บทที่9 อาการประหลาดของท่านประธานเฉิน

ถนนวงแหวนรอบเขา

ภายในรถโรลส์-รอยซ์ หลินซินซบอยู่ในอ้อมกอดของเฉินจือหาน เธอรู้สึกอ่อนล้าเล็กน้อย จึงพูดเสียงอ่อนว่า "จือหาน เมื่อวานคุณมาโรงพยาบาลได้ยังไง" ถ้าเมื่อวานจือหานมาช้ากว่านี้ เธอคงโดนบิดาตบหน้าไปแล้ว ผู้ชายคนนั้นไม่ควรเป็นพ่อคนด้วยซ้ำ!

"ฉันคิดถึงเธอ" เฉินจือหานจูบหน้าผากของหลินซิน "เลยไปหา"

เฉินอวี้ลดแสงไฟในร ถรู้จักหน้าที่ของตัวเองดี จึงรีบยกฉากกั้นเบาะหลังลง เฉินจือหานพอใจมาก เดี๋ยวจะให้โบนัสเฉินอวี้สามเท่าเลย

"ฉันก็คิดถึงคุณ จือหาน แต่เพราะฉันต้องจัดการเรื่องยุ่งๆ ของตระกูลจางให้เรียบร้อยก่อน"

"ให้ฉันจัดการให้ไหม"

"ไม่ได้จือหาน คนพวกนี้ฉันต้องจัดการเอง"

"ได้สิ ฉันตามใจภรรยาอยู่แล้ว จำไว้ว่าฉันคือภูเขาที่แข็งแกร่ง คอยอยู่ข้างหลังเธอเสมอ ถ้าไม่อยากจัดการเอาก็บอกฉันได้ทุกเมื่อ" เฉินจือหานมองเธออย่างเอ็นดู ยกมือปัดผมของหลินซิน

สายตาของทั้งคู่ค่อยๆ ร้อนแรงขึ้น เฉินจือหานอดใจไม่ไหว จูบปากนุ่มๆ ของหลินซิน สอดลิ้นเข้าไปไปในปากของเธอ แลกความหวานในโพรงปาก หลินซินตอบสนองจูบของเขาเช่นกัน

"อืม..." หลินซินครางในลำคอ โอบแขนรอบคอสามีดึงเขาเข้าหาตัว

ในชาติที่แล้วเธอเกลียดเขา เพียงเพราะเชื่อคำของคนตระกูลจาง จึงทำร้ายสามีด้วยสารพัดวิธี นึกถึงตรงนี้ก็ละอายใจในสิ่งที่เคยทำกับเขาไว้ ฉะนั้นในชาตินี้หลินซินพร้อมมอบความรักและจะปกป้องเขาจากทุกสิ่ง

ขณะที่เฉินจือหานเข้าสู่ภวังค์อันลึกซึ้งในการแลกเปลี่ยนจูบ ฉากกั้นด้านหน้าก็ถูกเปิดขึ้นมาอย่างกะทันหัน ดูเหมือนว่าโบนัสเดือนนี้ของเฉินอวี้จะอดแล้ว คนสนิทเสียวสันหลังวาบ ถ้าไม่มีคนตามมาล่ะก็ เฉินอวี้คงไม่กล้าลดฉากกั้นหรอก เพราะเขายังไม่อยากตายฟรี!

"คุณชาย มีคนตามมาครับ" นี่เป็นเหตุด่วนที่ต้องรีบแจ้ง

เฉินจือหานไม่พอใจเล็กน้อย เขากำลังกอดเมียอยู่ดีๆ พวกนักฆ่าบ้าบอพวกนี้ก็มาขัดจังหวะ พวกมันไม่รู้จักเวลากันเสียเลย สงสัยคงไม่อยากมีชีวิตอยู่บนโลกนี้แล้ว ได้! เขาจะทำให้พวกมันสมใจอยาก

"คุณไม่เป็นไรใช่ไหม"

"ไม่ต้องห่วง ไม่มีใครกล้าลงมือในพื้นที่ของฉันหรอก" เฉินจือหานบีบมือหลินซินเบาๆ เป็นการบอกให้เธอวางใจ

คฤหาสน์ตระกูลเฉินสร้างอยู่บนถนนวงแหวนรอบเขา เหมือนเกาะที่แยกตัวออกมา ป้องกันได้ง่าย โจมตีได้ยาก โดยรอบมีกล้องวงจรปิดติดตั้งอยู่ หากมีรถแปลกหน้าเข้ามาในถนนวงแหวน บอดี้การ์ดจะขับรถล้อมทันที พวกนักฆ่าที่ลอบมาไม่เคยมีใครรอดออกไปได้ เดิมทีมีแค่รถสีคันที่ตามมา ไม่คิดว่าจะมีเพิ่มอีกเป็นสิบโผล่ออกมาจากทางแยกเพื่อล้อมพวกเขาไว้

"เฉินอวี้ จัดการพวกมัน"

"ครับคุณชาย"

————

ประเทศฝรั่งเศส

ภายในปราสาทหลังใหญ่ หญิงสาวผู้สง่างามสวมชุดกี่เพ้า คลุมไหล่ด้วยผ้าแพรปักดิ้นทอง นั่งเล่นกับนกขมิ้นทองในกรงอย่างสบายใจ เธอเกล้าผมหยิกสีน้ำตาลเข้มไว้ด้านบน หูทั้งสองข้างประดับด้วยหยก แสดงให้เห็นถึงความงามแบบตะวันออก ผิวพรรณของเธอที่อายุสี่สิบกว่า ยังคงได้รับการดูแลเป็นอย่างดี ดูอ่อนกว่าวัยราวกับอายุสามสิบต้นๆ หล่อนจ้องมองผู้คนที่คุกเข่าอยู่บนพรม แล้วพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา

"จัดการไปถึงไหนแล้ว"

"คุณนาย..."

"คนของเราที่ส่งไป ถูกจับได้หมดเลย ไม่มีใครรอดกลับมา" บอดี้การ์ดพูดจบก็ก้มหัวลง ไม่กล้าสบตากับหญิงสาวตรงหน้า

"พวกไร้ค่า!" ใบหน้าที่อ่อนโยนค่อยๆ บิดเบี้ยว หล่อนโกรธจนขว้างกาแฟในมือใส่บอดี้การ์ด

กาแฟร้อนๆ กระเด็นไปทั่วใบหน้าของพวกนั้น แต่ก็ยังคงนิ่งเฉยไม่พูดอะไร เพราะเคยเห็นวิธีการที่โหดเหี้ยมของหญิงสาวตรงหน้ามาก่อน ซึ่งมันหนักหนากว่านี้หลายเท่านัก

"ทำตามแผนต่อไป หากมีความเคลื่อนไหวให้รีบรายงาน"

หญิงสาวลุกขึ้น มองออกไปนอกหน้าต่าง "เฉินจือหาน ฉันอยากรู้นักว่าแกจะมีชีวิตเหลืออีกกี่ครั้ง"

ใบหน้าของหญิงสาวเต็มไปด้วยความเกลียดชัง

————

คฤหาสน์ตระกูลเฉิน

หลินซินหลับไปบนรถแล้ว เฉินจือหานรู้สึกสงสารมาก จึงอุ้มเธอขึ้นมานั่งบนตักของตัวเองอย่างเบามือ ยกมือพาดศีรษะของหลินซิน ให้เธอพิงอกของตัวเอง เมื่อถึงบ้านเขาก็ไม่ได้ปลุกภรรยา แค่อุ้มเธอลงจากรถเดินไปที่ห้อง วางหลินซินลงบนเตียงใหญ่ หลังจากห่มผ้าให้เรียบร้อยแล้ว เขาก็จูบหน้าผากของเธอ

"ราตรีสวัสดิ์ครับภรรยา"

เฉินอวี้รออยู่ที่หน้าประตูเป็นเวลานานแล้ว เมื่อเห็นคุณชายออกมาจากห้องนอน ก็รีบรายงานทันที "คุณชาย พวกมือสังหารเหล่านั้นจัดการเรียบร้อยแล้ว เหลืออีกไม่กี่คนอยู่ในห้องใต้ดิน"

"อืม"

หลังจากที่เฉินจือหานปิดประตูห้องนอน เขาก็เดินไปที่ห้องใต้ดินของคฤหาสน์ เสียงกรีดร้องดังก้องมาจากห้องใต้ดิน ทำให้ผู้ที่ได้ยินรู้สึกขนลุก นักฆ่าหลายคนที่อยู่ในคุกใต้ดินถูกแส้ที่มีหนามแหลม เฆี่ยนตีจนเนื้อหนังเปิดออก เมื่อหมดสติไปแล้ว พวกบอดี้การ์ดก็จะราดน้ำเกลือเพื่อให้ฟื้น จากนั้นก็ถูกกระบองไฟฟ้าช็อตซ้ำๆ เครื่องมือทรมานทำให้พวกมันนึกอยากตายในทันที

กลุ่มมือสังหารถูกทรมาน จนแทบไม่เป็นผู้ไม่เป็นคน

"คุณชาย คนเหล่านี้ถูกทรมานมาหลายครั้งแล้ว แต่ก็ยังไม่ยอมเปิดปาก" บอดี้การ์ดคนหนึ่งเดินเข้ามารายงท่านเฉินจือหาน

"ปากแข็งเหรอ หึ" ในสายตาของเฉินจือหานเต็มไปด้วยความโหดเหี้ยม ตราบใดที่เขาลงมือ ก็ไม่มีปากไหนที่งัดไม่ออก "ใครส่งพวกมึงมา"

"ฉะ...ฉันไม่รู้ ไอ้..."

เฉินจือหานยื่นฝ่ามือออกไป เฉินอวี้ก็สั่งให้บอดี้การ์ดคนหนึ่ง นำค้อนขนาดใหญ่มาให้ "ถามเป็นครั้งสุดท้าย ใครเป็นคนสั่งพวกมึงมา!"

นักฆ่าตาแดงก่ำ ทันใดนั้นก็คลุ้มคลั่ง ตะโกนอยู่ในห้องขังว่า "ฆ่าฉันเถิด อ๊ากกกกก..."

เฉินจือหานถือค้อนขนาดใหญ่ ทุบลงไปที่นิ้วของนักฆ่าทีละนิ้ว จนกระดูกนิ้วทั้งสิบนิ้วของมันแหลกละเอียด "ไม่พูดเหรอ งั้นนิ้วเท้าก็ไม่ต้องมีแล้ว"

ความเจ็บปวดที่ซึมลึกเข้าไปในไขกระดูก ทำให้นักฆ่าต้องยอมทรยศยอมบอกชื่อผู้บงการเบื้องหลัง

"บอกแล้วๆ ฉันบอกแล้ว คนจ้างเป็นคนประเทศฝรั่งเศส แต่...ไม่เคยเห็นหน้าตาที่แท้จริง รู้เพียงว่านางชื่อว่าหมิงฉวน"

"พอแล้ว"

หลังจากฟังข้อมูลที่มีประโยชน์แล้ว เฉินจือหานก็ยกปืนขึ้นยิงนักฆ่าที่เหลือทั้งหมดส่งพวกมันลงนรก ขณะที่เฉินจือหานสอบปากคำเสร็จและเตรียมตัวจะจากไป ทันใดนั้นก็รู้สึกเจ็บแปลบที่ศีรษะ ทำให้เขาเซไปข้างหนึ่ง ดวงตาเต็มไปด้วยเส้นเลือดสีแดง เสียงหายใจดังขึ้นและหยุดนิ่งไปชั่วครู่ เฉินอวี้รู้สึกว่าไม่ดีแล้ว นี่คือสัญญาณเตือนว่าคุณชายกำลังอาการกำเริบ!

"ไม่ดีแล้ว ระวังตัว" เฉินอวี้ตะโกน

สุดท้ายก็ช้าไป บอดี้การ์ดคนหนึ่งเผลอไม่ทันระวัง ถูกเฉินจือหานต่อยเข้าอย่างจัง บอดี้การ์ดที่เหลือต่างก็กรูกันเข้าไปขวางเฉินจือหาน แต่เขาที่กำลังอาการกำเริบนั้น เหมือนกับสิงโตผู้ไม่กลัวตาย แม้จะต้องเผชิญหน้ากับบอดี้การ์ดหลายสิบคนก็ยังน่ากลัวเช่นเดิม

เฉินเค่อพยุงปู่เฉินมาที่ห้องใต้ดิน เมื่อเห็นอาการกำเริบของหลานชาย ดวงตาของเขาก็เต็มไปด้วยความตกใจ ช่วงหลังมานี้หลานชายอาการกำเริบถี่ขึ้นเรื่อยๆ ปู่เฉินเดินวนไปวนมาอยู่หน้าคุกใต้ดิน คิ้วขมวดเข้าหากันแน่น สีหน้าเคร่งเครียด ถอนหายใจหนักๆ เป็นระยะ เขาเองก็ไม่สามารถเข้าไปได้ คงต้องรอให้บอดี้การ์ดจัดการกับอาการป่วยของจือหานลง แต่จะแบบนี้ไปตลอดไม่ได้ กำเริบบ่อยๆ จะทำให้ร่างกายของจือหานได้รับความเสียหาย ปู่เฉินรู้สึกเป็นห่วงหัวใจปวดหน่วงเพราะสงสารหลาน

อาการของจือหานนั้นเหมือนกับพ่อของเขามากขึ้นเรื่อยๆ ทำให้ปู่เฉินยิ่งวิตก...

หลินซินนอนอยู่บนเตียงเหงื่อท่วมตัว เธอฝันร้ายอีกแล้ว ในฝันเฉินจือหานอยู่ในห้องใต้ดินแห่งหนึ่ง ร่างกายเต็มไปด้วยเลือดและบาดแผล ดูแล้วน่ากลัวมาก

" จือหาน!"

เธอสะดุ้งตื่นขึ้นทันที รู้สึกว่าหัวใจของตัวเองเจ็บแปลบ ไม่รู้ว่าทำไมถึงรู้สึกกลัวขนาดนี้ หรือจือหานจะเกิดเรื่อง? จึงรีบแต่งตัวแล้ววิ่งไปที่ห้องใต้ดิน เมื่อเห็นปู่เฉินอยู่ที่นั่นใจเธอก็ดิ่งลงตาตุ่ม เกิดเรื่องไม่ดีกับสามีของเธอแล้ว

ปู่เฉินเห็นหลินซินก็ประหลาดใจ หญิงสาวคนนี้มาได้อย่างไร ตอนนี้สภาพของจือหานคงจะทำให้เธอตกใจมาก ปู่เฉินจึงมองไปที่เฉินเค่อซึ่งยืนอยู่ข้างๆ เพียงแค่มองคนสนิทก็ทราบทันทีว่าต้องทำอย่างไร จึงรีบเดินมาขวางหลินซิน

"นายหญิงครับ ขอโทษด้วยครับ ตอนนี้สภาพของคุณชายไม่เหมาะที่จะพบใคร"

"ให้ฉันเข้าไป ฉันต้องพบจือหาน"

"นายหญิงครับ ขอโทษด้วยครับ"

"จือหานเป็นคนรักของฉัน ฉันจะไม่ทอดทิ้งเขาในยามที่เขาต้องการฉันมากที่สุด หลีกไป"

"หลินซินเอ๋ย เจ้าอาจจะได้รับบาดเจ็บ" ปู่เฉินรู้สึกหนักใจมาก เขาเป็นห่วงหลานชาย และเป็นห่วงหลานสะใภ้คนนี้ด้วย

"คุณปู่คะ ความรักที่ดีก็คือการไม่ทอดทิ้งกัน ไม่ว่าจือหานจะเป็นอย่างไร หนูก็จะอยู่เคียงข้างเขาไปตลอดชีวิต"

"หนูเป็นภรรยาที่ดี ดูเหมือนว่าจือหานจะแต่งงานกับคนไม่ผิด" ในเวลานี้มุมปากของปู่เฉินคลี่ออกเล็กน้อย คิดไม่ถึงเวลาทั้งคู่จะรักกันขนาดนี้

ขณะนั้นเฉินอวี้เดินออกมา สีหน้าตื่นตระหนก

"นายหญิงครับ นายท่านครับ ไม่ดีแล้ว อาการป่วยของคุณชายกำเริบแล้วครับ เกรงว่าจะเอาไม่อยู่"

"อะไรนะ?!"

ทุกคนตกใจพร้อมกัน!!

=======================

ไม่ใช่แค่หลินซินที่มีความลับ ท่านประธานเองก็มีค่ะ

ประธานเฉินเป็นอาไรรรรรรรรรรรร กดหัวใจ กดเข้าชั้นให้ด้วยน้าาาา