บทที่ 9

หลังจากพาคนงานในจวนขึ้นเขามาสองวันแล้ววันนี้หลินไป่หลันจึงหยุด1วันเพื่อรับทาสที่จะมาส่งที่ในจวนวันนี้

แต่ปลาก็ไปเก็บมาทำตากแดดเหมือนทุกวันตั้งแต่ตอนเช้าจนเสร็จและจะพากันปลูกเถามันเทศต่อ

ยามซื่อ(09.00)รถม้าจากโรงค้าทาส10คันรถม้าก็มาถึงท้ายจวนอ๋อง พ่อบ้านเป็นคนเปิดประตูต้อนรับทุกคน

"ยินดีต้อนรับทุกคนสู่ครอบครัว" พ่อบ้านกล่าว ทาสชายลงจากรถม้า5คันทาสหญิงก็ลงจากรถม้า5คันเหมือนกัน และยังมีอีกสองคันตามมาเป็นทาสเด็กผู้หญิงและทาสเด็กผู้ชายตามหลังมามีคนดูแลโรงค้าทาสตามหลังคุ้มกันมาด้วย ทาสลงรถม้าหมดแล้วพ่อบ้านจ่ายค่าเดินเดินให้คนดูแลทาสไป20ตำลึงเงิน คนดูแลก้มหัวขอบคุนและบอกว่า

"ถ้าคุณชายหลินต้องการทาสอีกก็ขอให้บอกตนได้เลย" พ่อบ้านตอบ

"ได้จะแจ้งคุนชายให้รับทราบ"

จากนั้นก็ประกาศให้ทาสแยกหัวหน้าครอบครัวชายหญิงมาเข้าแถวเพื่อรอพบนายหญิง15ครอบครัวที่ตามมาจากโรงค้าทาส หลินไป่หลันยืนอยู่ข้างหน้าสุดมีแม่นมถงชือกับพี่สาวลู่ฟางลู่ซิงยืนขนาบข้างซ้ายขวาคนละข้าง พ่อบ้านประกาศ

"นี้คือนายหญิงหลินไป่หลันคนที่ไปซื้อพวกเรามาจากโรงค้าทาส"

"ยินดีต้อนรับทุกคนสู่ครอบครัว ข้าหลินไป่หลันมีอะไรให้บอกกับพ่อบ้านได้เลยเพราะข้าสั่งไว้กับพ่อบ้านแล้ว ต่อไปทุกคนคือคนของข้าสัญญาทาสฉีกทิ้งได้เลยข้าให้อิสระกับทุกคนไม่มีใครเป็นทาสทุกคนคือคนเท่าเทียมกันใครอยากออกไปอยู่ข้างนอกแจ้งรายชื่อกับพ่อบ้านได้เลย ข้าจะให้ทุนไปตั้งตัวกันเองแต่ถ้าไม่มีที่ไปก็ให้อยู่ด้วยกันที่นี้ยินดีต้อนรับทุกคนขอให้พวกท่านขยันซื่อสัตย์ไม่เอาเปรียบกันข้าสัญญาว่าพวกท่านกินอิ่มนอนหลับอย่างสบายแน่นอนข้ามีงานให้พวกท่านทุกคน" ไป่หลันบอกกับคนงานที่มาใหม่

"เจ้าค่ะ/ขอรับนายหญิง" ทุกคนตอบรับพร้อมกัน แต่ว่าทุกคนมองอย่างตกใจไม่ใช่คุณชายหรอกหรือที่ซื้อพวกเขาออกมา พ่อบ้านบอกว่า

"เป็นคุณหนูที่ต้องปลอมตัวเข้าไปเพื่อความปลอดภัยของตัวของนายหญิงเอง" ทุกคนจึงเข้าใจ

"เอาละพวกเจ้ามาเหนื่อยๆวันนี้จะแจกเสื้อผ้าและที่นอนให้ทุกครอบครัวและให้มากินข้าวที่โรงครัวนี้พร้อมกันทุกคน ให้แม่บ้านของทุกครอบครัวเป็นคนทำอาหารสำหรับทุกคนห้ามเอาเปรียบกันเด็ดขาด ถ้าใครก่อกวนทะเลาะวิวาทจะขายคืนโรงค้าทาสเหมือนเดิม"

"ในเมื่อนายหญิงมีเมตาช่วยเหลือออกมาก็จงเคารพและซื่อสัตย์นี้คือแม่นมถงชือเป็นคนเลี้ยงนายหญิงมาให้เคารพและเชื่อฟังเหมือนนายหญิง และนี้คือพี่สาวบุญธรรมของนายหญิงชื่อลู่ฟางกับลู่ซิงก็ให้เคารพเหมือนกับนายหญิงเหมือนกันเพราะคำสั่งจะมาจากนายหญิงโดยตรง" พ่อบ้านแนะนำ

"ขอรับ/เจ้าค่ะ" ทุกคนพยักหน้ารับทราบ

"เอาละพวกเจ้าไปกินข้าวก่อนแล้วจะพาไปดูที่นอนที่อยู่ไม่ไกลกับจวนนี้เข้าคิวหยิบจานกับช้อนแล้วตักอาหารราดข้าวได้เลย ถ้าไม่อิ่มมาตักเพิ่มได้ไม่จำกัดขอเพียงอย่าเหลือทิ้งก็พอถ้าคิดว่ากินไม่หมดไม่ต้องตักไปเยอะเพราะมาตักเพิ่มได้จนอิ่มทุกคน ถาดสุดท้ายคือแตงโมที่หั่นเป็นชิ้นๆใส่ไว้ให้หยิบกินได้ทุกคน" พ่อบ้านบอกกับทาสที่มาใหม่ทุกคน

"เข้าใจแล้วเชิญตักอาหารได้และถ้าใครมีอะไรให้มาแจ้งที่ข้าโดยตรง ข้าชื่อหลินซานเป็นพ่อบ้านของที่นี้และข้าคือคนที่นายหญิงแต่งตั้งขึ้นมา ใครไม่สบายปวดหัวเป็นไข้ให้มาบอกได้ตลอดอะไรขาดเหลือหรือไม่ได้รับความเป็นธรรมให้มาแจ้งได้เลย"

"ขอรับ/เจ้าค่ะ" ทุกคนรับทราบ

จากนั้นไป่หลันก็พาคนงานที่เหลือทั้ง5ครอบครัวไปปลูกเถาหัวมันเทศต่อ ที่เหลือเป็นหน้าที่ของพ่อบ้านหลินสำหรับทาสที่มาใหม่

ผู้ชายเป็นคนขุดหลุมผู้หญิงเป็นคนเอาเถามันเทศลงปลูกไป่หลันเธอทำให้ดูเป็นตัวอย่าง

ส่วนเด็กก็เดินถอนหญ้าเล่นช่วยพ่อแม่ด้วยทุกคนมีแต่เสียงหัวเราะด้วยความสุขพวกเขาไม่ต้องการอะไรมากมายก็ให้มีที่กินที่นอนและอยู่พร้อมหน้าครอบครัวก็พอสำหรับความคิดของเด็กน้อย

ในวันนั้นปลูกมันเทศ100หมู่ก็แล้วเสร็จกินข้าวเย็นกับคนงานที่ท้ายจวนไป่หลันก็กลับมานอนที่จวนของเธอ

พรุ่งนี้ต้องพาพวกเขาไปขุดมันฝรั่งอีกส่านข้าวเกี่ยวเสร็จเก็บไว้แล้วในห้องเก็บเสบียงที่ให้ผู้ชายทำขึ้นมาให้ใหม่อีก4ห้อง ให้หมดหน้าหนาวก็ได้ลงปลูกข้าวต่อ

มันฝรั่งเธอก็จะทดลองปลูกเอาพันธุ์ไว้เยอะๆและไว้ให้พวกคนงานกินหน้าหนาวด้วยเธ จะลองปลูกดู50หมู่ก่อนสำหรับมันฝรั่งว่าจะเก็บเกี่ยวหน้าหนาวหรือไม่ต้องลองถึงจะรู้ไป่หลันคิด ไปหลันนอนคิดอะไรเรื่อยเปื่อยก็หลับไป

แต่ที่เธอไม่รู้คือหลังจากที่เธอหลับไปก็มีเงาร่างของอ๋องหนุ่มมาแอบดูพระชายา เขาคิดว่ามีอะไรในสมองเล็กๆให้คิดมาก โม้เทียนหลงยืนมองดูพระชายาที่นอนขมวดคิ้ว

ดูใส่ชุดอะไรนอนก็ไม่รู้ทั้งบางและสั้นอ๋องหนุ่มให้ร้อนวูบวาบกลางกายเพียงแค่มองชายาของตัวเองต้องยืนสงบสติอยู่ตั้งนาน เขารับรู้ทั้งหมดว่าเวลานี้ชายาของเขาทำอะไรเธอซื้อทาสออกมายี่สิบครอบครัวเพราะสงสารมันเกินความคาดหมายจริงๆ

และเธอยังพาขึ้นเขาด้วยตัวเองหาเสบียงให้พวกเขาอีกเธอคิดอะไรอยู่กันนี้ ตัวเขากำลังหาวิธีเข้าหาชายาเหมือนกันเพราะว่าเธอไปเยอะจึงรอเวลาให้ชายาใจเย็นลงอีกสักหน่อยจึงได้แต่มาแอบมองก่อนนอนทุกคืน

องครักษ์ส่วนตัวได้แต่ส่ายหัวให้กับท่านอ๋องที่กลัวจะเสียหน้าถ้าเข้าหาพระชายาตอนนี้ แต่ก็ส่งคนสนิทคุ้มกันไม่ให้คลาดสายตาเลยทีเดียว

อีกครึ่งเดือนจะมีงานในวังเขาจะให้พ่อบ้านกงกงนำเทียบเชิญมาให้ชายาและจะเข้าวังไปพร้อมกันและนอนค้างสักคืนในวังเพราะเป็นงานกลางคืน เพราะจวนอ๋องอยู่นอกวังหลวงต้องเดินทางไกลพอสมควร โม้เทียนหลงไม่ชอบอยู่ในวังหลวงจึงออกมาอยู่ที่ชานเมืองหลวงติดกับภูเขาข้างหลังเป็นแม่น้ำ พระชายาของเขายังสามารถให้คนทำสะพานไม้ข้ามไปอีกฝั่งเพื่อล่าสัตว์และพาทาสหาของป่าได้อีก นี้คือคุณหนูในห้องหอจริงๆหรือ

เขายังจำสายตาที่มองเขาอย่างโกรธเคืองได้ตอนที่เขากล่าวหาว่าเธอวางยาเขา พระชายายังบอกอีกเขาโง่และไม่มีเหตุผลและก็รังเกียจเขาเหมือนกันและไม่คิดจะเดินเข้าไปเหยียบที่จวนของเขาอีก ยังมีใบหย่าที่เขียนเองโดยที่เขาไม่ต้องร้องขอและเป็นพระชายาแค่ในนามรอฝ่าบาทประทับตราใบหย่าให้ จึงทำให้เขาฉุกคิดว่าอาจจะมีคนเล่นงานเธอ ก็เป็นความจริงอย่างที่พระชายาพูด

และทุกอย่างเขาก็ได้จัดการขั้นเด็ดขาดแล้วสำหรับคนเล่นงานเขากับชายา อยากนอนกอดชายาก็ยังไม่กล้าเพราะยังไม่ได้ปรับความเข้าใจกันเขาจึงคิดวางแผนเป็นขั้นเป็นตอนก่อนจะได้ไม่เสียหน้า

โม้เทียนหวังยังจำวันเข้าหอได้ไม่ลืม ถึงจะเป็นการวางยาปลุกกำหนัดรอบเดียวฤทธิ์ของยาก็หมดแล้วแต่เขาต่างหากที่อดใจไม่ได้รังแกชายาทั้งคืน ยืนมองจนรู้ว่าชายาหลับสนิทก็ก้มลงหอมหน้าผากสวยและเร้นกายออกจากห้องไปทันที ตั้งแต่เมื่อไหร่กันที่เขาสนใจพระยาชาขึ้นมาท่านอ๋องคิดในใจอย่างเงียบๆหลังจากมาถึงจวนตัวเอง

โปรดติดตามตอนต่อไป