บทที่ 6 : ข้าคือเจินซูเมิ่ง

บทที่ 6

ข้าคือเจินซูเมิ่ง

          ทำไม...

          เช้าเร็วนักล่ะ

          พราวฝันหรี่ตาเมื่อต้องกับแสงอาทิตย์เบื้องบน  ไม่นานนักก็สัมผัสได้ถึงความร้อนผ่าวบนใบหน้าและอบอ้าวไปทั่วร่างกาย  รับรู้ได้ว่าทั้งสรรพางค์กายกำลังเปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อ

          ทั้งที่ไม่ถึงนาทีก่อนเธอยังมองเห็นพระจันทร์ดวงกลมโตบนท้องฟ้ายามค่ำคืนอยู่เลย

          แต่ยังไม่ทันจะได้ทบทวนอะไรมากไปกว่านี้  ใครบางคนก็ยกถังน้ำมาสาดรดใบหน้าเธอโครมใหญ่

          ซ่า...!

          “เฮ้ย!”  พราวฝันร้องโวยวายเสียงดังแล้วลุกพรวดพราดขึ้นมาอย่างไวพลางลูบไล่น้ำเปียกปอนบนใบหน้าไปด้วย  

          “ตื่นเสียทีสินะเจ้าคะ”

          “เอ๊ะ”  หญิงสาวชะงักหลังเตรียมง้างปากจะตะโกนด่าผู้กระทำการอันอุกอาจ

          เพราะสิ่งที่ปรากฏแก่สายตาตอนนี้ทำให้หญิงสาวต้องอ้าปากค้างเพราะผู้คนที่ยืนรายล้อมล้วนแต่งกายประหลาดด้วยชุดจีนย้อนยุคกับบ้านเรือนสไตล์โบราณเหมือนในซีรีส์พีเรียด

          “กองถ่ายซีรีส์จีนเหรอ”  เธอพึมพำกับตัวเองพร้อมหันไปทำหน้าตั้งคำถามกับใครบางคนที่ยืนอยู่ข้าง ๆ แต่ก็ไม่ได้รับคำตอบที่ต้องการ

          พราวฝันก้าวไปข้างหน้าสองก้าวแล้วหมุนตัวสำรวจไปรอบ ๆ อย่างช้า ๆ เพื่อมองหาทีมงาน  แต่ก็พบเพียงฉากที่สมจริงเท่านั้นไม่เห็นแม้แต่เงาของฝ่ายเบื้องหลังสักคน

          หรือว่าจะเป็นการถ่ายทำแบบซ่อนกล้อง  เพิ่มมุมมองใหม่ให้ซีรีส์ดูน่าสนใจยิ่งขึ้น  ทำให้ดูสมจริงดูธรรมชาติเหมือนกับการดูเรียลลิตี้!

          “ฮูหยินน้อยกำลังมองหาผู้ใดอยู่หรือเจ้าคะ”  อันหยินย้อนถามบ้างหลังสังเกตอาการประหลาดของคนตรงหน้ามาครู่หนึ่งแล้ว

          พราวฝันหันมาจ้องคนที่เพิ่งพูดกับตัวเองด้วยน้ำเสียงเย่อหยิ่งและท่าทางจองหองอย่างพินิจพิเคราะห์

          “ทำหน้าทำตาแบบนี้...  รับบทเป็นตัวร้ายสินะ”  เธอคาดเดา

          “เอ๊ะ  นี่ท่าน!”

          แต่ว่า...  ถ้าฟังไม่ผิดนี่มันไม่ใช่ภาษาไทย  คนพวกนี้กำลังพูดภาษาจีน  ใช่  เธอฟังไม่ผิดแน่  แล้วทำไมเธอถึงเข้าใจมันได้ทันทีล่ะ  ทั้งที่ยังเรียนไม่จบคลาสแรกเลยด้วยซ้ำ

          เดี๋ยวนะ...

          “ที่นี่...  ที่ไหน”  พราวฝันเปล่งเสียงถาม

          หา!  ไม่ใช่แค่เข้าใจภาษาจีน  แต่เธอยังสื่อสารกับคนอื่นด้วยภาษาจีนเช่นเดียวกัน

          “เป็นลมกลางแดดไปทีเดียวก็ความจำเสื่อมเลยรึเจ้าคะ  ที่นี่ก็คือมหานครฉางอานอันยิ่งใหญ่”  อันหยินตอบอย่างภาคภูมิ

          “ฉางอาน...!”

          ทำไมคับคล้ายคลับคลาว่าเป็นเมืองหลวงของจีนโบราณที่ดูในซีรีส์บ่อย ๆ  แต่หากเป็นคนยุคปัจจุบันก็ต้องเรียกว่าเมืองซีอานสิ

          พวกนี้อินกับบทเกินไปหรือเพราะเป็นพวกย้อนยุคจริง ๆ กันแน่

เอ๊ะ...  ย้อนยุคเหรอ

อย่าบอกนะว่า...

          “แล้ว...  นี่มันยุคไหนกันล่ะ  เอ่อ  ข้าหมายถึงเป็นแผ่นดินของใคร  ใครเป็นฮ่องเต้อะไรอย่างเนี้ย”

          บรรดาบ่าวไพร่ที่ยืนรายล้อมพราวฝันอยู่สี่นางเริ่มมองเธอด้วยสายตาประหลาด

          “เห็นทีท่าจะแย่...”  ผู้จัดการบ้านพึมพำกับตัวเองด้วยความวิตก  “ไม่รู้รึอย่างไรว่าเอ่ยพระนามฮ่องเต้ออกมาตรง ๆ หัวจะหลุดจากบ่า  นี่ฮูหยินน้อยจำไม่ได้จริง ๆ รึเจ้าคะว่าเราอยู่ในรัชสมัยของราชวงศ์อู่โจว...”

          “อู่โจว...”  พราวฝันทวนเสียงงึมงำ  “อู่...  จ้าว...  อู่  อู๋  บู...  บะ  บูเช็กเทียน!”

          สิ้นเสียงร้องแหกปากอันหยินก็รีบยกมือป้อมตะครุบปากนายหญิงน้อยโดยไว

          “บอกแล้วไงเจ้าคะว่ามิควรเอ่ยพระนามฝ่าบาทตรง ๆ”

          พราวฝันได้แต่เบิกตากว้างด้วยความตกใจ

          ชัดเลย!

          รู้ตัวแล้วว่าย้อนอดีตมาจริง ๆ ด้วย  ไม่มีกล้องไม่มีทีมงานโปรดักชั่นที่ไหนทั้งนั้น  จะมีก็แต่เธอที่ทะลุมิติมาอยู่ไกลบ้านไกลเมืองขนาดนี้

          คนอื่นเขาย้อนกลับไปสมัยกรุงศรีอยุธยา  เจอพี่หมื่นสุดหล่อ  ย้อนไปตอนต้นกรุงรัตนโกสินทร์ก็ดี  แต่นี่!  ฟ่านปิงปิง[1]เสิร์ฟหนักมากแม่!  ให้ย้อนมาสมัยบูเช็กเทียนครองเมือง!  มาไกลเป็นพันปีธรรมดาเสียที่ไหน!

          “ฉิบหายแล้วโว้ยยย~!!!”  พราวฝันแหกปากร้องเสียงดังพร้อมดีดดิ้นจนหลุดออกจากพันธนาการ

          จะหาทางกลับได้ยังไงล่ะทีนี้...!

          โครก~!

          โอ๊ย  ทำไมหิวข้าวขนาดนี้  อย่างกับไม่ได้มีอะไรตกถึงท้องมาเป็นอาทิตย์

          สมองต้องการสารอาหาร  ฉะนั้นก่อนจะคิดหาหนทางจะต้องเติมพลังงานให้ร่างกายก่อน

          “เจ้าเรียกข้าว่าฮูหยินน้อยใช่หรือไม่”

          “ใช่เจ้าค่ะ”  อันหยินลอยหน้าลอยตาตอบ

          “ถ้างั้นเจ้าก็เป็นคนรับใช้ล่ะสิ”

          “เอ่อ  ไม่นะ  บ่าวเป็นผู้จัดการบ้าน”  หญิงอวบตอบด้วยท่าทางเสียหน้า

          “ต่างกันตรงไหน  ถัดจากเจ้านายก็เป็นคนรับใช้เหมือน ๆ กัน  ขนาดแทนตัวเองเจ้ายังใช้คำว่าบ่าวเลย”

          “แต่ว่า...”

          “ข้าหิวแล้ว  ไปทำอะไรมาให้กินหน่อย”

          “เรื่องนั้น...  ฮูหยินน้อยจะต้องทำเองนะเจ้าคะ”  อันหยินเชิดคอตอบ  “และนี่...”  พร้อมกับดันใครบางคนมาตรงหน้า  “ด้วยความใจดีของฮูหยินใหญ่เห็นว่าฮูหยินน้อยทำงานหนักจนเป็นลมเป็นแล้ง  จึงมอบ ‘อาหว่าน’ มาคอยช่วยงาน”

          พราวฝันมองเด็กสาวรุ่นน้องที่หน้าตามีเม็ดสีแดงจากสิวเกรอะกรังเต็มไปหมด  พร้อมกับที่หงเอ๋อร์  ไห่เอ๋อร์  และอันหยินก็ปั้นสีหน้ารังเกียจนางด้วย  ก่อนจะหันไปหัวเราะคิกคักใส่กันด้วยท่าทางเหมือนพวกชอบบูลลี่

          “ในเมื่อมีผู้ช่วยแล้วก็ให้นางทำอาหารให้รับประทานเถิดนะเจ้าคะ  แต่อย่านานนัก  เพราะฮูหยินน้อยมีภารกิจที่ต้องทำต่อ”  ผู้จัดการบ้านว่าพร้อมจะหมุนตัวส่ายก้นอวบอัดจากไป  แต่พราวฝันก็รีบอ้อมมาขวางไว้

          “ไม่...”

          “เอ๊ะ  ฮูหยินน้อย  มาขวางบ่าวไว้ทำไมกัน”

          “ข้าจะให้เจ้าทำให้กิน”

          “บ่าวไม่ทำ”

          “เหตุใดเจ้าจึงไม่ทำ”  หญิงสาวที่เริ่มโมโหหิวย้อน

          “ก็...”

          “ไหนเจ้าลองทบทวนดูอีกครั้งซิ  ว่าในจวนนี้ใครเป็นนายและใครเป็นบ่าว...”

          อันหยินสะบัดหน้าพรืด  “ก็ต้องฮูหยินน้อยเป็นนายน่ะสิเจ้าคะ”

          “ดี...  รู้ก็ดี  ฉะนั้นนายอย่างข้าจะสั่งให้เจ้าทำอาหารให้กินไม่ได้หรืออย่างไร  รึว่าเจ้ามีอภิสิทธิ์ใดมากกว่าคนอื่นงั้นรึ”

          คนที่มาจากประเทศประชาธิปไตยอย่างฉันจะต้องสอนสิทธิและหน้าที่พลเมืองให้คนจวนนี้ได้ตระหนักรู้เสียหน่อย

          “เอ่อ...  ฮูหยินน้อยบ่าวทำแทนก็ได้เจ้าค่ะ”  อาหว่านรีบเสนอตัวเพราะเกรงว่าจะเกิดการวิวาทขึ้น

          “เจ้าอยู่เฉย ๆ  ท่าทางอวดดีของนางทำให้ข้าหงุดหงิดจนอยากจะรู้ว่าฝีมือการเข้าครัวนั้นดีเลิศขนาดไหน  หากปฏิเสธอีกคำเดียวได้เห็นดีกันแน่”

          ตุ้บ!

          แล้วทุบเข้าไปกลางหลังของบ่าวผู้จองหองให้ได้เรียนรู้น้ำหนักมือไปหนึ่งทีด้วยความมันเขี้ยว

          “ฮูหยินน้อย!”

          “ทำไม  อยากโดนมากกว่านี้รึ” 

          หญิงอวบผวาเล็กน้อยก่อนจะรีบซอยเท้าถี่เข้าไปยังโรงครัว  โดยมีร่างของฮูหยินน้อยก้าวตามไปติด ๆ

          ระหว่างทางผ่านสระน้ำเล็ก ๆ พราวฝันจึงตัดสินใจชะโงกหน้าไปดูเงาสะท้อนโดยมีอาหว่านคอยช่วยพะยุง  ก็ต้องพบว่าเธอมาเกิดใหม่ในร่างของตัวเอง...  ใช่  เงาของผู้หญิงที่อยู่บนผิวน้ำมีหน้าตาเหมือนกับตัวเธอเองไม่ผิดเพี้ยน  ต่างก็เพียงเครื่องแต่งกายและเครื่องหัวในยุคโบราณที่ดูไม่คุ้นเคยเท่านั้น

          ระหว่างที่รอให้อันหยินทำอาหารให้  จู่ ๆ ก็มีชายหญิงวัยรุ่นคู่หนึ่งเดินเข้ามาในโรงครัวเช่นกัน

          “มาอยู่นี่เอง  พวกเราตามหาตัวเสียให้ควั่ก”  ชายตัวสูงรูปร่างผอมหน้าตาดีเดินเข้ามาประชิดตัว

          “ตามหาข้าหรือ”  พราวฝันชี้หน้าตัวเอง

          “ก็ใช่น่ะสิ  ข้ากระหาย  ต้องการน้ำชาเร่งด่วน”

          ทางซ้ายมือมีชุดถ้วยชาหญิงสาวจึงยกนิ้วชี้  “โน่นเซ็ตชา  ไปบอกให้สองคนนั้นที่ยืนทำหน้าเหม็นขี้ไปต้มน้ำให้แล้วชงดื่มเองเสียสิ”

          “แต่ข้าจะให้เจ้าชง”

          “รีบชงให้ท่านพี่แล้วก็รีบกลับไปทำความสะอาดหอนอนข้าใหม่ด้วย  สกปรกและเหม็นอับจะแย่”  หญิงเสียงเจื้อยแจ้วขึ้นจมูกที่ยืนอยู่ด้านหลังร้องเรียกบ้าง

          “นี่พวกเจ้าเป็นใครกัน”

          “สงสัยจะความจำเสื่อมไปแล้วกระมัง”  ผู้เป็นพี่ชายย้อน

          “เราสองคนก็เป็นน้องของสามีท่านน่ะสิ  ทำเป็นจำไม่ได้”  ผู้เป็นน้องตอบเข้าประเด็น

          “น้องสามี...”

          แต่กลับปฏิบัติกับพี่สะใภ้อย่างนี้เนี่ยนะ  ไม่มีความเคารพยำเกรงกันบ้างเลย  หน้าตาก็ดูดีมีการศึกษา  บ้านช่องใหญ่โตโอ่อ่าดูเป็นจวนของพวกผู้ดีชนชั้นสูง  กริยาไม่น่าจะต่ำทรามเช่นนี้ 

ชักจะสงสัยแล้วสิ  ว่าตัวฉันในยุคนี้มีชีวิตความเป็นอยู่อย่างไรกันแน่  ถึงได้ถูกโขลกสับจิกหัวใช้เอาง่าย ๆ ถึงเพียงนี้  ที่ผ่านมานางคงเป็นคนไม่สู้คนและยอมอยู่ตลอดถึงทำให้พวกเขากดขี่ได้อย่างเปิดเผย

“ขอถามอีกข้อ...  ข้าชื่ออะไรอย่างนั้นหรือ”

“ตลกชะมัด  พี่สะใภ้ของเจ้าสติฟั่นเฟือนไปแล้วชุนฮวา  ได้ยินว่าเป็นลมล้มไปแต่ก็ไม่คิดว่าจะถึงกับไม่อยู่กับร่องกับรอย”

“งั้นข้าก็จะบอกให้เอาบุญ  ว่าชื่อของท่านคือซูเมิ่ง...  มาจากตระกูลเจินที่เป็นเพียงพ่อค้าไม้หาเช้ากินค่ำไร้เส้นสาย  วางแผนซ้อนแผนเพื่อให้ได้เข้ามาอยู่เป็นสะใภ้ใหญ่ในจวนแม่ทัพของพวกเรา  คราวนี้จำตัวเองได้รึยังเจ้าคะท่านพี่สะใภ้”  เด็กสาวจงใจเน้นเสียงเย้ยหยันในตอนท้ายของประโยค

“เจิน...  ซูเมิ่ง...”

ไม่รู้ว่าจะต้องอยู่ในสภาพนี้ไปอีกนานเท่าไร  แต่หากฉันนะต้องมารับบทเป็นเจินซูเมิ่งแล้วล่ะก็...  จะต้องเป็น New ซูเมิ่ง! ที่ไม่ยอมให้ใครมากดขี่รังแกอีกแล้ว  แล้วเรามาคอยดูกันว่าสะใภ้ใหญ่คนนี้จะสร้างความประทับใจอะไรให้กับจวนแม่ทัพแห่งนี้บ้าง...

[1] ฟ่านปิงปิง คือนักแสดงหญิงชื่อดังชาวจีนที่เคยรับบทซีรีส์อิงประวัติศาสตร์ฟอร์มยักษ์เรื่อง ‘บูเช็กเทียน’