บทที่ 8

โอวจินเห็นการเคลื่อนไหวเล็ก ๆ ของเฉินมู่ ก็รีบปิดริมฝีปากของตัวเองเงียบ ๆ อยู่ด้านหลังฮั่วหยุนเซียว “ฉันขอพนันร้อยหยวน เฉินชิงเสวี่ยลูกสาวผู้มีชื่อเสียงที่ได้รับการฝึกฝนเรื่องมารยาท เดิมทีจะไม่มีวันล้ม”

เฉินชิงเสวี่ยไม่ได้ล้ม แต่ชุดของเธอก็หลุดออกไป

เธอชะงักไปครู่หนึ่ง และเสียงกรีดร้องก็ดังก้องไปทั่วทั้งห้องจัดเลี้ยง!

“กรี๊ด—”

เธอกอดชุดขึ้นมาด้วยความตื่นตระหนก แล้ววิ่งไปที่ประตูหลังผ้าม่านทันที...

ผลลัพธ์ก็คือ เธอบังเอิญเหยียบชายกระโปรงตัวเอง และล้มไปที่เค้กบนโต๊ะอาหารโดยไม่ได้ตั้งใจ

“ชิงเสวี่ย!” ลู่ซีเจ๋อรีบวิ่งไปหาเธอทันที และมือที่เหยียดออกของเขาหยุดค้างอยู่ในอากาศอย่างเชื่องช้า

ตอนแรกที่มีคนเห็นเฉินชิงเสวี่ย บางคนก็ผิวปากแซว ทว่าไม่นานต่างก็เงียบเสียงลง

ไม่รู้ว่าจะพูดอย่างไรกับผู้หญิงคนนี้ที่ตกลงไปในเค้กงานเลี้ยง ซู่หรูหยุนจ้องมองชุดของเฉินชิงเสวี่ยที่หลุดออกมา ดวงตาของเธอเบิกกว้างด้วยความประหลาดใจ เหตุการณ์นี้น่าจะเกิดขึ้นกับเฉินมู่ไม่ใช่เหรอ ทำไมมันถึงกลับกันล่ะ?

เฉินมู่แค่อยากจะทำให้เธออาย ซึ่งเธอไม่คิดว่าเฉินชิงเสวี่ยจะจบลงด้วยครีมและผลไม้บนไหล่ของเธอ ร่างเล็กอ้าปากกว้างอุทานเสียงแผ่ว

ฮั่วหยุนเซียวหันศีรษะเหลือบมองที่โอวจินที่ยื่นมือออกมา เสียงทุ้มว่า “เอามาหนึ่งร้อยหยวน”

โอวจินหยิบเงินออกมาอย่างเงียบ ๆ ยื่นให้ฮั่วหยุนเซียว พร้อมชื่นชมหญิงสาวเจ้าของแผลเป็น “คุณหนูใหญ่เฉินคนนี้ร้ายกาจว่ะ!”

ฮั่วหยุนเซียวยกยิ้มเล็กน้อย ใบหน้าของเขาค่อนข้างภาคภูมิใจ “จริงเหรอ ? ฉันคิดว่ามันตลกดี”

เนื่องจากเกิดเรื่องตลกของเฉินชิงเสวี่ยในงานเลี้ยงตระกูลเฉินที่ถูกจัดเตรียมไว้อย่างดี ทุกอย่างจึงจบลงอย่างรวดเร็ว เฉินลี้ซานผู้สูญเสียรอยยิ้มไปแล้ว ได้แต่ยืนส่งแขกกลับบ้าน

ฮั่วหยุนเซียวยืนขึ้น ขายาวเดินผ่านเฉินมู่ แล้วพูดเบา ๆ ว่า “อย่าลืมเรื่องวันพรุ่งนี้นะ”

เฉินมู่กระพริบตาปริบ เธอได้ฟังกลุ่มแขกที่พูดถึงฮั่วหยุนเซียวมาบ้าง บอสบริษัทฮั่วซึ่งเป็นตระกูลที่ร่ำรวย ทำไมถึงกังวลเกี่ยวกับการได้ไปทานอาหารกับเธอขนาดนั้น?

เฉินมู่ยิ้ม “งั้น แค่เลี้ยงข้าวก็ได้ใช่ไหม?”

“อืม ยังไงก็ได้” ฮั่วหยุนเซียวพูดพร้อมพยักหน้า

เฉินมู่ตกลงอย่างเชื่อฟัง “โอเค ฉันเข้าใจแล้ว”

หลังจากส่งแขกออกไป คนรับใช้ก็ทำความสะอาดห้องจัดเลี้ยงที่เต็มไปด้วยขยะ คุณปู่ที่พักผ่อนในคฤหาสน์ด้านหลังก็ดุซู่หรูหยุนด้วยใบหน้าซีดว่า “ลูกสาวตัวดีของเธอที่เลี้ยงดูมา! ทำให้ฉันขายขี้หน้าคนจำนวนมากอย่างไม่เหลือหลอเลย นี่สอนกันมายังไง!”

เฉินชิงเสวี่ยเปลี่ยนเป็นเสื้อผ้าที่สะอาดชุดใหม่ กำลังทิ้งตัวนั่งร้องไห้อยู่บนโซฟาราวกับห่าฝน เธอพูดอะไรไม่ออก “คุณปู่! คุณปู่! หนู...หนูไม่ได้ตั้งใจ”

“คุณพ่อคะ! ชิงเสวี่ยก็ตกใจเช่นกัน เธอเป็นเด็กดีมาตลอด จู่จะทำอย่างนี้ได้ยังไงกันล่ะคะ?” ซู่หรูหยุนยุ่งอยู่กับการช่วยเหลือลูกสาวของตนเอง

คุณปู่กระแอมออกมาด้วยความโกรธ “ปู่รู้ว่าหลานไม่ได้ตั้งใจ! แต่คนภายนอกไม่ได้สนใจว่าหลานจะตั้งใจหรือเปล่านี่”

“พรุ่งนี้คนในสังคมชั้นสูงทั้งหมดของเมืองปินไห่จะได้รู้ว่าเธอเลี้ยงลูกสาวมาดีแค่ไหน!”

“ยิ่งไปกว่านั้น! คืนนี้คนของตระกูลฮั่วก็อยู่ที่นี่ด้วย! ฉันอยากจะใช้เวลานี้ไปขึ้นเรือใหญ่ของตระกูลฮั่ว! แต่พวกเธอก็ทำเรื่องซะก่อน มันเป็นความอัปยศที่สุดของฉันแล้ว!”

ตระกูลเฉินไม่ใช่ตระกูลที่โดดเด่นดีพร้อมที่สุดในเมืองปินไห่ แต่เป็นเพียงตระกูลชนชั้นกลาง ๆ เท่านั้น

ตอนนี้เงินทุนของตระกูลเฉินไม่เพียงพอ ทำให้ดำเนินการทางธุรกิจได้ยาก คุณปู่กับเฉินลี้ซานต้องการใช้โอกาสนี้เพื่อช่วยเหลือตระกูลฮั่ว จากนั้นก็หารือเกี่ยวกับโครงการกับฮั่วหยุนเซียว ซึ่งนั่นสามารถทำให้ผู้คนหวาดกลัวในความน่าเกรงขามเมื่อพบเจอได้!

“นี่…นี่…ก็ให้ชิงเสวี่ยจ่ายเงินชดเชยให้ตระกูลฮั่วก็ได้ ฉันสันนิษฐานว่าคุณฮั่วก็คงไม่สนใจเรื่องตลกพวกนี้ที่เด็กสาวตัวน้อยทำไปหรอก อีกไม่กี่วันก็เป็นวันเกิดของชิงเสวี่ยแล้ว ฉันจะส่งคำเชิญไปที่บ้านของตระกูลฮั่วเป็นการส่วนตัว และจะเชิญคุณฮั่วกลับมาหาคุณปู่อย่างแน่นอน!” ซู่หรูหยุนพูดขึ้นมาในทันที

เฉินชิงเสวี่ยพยักหน้าแล้วตอบ “ใช่ ใช่แล้ว! คุณปู่ ตระกูลลู่กำลังคุยเรื่องธุรกิจกับตระกูลฮั่ว พรุ่งนี้หนูจะไปหาคุณฮั่วกับซีเจ๋อและขอโทษเขา มันจะทำให้เขาเปลี่ยนมุมมองที่มีต่อตระกูลเฉินอย่างแน่นอน!”

คุณปู่มองดูเฉินชิงเสวี่ยที่กำลังร้องไห้อยู่ ซึ่งเป็นหลานสาวของเขาเอง สุดท้ายก็ทนไม่ได้ที่จะดุต่อไป ดังนั้นเขาจึงลุกขึ้นพร้อมกับทิ้งท้ายประโยคไว้ว่า “หลานก็คิดหาทางออกก็แล้วกัน!”

ทันทีที่คุณปู่เดินออกไป เฉินชิงเสวี่ยก็เปลี่ยนสีหน้าทันที เธอเช็ดน้ำตา พลันลุกขึ้นจนซู่หรูหยุนรีบคว้าตัวเธอไว้ “ชิงเสวี่ย หนูคิดทำอะไร?”

เฉินชิงเสวี่ยกัดฟันพูดว่า “หนูจะไปฆ่าเฉินมู่ นังผู้หญิงแพศยาคนนั้น! ถ้าไม่ใช่เพราะหล่อน หนูคงไม่กลายเป็นคนโง่ในที่สาธารณะแบบนี้หรอก”

ซู่หรูหยุนไม่ได้หยุดเธอ ตอนนี้เฉินลี้ซานอยู่ที่ห้องโถงด้านหน้า ส่วนคุณปู่ก็กลับไปพักผ่อนแล้ว มันไม่สำคัญว่าจะจัดการกับเฉินมู่อย่างไร

เฉินชิงเสวี่ยรีบขึ้นไปชั้นบน แล้วเตะประตู เพื่อตรงเข้าไปในห้องของเฉินมู่ ฝั่งเฉินมู่ที่เพิ่งอาบน้ำสวมชุดนอนเสร็จ ก็เดินออกมาพร้อมกับเช็ดผมไปด้วย ทว่าพอได้ยินเสียงดังปัง ขาเรียวก็วิ่งไปที่ประตู ก่อนจะพบกับเฉินชิงเสวี่ย สุดท้ายเธอก็ถูกตบที่หน้าดังเพี้ยะจนทำให้มึนงงไปชั่วขณะ

“นังแพศยา! เธอกล้ามากนะที่มาทำให้ฉันหัวร้อน!” เฉินชิงเสวี่ยกัดฟันของเธอ ในใจตอนนี้อยากจะฆ่าเฉินมู่มาก

เฉินมู่ลูบใบหน้าตนเองแล้วเงยหน้าขึ้น สายตาคมประสานเข้ากับดวงตาพ่นไฟของเฉินชิงเสวี่ยที่มองดูตนโดยไม่มีความกลัว จากนั้นเฉินมู่ก็ยกมือขึ้นตบเขากลับอย่างดุเดือด พร้อมพูดเสียงเย็น “นี่สำหรับเธอ!”

“เฉินมู่! เธอ...”

“เพี้ยะ!” เสียงตบดังอีกครั้ง

คิ้วของเฉินมู่นั้นคมราวกับมีด “นี่ สำหรับคำที่เธอเรียกฉันว่านังแพศยา”

ตั้งแต่เล็กจนโตเฉินชิงเสวี่ยเป็นคุณหนูของตระกูลเฉิน ต่อมาเธอได้รับการปกป้องจากลู่ซีเจ๋อและกลุ่มเพื่อนซี้ของเธอ เธอทนต่อการถูกทุบตีเช่นนี้ได้ที่ไหนกัน

แต่วันนี้เฉินมู่เอาชนะเธอถึงสามครั้ง! และเป็นการตบหน้าทุกครั้ง!

“เฉินมู่ เธอมันนังแพศยา! เธอกล้าตบฉันเหรอ เธอ...”

“เพี้ยะ!” เสียงมือกระทบแก้มดังสนั่น

เสียงของเฉินมู่เย็นชาราวกับน้ำแข็งที่ไม่แยแส “อยากจะให้ตบสั่งสอนใช่ไหม? งั้นเธอก็ลองเรียกฉันว่านังแพศยาอีกรอบสิ”

ในอดีตฉินมู่เป็นไพ่ตายขององค์กรเคโจว และเป็นซาตานหญิงอันดับหนึ่งในรายชื่อนักฆ่าของโลก!

แม้แต่พ่อค้าอาวุธที่รู้จักกันดีเห็นเธอ เขาก็ต้องเรียกว่าคุณหนูฉินด้วยความเคารพ ถึงแม้ว่าตอนนี้เธอจะคือเฉินมู่ แต่ก็ไม่มีเหตุผลที่เด็กผู้หญิงตัวเล็ก ๆ จะมาอ้าปากดุด่าเธอว่าเป็นหญิงแพศยาได้!

ใบหน้าของเฉินชิงเสวี่ยร้อนวูบวาบแสดงถึงความเจ็บปวด ตอนนี้เธอกำลังเผชิญหน้ากับเฉินมู่ แม้ว่าใบหน้าของเธอจะหันไปทางท้องฟ้า แต่ดวงตาของเธอกลับไม่มีความกลัวและความอ่อนแอดั่งในอดีต!

หญิงขี้เหร่ที่ถูกเหยียบย่ำอยู่ใต้ฝ่าเท้าของเธอมามากกว่าสิบปี ตอนนี้กลับมีออร่าที่แข็งแกร่งราวกับเทพแห่งการฆาตกรรม แล้วยังเย่อหยิ่งเหมือนหมาป่า!

เฉินชิงเสวี่ยไม่สงสัยเลย เธอตะโกนด่าไปหนึ่งครั้ง เฉินมู่ก็ตบกลับมาหนึ่งครั้ง

เฉินมู่เอื้อมมือออกไป บีบคางของเฉินชิงเสวี่ยพร้อมเอ่ยเสียงดุดัน “เฉินชิงเสวี่ย เธออย่าคิดว่าเมื่อก่อนเธอรังแกฉันได้ แล้วจะรังแกฉันได้ตลอดนะ

นับจากนี้ไป ถ้าได้ยินสิ่งที่สกปรกออกจากปากเธออีก ฉันจะดึงลิ้นเธอออกมาให้เป็นอาหารสุนัข!”