อาหารก็เป็นยาได้

5

อาหารก็เป็นยาได้

“เสี่ยวหรงยกอาหารมาที” หลังพาอ๋องอันไปนั่งได้นางก็ขยับไปนั่งเก้าอี้ข้าง ๆ เรียกชามโจ๊กจากสาวใช้ พอเปิดฝาชามโจ๊กออกกลิ่นโจ๊กที่มีสมุนไพรก็ลอยขึ้นมา กลิ่นหอมนี้ชวนให้อยากอาหารยิ่งนัก หลังถูกพิษอ๋องอันไม่เคยเสวยอาหารเกินห้าคำเลย ทั้งที่เมื่อก่อนโปรดปรานเนื้อสัตว์มาก

“นี่คือสิ่งใด”

“โจ๊กผักเพคะ”

“พระชายาทดสอบพิษก่อนดีหรือไม่” จื่ออี้เอ่ยถามขณะเห็นนางกำลังเป่าไอร้อนจากโจ๊กบนช้อนอยู่ คิดว่านางคงจะป้อนอ๋องอันเองเป็นแน่ ถึงนางจะเป็นพระชายาแต่อย่างไรเขาในฐานะองครักษ์สิ่งใดควรระวังก็ยังต้องทำอยู่

แม้จะทำให้นางโกรธก็จำต้องยอมถูกลงโทษ แต่สิ่งที่นางบอกทำเขางุนงงไม่น้อยเลย

“อ๋อ ได้สิ เช่นนั้นเจ้าลองตรวจดู” นางว่าจบก็วางช้อนใส่ชามไว้ แล้วยื่นให้องครักษ์หนุ่มน้อยผู้นั้นได้ตรวจสอบพิษตามใจอยาก จื่ออี้ค้อมตัวลงต่ำคล้ายกับกำลังขอประทานอภัยจากพระชายา นางมิได้คิดมากที่ถูกระแวงอย่างไรก็เพิ่งแต่งงาน เขาไม่ไว้ใจก็ไม่ผิดอันใดนางเข้าใจดี

“แต่จื่ออี้เจ้ารู้หรือไม่ว่าไม่ใช่พิษทุกชนิดจะตรวจได้ด้วยเข็มเงิน ข้ามีวิธีที่ดีกว่านั้น หากไม่เชื่อแล้วส่งชามมาให้ข้าสิ” ในห้องบรรทมไม่มีเสียงใดเล็ดลอดออกมาอีกหลังฉีอ้ายฉิงว่าจบ จื่ออี้ชั่งใจสักครู่ไม่รู้ว่าตนเองควรทำอย่างไรจะดื้อดึงไม่ฟังนาง นางก็ถือเป็นพระชายาอยู่ดี

“ให้พระชายาเถอะจื่ออี้” อ๋องอันคงรู้ว่าองครักษ์ตนเองคิดอย่างไร จึงรับสั่งให้เขามอบชามนั่นให้นาง หากผู้เป็นนายทำเช่นนี้หมายความว่าทรงเชื่อพระทัยพระชายาอยู่มาก จื่ออี้ยื่นโจ๊กคืนให้นางค้อมตัวแล้วขยับไปยืนข้าง ๆ เสี่ยวหรง รอดูว่าสตรีสูงศักดิ์ผู้นี้จะทำสิ่งใดต่อ

“เช่นนี้ก็ไม่ต้องทดสอบพิษแล้ว” นางหยิบช้อนอีกคันมาตักโจ๊กใส่ปากตนเองแล้วหันไปพูดกับจื่ออี้ สิ่งที่นางทำทำผู้คนพูดไม่ออกจริง ๆ ไม่มีผู้ใดเอ่ยสิ่งใดออกมาภายในห้องบรรทมที่เงียบอยู่แล้วจึงเงียบมากขึ้นไปอีก

“มีสิ่งใดกันหรือ” ชายหนุ่มที่มองไม่เห็นรู้สึกว่าบรรยากาศรอบข้างแปลกไป เขาเอ่ยถามทหารคนสนิท ฉีอ้ายฉิงยิ้มรับแล้วมองหน้าจื่ออี้อย่างอารมณ์ดี

“พระชายาทรงกินโจ๊กทดสอบพิษด้วยองค์เองพ่ะย่ะค่ะท่านอ๋อง”

“เห็นหรือไม่ข้าไม่ตายแปลว่าโจ๊กนี้ไม่มีพิษ ข้าไม่มีเหตุผลให้วางยาพิษท่านอ๋องของเจ้าไม่ต้องห่วง”

“ปล่อยให้นางทำเถอะ นางอยากทำสิ่งใดก็ทำ พวกเจ้าไม่ต้องขัดนาง”

“พ่ะย่ะค่ะ ท่านอ๋อง”

“เช่นนั้นข้ากินได้หรือยัง” อาหารก็ถูกทดสอบพิษแล้วอ๋องอันจึงทรงตรัสถามหาอาหารของตน แม้จะไม่หิวแต่ถึงอย่างไรนางก็ตั้งใจทำมาให้

“ได้เพคะ หม่อมฉันได้ยินจากสาวใช้ว่าพระองค์ไม่ทรงโปรดผักทุกชนิดเลย อ้าปากเพคะ” นางพูดขณะตักโจ๊กขึ้นมาจ่อที่ริมฝีปากของพระสวามี อ๋องอันยกมือขึ้นมาแตะข้อมือนางเบา ๆ ราวกับกำลังห้ามปราม

“ข้าตาบอดแต่ไม่ได้พิการ กินเองได้”

“พระองค์ไม่ได้ตาบอดเพคะ พระองค์แค่เพียงมองไม่เห็นชั่วคราวเท่านั้น หากทรงยิ่งพูดเช่นนั้น พระองค์ก็ทรงท้อแท้พระทัย ไม่มีจิตใจอยากหาย ยิ่งพระองค์หดหู่พระองค์ก็จะยิ่งมีโอกาสหายน้อยลงนะเพคะ หม่อมฉันรู้ว่าพระองค์ไม่อยากให้ผู้ใดคิดว่าทรงเป็นภาระ แต่พระองค์หาใช่ภาระ ทรงเป็นพระสวามี สิ่งนี้คือหน้าที่ของหม่อมฉันเพคะ” ในใจรู้สึกดีไม่น้อยเมื่อนางเริ่มพูดตั้งแต้ต้นประโยค แต่อยู่ ๆ รอยยิ้มนี้ก็หายไปหลังได้ยินคำว่าหน้าที่ แต่เพราะเหตุใดเขาต้องไม่พอใจทั้งที่จริงนี่ก็คือหน้าของภรรยาจริง ๆ เขาไม่ควรลืมว่านางเองก็ถูกบังคับให้แต่งกับคนมองไม่เห็นเช่นเขา

“ข้ารู้แล้ว แต่อย่างไรก็ควรเรียนรู้จะทำเองมิใช่หรือ หากเจ้าไม่อยู่ผู้ใดจะทำให้ข้า”

“หม่อมฉันจะไปไหนละเพคะ เอาล่ะไม่ต้องพูดแล้ว อ้าปากเถอะเพคะ โจ๊กเย็นมากจะคาว อาหารพวกนี้หม่อมฉันทำเองทั้งหมด แม้จะช่วยได้ไม่มากแต่อาหารพวกนี้ถือว่าเป็นยา” ไม่ว่านางพูดสิ่งใดก็ล้วนแล้วแต่มีเหตุผล มีเหตุผลจนเขาไม่รู้ว่าจะโต้เถียงสิ่งใดกับนางได้อีก จึงยินยอมนั่งนิ่ง ๆ ให้นางป้อนโจ๊กต่อไป

นางเอกก็นั่งป้อนเขา ชวนเขาพูดคุยเรื่องเรื่อยเปื่อยราวกับภายในห้องมีเพียงทั้งสองคน แต่ภาพตรงหน้าล้วนแต่ทำให้บ่าวคนสนิททั้งสองดีใจไม่น้อย หลังคุณหนูของนางถูกสองแม่ลูกนั่นลงโทษจนหัวฟาดหมดสติ เมื่อตื่นมาคุณหนูก็เปลี่ยนไปเล็กน้อยดูไม่ใช่ผู้ที่จะคอยยอมให้ผู้ใดรังแกอีก สำหรับนางเรื่องนี้นั้นดีมากจริง ๆ

ส่วนจื่ออี้ดีใจที่อย่างน้อยพระชายาก็ทำให้อ๋องอันยอมพูดคุยด้วย ยิ้ม หัวเราะได้ เมื่อทรงรู้ว่าตนเองจะมองไม่เห็นอีกจากเดิมที่เคยเงียบขรึม กลับยิ่งเงียบขรึมยิ่งขึ้น ไม่นึกเลยว่าเพียงคืนเดียวพระชายาก็ทำให้ท่านอ๋องของเขาเปลี่ยนไป

แม้เขาจะไม่เชื่อว่านางจะช่วยให้อ๋องอันกลับมามองเห็นได้ แต่เพียงมีนางอยู่ข้าง ๆ ไปเช่นนี้ ท่านอ๋องก็คงมีความสุขมากแล้ว อีกทั้งพระชายายังทำให้ท่านอ๋องของเขากินโจ๊กนั่นจนหมดชามได้

“เจ้าแน่ใจหรือไม่ว่าอ๋องอันจะกลับมามองเห็นอีกไม่ได้” ชายหนุ่มผู้สูงศักดิ์ที่ยืนหันหลังให้ถามเขาด้วยน้ำเสียงเย็นชา ภายในห้องบรรทมขององค์ชายนี้ไม่มีผู้อื่นอยู่อีกนอกจากเขาและหมอหลวงผู้นั้น ผู้ที่ได้ให้การรักษแก่อ๋องอันตั้งแต่เมื่อหนึ่งเดือนก่อน

“กระหม่อมมั่นใจพ่ะย่ะค่ะ หลังจากตรวจละเอียดแล้วพบว่าพิษนี้คือสิ้นทิวา ผู้ที่โดนไม่มีทางกลับมามองเห็นได้อีกเป็นแน่” หมอหลวงกราบทูลเสร็จก็เงยหน้ามองบุรุษตรงหน้า

“ดี เช่นนั้นไปเถอะ”

“พ่ะย่ะค่ะองค์ชาย” หมอหลวงกราบทูลเพราะคิดว่าเป็นพี่น้องกันย่อมต้องห่วงกันเป็นธรรมดา เลยมิได้คิดว่าผู้ที่อยู่เบื้องหน้านี้คือผู้ที่เป็นคนใช้พิษนี้มาทำลายพี่น้องด้วยกันเอง เพียงแต่เขาไม่ต้องการให้อีกฝ่ายตายจึงเลือกใช้สิ้นทิวาที่มีฤทธิ์ต่อดวงตาเท่านั้น