บทที่ 10

หลังจากได้ฟังคำทำนายของผู้มีวิชาทั้งสองแล้ว สีหน้าของฉือหย่งหลิงก็ส่อแววไม่สู้ดีนัก เพราะนับตั้งแต่เขาจำความได้ การทำนายอนาคตของผู้หยั่งรู้ ในพิธีกราบไหว้บรรพบุรุษของจวนสกุล ได้ถูกเหล่าผู้สืบเชื้อสายทั้งคนที่เชื่อ และคนที่ไม่เชื่อคำทำนายพิสูจน์ความจริงกันมาแล้ว

โดยผู้ใดที่เชื่อและทำตามนั้น พวกเขาล้วนมีชีวิตที่ผาสุข ส่วนผู้ใดที่ไม่เชื่อและคิดจะต่อต้านคำทำนาย คนเหล่านั้นต่างมีจุดจบที่ไม่ได้เลยสักคน ซึ่งตัวของฉือหย่งหลิงเอง ครั้งหนึ่งเขาก็เคยคิดสงสัยความจริงในข้อนี้มาก่อน จนกระทั้งเมื่อห้าปีที่แล้ว ในตอนที่เขามีอายุได้สิบเจ็ดหนาว ท่านโหรจากราชสำนัก ได้ทำนายทายทักตัวเขาเอาไว้ว่า 

ภายในปีนั้น สกุลฉือจะต้องหาทางจัดพิธีสมรสให้ได้ มิเช่นนั้น ทั้งใต้เท้าฉือและฮูหยินฉือจะต้องมีอันเป็นไป แต่ด้วยความที่ทั้งสองคนไม่ได้อยากจะบังคับ ฝืนใจบุตรชายเพียงคนเดียวอย่างฉือหย่งหลิง ให้ต้องมาแบกรับหน้าที่นี้ ทั้งสองคนจึงตัดสินใจไม่ทำตามคำทำนาย โดยเชื่อว่าหากพวกเขา ยังคงประพฤติตนเป็นคนดีไม่ทำร้ายผู้อื่น ไม่ทำให้สกุลฉือเสื่อมเสีย ดวงวิญญาณบรรพบุรุษทั้งหลาย คงจะพอให้อภัยพวกเขา ที่ไม่ทำตามคำทำนายในครั้งนั้นได้

แต่ทว่าหลังจากวันพิธีกราบไหว้บรรพบุรุษ ในปีนั้นไปได้เพียงหนึ่งเดือน ใต้เท้าฉือและฮูหยินฉือ รวมไปถึงฉือหย่งหลิงได้ถูกลอบทำร้าย ระหว่างทางกลับจากงานพิธีล่าสัตว์ประจำปี ใต้เท้าฉือที่เห็นว่าตนเองกำลังจะพลาดท่า เหตุเพราะผู้ร้ายมีจำนวนมากกว่า เขาจึงคิดอุบายหลอกล่อ ใช้ตนเองพาผู้ร้ายทั้งหมดตามเขาไป เป็นการสละชีวิตและถ่วงเวลา ให้ฮูหยินฉือพาฉือหย่งหลิงหนีไป

ส่วนฮูหยินฉือในท้ายที่สุดแล้ว ตัวนางเองก็ต้องสละชีวิตเพื่อช่วยบุตรชายเอาไว้เช่นกัน เมื่อหนึ่งในกลุ่มผู้ร้ายจับได้ว่าบนรถม้าที่ใต้เท้าฉือ กำลังบังคับพาภรรยาและบุตรชายหนีพวกมันอยู่นั้น แท้จริงกลับไม่มีผู้ใดนั่งอยู่ด้านในเลยสักคน ชายผู้นั้นจึงตัดสินใจ บังคับม้าหันหลังกลับไปทางเดิม  และตามหาฮูหยินฉือและฉือหย่งหลิงจนพบ

 เมื่อรู้ตัวแล้วว่าหากไม่ทำอะไรสักอย่าง ทั้งนางและลูกจะต้องถูกชายคนร้าย สังหารทั้งคู่อย่างแน่นอน ฉือฮูหยินจึงใช้โอกาสครั้งสุดท้าย พาบุตรชายวิ่งไปทางหน้าผา และใช้เวลาที่เหลืออยู่น้อยนิดสั่งเสียกับฉือหย่งหลิงว่า ไม่ว่าจะเกิดสิ่งใดขึ้นหลังจากนี้ เขาจะต้องมีชีวิตอยู่ เพื่อรักษาสกุลฉือเอาไว้

จากนั้นนางจึงยื่นมือไปถอดเสื้อคลุมของฉือหย่งหลิงออก  แล้วนำมาคลุมกับท่อนไม้ใหญ่ เสร็จแล้วจึงผลักฉือหย่งหลิงลงไปในซอกหน้าผาแคบให้เขาซ่อนตัว เมื่อเห็นชายคนร้ายขี่ม้าใกล้เข้ามา จนเห็นในระยะสายตา ฉือฮูหยินจึงหันมาสั่งให้บุตรชายหลับตาลง

“หลิงเอ๋อร์ลูกแม่ หากชาติหน้ามีจริง ขอให้เราทั้งสามคน ได้เกิดมาเป็นพ่อแม่ลูกกันอีกด้วยเถิด ขออย่าได้พลัดพรากกันเช่นนี้อีกเลย”

          นางมองบุตรชายด้วยความอาวรเพียงคู่ กอดท่อนไม้ที่คลุมด้วยชุดของบุตรชายไว้แน่น จากนั้นก็กระโดดลงหน้าผาไป เพื่อให้ชายคนร้ายมองเห็นและเข้าใจว่า นางและบุตรชายได้กระโดดหน้าผา ปิดชีวิตตนเองไปด้วยกัน ฉือหย่งหลิงที่ลืมตาขึ้นมา ทันเห็นชายชุดของมารดาปลิวลงหน้าผาไป ก็เข้าใจได้ในทันทีว่า ที่มารดาสั่งให้ตนเองหลับตานั้น ก็เพราะนางตั้งใจจะสละชีวิตตัวเองเพื่อช่วยชีวิตเขา

 ยามที่เขาได้ยินเสียงฝีเท้า ของคนร้ายใกล้เข้ามาเรื่อยๆ ด้วยความโกรธแค้น เขาอยากที่จะลุกขึ้นไปฆ่าคนผู้นั้นเสียให้ตายคามือ แต่ทว่าสภาพของเขาตอนในตอนนั้น แม้แต่จะขยับตัวก็ยังทำไม่ได้ จึงทำได้เพียงกล้ำกลืนความเจ็บปวดทั้งกายใจเอาไว้ และหมดสติไปทั้งอย่างนั้น

กว่าที่คนของบิดาที่รอดชีวิตเพียงคนเดียว จะกระเสือกกระสนพาตนเองไปหาหั้วชินอ๋อง ผู้เป็นทั้งนายเหนือหัวและสหายสนิทของใต้เท้าฉือ แล้วออกตามหาฉือหย่งหลิง ก็ใช้เวลาเกือบสามวันกว่าจะพบ และต้องใช้เวลานับปี กว่าที่จะรักษาจิตใจของฉือหย่งหลิง ให้กลับมาเป็นปกติได้

หลังจากที่รักษาตนเองจนหายดีแล้ว ฉือหย่งหลิงจึงตั้งใจศึกษาเล่นเรียน ทั้งเรื่องราชสำนักและเรื่องวรยุทธ เพื่อที่จะได้ขึ้นเป็นประมุขสกุลฉือต่อจากบิดาโดยเร็ว พร้อมทั้งปฏิญาณกับตนเองว่า ชาตินี้ทั้งชาติเขาอุทิศชีวิตของตนที่เหลืออยู่ ตามหาคนร้ายกลุ่มนั้นให้เจอ แล้วตัดหัวพวกมันมาเส้นไหว้ ที่หน้าหลุมศพของบิดาและมารดาให้ได้ เพื่อเป็นการแก้แค้นให้ได้

ลำพังแค่ตลอดห้าปีมานี้ ที่ฉือหย่งหลิงยังคงหาตัวคนร้ายไม่พบก็ทำให้เขาเคร่งเครียดมากขึ้นทุกวันอยู่แล้ว การทำนายอนาคตอันเลวร้าย ที่สกุลฉือไม่พบเจอมาตลอดหลังจากที่บิดามารจากไป กลับย้อนกลับมาอีกครั้ง ให้ต้องเคร่งเครียดมากขึ้นไปอีก คืนวันนั้นฉือหย่งหลิงจึงตัดสินใจ ไปพบฉือฟางอินที่เรือนของนาง เพื่อพูดคุยเรื่องคำทำนายวันนี้ด้วยตัวเอง นับเป็นการมาเยือนที่เรือนของนางครั้งแรก ตั้งแต่ที่ฉือฟางอินเข้ามาเป็นฮูหยินจวนสกุลฉือ

“ท่านหมายความว่าไรนะ! จะให้ข้ากับท่านมีลูกด้วยกันอย่างนั้นหรือ”

“ใช่”

“ตั้งแต่คืนเข้าหอจนถึงตอนนี้ท่านทำอะไรไว้กับข้าบ้าง ท่านลืมไปแล้วหรือ วันนี้กลับมาบอกว่าให้ข้ามีลูกให้ท่าน ท่านบ้าไปแล้วหรือย่างไร”

“ข้ามิได้ลืม แต่สิ่งนี้ มัน…มันจำเป็น”

“เฮอะ จำเป็นอย่างนั้นหรือ มิน่าเชื่อ ว่าแม่ทัพใหญ่ที่ใครต่างยกยองชื่นชม วันนี้จะมากล่าววาจาเคร่งเครียด เรื่องคำทำนายไร้สาระเช่นนี้ได้ น่าขันสิ้นดี”

“ฟางอิน! ระวังปากของเจ้าด้วย”

“รึไม่จริง! ทบทวนการกระทำของตนเองดูหน่อยเถิด กับข้าท่านยังปฏิบัติเช่นนี้ หากเด็กเกิดมา มิแย่เอาหรือ สุดท้ายท่านก็ทำเพื่อความสบายตนเอง เห็นแก่ตัวเป็นที่สุด”

ปากคอช่างเราะร้ายนักฉือหย่งหลิงคิดในใจ ยามที่ได้ยินวาจาค่อนแคะออกมาจากปากของฉือฟางอิน เขาอยากจะเอามือยื่นไปบีบปาก เสียให้น้ำคาคลอเพราะความเจ็บปวด เผื่อนางจะได้หลาบจำเสียบ้าง ฝึกเพลงดาบนับร้อยกระบวนท่า ก็ยังไม่เหนื่อยเท่าเจรจากับนางเพียงหนึ่งเค่อ หากยังเถียงกันไปมาเช่นนี้ก็คงไม่จบไม่สิ้น เช่นนั้น ก็คงมีเพียงหนทางเดียว

“หากเจ้าไม่เชื่อก็ตามใจเจ้า ข้าเองก็มิได้อยากจะมีพันธะ ผูกติดอยู่กับเข้าไปตลอดชีวิต จริงสิ เจ้าเองก็ดูจะไม่ชอบบิดาของเจ้าเองด้วยใช่หรือไม่เช่นนั้น หากอนาคตบิดาของเจ้าตายไป หรือสกุลชวี่ของเจ้าล่มสลาย เจ้าก็คงไม่รู้สึกอะไรอย่างนั้นสินะ”

 “ไม่ตอบแสดงว่าจริง เช่นนั้น ก็ลืมเรื่องวันนี้ไปเสียเถิด จวนสกุลฉือสายหลัก ก็เหลือข้าเพียงคนเดียวอยู่แล้ว หากจะผลัดเปลี่ยนไปให้สายรองขึ้นมาสืบเชื้อสายแทนก็คงจะไม่เป็นไร”

เมื่อกล่าวจบ ชายหนุ่มก็เดินออกจากเรือนไป ทิ้งก้อนพายุลูกใหญ่อันหนักอึ้ง เอาไว้ให้นางต้องเผชิญอยู่เพียงลำพัง ราวกับอ่านใจฉือฟางอินได้ว่า บิดาของนางนั้น คือบุคคลสำคัญต่อชีวิต และจิตใจของนางมากที่สุด เพียงคนเดียวในชีวิตตอนนี้ เพราะเพียงแค่คืนเดียวเท่านั้น ที่ฉือฟางอินได้แบกลับก้อนพายุนั้นไว้ เช้าวันรุ่งขึ้นหญิงสาวก็ได้มาขอพบเขาที่เรือน พร้อมกับตอบตกลง ที่จะมีทายาทให้กับสกุลฉือ