๗ ยื่นมือช่วยเหลือ

บรรยากาศภายในจวนสกุลเซี่ยยังคงดูอึมครึมไม่คลี่คลายนับตั้งแต่เซี่ยฮูหยินหายตัวไปอย่างไร้ร่องรอย

มิหนำซ้ำ…นี่ก็ผ่านไปหลายวันแล้ว แต่กลับไร้วี่แววหรือข่าวคราวใดๆ ม่านเมฆหม่นยังคงลอยปกคลุมเหนือหัวทุกคนในจวนราวกับมีพายุฝนที่พร้อมจะโถมกระหน่ำลงมาได้ทุกเมื่อ

อีกทั้ง อารมณ์ของนายท่านเซี่ยก็ไม่ต่างกันนัก…แปรปรวนยิ่งกว่าสภาพอากาศเสียอีก

ไม่ว่าจะทั้งฮูหยินรองและสาวใช้ในจวนล้วนต้องระมัดระวัง เฝ้าสังเกตสีหน้าท่าทีของนายท่านตลอดเวลา หากเกิดผิดพลาดแม้เพียงเรื่องเล็กน้อย ก็เกรงว่าจะทำให้อีกฝ่ายโมโหขึ้นมาได้ง่ายดาย

ทั้งที่นายท่านดูเป็นคิดถึงฮูหยินถึงเพียงนั้นแต่กลับนิ่งเฉยไม่ยอมทำอันใด

เรือนหลักของเซี่ยฮูหยินแม้ว่าจะไร้เงาผู้เป็นเจ้าของ ทว่าทุกสรรพสิ่งภายในยังคงอยู่เช่นเดิมราวกับว่าเพียงแค่จากไปชั่วคราว และอาจหวนกลับมาในวันใดวันหนึ่งเท่านั้น

เมื่อวันก่อนฮูหยินรองมีน้ำใจส่งสาวใช้ให้เข้าไปกวาดถูทำความสะอาด หวังจะให้เรือนสะอาดรอวันที่เจ้าของหวนคืนกลับมา

ทว่าพอเรื่องล่วงรู้ถึงหูนายท่านเซี่ย กลับกริ้วจนถึงขั้นตามไปต่อว่าฮูหยินรองด้วยถ้อยคำอันรุนแรงเต็มไปด้วยโทสะ เสมือนกับเป็นสถานที่ที่ไม่สมควรให้ผู้ใดย่างก