ตอนที่ 6 ยุ่งยากอีกขั้น

ตอนที่ 6 ยุ่งยากอีกขั้น

เสียงฝีเท้าม้าหยุดลงตรงจุดที่กลิ่นคาวเลือดลอยคละคลุ้งในอากาศ จ้าวเทียนควบม้าเข้ามาอย่างรวดเร็ว เบื้องหน้าคือร่างไร้ลมหายใจห้าร่างกระจัดกระจายอยู่ในพงหญ้า ท่ามกลางร่องรอยการต่อสู้ที่ยังใหม่สด

เขากระโดดลงจากหลังม้า ก่อนกวาดตามองโดยรอบอย่างชำนาญ

“ตรวจสอบให้ละเอียด” เสียงสั่งเด็ดขาดดังขึ้น ทหารติดตามแยกย้ายกันตรวจสอบ จ้าวเทียนเข้ามาดูศพอย่างละเอียด ทหารที่กำลังตรวจบาดแผลกล่าวขึ้น

“ใต้เท้า...ร่องรอยอาวุธลับเช่นนี้ข้าไม่เคยเห็นมาก่อนขอรับ...ผู้ใช้ต้องเป็นคนที่กำลังภายในสูงผู้หนึ่ง...จึงจะสามารถดันมันเข้ามาในร่างกายแบบนี้ได้”

กระสุนปืนเป็นเหล็ก ย่อมเป็นของผิดแปลกสถานที่มันเลยหายไปเรียบร้อยแล้วพวกเขาเห็นเพียงร่องรอยที่ร่างกายถูกเจาะเป็นรู

“ใต้เท้าจ้าว...มีร่องรอยคนหนีไปทางนั้นขอรับ”

จ้าวเทียนพยักหน้าก่อนออกคำสั่ง “เก็บรายละเอียดให้หมด”

แล้วเขาก็ควบม้าตามรอยอย่างรวดเร็ว

ส่วนหลินเยว่วิ่งออกไปยังถนน ร่างกายเต็มไปด้วยรอยเปื้อนและเลือด ทว่าใบหน้างดงามยังคงแฝงความเด็ดเดี่ยว

ทว่าพอคนรถม้าคันหนึ่งกำลังเคลื่อนมา สีหน้านางก็ปรับเปลี่ยนเป็นตื่นตระหนก

คนขับรถม้า เห็นร่างของหญิงสาวผู้หนึ่งวิ่งออกจากแนวป่าด้วยท่าทางร้อนรน

“คุณชาย มีแม่นางน้อยคนหนึ่งวิ่งอยู่ข้างทาง นางเหมือน...กำลังหนีบางอย่างขอรับ”

ลู่เผยที่อยู่ในรถม้าเหลือบตามองขึ้นก่อนจะเลิกม่านผ้าไหม สายตาคมดั่งกระบี่กวาดไปยังต้นเสียงทันทีและในวินาทีนั้นเอง เขาก็สบตากับนาง

มันสะกดใจอย่างประหลาด

แม้เสื้อผ้านางจะฉีกขาดและคราบเลือดเปื้อนเต็มตัว แต่แววตานั้นยังส่องประกายแวววาว  ชั่วพริบตาก่อนจะแปรเปลี่ยนเป็นความตื่นตระหนกสมบทบาท

“ช่วยข้าด้วยเจ้าค่ะ! มีคนร้าย...”  นางร้องด้วยเสียงสั่นเครือ

ลู่เผยหรี่ตาลงเล็กน้อย พินิจสีหน้าที่ดูเหมือนหวาดกลัว ทว่ากลับไม่สามารถหลอกดวงตาอันคมกริบของเขาได้หมด มันช่างน่าสนใจ

“หยุดรถ” เสียงทุ้มต่ำเปล่งออกมาอย่างสงบเย็น ลู่เผยพับผ้าคลุมบนตักก่อนจะก้าวลงจากรถม้า

หญิงสาวในชุดเปรอะเปื้อนรีบวิ่งตรงเข้ามา ใบหน้าหวาดหวั่น มือบางยึดแขนเขาไว้แน่น

“คุณชายผู้นี้ ได้โปรดช่วยข้าด้วยเจ้าค่ะ” น้ำเสียงนั้นเต็มไปด้วยความตื่นตระหนกปนวิงวอน

คิ้วเรียวขมวดเล็กน้อยเมื่อเห็นรอยขีดข่วนและเสื้อผ้าที่เกือบไม่อาจเรียกได้ว่าสวมใส่ได้อีกแล้ว  ลู่เผยก้มลงใช้ผ้าคลุมคลี่ลงบนร่างหญิงสาวอย่างเงียบงัน

ยังไม่ทันเอ่ยถามสิ่งใด เสียงฝีเท้าหนักแน่นก็ดังขึ้นจากด้านหลัง ชายหนุ่มรูปร่างองอาจในชุดขี่ม้าควบเข้ามาหยุดตรงหน้า

หลินเยว่เบิกตากว้าง รีบส่ายหน้าและผงะเล็กน้อยก่อนกล่าวเสียงเร่ง “ไม่ใช่คนผู้นี้เจ้าค่ะ”

ลู่เผย จดจำเครื่องหมายของทหารของตระกูลไป๋ได้ เขาหันไปยกมือประสานคารวะอีก

บุรุษผู้นั้นคือจ้าวเทียน นายกองคนสนิทของแม่ทัพใหญ่ ไป๋จิ้งหาน

ดวงตาคมปลาบของจ้าวเทียนกวาดมองหญิงสาวอย่างรวดเร็ว เมื่อเห็นสภาพนาง เขาก็เข้าใจว่าคงเป็นคนนี้ที่เขาตามมา

แต่ดูเหมือนว่านางไร้วรยุทธ์ เขาก้าวเท้าเข้ามาใกล้แล้วเอ่ยถาม

“เจ้าเกี่ยวข้องอะไรกับศพห้าศพตรงนั้น”

หลินเยว่เงยหน้าขึ้นมองบุรุษตรงหน้า นัยน์ตาไหวระริกด้วยความตระหนกปนตื่นกลัว

“ขะข้า… ข้าชื่อหลินเยว่เจ้าค่ะ” หญิงสาวสูดหายใจเฮือกหนึ่ง ราวกับพยายามกลืนความหวาดกลัวลงคอ ก่อนจะเอ่ยต่อ

“ข้า… ข้าเพิ่งจะถูกส่งตัวเพื่อเข้าจวนนายอำเภอโจวเจ้าค่ะ ระหว่างเดินทาง ข้ารู้สึกปวดท้องอย่างหนักจึงขอหยุดพัก ป้าคนที่ดูแลข้าก็พาเข้าไปในป่าข้างทาง… แล้วจู่ ๆ ก็มีชายแปลกหน้าสองคนโผล่มา  ข้าตกใจมากตะโกนให้คนช่วย พวกเขาเริ่มต่อสู้กันข้าถือโอกาสหนีออกมา”

นางหยุดหายใจเฮือกหนึ่ง น้ำตาคลอเบ้าอย่างง่ายดาย ราวกับความกลัวกำลังกัดกินหัวใจ

“ข้าไม่รู้ว่าพวกเขาเป็นใคร ข้าแค่… วิ่งหนีออกมา วิ่งมาจนเกือบจะหมดแรง แล้วก็… มาเจอกับคุณชายท่านนี้เจ้าค่ะ”

ดวงตากลมโตฉายแววขอความเห็นใจอย่างเต็มเปี่ยม ร่างเล็กสั่นเทาเล็กน้อย มือบางจิกแน่นชายเสื้อผ้าที่เปรอะเปื้อน

จ้าวเทียนมองหญิงสาวเงียบ ๆ  “แล้วอาวุธที่ใช้… เจ้าเคยเห็นมาก่อนหรือเปล่า” เขาถามอีกครั้ง ดวงตาเข้มจับจ้องไม่ละไปทางอื่น

หลินเยว่เม้มริมฝีปากแน่นก่อนส่ายหน้า  “ข้าไม่รู้เลยเจ้าค่ะ… ข้าตกใจจนไม่ได้หันกลับไปมองด้วยซ้ำ ข้าแค่อยากหนีให้รอดเท่านั้น…”

จ้าวเทียนทบทวนชื่อที่ได้ยินด้วยสีหน้าครุ่นคิด ก่อนเอ่ยเสียงเข้ม

“เจ้าชื่อหลินเยว่หรือ...บิดาเจ้าคือใคร?”

หลินเยว่หลุบตาลงเล็กน้อยก่อนตอบ “หลินอันเจ้าค่ะ”

ทันทีที่ได้ยินชื่อ จ้าวเทียนนิ่งไปครู่หนึ่ง สีหน้าท่าทางคล้ายตกอยู่ในภวังค์ ก่อนจะแปรเปลี่ยนเป็นคล้ายคนลำบากใจ

“เรื่องชักจะวุ่นเสียแล้ว...”

เขาคือผู้ที่ได้รับคำสั่งจากรองแม่ทัพให้มารับหญิงสาวชื่อหลินเยว่นี้เข้าจวน เพื่อเป็นอนุของนายท่านโดยตรง

เมื่อมั่นใจว่าหญิงสาวตรงหน้าคือคนเดียวกับที่ต้องรับตัว สีหน้าของเขาก็ลดตัวตนลง  “ข้าจะให้คนพาคุณหนูไปพักก่อน ส่วนเรื่องที่เกิดขึ้นตรงนี้ ข้าจะจัดการเอง”

เสียงของจ้าวเทียนนั้นเรียบ นัยน์ตาเข้มพินิจหญิงสาวตรงหน้าด้วยสายตาอีกแบบ

ลู่เผยที่เฝ้ามองอยู่เงียบ ๆ พลันเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย สีหน้าของจ้าวเทียนที่เปลี่ยนไปราวพลิกฝ่ามือนั้น ย่อมไม่อาจหลุดพ้นจากสายตาเขาไปได้

“ดูเหมือนนางจะมิใช่คนธรรมดาเสียแล้ว…”

เขาพลันครุ่นคิด ใจหนึ่งก็ยังหวั่นเรื่องบิดาที่ถูกคุมตัว อีกใจก็รู้ว่าในเวลานี้... ทุกโอกาสล้วนมีค่า

“ใต้เท้า ในเมื่อข้าลงมาช่วยคุณหนูแล้ว เช่นนั้น... ข้าขออาสาไปส่งนางที่โรงเตี้ยมก็แล้วกันขอรับ”

จ้าวเทียนหันมองลูกน้องที่ตามครู่หนึ่ง  ก่อนจะหันกลับมา เอ่ยด้วยน้ำเสียงสุภาพ

“เช่นนั้นรบกวนคุณชายด้วย”

หลินเยว่เหลือบมองชายทั้งสอง แววตาฉายแววแปลกใจเพียงชั่วครู่ แต่ก็รวบรวมสีหน้าให้กลับเป็นหญิงสาวผู้ตื่นกลัวอับจน ไร้ที่พึ่ง

นางค้อมศีรษะเล็กน้อย พลางกล่าวเสียงแผ่ว

“ขอบคุณคุณชาย ขอบคุณใต้เท้าทั้งสองเจ้าค่ะ…”

จ้าวเทียนให้คนของตัวเองติดตามไปคุ้มกันหลินเยว่สองคน ก่อนจะกำชับทั้งสองหลายประโยคแล้วขอตัว