ตอนที่ 7 มิติที่เปิดออก

“เจ้าช่างโชคดีนัก ที่มีลูกชายกตัญญูเช่นนี้…” ฟ่านหนิงเอ่ยเสียงแผ่ว สายตามองไปยังแม่ลูกอย่างเงียบงัน ความทรงจำถึงลูกที่จากไปทำให้นางรู้สึกอ้างว้างในหัวใจ ฤดูหนาวปีนี้ นางต้องอยู่เพียงลำพังอีกครั้ง

เริ่นหรงฮวาจับความรู้สึกของนางได้ จึงกล่าวอย่างอ่อนโยน “ท่านป้า หากท่านไม่รังเกียจ มาอยู่กับพวกเราก็ได้นะเจ้าคะ ท่านจะได้ไม่ต้องอยู่คนเดียว เราสองแม่ลูกยินดีต้อนรับท่านเสมอ”

ฟ่านหนิงเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะยิ้มบาง ๆ และเช็ดน้ำตาที่คลอหน่วย “ขอบใจในความหวังดีของพวกเจ้านะ… แต่ข้ายังละทิ้งบ้านที่เคยมีครอบครัวอยู่ด้วยกันไม่ลง หากวันใดข้าตัดใจได้ ข้าจะย้ายมาอยู่กับพวกเจ้าแน่นอน ตอนนี้… ดูแลตัวเองให้ดี หิมะกำลังตกหนักขึ้นทุกวัน ไม่ต้องเป็นห่วงข้า”

นางกล่าวลาทั้งสอง และหันหลังกลับไปด้วยแววตาที่ยังมีรอยเศร้า

ทางด้านผ้าแพรที่ยังคงสิงอยู่ในต้นหญ้า มองเหตุการณ์ทั้งหมดด้วยความรู้สึกปนเป ความอบอุ่นระหว่างคนและบ้านใหม่ทำให้นางยิ่งรู้สึกเดียวดาย ‘นี่ข้ามาอยู่ที่นี่ได้เกินเดือนแล้วสินะ…’ ความคิดที่ผุดขึ้นมานั้น ทำให้จิตใจของผ้าแพรยิ่งหม่นหมอง ดอกหญ้าสีม่วงที่นางสิงสถิตอยู่ก็พลอยเหี่ยวเฉาลงด้วยอารมณ์ที่แปรเปลี่ยน

หลังจากย้ายเข้าบ้านใหม่ได้ไม่นาน เหว่ยหยางก็วุ่นวายกับการจัดเตรียมฟืนและเสบียงให้พร้อมรับฤดูหนาว ปีนี้เขาตุนฟืนไว้มากพอ ทำให้ไม่จำเป็นต้องขึ้นเขาอีกสักพัก ชีวิตที่ลำบากกำลังค่อย ๆ กลายเป็นความอบอุ่นที่จับต้องได้…

วันเวลาผ่านไปทีละวัน ผ้าแพรเฝ้ามองชีวิตของเริ่นเหว่ยหยางมาตลอดโดยไม่มีวันละสายตา นางได้รับรู้เรื่องราวทุกอย่างของเขาอย่างเงียบงัน หลายครั้งที่เด็กชายพามารดาออกมาเดินเล่นรับอากาศภายนอก ผ้าแพรรู้สึกว่าร่างกายของตนเริ่มมีพลังบางอย่าง จึงลองใช้พลังนั้นเพื่อช่วยรักษาอาการป่วยของแม่เหว่ยหยาง และดูเหมือนจะได้ผล เพราะอาการของนางดีขึ้นกว่าเดิมอย่างเห็นได้ชัด

เวลาหมุนเวียนเปลี่ยนผ่านอย่างรวดเร็ว นับจนวันนี้ผ้าแพรมาอยู่ในโลกนี้ได้สามปีแล้ว ในตอนนี้นางพอจะรู้ว่าตนสามารถทำอะไรได้บ้าง ทว่าเรื่องหนึ่งที่ยังคงทำไม่ได้ก็คือการขยับเคลื่อนย้ายไปไหนตามใจต้องการ

จนกระทั่งคืนหนึ่ง… วันที่พระจันทร์เต็มดวง มิติที่ผ้าแพรเฝ้ามองมานานก็เปิดออกอย่างเงียบงัน ร่างของนางปรากฏขึ้นภายในนั้นเป็นครั้งแรก หมอกขาวที่เคยบดบังสายตาค่อย ๆ จางลง เผยให้เห็นทิวทัศน์บางส่วน ขณะที่บางพื้นที่ยังคงถูกปิดบังไว้

นางไม่เข้าใจว่ามิตินี้มีไว้เพื่ออะไร แต่ภายในกลับมีบ้านหลังเล็กหลังหนึ่ง ตกแต่งครบถ้วน มีห้องน้ำ ห้องครัว ห้องนั่งเล่น และห้องนอน ทุกอย่างดูอบอุ่นและน่าอยู่ราวกับเคยเป็นบ้านของนางมาก่อนก็ไม่ปาน การรับรู้ของผ้าแพรชัดเจนขึ้นกว่าเดิมมาก จิตวิญญาณของนางไม่ได้จำกัดอยู่เพียงแค่ในต้นหญ้าต้นเดียวอีกต่อไป หากบริเวณใดมีต้นหญ้าชนิดเดียวกัน นางก็สามารถย้ายสำนึกรับรู้ไปสัมผัสที่นั่นได้

เมื่อเดินออกจากบ้านหลังเล็ก นางพบกับบ่อน้ำพุที่มีพลังวิญญาณไหลเวียนอบอวล กลิ่นอายของมันทำให้ร่างวิญญาณสดชื่นขึ้นอย่างน่าอัศจรรย์ นางเฝ้าถามตัวเองว่าทำไมถึงได้มาอยู่ที่นี่ แต่ก็ยังไร้คำตอบ

ระหว่างสำรวจจนถึงขอบเขตของมิติ นางพบว่าเส้นทางบางส่วนยังคงถูกหมอกปกคลุมไว้ ‘หรือว่าด้านหลังหมอกนั้นจะยังมีบางสิ่งซ่อนอยู่’ นางคิดอย่างสงสัย ทว่าในเวลานี้ สิ่งที่พอทำได้ก็คือสำรวจผ่านสายตาและจิตสำนึกเท่านั้น โดยเฉพาะในป่านอกมิติรอบหมู่บ้าน ที่แม้จะเต็มไปด้วยต้นหญ้า แต่น้อยนักที่จะมีต้นไม้ใหญ่เขียวชอุ่มให้เห็น

เมื่อสำรวจจนครบ ผ้าแพรก็กลับเข้าสู่ต้นหญ้าต้นเดิม ทว่า…นางยังไม่อาจรู้ได้ว่าต้นหญ้าที่สิงอยู่นี้คือพันธุ์ใด เพราะไม่เคยพบเห็นมาก่อนเลย

“เจ้าต้นหญ้า ได้ยินข้าหรือเปล่า?” เหว่ยหยางเอ่ยทักต้นหญ้าอย่างที่เคยทำเป็นกิจวัตรประจำวัน แต่ครั้งนี้…ไม่มีปฏิกิริยาตอบกลับ

ผ้าแพรที่กำลังล่องลอยอยู่ ได้ยินเสียงเรียกของเขาก็สั่นไหวดอกหญ้าเล็กน้อยเป็นเชิงตอบรับ

เมื่อเห็นดอกหญ้าสะบัดเบา ๆ เหว่ยหยางก็ยิ้มอย่างโล่งใจ “ข้านึกว่าเจ้าโดนไก่จิกตายเสียแล้ว” เขาพูดหยอกอย่างขบขัน ใบหน้าของเด็กหนุ่มฉายแววสดใสขึ้นอย่างเห็นได้ชัด

‘เมื่อไหร่ฉันจะหลุดพ้นจากสภาพนี้เสียทีนะ… ฉันเบื่อเหลือเกินกับการพูดไม่ได้แบบนี้’ ผ้าแพรคิดอย่างหงุดหงิด ลำต้นของนางค่อย ๆ เหี่ยวเฉาลงสะท้อนความรู้สึก

เมื่อเห็นต้นหญ้าเริ่มเหี่ยวเฉา เหว่ยหยางก็ตกใจ รีบลุกไปตักน้ำมารดรดให้โดยไม่ลังเล “เจ้าต้นหญ้า อยู่ดี ๆ ทำไมถึงได้ซึมเซาไปแบบนี้กันนะ”

ผ้าแพรเห็นว่าเขาเป็นห่วงจึงคลายความเศร้า หยาดน้ำจากมือของเขาหยดลงลำต้น สัมผัสถึงความอบอุ่นจนต้นหญ้ากลับมาตั้งตรงได้อีกครั้ง

‘ตอนนี้เขาอายุสิบสามแล้วสินะ ยิ่งโตยิ่งหล่อขึ้นทุกวันแน่ ๆ’ ผ้าแพรคิดพลางจ้องเขาด้วยสายตาอบอุ่น

และไม่รู้อะไรดลใจ นางจึงเปล่งเสียงเรียกชื่อเขาออกมาเป็นครั้งแรกในรอบสามปี “เหว่ยหยาง…”

เด็กชายหยุดชะงักทันที มือที่กำลังรดน้ำค้างอยู่กลางอากาศ “ใคร… ใครเรียกข้า?”

ผ้าแพรเบิกตากว้าง ‘เขาได้ยินเสียงของข้าแล้ว!’ นางสั่นใบหญ้าอีกครั้ง แล้วพยายามเปล่งเสียงออกมาให้ชัดเจนยิ่งขึ้น

“เหว่ยหยาง… ข้าอยู่ตรงนี้… ตรงหน้าของเจ้า…”

เหว่ยหยางขมวดคิ้วเล็กน้อย ‘อยู่ตรงหน้าข้าหรือ?’ เขาก้มหน้าลงมองพื้นเบื้องหน้า และสายตาก็หยุดที่ต้นหญ้าเล็ก ๆ ต้นหนึ่งซึ่งกำลังสั่นไหวคล้ายยินดีที่เขาหันมาสนใจมัน

“เสียงเมื่อครู่…เจ้าหรือต้นหญ้า?” เขาถามออกมาเบา ๆ ด้วยน้ำเสียงเต็มไปด้วยความประหลาดใจ

“เจ้าได้ยินข้าแล้วใช่ไหม?” ผ้าแพรเอ่ยด้วยน้ำเสียงดีใจสุดขีด นับตั้งแต่นางมาอยู่ในโลกนี้ นางได้เรียนรู้และเปลี่ยนแปลงตนเองมากมาย แม้แต่ภาษาที่ใช้ก็เปลี่ยนไปตามกาลเวลา

เริ่นเหว่ยหยางเบิกตากว้าง ไม่อยากเชื่อในสิ่งที่เกิดขึ้น “เจ้า… เจ้าเป็นต้นหญ้าวิเศษหรือ?”

“ข้าเองก็ไม่รู้ว่าตอนนี้ข้าเป็นอะไร และไม่รู้ว่าจะสามารถพูดคุยกับเจ้าได้นานแค่ไหน…แต่มีสิ่งหนึ่งที่อยากจะขอร้องเจ้า” เสียงของผ้าแพรแผ่วเบา แต่เจือด้วยความจริงจัง

“เจ้าต้องการให้ข้าทำอะไร บอกมาเถิด ข้ายินดีทำให้ทุกอย่าง” เหว่ยหยางเอ่ยรับคำทันที ดวงตาเต็มไปด้วยความตั้งใจ