ตัวประกอบ01

  เขมกรยังไม่ทันได้ตั้งตัวหรือเอ่ยตกลงอะไรกับระบบเลยแม้แต่น้อย หลังจากสิ้นเสียงระบบร่างของเขมกรก็โดนกระชากอย่างแรงอีกครั้งและสติก็ค่อย ๆ ดับไป แต่ทว่าก่อนที่เขมจะหมดสติไปเขาก็ได้ยินเสียงของระบบพูดทิ้งท้ายกับเขาว่า

'ทุกอย่างที่พบเจอล้วนเป็นโชคชะตากำหนด'

 โอ้โห...ทันทีที่เขมกรได้ยินในสิ่งที่ไอ้ระบบเฮงซวยนี้พูด เขาละอยากจะตอกหน้ามันกลับไปจริง ๆ โชคชะตากำหนดบ้านบิดามารดามึงสิครับ กำหมดได้หัวควายสัตว์ ๆ เลยไอ้แม่เย็x..

 แต่ก็นั่นแหละบ่นไปก็ไม่มีประโยชน์อะไรแล้ว เพราะทันทีที่เขมลืมตาตื่นขึ้นมาอีกทีตัวของเขาก็ได้ฟื้นมาอยู่ในร่างของข้าวตังซะแล้ว มิหนำซ้ำยังตื่นขึ้นมาอยู่บนเตียงในโรงพยาบาลพร้อมกับความรู้สึกเจ็บจี๊ดที่หัวอีกด้วย

 "โอ๊ยยยปวดหัวเหี้ย ๆ เลย ก่อนที่กูจะมาเข้าร่างไอ้เจ้าของร่างนี้มันไปทำอะไรมาวะถึงได้มานอนหัวแตกอยู่ในโรงพยาบาลแบบนี้"

 เขมกรดันตัวลุกขึ้นนั่งอย่างทุลักทุเลมือข้างถนัดก็ยกขึ้นมาแตะหัวบริเวรที่เจ็บซึ่งปรากฏว่ามีผ้าก๊อซปิดอยู่พลางปากก็ไม่วายบ่นให้เจ้าของร่างไปด้วย แต่ทว่านั่งบ่นให้เจ้าของร่างเดิมได้ไม่นานเขมกรก็ต้องหันไปมองยังประตูห้อง เมื่อได้ยินเสียงว่ามีใครบางคนกำลังเปิดเข้ามา

 "อ่าวคุณฟื้นแล้วเหรอ"เสียงทุ้มของชายแปลกหน้าที่โคตรจะหน้าตาดูดีเอ่ยทักเขมกรที่นั่งแสดงสีหน้ามึนงงส่งมาให้เขาอยู่บนเตียงคนไข้

 ด้านเขมที่อยู่ในร่างของข้าวตังนั่งขมวดคิ้วมุ่นเข้าหากันแทบจะเป็นปม นัยน์ตาก็จ้องมองไปยังชายตัวสูงคนมาใหม่ด้วยแววตาสงสัยภายในหัวก็พยายามนึกคิดว่าคนคนนี้นั้นเป็นใคร เผื่อว่าความทรงจำของเจ้าของร่างจะยังคงหลงเหลืออยู่บ้างและก็เป็นอย่างที่เขมคิดไว้จริง ๆ

 เพราะในความทรงจำของข้าวตัง ชายตัวสูงคนนี้คือ ธีโอ นายแบบชื่อดังที่ก่อนหน้านี้ตัวของข้าวตังกำลังถ่ายแบบให้อยู่และก่อนภาพจะตัดในความทรงจำครั้งสุดท้าย ข้าวตังได้บอกให้ไอ้นายแบบหน้าหล่อคนนี้ไปเปลี่ยนชุดเพื่อจะถ่ายเซตถัดไปและด้วยเหตุฉะนี้ ไอ้หมอนี้ที่เดินไม่ดูตาม้าตาเรือดันเดินสะดุดสายไฟทำให้ขาตั้งไฟในสตูดิโอล้มมาใส่เขาจนหัวแตกหมดสติอย่างที่เห็น

แต่จะว่าไปทำไมเขารู้สึกคุ้นหน้าหมอนี้จังนะ คงเพราะข้าวตังรู้จักหมอนี้ละมั้ง

 "แล้วเห็นไหมล่ะ"เขมตอบกลับไปด้วยน้ำเสียงห้วนและแสดงสีหน้าไม่ค่อยจะสบอารมณ์นัก ด้วยเพราะทันทีที่ฟื้นขึ้นมาเขาก็ต้องมารับรู้ว่านายแบบหนุ่มหน้าตาดีคนนี้ทำให้เขาต้องมานอนในโรงพยาบาลแบบนี้ 

 อีกอย่างที่โลกเดิมของเขมเขาก็ไม่ค่อยจะถูกกับโรงพยาบาลเท่าไหร่นัก เพราะสมัยก่อนตอนที่เขมยังเป็นวัยรุ่นช่วง20ต้น ๆ ตัวของเขมนั้นเข้าออกโรงพยาบาลเป็นว่าเล่นเพื่อไปเฝ้าคุณแม่ที่เป็นมะเร็งระยะสุดท้าย เขมก็เลยไม่ค่อยจะชอบโรงพยาบาลสักเท่าไหร่

เพราะมาทีไรตัวของเขมก็มักจะคิดถึงแม่ที่จากไปเสมอ

 "ปากเก่งแบบนี้คงจะหายดีแล้วมั้ง"ธีโอสบถพูดกับตัวเองเสียงเบา แต่เพราะด้วยภายในห้องนั้นเงียบมากทำให้เขมที่อยู่ในร่างของข้าวตังนั้นได้ยินคำสบถของนายแบบหนุ่มเต็มสองหู

 โอ้โหทำคนอื่นเขาเจ็บตัวแล้วยังไม่มีทีท่าจะสำนึกผิดเลยเหรอพ่อหนุ่ม เขมได้แต่คิดในใจพลางหันไปจ้องหน้าของคนที่ทำให้ตัวเองเจ็บตัวตาเขม็ง เขมนั้นยังไม่กล้าที่จะพูดอะไรมาเพราะเขานั้นยังไม่ได้ศึกษาท่าทีและอุปนิสัยของตัวละครข้าวตังให้ดีเลย แถมเขาก็ยังไม่รู้จักเกี่ยวที่นี่มากนัก เกิดอยู่ ๆ เขาทำตัวแปลกไปคนที่อยู่ใกล้ชิดหรือรู้จักข้าวตังก็คงจะสงสัยที่ตัวของข้าวตังทำตัวแปลกไป

 "เฮ่อ...ที่ผมตื่นมาอยู่ที่โรงพยาบาลแบบนี้คงเป็นเพราะขาตั้งไฟล้มใส่จนหมดสติไปใช่ไหม?"เขมกรกักเก็บอารมณ์คุกรุ่นของตัวเอาเองไว้ในใจและจงใจเอ่ยถึงสาเหตุที่ตัวเองต้องมานอนเจ็บอยู่บนเตียงคนไข้แบบนี้นั้นเป็นเพราะใคร

 ส่วนนายแบบหนุ่มเจ้าของความสูงร้อยเก้าสิบเซนติเมตรเมื่อได้ยินช่างภาพร่างโปร่งเอ่ยพูดขึ้นมาแบบนั้นก็สะอึกและรู้สึกผิดภายในใจ เพราะที่ข้าวตังต้องมาอยู่ในสภาพนี้สาเหตุก็มาจากตัวเอง

 เมื่อคิดได้ดังนั้นธีโอก็สูดลมหายใจเข้าลึกผ่านไปไม่กี่วิก็ถอนหายใจยาว ก่อนที่จะสาวเท้าตรงไปยังเตียงคนไข้แล้วก้มหัวเอ่ยขอโทษคนป่วยบนเตียงด้วยน้ำเสียงจริงจัง ถึงแม้ธีโอจะไม่ค่อยชอบคนตรงหน้าที่เป็นเพื่อนของนายคนนั้นก็เถอะ แต่เรื่องที่ทำให้เขาเจ็บตัวแบบนี้มันก็ไม่ถูก

 "ผมต้องขอโทษด้วยนะครับที่ทำให้คุณต้องมาเจ็บตัวเพราะการเดินไม่ระวังของผมและเพื่อเป็นการแสดงการรับผิดชอบ ผมจะเป็นคนจ่ายค่ารักษาของโรงพยาบาลทั้งหมดให้คุณเอง อีกอย่างถ้าคุณต้องการจะเรียกค่าทำขวัญเท่าไหร่คุณบอกผมมาได้เลย"

"พูดจบหรือยัง" 

 เขมกรถามกลับไปเพียงสั้น ๆ หลังจากนั่งฟังนายแบบหนุ่มวัย28ปีสาธยายออกมายาวเหยียด คิ้วเรียงสวยทั้งสองข้างก็ขมวดเข้าหากันอย่างไม่ค่อยจะเข้าใจกับสายตาของนายคนนี้ที่มองมายังตัวของเขาด้วยแววตาที่ดูเหมือนจะไม่ค่อยชอบกันเท่าไหร่

ถึงแม้ว่าน้ำเสียงที่หมอนี้เอ่ยจะจริงจังแต่สายตาที่แข็งกร้าวนี้มันอะไรกัน หรือว่าก่อนที่เขาจะมาอยู่ในร่างนี้เจ้าของร่างมันไปทำอะไรให้อีตานายแบบคนนี้ไม่ชอบหน้าหรือเปล่าวะ แต่เท่าที่เค้นความทรงจำดูข้าวตังกับอีตานายแบบธีโอนี้ก็ไม่มีการเจอกันเป็นการส่วนตัวนี่

ส่วนในนิยายถ้าเขาจำไม่ผิดบทของข้าวตังที่เป็นเพื่อนของอาทิตย์ก็มีโผล่มาให้เห็นเพียงไม่กี่ครั้งเอง ยิ่งเป็นบทที่เจอกับนายธีโอเพื่อนนายแบบข้างบ้านของน้องวันจันทร์ (นายเอกในนิยาย) ก็ยิ่งแทบจะไม่มี แล้วแบบนี้มีเหตุผลอะไรที่ทำให้ไอ้หมอนี้มันมองข้าวตังป่านจะกินหัวกันแบบนี้

"จบแล้ว ที่ผมมาหาคุณก็เพื่อที่จะบอกคุณว่าผมไม่ได้ตั้งใจและก็ขอโทษที่ทำให้คุณเจ็บตัว อีกอย่างผมอยากจะแสดงความรับผิ...."

"เข้าใจแล้วครับ เชิญคุณกลับไปได้เลยผมปวดหัวต้องการพักผ่อน"

ยังไม่ทันที่ธีโอจะเอ่ยจบประโยคดี เขมก็เอ่ยพูดแทรกพร้อมกับล้มตัวนอนหลับตาเป็นการบอกนายแบบหนุ่มเป็นนัยว่าตัวของเขาไม่อยากจะพูดความยาวสาวความยืดกับเจ้าตัวแล้ว

ส่วนทีปกร หรือ ธีโอ เมื่อโดนช่างภาพอิสระอย่างข้าวตังปฏิบัติตัวใส่ตัวเองแบบนี้ก็ยืนนิ่งจ้องมองคนบนเตียงตาปริบ ๆ อยู่แบบนั้น ริมฝีปากหนาก็อ้าหุบ ๆ ไม่รู้จะเอ่ยพูดกับคนที่นอนหลับตาอยู่บนเตียงต่อดีหรือไม่

ความรู้สึกภายในใจที่ไม่ชอบคนคนนี้เป็นทุนเดิมอยู่แล้ว และพยายามบอกตัวเองว่าครั้งนี้ตนเองนั้นเป็นคนผิดมันไม่อาจนับรวมกับสิ่งที่คนคนนี้กับนายอาทิตย์ทำกับเพื่อนตัวเล็กของตัวเอง แต่เมื่อมาเจอข้าวตังทำตัวแบบนี้กับตัวเองความรู้สึกที่ไม่ชอบก็ยิ่งเพิ่มพูนขึ้นมากกว่าเดิม

"สมแล้วที่เป็นเพื่อนกัน"พูดทิ้งท้ายเพียงแค่นั้น ก่อนจะหมุนตัวเดินออกจากห้องพักคนไข้VIPไปด้วยใบหน้าเต็มไปด้วยความไม่สบอารมณ์

ปัง!

เสียงปิดประตูดังขึ้นไม่เบานัก เขมกรที่นอนหลับตาหนีตัวปัญหาอย่างนายธีโอก็ค่อย ๆ เปิดเปลือกตาขึ้นและกวาดสายตามองรอบ ๆ ห้องว่ามีใครอยู่ในห้องไหม และเมื่อเห็นว่าไม่มีใครแล้วเขมที่อยู่ในร่างข้าวตังก็พ่นลมหายใจออกมาอย่างโล่งอก

"ฟูว ไปได้สักที แล้วเอายังไงต่อทีนี้"เขมหยัดตัวลุกขึ้นมานั่งอีกครั้งพลางในหัวก็คิดว่าตัวเองจะทำอย่างไรต่อดี แต่ทว่ายังไม่ทันได้คิดอะไรก็มีหน้าจอระบบแสดงขึ้นมาตรงหน้าพร้อมกับภารกิจที่มอบหมายให้เขาทำ

'ในวันพรุ่งนี้ธีโอที่พาวันจันทร์ไปเปิดหูเปิดตาและบังเอิญเจอเข้ากับอาทิตย์ที่มาเที่ยวสังสรรค์ ทำให้อาทิตย์และวันจันทร์เข้าใจผิดและมีปากเสียงกัน ซึ่งในการทะเลาะกันครั้งนี้ อาทิตย์ที่หึงหวงวันจันทร์จะลงไม้ลงมือกับธีโอที่เป็นพระรอง ภารกิจของคุณ:รับหมัดแทนพระรองและพูดเตือนสติเพื่อนสนิทของคุณอย่างอาทิตย์'

เหี้ยอะไรเนี่ย! ทำไมกูต้องเป็นคนรับหมัดด้วยครับไอ้เหี้ยคุณระบบ!!!