับมา" ไป่หลันจึงกอดแม่นมแล้วลูบหลังปลอบโยน

"ไม่เป็นไรเจ้าค่ะแม่นมข้ากลับมาแล้ว"

"พอข้าพื้นขึ้นมาก็เจอไอ้อ๋องหื่นกามเขารังแกข้าเขาหาว่าข้าวางยาเขาก็ด่าๆข้าแล้วไล่ออกมากับแม่นมนี้ละเจ้าค่ะ และตอนเช้าข้าก็ยังงงๆอยู่จึงด่าไม่ทันไอ้อ๋องบ้ากามนั้น ท่านอ๋องโม้เทียนหลงอย่าให้เจออีกจะยิงให้ไส้แตกฮึ่ย! " ไป่หลันพูดถึงอ๋องโม้เทียนหลงด้วยความโมโหฟึดฟัดหันมามองแม่นมและสาวใช้เจอแต่ใบหน้าที่งงงวย

"ทั้งสามคนมองหน้าข้าทำไมหรือ"

"คืออะไรเจ้าคะคุณหนูยิงทิ้ง"

"..." ไป่หลันลืมไปเลยว่าทั้งสามคนไม่รู้จักสิ่งที่เขาพูด

"ข้ามีของฝากของทุกคนด้วยเจ้าค่ะแม่นมแถ่นๆแท่นๆนี้เจ้าค่ะของ" ไป่หลันรีบเปลี่ยนเรื่องหาเรื่องชวนคุยเรื่องใหม่แทน

"ของฝากหรือเจ้าคะ!?" ได้ผลทั้งสามคนสนใจในหัวเรื่องที่ไป่หลันเปลี่ยนเรื่องทันที ไป่หลันเห็นดังนั้นจึงหยิบของในมิติของมามากมายเพื่อโฆษนาของทันที

"คืออะไรเจ้าคะคุณหนูผ้าสามเหลี่ยม฿%^&*(( นี้คืออะไรอีกละเจ้าคะเอาไว้ทำอะไรเจ้าคะ" ไป่หลันที่ตอนนี้งงงวยไปหมดคำถามมากมายจนเธอตอบคำถามไม่ทันถึงอย่างนั้นไป่หลันก็ยินดีตอบทุกอย่างด้วยรอยยิ้ม

"คือใส่อย่างนี้เจ้าค่ะ" ไป่หลันจึงลุกขึ้นใส่ให้ดู

"อันนี้เรียกว่ากางเกงในเจ้าค่ะใส่ไว้ข้างในใส่แล้วรู้สึกกระชับเดินแล้วไม่โล่งโจ่งนะ

"..." แม่นมและสาวใช้ทั้งสองตั้งใจฝัง

"อันนี้เรียกยกทรงเจ้าค่ะใส่เราให้กระชับเวลาเดินทรวงอกจะได้ไม่เจ็บและทรงตัวให้ทรวงอกอยู่ทรง" 

"........"

สามคนอายหน้าแดงเพราะไม่เคยใส่ของในโลกนั้นมีแต่ของแปลกๆ

"พี่ชอบเจ้าค่ะคุนหนู"

"แต่จำไว้มันคือความลับของพวกเรา"

"เจ้าค่ะคุณหนูพี่จะรักษาด้วยชีวิตของพี่เจ้าค่ะคุณหนู"

"แม่นมด้วยเจ้าค่ะคุณหนูต่อไปนี้เราจะสู้ไปด้วยกันนะเจ้าคะ"

"ไปทานข้าวกันเถอะเจ้าค่ะข้ามีของอร่อยๆให้ทาน" หลินไป่หลันหยิบเอาต้มยำทะเล ผัดผักรวม ปลาราดพริกน้ำพริกปลาทู ผักสดครบ

"กินข้าวเจ้าค่ะแม่นมไม่ต้องตกใจนะเจ้าคะ"ไป่หลันบอก

"คุณหนูต้องระวังตัวอย่าเอาออกมาให้คนเห็นไม่ได้นะเจ้าคะ"

"เจ้าค่ะข้าจะเอาออกมาให้แค่พวกเรา4คนเท่านั้นเจ้าค่ะแม่นม" เธอให้สัญญา

"เดี๋ยวตอนเช้ากินข้าวเสร็จวันนี้พ่อบ้านจะเอาทหารมาดายหญ้าทำบ้านพักไว้สี่หลัง เดี๋ยวพี่สองคนไปบอกให้สร้างติดใกล้ลำธารนะ และข้าก็สั่งให้พ่อบ้านสร้างบ้านให้พวกท่านคนละหลังใกล้ๆกันนี้ละเจ้าค่ะเพราะต่อไปพวกพี่ๆต้องแต่งงานมีครอบครัวเป็นของตัวเอง ส่วนแม่นมข้าก็จะซื้อทาสมาให้รับใช้ส่วนตัวเพราะว่าถ้าพี่สาวแต่งไปต้องมีลูกและต้องดูแลสามีจึงมีคนมาช่วยเพิ่มจะดีกว่า"

"คุณหนูพี่ยังไม่แต่งและยังไม่มีใครถูกใจเลยนะเจ้าคะจะผลักไสพี่ไปไหนเจ้าคะพี่จะอยู่รับใช้คุณหนูที่นี้เจ้าค่ะ" ลู่ฟางกับลู่ซิงโอดโอย

"เป็นเรื่องของอนาคต ตอนนี้พี่ก็อยู่กับข้านี้แหละเพราะต่อไปพี่ทั้งสองต้องติดตามข้าไปทำงาน ที่ต้องมีคนมาดูแลแม่นมเพราะแม่นมอายุเยอะแล้ว และจะให้ทำความสะอาดบ้านหรือช่วยเหลืองานต่างๆ "

"ก็ได้เจ้าค่ะขอเพียงให้พี่ได้ดูแลคุณหนูกับแม่นมนะเจ้าคะ" พี่สาวทั้งสองบอก

"แม่นมช่วยบอกพ่อบ้านให้เขาขุดบ่อน้ำตรงกลางที่ดินด้วยนะเจ้าคะแล้วพลิกหน้าดินขึ้นแปลงผักให้ด้วยฝั่งขวาเจ้าค่ะ ฝั่งซ้ายจะปลูกผลไม้หลังบ่อน้ำติดลำธารจะปลูกข้าวเจ้าค่ะ ข้ามีเมล็ดพืชผักทุกอย่างพร้อมที่จะลงดินแม่นมเจ้าคะอีกสักเดือนเราไปซื้อทาสมาช่วยงานเราสักแปดครอบครัวเจ้าค่ะ ที่ดินที่ซื้อใหม่อีกให้พ่อบ้านไปติดต่อแล้วเจ้าค่ะ" ไป่หลันบอก

"ข้าบอกให้พ่อบ้านจ้างคนงานเข้าทำงานได้เลยพลิกหน้าดินกับขุดบ่อน้ำ ที่ดินประมาณ100หมู่อยู่ฝั่งติดถนนรถม้าข้างจวนไอ้ท่านอ๋องนี้ละเจ้าค่ะแม่นม ข้าจะซื้อคนที่มีวรยุทธด้วยเพื่อไว้ดูแลจวนไม่ต้องไปรบกวนใคร"

"คุณหนูจะไปเองหรือเจ้าคะ" 

"ใช่เจ้าคะข้าจะปลอมเป็นผู้ชายแม่นมไม่ต้องกลัวนะเจ้าคะ" ไป่หลันบอกกับทุกคน "และเราก็จะไปด้วยกันทุกคน"

โปรดติดตามตอนต่อไป