๘ รอยร้าวและความห่างเหิน

นี่ก็ผ่านมาครึ่งค่อนวัน ทว่ากลับไร้แม้แต่เงาของน้องสาว ไป๋อวี่เซวียนชะโงกคอมองออกไปยังหน้าประตูจวนซ้ำแล้วซ้ำเล่า จนนั่งไม่ติดเก้าอี้ จิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัวราวกับกำลังเฝ้ารอคอยก็ไม่ปาน

“หึ! เผื่อใจหน่อยเถอะ ปานนี้นางคงหนีกลับไปเมืองหลวงแล้วกระมัง ไฉนเลยจะคุ้นชินกับบรรยากาศเงียบสงบของชิงโจวได้” น้ำเสียงราบเรียบของไป๋จิ่นอวี่ดังขึ้น มือยังคงตวัดพู่กันเขียนบัญชี พร้อมกับดีดลูกคิดไปมาอย่างครุ่นคิด ทว่าสายตากลับเหลือบมองน้องชายไม่วางตาเช่นกัน

อีกฝ่ายจากบ้านไปตั้งแต่เด็ก ชีวิตที่เติบโตล้วนอยู่ในเมืองหลวงแสนจะวุ่นวาย เขาเกรงว่าความเงียบสงบเหล่านี้คงทำให้นางรู้สึกวังเวงไม่น้อย

ไป๋อวี่เซวียนยืนกอดอกอยู่ริมห้องโถง สายตาคมกริบทอดมองออกไปนอกประตูจวนอย่างไร้จุดหมาย ก่อนจะถอนหายใจเฮือกใหญ่ จู่ๆ ก็หันขวับกลับไปมองไป๋จิ่นอวี่ด้วยท่าทางตกใจ “หากนางเกิดล้มขึ้นมาเล่า…ซ้ำยามนี้ยังตั้งครรภ์ แล้วยิ่งอยู่คนเดียวไร้ผู้คอยดูแลสอดส่อง เช่นนั้น คงต้องแย่แน่!”

ฝ่ามือหนาที่กำลังตวัดพู่กันอยู่ชะงัก ดวงตาคมกริบวูบไหวชั่วขณะ ก่อนเอ่ยเสียงเรียบ “เจ้าคงค