Semua Bab เกิดใหม่มาตบตีกับแม่ผัว: Bab 1 - Bab 10

บทที่ 2การแก้ปัญหา บุคคลที่ได้รับเกียรติเป็นแขกพิเศษของจวนสกุลโต้วในวันนี้คือเจินเจียวหรงและ ‘เจินฮ่าวหลิน’ ผู้เป็นสามีของนาง เจินซูเมิ่งบุตรีคือผู้เสียหายและโจทก์ของคดีนี้ โดยมีเผิงฟางหยวนผู้แสนอ่อนโยนและสุภาพพร้อมด้วยเซี่ยอิ๋งลู่ที่นั่งหน้าหงอยเพราะโดนเฉ่งชุดใหญ่ตั้งแต่โดยสารอยู่บนรถม้าฐานไม่ยอมดูแลเพื่อนรักให้ดีจนนางต้องเผชิญชะตากรรมอันเลวร้ายก็มาร่วมเป็นสักขีพยานด้วย เจินฮูหยินกวาดสายตาสำรวจไปรอบ ๆ โถงรับรองเรือนหลักพลางเบ้ปากอย่างนึกอิจฉา เกิดเป็นชนชั้นสูงมีโอกาสสร้างคุณงามความดีต่ออาณาจักรก็จะได้ผลตอบแทนเป็นความโอ่อ่าเยี่ยงนี้ ข้าวของเครื่องใช้หลายชิ้นทำมาจากวัสดุคุณภาพสูง บางอย่างก็มาจากต่างแคว้นต่างเมือง มีภาพวาดทิวทัศน์จากจิตรกรชื่อดังรวมถึงอักษรมงคลลายเส้นงดงามที่รังสรรค์โดยอาจารย์ที่มีผู้นับหน้าถือตาไปทั่วแผ่นดินล้วนราคาแพงเกินเอื้อมทั้งนั้น จะต้องขายไม้อีกกี่สิบชาติถึงจะอู้ฟู่ได้เยี่ยงนี้บ้าง เห็นทีจะต้องแกะสลักจนนิ้วกุดกระมัง จนเมื่ออดีตท่านแม่ทัพผู้เป็นเจ้าของจวนเข้ามานั่งยังเก้าอี้ประธานอันเป็นจุดศูนย์กลางแขกทุกคนจึงกลับ

บทที่ 4ภารกิจของฮูหยินน้อย “ต่อไปท่านจะต้องไปเตรียมอาหารมื้อเช้าในครัว” เสียงเจื้อยแจ้วของอันหยินโพล่งขึ้นหลังซูเมิ่งเผลองีบหลับไปชั่วขณะ “แต่ว่าเพิ่งได้น้ำค้างเพียงครึ่งถังเท่านั้น” ว่าพร้อมชะโงกไปดู “ฮูหยินผู้เฒ่า ใต้เท้า ฮูหยินใหญ่ คุณชายใหญ่ คุณชายรอง และคุณหนูเล็กจะร่วมโต๊ะพร้อมกันตอนต้นของยามเฉิน[1] และไม่เคยเลยเวลานานกว่านั้น โดยที่บนโต๊ะจะต้องมีอาหารแปดชนิดไม่รวมของหวาน” “มีคนช่วยงานข้ากี่คนกันล่ะ” “ไม่มีเจ้าค่ะ” หญิงอวบวัยห้าสิบตอบกลับหน้าตาเฉย “ฮูหยินน้อยจะต้องรับผิดชอบหน้าที่นี้เพียงคนเดียว เป็นหน้าที่ที่สะใภ้ใหญ่แห่งตระกูลพึงปฏิบัติเพื่อดูแลสมาชิกในครอบครัวนะเจ้าคะ” “แต่ว่า...” “ขอให้ฮูหยินน้อยบริหารจัดการเวลาให้ดีนะเจ้าคะ เพราะหากปล่อยคุณหนูเล็กต้องทนหิวจนท้องร้องแล้วล่ะก็... จะหาว่าบ่าวไม่เตือนไม่ได้นะเจ้าคะ” พูดจบแล้วอันหยินก็สะบัดก้นกลมกลึงจากไป ซูเมิ่งสับสนจนเริ่มจับต้นชนปลายไม่ถูก จริงอยู่เมื่อครั้งอาศัยกินนอนกับบิดามารดาที่เรือนสกุลเจินก็ใช่ว่าจะสบายนัก แต่ก็ไม่เคยต้อง

บทที่ 6ข้าคือเจินซูเมิ่ง ทำไม... เช้าเร็วนักล่ะ พราวฝันหรี่ตาเมื่อต้องกับแสงอาทิตย์เบื้องบน ไม่นานนักก็สัมผัสได้ถึงความร้อนผ่าวบนใบหน้าและอบอ้าวไปทั่วร่างกาย รับรู้ได้ว่าทั้งสรรพางค์กายกำลังเปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อ ทั้งที่ไม่ถึงนาทีก่อนเธอยังมองเห็นพระจันทร์ดวงกลมโตบนท้องฟ้ายามค่ำคืนอยู่เลย แต่ยังไม่ทันจะได้ทบทวนอะไรมากไปกว่านี้ ใครบางคนก็ยกถังน้ำมาสาดรดใบหน้าเธอโครมใหญ่ ซ่า...! “เฮ้ย!” พราวฝันร้องโวยวายเสียงดังแล้วลุกพรวดพราดขึ้นมาอย่างไวพลางลูบไล่น้ำเปียกปอนบนใบหน้าไปด้วย “ตื่นเสียทีสินะเจ้าคะ” “เอ๊ะ” หญิงสาวชะงักหลังเตรียมง้างปากจะตะโกนด่าผู้กระทำการอันอุกอาจ เพราะสิ่งที่ปรากฏแก่สายตาตอนนี้ทำให้หญิงสาวต้องอ้าปากค้างเพราะผู้คนที่ยืนรายล้อมล้วนแต่งกายประหลาดด้วยชุดจีนย้อนยุคกับบ้านเรือนสไตล์โบราณเหมือนในซีรีส์พีเรียด “กองถ่ายซีรีส์จีนเหรอ” เธอพึมพำกับตัวเองพร้อมหันไปทำหน้าตั้งคำถามกับใครบางคนที่ยืนอยู่ข้าง ๆ แต่ก็ไม่ได้รับคำตอบที่ต้องการ พราวฝันก้าวไปข้างหน้าส

บทที่ 8เจ้ากรรมนายเวร “เดินผ่านผู้หลักผู้ใหญ่ ใยจึงผ่านไปเฉย ๆ” “ข้า เอ่อ...” พราวฝันยืนอ้ำอึ้งต่อหน้าหญิงชราที่มีใบหน้าอวบอิ่มและตัวท้วมสั้นป้อม หากแต่ยังดูดีและมีบารมีในสายตาที่แฝงความเข้มงวดเหมือนพวกอาจารย์ใหญ่ในโรงเรียนรัฐบาล “หลังคืนแต่งงานเจ้ายังไม่ได้มาเคารพผู้อาวุโสในจวนตามประเพณี มัวยืนละล้าละลังอยู่ได้ รีบเข้ามาเดี๋ยวนี้!” ได้ยินคำสั่งดุดันเช่นนั้นพราวฝันจึงเดินไหล่ตกเข้าไปในโถงใหญ่อย่างเลี่ยงไม่ได้ หญิงสาวมาหยุดยืนต่อหน้าหญิงผู้เฒ่าและชายสูงวัยหน้าเคร่งขรึม เธอยืนเก้ ๆ กัง ๆ ทำตัวไม่ถูก “ฮูหยินน้อยทำความเคารพฮูหยินผู้เฒ่าและใต้เท้าสิเจ้าคะ” เสียงของหญิงสูงวัยอีกคนที่ยืนอยู่ด้านหลังหญิงเฒ่าเอ่ยบอก ราวกับส่งสัญญาณให้เริ่มพิธีกรรมอันศักดิ์สิทธิ์ ถ้าเรียงลำดับให้ดี ฮูหยินผู้เฒ่าก็คือย่า และใต้เท้าหน้าตาเคร่งขรึมผู้นี้ก็เห็นจะไม่พ้นพ่อสามี... แล้วมันต้องเริ่มยังไงกันล่ะ ทำความเคารพแบบจีนโบราณมันต้องทำท่ายังไง จำได้ก็แต่ในซีรีส์แดจังกึม เอาวะ มันก็น่าจะคล้าย ๆ กันล่ะน่า คิดได

บทที่ 10ความสัมพันธ์อันซับซ้อน พราวฝันเอื้อมสุดแขนไปคว้ามือยาวที่ยื่นมาให้แล้วใช้เรี่ยวแรงทั้งหมดกระโดดไปคร่อมอยู่บนหลังม้าอีกตัวที่ตีขนาบข้างมาได้ทันอย่างหวุดหวิด แล้วปล่อยให้เจ้าตัวพยศตัวนั้นวิ่งเตลิดไปตามทางของมัน “ขอบคุณท่านที่มาช่วยข้า” หญิงสาวเอ่ยพลางหอบแฮ่กขณะนั่งซ้อนอยู่ด้านหน้าของอีกฝ่าย “ข้าต่างหากที่ต้องขอบคุณแม่นาง ชาตินี้เห็นทีจะเป็นหนี้บุญคุณชีวิตแล้ว” “อย่าได้กล่าวเกินไป ข้าเพียงเห็นเพื่อนมนุษย์ได้รับอันตรายต่อหน้าต่อตาไม่ได้” “เพื่อนมนุษย์อย่างนั้นหรือ...” เสียงทุ้มด้านหลังทวนแล้วหัวเราะลงลูกคอเบา ๆ “ท่านขำสิ่งใด” “ข้าเพียงแต่ไม่สู้คุ้นชินกับภาษาของแม่นาง... ซึ่งมันน่าสนใจดี” “ข้ายังมีศัพท์แปลก ๆ เริ่ด ๆ ที่หลายคนที่นี่ไม่เคยได้ยินอีกเยอะนะ” พราวฝันยืดอกอย่างภาคภูมิขณะที่คนกุมบังเหียนจากบุรุษที่นั่งซ้อนอยู่ด้านหลังค่อย ๆ ควบม้ามุ่งหน้ากลับไปยังวังหลวงช้า ๆ “ช่างเป็นสตรีที่น่าสนใจ...” หญิงสาวได้ยินเพียงเสียงของเขา แต่กลับเห็นใบหน้าของอีกฝ่ายไม่ชัด ซึ่งน้ำเสียงนั