บทที่ 9

หลิวชื่อหมิ่นรู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติเกี่ยวกับหลิวโจว

ไม่เพียงเพราะพิธีเชิญธงในตอนเช้าเท่านั้นเขายังส่งดอกไม้ให้อาจารย์อย่างลึกลับอีกด้วย

และเนื่องจากชั้นเรียนนี้ เขาไม่เพียงแต่ยกย่องหลิ่วชิงเยี่ยนต่อหน้าทุกคนเท่านั้น แต่เขาไม่ได้พูดอะไรกับตัวเขาสักคำเลยด้วย

ถ้าไม่พลิกหนังสือ ก็กำลังอ่านหนังสือเรียน

หลินโจวแตกต่างจากหลินโจวปกติโดยสิ้นเชิง

ต้องทราบก่อนว่า ก่อนหน้านี้ทุกคาบ หลินโจวเวลาส่วนใหญ่เขามักจะคุยกับเขาอยู่ที่ระเบียงทางเดิน ถ้าไม่สามารถพูดคุยได้ก็จะส่งกระดาษจดหมายเล็กๆ คุยกัน

แม้จะว่าจะส่งต่อกันไปมา ทั้งสองคนมักจะเป็นเพราะทะเลาะกันเรื่องใครคือพ่อใครโง่กว่ากันทำนองนี้เสียส่วนมาก

แต่นั่นคือหลินโจวที่เป็นปกติ

ยิ่งไปกว่านั้น เขายังกระซิบกับเพื่อนร่วมโต๊ะคนใหม่ของเขาอีกด้วย!

จะว่าไปก็ช่างเถอะ เขาดูมีความสุขมากจริงๆ

คนที่นั่งอยู่โต๊ะเดียวกันแต่งตัวเชยขนาดนั้นแถมดูผอมมากยังกับถั่วงอก

ตามความเข้าใจของหลิวชื่อหมิงเกี่ยวกับหลิน โจว เขาน่าจะชอบคนหน้าอกใหญ่ เอวบาง และก้นงอนถึงจะถูก

ตัวอย่างเช่น หยุนรั่วซี

ด้วยหลินโจวเคยผิวปากใส่เหล่านักเรียนที่ผอมบางร่างน้อยเหล่านี้แล้วพูดกับหลิวชื่อหมิงว่า

“ผอมยังกับถั่วงอกแบบนี้ใครจะชอบลงกัน”

หลิวชื่อหมิงอยากจะบอกว่าเขานั่นแหละชอบ แต่เพราะเขากลัวตี เขาจึงเห็นดีเห็นงามไปกับหลินโจวในท้ายที่สุด

แต่ตอนนี้ หลินโจวกำลังทำอะไรอยู่นี่?

เปลี่ยนรสนิยมแล้ว จู่ๆ ก็หลงรักถั่วงอกขึ้นมา?

นี่มันน่าอัศจรรย์มาก!

นี่สรุปว่าเกิดอะไรขึ้นกัน!

หลิวชื่อหมิงมีข้อสงสัยมากมายอยู่ในหัว

คำถามนี้ดำเนินต่อไปจนกระทั่งเลิกเรียน และในที่สุดเขาก็อดไม่ได้ที่จะระเบิดออกมา

เหตุผลก็คือเพื่อนร่วมโต๊ะของหลินโจวออกไปข้างนอกหลังเลิกเรียน

เดิมทีหลิวชื่อหมิงวางแผนที่จะเรียกหลิวโจวไปเข้าห้องน้ำด้วยกัน แต่เขาพบว่าหลินโจวไม่มีความตั้งใจที่จะสนใจเขา นอกจากนี้เขายังยืนขึ้นกับน้องถั่วงอกเพื่อนร่วมโต๊ะจากนั้นก็เดินออกไป

ในฐานะพี่ชายที่ดีที่สุดของหลินโจว เหตุการณ์สำคัญในชีวิตอย่างการไปห้องน้ำระหว่างคาบเรียน จะทำได้โดยปราศจากเพื่อนของเขาได้อย่างไร?

"หลินโจว!"

หลิวชื่อหมิงตามติดอย่างรวดเร็วและก้าวไปข้างหน้าเพื่อโอบไหล่ของเขา

หลินโจวไม่หยุด: “มีอะไรเหรอ?”

หลิวชื่อหมิงมองตามสายตาของหลินโจวไป พบว่าสายตาของเขาที่มองตรงดิ่งไปนั้นกลับเป็นเพื่อนร่วมโต๊ะคนใหม่ที่เพิ่งมานั่นเอง

หลิวชื่อหมิงยิ่งรู้สึกแปลกมากขึ้น

นอกจากนี้เขายังมองไปที่เพื่อนร่วมโต๊ะของหลินโจวที่ไม่กล้าเงยหน้าขึ้นและเดินอย่างระมัดระวังไปยังห้องน้ำหญิงเพียงลำพัง:

“พี่โจว พี่เปลี่ยนใจไปรักคนอื่นหรือ?”

ท้ายที่สุด ตั้งแต่วันแรกของโรงเรียนมัธยมต้น หลินโจวขู่ว่าจะไม่แต่งงานถ้าไม่ใช่กับหยุนรั่วซี

ในเวลานี้ สายตาของเขาชัดเจนว่าไม่ได้อยู่ที่หยุนรั่วซีอีกต่อไป

มิฉะนั้น แม้ว่าจะไม่ไปเข้าห้องน้ำในช่วงเวลาเลิกเรียน ก็ควรไปที่ประตูห้องสามรอพบหยุนรั่วซีแล้ว

แทนที่จะติดตามเพื่อนร่วมชั้นตัวน้อยของเขานั่น

หลินโจวกลอกตาไปที่หลิวซือหมิง:

“พูดดีๆ นะ ปันใจคืออะไร เรียกว่ากลับตัวได้หลังจากหลงทางและหยุดความสูญเสียทันเวลา”

หลิวชื่อหมิงตกตะลึง เขามองหลินโจวราวกับว่าเขาเห็นผี:

“เห้ย นายไม่ใช่ว่าชอบเพื่อนร่วมชั้นสู่จริงๆ ใช่ไหม?”

หลินโจวไม่ตอบทันที

เมื่อเห็นร่างของสู่เนี่ยนชูห่างออกไปเรื่อยๆ หลินโจวก็จมอยู่กับความคิดอันลึกซึ้ง

เขาค้นพบว่าการเกิดใหม่นี้มีข้อเสียเปรียบอย่างมาก

นั่นคือเขาไม่รู้อะไรเลยเกี่ยวกับสู่เนี่ยนชูยกเว้นว่าเธอชอบเขามาก

ชาติที่แล้ว ฉันนั่งอยู่ที่โต๊ะเดียวกันกับสู่เนี่ยนชูมาสองวันแล้ว

ต่อมาหลังเสียชีวิตเป็นวิญญาณเขาก็มองทุกสิ่งที่เธอทำเพื่อเขาทุกอย่าง แม้กระทั่งยอมตายเพื่อความรักของเธอ

เขาไม่มีโอกาสที่จะเข้าใจเลยจริงๆ

หลินโจวเสียใจเล็กน้อย ในเวลานั้น เขาควรจะถามนักเรียนคนอื่นๆ ในความฝันของเขาว่าสู่เนี่ยนชูเป็นอย่างไร

ตอนนี้ก็จบกัน มืดบอดไม่รู้อะไรเลย

ดังนั้นเขาจึงไม่ฟังคำพูดของหลิวชื่อหมิงเลยและพยักหน้าราวหุ่นยนต์

"ใช่!"

หลิวชื่อหมิงรู้สึกเหมือนเขาเห็นผีจริงๆ:

“แต่วันนี้นายเจอเธอครั้งแรกไม่ใช่เหรอ? ทำไมถึงหลงรักเธอได้ล่ะ?”

ในที่สุดหลินโจวก็โต้ตอบและมองหลิวชื่อหมิงเหมือนคนโง่:

“ทำไม ชอบไม่ได้เหรอ?”

“ได้ ได้ แต่... หยุน หยุนรั่วซีล่ะ เอาไปไว้ที่ไหน?”

“เจ้าอ้วนหลิว นายไม่เข้าใจภาษามนุษย์เหรอ? เมื่อเช้านี้ฉันบอกนายแล้วใช่ไหมว่า ฉันไม่อยากเป็นหมาขี้ประจบอีกต่อไป”