บทที่13 เหตุการณ์ที่ทำให้คุณหนูจางอับอาย

ที่ชั้นสองห้องพักผ่อน จางเหยียนอี้นั่งอยู่หน้าโต๊ะเครื่องแป้ง หลับตาลงใบหน้าอันงดงามปรากฏรอยแดงจางๆ โดยเฉพาะแก้มข้างขวาที่บวมเล็กน้อย ในเวลานี้ผู้ช่วยสาวถือถุงน้ำแข็งเข้ามา แล้วประคบแก้มข้างที่บวมของจางเหยียนอี้

"อุ๊ย..." จางเหยียนอี้ร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด และด่าออกมาอย่างเจ็บใจ "ยายแก่ตายโหงนั่น มือหนักจริงๆ!"

เมื่อมองดูตัวเองที่ดูโทรมในกระจก จางเหยียนอี้ก็ยิ่งเกลียดชังคุณนายฉินมากขึ้นไปอีก

ก๊อกๆ เสียงเคาะประตูดังขึ้น

"เข้ามา"

พนักงานชายคนหนึ่งเดินเข้ามา โค้งคำนับเล็กน้อย แล้วพูดช้าๆ "คุณหนูจาง คนที่คุณให้ผมจัดการ…เรียบร้อยแล้วครับ"

"แน่ใจนะว่าไม่มีอะไรผิดพลาด?" จางเหยียนอี้ถามด้วยสีหน้ายินดี

"ผมแน่ใจครับ คุณหนูจาง ตอนนี้คุณหนูไปตรวจสอบได้เลยครับ"

"รออะไรอยู่ล่ะ พาฉันไปสิ!!"

จางเหยียนอี้รีบโยนถุงน้ำแข็งทิ้ง แล้วตามพนักงานชายออกจากห้องพักผ่อน ด้วยความรู้สึกภูมิใจเต็มเปี่ยม พนักงานชายที่นำทางไปข้างหน้า แววตาแฝงไปด้วยความมืดมน ในขณะเดียวกันในห้องน้ำหญิงข้างๆ พนักงานหญิงคนหนึ่งถูกมัดอยู่ในห้องน้ำ ร้องไห้คร่ำครวญอยู่ภายใน ขณะที่มือและเท้าถูกมัดด้วยเนคไทจนแน่น และมีผ้าอุดปากอยู่ ที่หน้าประตูยังมีป้ายสามเหลี่ยม "กำลังซ่อมแซม" วางอยู่

พนักงานหญิงคนนั้นรู้ดีว่า หากไม่รีบออกไปในตอนนี้ ท่านจะไม่ดีแน่ แย่แล้ว!

ห้องโถงจัดงานเลี้ยง

พนักงานหญิงคนหนึ่งวิ่งเข้ามาในห้องโถงด้วยความรีบร้อน หายใจหอบถี่ และตะโกนบอกทุกคนว่า "ไม่ดีแล้ว ไม่ดีแล้ว คุณชายใหญ่ตระกูลลู่... กำลังจะข่มขืนคุณหนูจาง!"

หลังจากที่ทุกคนหันไปมองพนักงานหญิงคนนั้น เธอก็รู้ว่าเรื่องนี้สำเร็จแล้ว คุณหนูจางบอกเธอว่า ยิ่งวุ่นวายมากเท่าไหร่ก็ยิ่งดี หลังจากที่เธอพูดประโยคนี้จบ

ทุกคนต่างก็ร้องออกมาด้วยความตกใจ!!!

สีหน้าของพ่อและแม่ของคุณชายลู่เปลี่ยนไปทันที ทั้งคู่มองหน้ากัน ในใจของพวกเขารู้ดีว่าลูกชายของตนเองเป็นคนอย่างไร แต่ในงานหมั้นหมายของตระกูลจางและตระกูลฉิน กลับเกิดเรื่องน่าอับอายเช่นนี้ขึ้นมาได้อย่างไร ทำให้ทั้งคู่โกรธจนแทบจะระเบิดออกมา สายตาของทุกคนต่างก็มองไปที่พ่อและแม่ของคุณชายด้วยความรู้สึกที่เปลี่ยนไป

"ได้ยินมาว่าคุณชายน้อยตระกูลลู่ มีพฤติกรรมที่ไม่เหมาะสมอยู่แล้ว ไม่คิดว่าจะเป็นเรื่องจริง!"

"ก็แค่ผู้ชายที่ควบคุมตัวเองไม่ได้...นับว่าเป็นผู้ชายได้อย่างไร?"

"ผู้ชายมีเรื่องแบบนี้บ้างก็เข้าใจได้ แต่การก่อเรื่องเช่นนี้ขึ้นมาในงานเลี้ยงของคนอื่น เปิดหูเปิดตาฉันจริงๆ"

"เงียบๆ พวกคุณไม่ได้เห็นสีหน้าของคุณนายลู่เหรอ ที่เหมือนจะกินคนนั่นเหรอ?"

"..."

ฉินเสิ่นนั่งอยู่บนโซฟา มองดูเรื่องราวทั้งหมดนี้ มุมปากเผยอยิ้มเล็กน้อย คิดในใจว่าสมกับเป็นคนที่เขาหมายตาไว้ ฉลาดจริงๆ

คุณนายลู่โกรธจนตัวสั่น เมื่อได้ยินเสียงซุบซิบนินทาก็ยิ่งโกรธมากขึ้น เดินไปจับแขนของพนักงานหญิง แล้วพูดว่า "ใครให้เธอมาพูดจาไร้สาระแบบนี้!"

"ฉันไม่ได้พูดไร้สาระนะคะ ที่ห้องพักผ่อนทุกคนเห็นกันหมด!"

"เธอ...!"

ฉินเสิ่นเดินเข้าไปปกป้องพนักงานหญิง แล้วมองไปที่คุณนายลู่ "คุณนาย อย่าไปโต้เถียงกับพนักงานเลยครับ พวกเราไปดูกันเองก็รู้ว่าจริงหรือไม่จริง"

"ใช่ๆ คุณอย่าเพิ่งใจร้อน" ผู้นำตระกูลลู่ก็เข้าไปเกลี้ยกล่อมด้วย กลัวว่าภรรยาจะทำอะไรที่รุนแรงออกมา

จางเย่าหยางที่อยู่ข้างๆ ก็หน้าดำเช่นกัน งานหมั้นหมายกลับกลายเป็นเรื่องวุ่นวายเพราะหลินซินได้อย่างไร น่าขายหน้าจริงๆ! คุณนายลู่ไม่พูดอะไร เดินขึ้นไปชั้นสอง ตามหลังมาก็มีเพียงสามี ฉินเสิ่น และคุณนายฉิน อย่างไรก็ตาม นี่เป็นงานหมั้นหมายของตระกูลจางและตระกูลฉิน หากเกิดเรื่องขึ้นพวกเขาก็ต้องไปดู

ชั้นสอง, ห้องนอน

เสียงเคาะประตูดังขึ้นอย่างรุนแรง ปลุกให้ลู่หยวนที่หลับอยู่บนเตียงตื่นขึ้น

ลู่หยวนลุกขึ้นมาด่า "แม่มึงสิ! ใครมาเคาะประตู ไม่รู้เหรอว่าฉันกำลังนอนอยู่!"

คนที่อยู่หน้าประตูหยุดชะงักไปครู่หนึ่ง แล้วใช้กุญแจไขประตูเข้ามา

ปัง!

ไฟในห้องนอนสว่างขึ้น พ่อและแม่ของคุณชายลู่กับคนตระกูลฉิน ต่างก็สบตากับคนที่อยู่บนเตียง ทุกคนที่อยู่ในห้องต่างก็หน้าซีดไปหมด รวมถึงลู่หยวนด้วย

"สารเลว!!!" ฉินเสิ่นตะโกนด้วยความโกรธ ทุกคนต่างก็คาดไม่ถึง ว่าคนที่โกรธจัดเป็นคนแรกกลับกลายเป็นฉินเสิ่น

คุณหนูจาง ที่นอนอยู่บนเตียงกลับกลายเป็นจางเหยียนอี้!

เป็นไปได้อย่างไร!!!

จางเหยียนอี้ที่ถูกวางยาพิษก็ตื่นขึ้นมาเพราะเสียงเอะอะโวยวาย เมื่อเธอเอามือลูบหัวแล้วเห็นภาพตรงหน้าก็คลั่งไปเลย ลู่หยวนเองก็โกรธจัดเช่นกัน

"ทำไมถึงเป็นผู้หญิงไร้ค่าอย่างเธอ มาขึ้นเตียงกับฉันได้วะ แม่งเอ๊ย! ก็ว่าทำไมถึงแปลกๆ ทำแล้วไม่สบายตัว ที่แท้ก็เป็นเธอ ผู้หญิงคนไหนในซ่อง ก็ยังดีกว่าเธอหลายเท่า"

"เธอพูดอะไรนะ ลู่หยวน! คุณยังเป็นคนอยู่หรือเปล่า!" จางเหยียนอี้จับไหล่ของลู่หยวนแล้วตะโกน

"จางเหยียนอี้ คิดไม่ถึงเลยว่าเธอจะมานอนกับลู่หยวนในวันหมั้นของเรา มันน่าขยะแขยงจริงๆ!" ฉินเสิ่นพูดด้วยความโกรธแค้น มองไปที่หล่อนซึ่งเปลือยกายอยู่ตรงหน้า

"ไม่... ไม่ใช่แบบนั้น อาเสิ่น...แผนของเราไม่ใช่แบบนี้ มันควรจะเป็นหลินซินต่างหาก..."

"น้องสาว พูดแบบนี้ไม่ได้นะ!" หลินซินเดินเข้ามาจากนอกประตู ขัดจังหวะคำพูดของจางเหยียนอี้

จางเหยียนอี้มึนไปหมด หลินซินไม่ได้เป็นอะไรเลย

"คนเยอะขนาดนี้ ฉันว่าพวกคุณใส่เสื้อผ้าก่อนเถอะ แล้วไปคุยกันที่ห้องรับแขก"

"หลินซิน เธอเป็นผู้หญิงชั่ว! อย่ามาเสแสร้ง!"

"ถ้าไม่รังเกียจ ก็ปล่อยให้ทุกคนมองพวกคุณสามคนเปลือยกายต่อไปได้"

ทุกคนถึงได้สังเกตว่า ข้างๆ ลู่หยวนยังมีผู้หญิงนอนอยู่ ความเงียบที่ดังกึกก้องกังวานอยู่ในห้อง

ห้องรับแขก

หลินซินและเฉินจือหานนั่งอยู่บนโซฟา จางเย่าหยาง คุณนายฉิน คุณนายลู่และบิดาของคุณชายลู่ ต่างก็ตามกันมานั่ง เนื่องจากเฉินจือหานมาด้วย หลินซินจึงนั่งบนโซฟาได้ ซึ่งจางเย่าหยางก็ทำได้เพียงกลั้นใจไว้ ลู่หยวนสวมเสื้อเชิ้ตตัวเดียว กระดุมติดแค่สองสามเม็ด หลวมๆ ราวกับว่าสิ่งที่เกิดขึ้นทั้งหมดไม่เกี่ยวข้องกับเขา

จางเหยียนอี้ที่อยู่ข้างๆ ร้องไห้จนเป็นสายเลือด เธอเล่าเรื่องราวทั้งหมดให้ทุกคนฟัง แต่ฉินเสิ่นกลับไม่มองเธอแม้แต่น้อย ส่วนหลี่หลิงเจินนั่งก้มหน้าอยู่ที่มุมห้อง

"เอาล่ะ เริ่มกันเลย" หลินซินจิบชาแล้วมองไปที่ทุกคน

"ต้องยกเลิกงานแต่งงาน! ตระกูลฉินของเราจะไม่รับรองรองเท้าเก่าแบบนี้!" คุณนายฉินฮึดฮัด ตาจ้องไปที่จางเหยียนอี้

"เดิมทีฉินเสิ่นก็ไม่ได้เกิดจากภรรยาหลวงอยู่แล้ว ฉันไม่เห็นด้วยกับงานแต่งงานนี้ ตอนนี้ยกเลิกซะก็ดี"

"คุณยาย! คุณพูดอะไร! คิดว่าเป็นผู้ใหญ่ในตระกูลฉินแล้วจะทำอะไรก็ได้งั้นรึ มีสิทธิ์อะไรมาสั่งเรื่องการแต่งงานของฉันกับอาเสิ่น!"

"คนที่ไม่ได้เกิดจากภรรยาหลวงก็เป็นแบบนี้ ใช้อำนาจบาตรใหญ่ ไม่มีความสง่างามของผู้หญิงเลย" คุณนายฉินกับจางเหยียนอี้ต่างก็จ้องหน้ากัน ใครก็ไม่ยอมใคร

หลินซินพูดแทรกขึ้นมา "คุณนายฉินพูดถูก ต้องยกเลิกงานแต่งงาน"

"แต่คุณชายน้อยตระกูลลู่ต้องรับผิดชอบไม่ใช่เหรอ?"

"ห๊ะ? ทำไม เพราะฉันนอนกับเธอเหรอ "ถ้าพูดแบบนี้ ฉันต้องแต่งงานกับพวกเธอทุกคนงั้นเหรอ?" ลู่หยวนพูดจาหยาบคาย

เฉินจือหานได้ยินลู่หยวนพูดจาไม่ดีกับผู้หญิงก็โกรธขึ้นมาทันที ขมวดคิ้วด้วยความไม่พอใจ แล้วหยิบถ้วยชาบนโต๊ะขึ้นมาฟาดไปที่หัวของลู่หยวน จนเลือดไหลอาบ

"อ๊าก...!" ลู่หยวนร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด

"ระวังคำพูดของแกให้ดี ครั้งหน้าจะไม่ใช่แค่เลือดไหลแค่นี้แน่!"

เฉินจือหานนั่งพิงเก้าอี้ตัวสูง ขาไขว่ห้าง แววตาเต็มไปด้วยเจตนาฆ่าที่ซ่อนอยู่ คุณนายลู่เห็นเฉินจือหานโกรธก็รีบลุกขึ้นมาขวางหน้าลู่หยวน

"คุณนายลู่ ฉันคิดว่าคุณคงเคยได้ยินคำว่า ตามใจลูกจนเสียคน"

คุณนายลู่ไม่กล้าพูดอะไรมากนัก เธอรู้ดีว่าตระกูลฉินมีอำนาจมาก เธอไม่มีทางก่อเรื่องใหญ่โตเพื่อความต้องการส่วนตัวของตัวเองได้

ในเวลานี้หลินซินลุกขึ้นมาแล้วพูดกับมารดาของลู่หยวน "คุณนายลู่ ที่สามีของฉันพูดมีเหตุมีผล ยามที่ลูกชายของคุณทำผิด คุณก็ต้องปล่อยให้เขารับผิดชอบเอง"

"คุณควรจะรู้ว่าต้องทำอย่างไรไม่ใช่เหรอ?"

บิดาของลู่หยวนก็เข้าใจคำพูดนี้ จึงพาคุณนายเดินไปหาจางเหยียนอี้ ทั้งคู่ก้มหัวลงอย่างอ่อนน้อม ในเวลานี้ ศีรษะที่เคยหยิ่งผยองกลับก้มลงต่ำจนสุด ใบหน้าดำคล้ำจนสุด น้ำเสียงต่ำมาก "คุณหนูจาง โปรดแต่งเข้าตระกูลลู่"

จางเหยียนอี้มึนไปหมด