ผู้มาเยี่ยมเยียน

6

ผู้มาเยี่ยมเยียน

“น่าจะเส้นประสาทอักเสบ” หญิงสาวบ่นพึมพำหลังจากขีดเขียนสิ่งต่าง ๆ ลงบนแผ่นกระดาษ นางพยายามเขียนวิธีรักษา บรรเทาอาการมองไม่เห็นของอ๋องอันมาตลอด กิจวัตรของนางมิได้มีสิ่งใดมากนัก เช้า กลางวัน เย็น นางจะเป็นผู้เตรียมอาหาร หากเขาเบื่อก็พาไปเดินเล่น ให้เขาได้พักเยอะหน่อยร่างกายจะได้ฟื้นตัวได้ดียิ่งขึ้น

“พระชายามีผู้มาพบท่านอ๋อง ตอนนี้รออยู่ที่โถงจื่อเวยเพคะ”

“ข้ารู้แล้วไปเถอะ” อ้ายฉิงพยักหน้ารับวางพู่กันในมือลง เดินตามสาวใช้ออกไปจากห้องบรรทม ตอนนี้อ๋องอันกำลังพักผ่อนอยู่นางจึงเป็นผู้ดูแลทุกอย่างในจวน

อาคารไม้เพดานสูง ภายในมองเห็นโครงสร้างไม้ทุกแผ่น แต่กลับสบายตาเพื่อไม่ให้อากาศภายในร้อนจนกินไป ฉีฉ้ายฉิงเดินเข้าไปด้วยท่าทางมั่นคง ความยาวของการก้าวเท้าก็สม่ำเสมอ ใบหน้าประดับรอยยิ้มงดงาม แม้จะตัวเล็กแต่ก็ไม่อาจทำให้ผู้อื่นมองผ่านไปได้เลย

“สาวใช้บอกว่าท่านมาขอพบอ๋องอัน ไม่ทราบว่าท่านชื่อแซ่ใด ข้าจะได้แจ้งให้ท่านอ๋องทราบ”

“ข้าแซ่ไป๋ นามหนิงเหอ แจ้งว่าองค์ชายสี่ก็ได้”

“ถวายบังคมองค์ชายสี่ หม่อมฉันเสียมารยาทแล้ว”

“พี่สะใภ้ไม่ต้องมากพิธี ข้าไม่ได้แจ้งก่อนจะกล่าวโทษพี่สะใภ้ได้อย่างไร”

“เช่นนั้นองค์ชายเชิญนั่งเพคะ หม่อมฉันจะให้สาวใช้เตรียมชา รอสักครู่” นางรีบเชิญองค์ชายหนิงเหอนั่งในโถง แล้วให้สาวใช้ผู้นั้นไปเตรียมชา จากนั้นจึงเดินไปนั่งฝั่งตรงข้ามองค์ชายหนิงเหอ งานสมรสเป็นงานเรียบง่ายผู้ร่วมพิธีจึงไม่ได้มากมาย นางเองก็ไม่เคยพบเจอบรรดาพี่น้ององค์ชายของอ๋องอันสักคน เพราะหลังแต่งงานนางไม่ได้เข้าวังตามที่ควรจะทำ

“รบกวนองค์ชายรอสักหน่อย หม่อมฉันจะให้สาวใช้ไปบอกท่านอ๋องเดี๋ยวนี้”

“ไม่เป็นไรพี่สะใภ้ ข้าไม่รีบ เดิมทีอยากมาแสดงความยินดีกับท่านทั้งสองแต่เพราะงานแต่งพึ่งผ่านมาเพียงไม่กี่วัน จึงรอให้พี่สะใภ้ปรับตัวได้ถึงได้มาวันนี้”

“ขอบพระทัยองค์ชาย เชิญดื่มเพคะ” นางกล่าวขอบคุณชายหนุ่มตรงหน้า แล้วรินชาที่สาวใช้นำมาให้องค์ชายหนิงเหอ ไม่ว่าจะเป็นหน้าตา ท่าทาง ทุกสิ่งของนางล้วนแต่เป็นมิตรทั้งสิ้น ต่างจากในใจของนางยิ่งนัก

การที่อ๋องอันถูกทำร้ายจนตาบอดเช่นนี้ ต้องเป็นผู้ที่ใกล้ชิดอย่างแน่นอน อีกฝ่ายไม่ได้อยากให้เขาตายแค่เพียงไม่อยากให้เขามองเห็น และเท่าที่นางเคยอ่านหนังสือมามากมาย การกระทำนี้บ่งบอกว่าอ๋องอันกำลังขัดผลประโยชน์ผู้อื่นอยู่

อ๋องอันเป็นบุตรคนรองของฮ่องเต้หนิงหลงหากจะขัดผลประโยชน์ผู้ใดได้ แปลว่าคนผู้นั้นก็มีฐานะไม่ห่างกันมาก ตีความได้เพียงอย่างเดียวคนผู้นี้อยู่ในราชวงศ์เช่นเดียวกัน

ด้วยเหตุนี้นางจึงควรระแวดระวังคนในราชวงศ์ไม่ว่าจะเป็นผู้ใด...

“พี่สะใภ้ อาการพี่ชายข้าเป็นอย่างไรบ้าง ดีขึ้นบ้างหรือไม่”

“หากไม่นับที่มองไม่เห็นก็ดีขึ้นเพคะ ไม่มีสิ่งใดน่าเป็นห่วง”

“ดี ดียิ่งนัก หากเสด็จพี่กลับมามองเห็นได้ก็ยิ่งดีนัก”

“หม่อมฉันก็คิดเช่นนั้นเพคะ”

“พี่สะใภ้ไม่เสียใจหรือที่แต่งงานกับพี่ชายข้า ถึงอย่างไรก็ทรงมองไม่เห็นแล้ว พี่สะใภ้ทั้งงดงาม มารยาทดีเช่นนี้หากไม่ใช่เสด็จพี่ก็คงมีบุรุษที่ดีมาแต่งด้วยเป็นแน่” น้ำเสียงเป็นมิตรเมื่อครู่เปลี่ยนเป็นน้ำเสียงราบเรียบไร้ความรู้สึกราวกับเปลี่ยนเป็นคนละคน นางนิ่งไปครู่หนึ่งเพื่อรวบรวมความคิดแล้วจึงยิ้มออกมา ไม่คิดเสียมารยาทใส่อีกฝ่าย

“เหตุใดทรงตรัสเช่นนั้นเพคะ แม้ท่านอ๋องจะมองไม่เห็นแต่ทรงมีเมตตา เป็นโชคดีของหม่อมฉันที่ได้เป็นพระชายา”

“แต่หากว่ากันตามตรงแล้ว เป็นข้าไม่ดีกว่าหรือ อย่างไรก็คงดีกว่าเสด็จพี่”

“องค์ชายหมายความเช่นไรเพคะ หากทรงเป็นอย่างที่หม่อมฉันเข้าใจขอให้หยุดรับสั่ง หม่อมฉันจะถือว่าไม่ได้ยินที่พระองค์กล่าว ทรงกลับไปเถอะเพคะ หม่อมฉันไม่ส่งแล้ว” เดิมทีก็อยากรักษาหน้า รักษาไมตรีพี่สะใภ้และน้องสามีไว้ แต่บุรุษตรงหน้านางกลับกล่าวคำพูดเช่นนี้ออกมาได้อย่างไม่อายปาก ทั้งที่พี่ชายตนเองยังคงมองไม่เห็นเช่นนี้

นางนึกโมโหยิ่งนักที่เมื่อครู่ไม่ได้ตบเขาสักที ไม่เข้าใจเสียจริงว่าคนในวังสอนสิ่งใดแก่พี่น้องบ้าง จึงได้ไม่ไว้หน้ากันมากถึงเพียงนี้

“มีสิ่งใด เหตุใดจึงเสียงดังเช่นนี้” น้ำเสียงทุ้มนุ่มนวลคุ้นหูทำให้ฉีอ้ายฉิงหันไปมองทางประตูโถงจื่อเวย พอเห็นผู้เป็นสามีเดินเข้ามานางจึงรีบเดินออกไปช่วยประคองเขา ท่ามกลางสายตานิ่งสงบขององค์ชายหนิงเหอ

“ถวายบังคมเสด็จพี่”

“หนิงเหอ มีสิ่งใดกัน”

“ไม่มีหรอกเพคะ ท่านอ๋องอย่าได้ใส่ใจ มาเถอะหม่อมฉันจะพาไปนั่งแล้วอีกเดี๋ยวจะไปเตรียมชามาให้ใหม่” นางตอบขึ้นไม่อยากให้สามีคิดมากกับคำพูดเมื่อครู่ของน้องชาย จึงได้พาเขาเปลี่ยนเรื่องไป จากนั้นประคองเขาไปนั่งตรงที่นางเพิ่งลุกมา พอดูแลความเรียบร้อยของเขาเสร็จนางก็ออกไป โดยให้หงอี้องครักษ์อีกคนของเขาอยู่เฝ้าหน้าโถง

“นางเป็นพี่สะใภ้ เหตุใดเจ้าจึงพูดจาเช่นนี้หนิงเหอ...”