บทที่ 2 จุดเริ่มต้นของความรักครั้งที่ 2

หลิวจินหลันกับความรักครั้งที่สอง

บทที่ 2

จุดเริ่มต้นของความรักครั้งที่ 2

            มีคำกล่าวกันว่า ผู้หญิงที่ประสบความสำเร็จในหน้าที่การงานมักจะมีชีวิตรักที่ไม่สวย

            ...อาจจริงหรือไม่จริงก็ได้

            หลิวจินหลันกับกู้อิ่นมู่ในชาติที่แล้วเป็นสามีภรรยาที่รักกันมาก ทั้งคู่รู้จักกันตอนเรียนมหาวิทยาลัย แม้จะเรียนคนละคณะ แต่ก็รู้จักกันโดยผ่านเพื่อนสนิท

            ทั้งสองไปมาหาสู่กันบ่อยครั้ง ความเข้ากันได้ทำให้ตัดสินใจคบหากันเป็นแฟน หลังจากเรียนจบมหาวิทยาลัยและทำงานได้สองปี กู้อิ่นมู่ก็ขอหลิวจินหลันแต่งงาน ชีวิตหลังแต่งงานราบรื่นเป็นอย่างมาก พวกเขายังวางแผนกันด้วยว่าอีกห้าปีข้างหน้าเมื่อเก็บเงินได้ก้อนหนึ่งแล้วก็จะมีลูกสักคนสองคน  

            ห้าปีต่อมา หน้าที่การงานของหลิวจินหลันเติบโตขึ้นอย่างรวดเร็ว นางถูกเลือกให้มีส่วนรับผิดชอบโครงการสำคัญหนึ่ง เป็นการตรวจสอบบัญชีให้กับบริษัทยักษ์ใหญ่ ด้วยการทดลองใช้โปรแกรมตัวใหม่ที่มีการพัฒนาแล้ว หากโครงการนี้ประสบความสำเร็จ หลิวจินหลันจะได้เซ็นสัญญาเลื่อนขั้นเป็น ‘รองผู้ช่วยหัวหน้าฝ่ายบัญชี’

            เมื่อคิดว่าการงานกำลังเติบโตขึ้นอย่างมั่นคง หลิวจินหลันไม่ลังเลที่จะคว้าโอกาสนี้

            ช่วงแรกที่เริ่มทำโครงการทุกอย่างยังคงราบรื่นดีอยู่ กู้อิ่นมู่เองก็คอยให้กำลังใจหลังจากภรรยากลับมาถึงบ้าน แต่ยิ่งตรวจสอบลึกลงไปก็ยิ่งค้นพบว่าระบบบัญชีของบริษัทยักษ์ใหญ่มีปัญหาหลายจุด มากไปกว่านั้น ลูกค้าต้องการปิดบังการโยกย้ายเงินเพื่อไม่ให้กรมสรรพากรจับได้ พูดอีกอย่างคือจงใจหลีกเลี่ยงภาษี

            หลิวจินหลันเป็นคนซื่อตรงในวิชาชีพ ครั้นจะให้หลับหูหลับตาทำการทุจริตในใจย่อมมีความรู้สึกต่อต้าน แต่ถ้าไม่ให้ความร่วมมือก็จะถูกไล่ออก  

            ในยุคที่สังคมให้ความสำคัญกับข่าวลือมากกว่ามองความสามารถในตัวบุคคล หากถูกไล่ออกครั้งเดียวก็จะเสียประวัติตลอดกาล หลิวจินหลันกัดฟันเดินหน้าทำโครงการต่อ โดยไม่รู้ว่าการตัดสินใจนั้นจะทำให้ความกดดันเล็กๆ ขยายเป็นวงกว้างและนำพาไปสู่ความเครียด 

            ความสัมพันธ์ในฐานะสามีภรรยาราวกับระเบิดเวลา หลิวจินหลันนำความเครียดกลับบ้านและมาลงที่กู้อิ่นมู่ผู้เป็นสามี ทั้งสองทะเลาะกันทุกวันถึงขั้นแยกห้องนอน 

            คงเป็นค่าตอบแทนที่สมน้ำสมเนื้อกับทางที่นางเลือก เงินมากขึ้น หากก็มาพร้อมกับความเครียดที่สะสมมากขึ้นด้วย  

            ในที่สุด ความอดทนของกู้อิ่นมู่ก็มาถึงจุดที่ทนไม่ไหว เขาคุกเข่าขอร้องนางให้ลาออกจากบริษัทแล้วมามีลูกด้วยกัน ตัวเขาจะขยันเพิ่มขึ้นเพื่อหาเลี้ยงนางกับลูก  

            ผู้หญิงที่หาเลี้ยงชีพด้วยเงินของตัวเองมาตั้งแต่เรียนจบอย่างหลิวจินหลัน พอได้ยินอย่างนั้นก็รู้สึกเหมือนถูกฉุดรั้งให้ลงก้นเหว ความอวดดี บวกกับความหงุดหงิดจากความเครียดที่สะสมเป็นเวลานานทำให้นางโพลงออกไปด้วยความโมโห

            ‘ความรักไม่ได้ทำให้เรามีที่ซุกหัวนอน หรือได้กินอาหารดีๆ ความรักไม่ทำให้อิ่มท้อง ความรักไม่ใช่ยารักษาโรค แค่รักอย่างเดียวมันไม่พอหรอก ถ้าคุณไม่พอใจ เราหย่ากันเลยดีกว่า!’

            ถึงตรงนี้พูดได้อย่างเต็มปากเลยว่านางลืมเป้าหมายก่อนแต่งงานจนหมดสิ้นแล้ว ทั้งความสุขของการมีชีวิตคู่และเรื่องลูก

            ‘แค่เงินเดือนของผมก็ทำให้เราอยู่แบบพอกินพอใช้แล้ว คุณยังไม่พอใจอะไรอีก’

            ‘ผู้ชายที่ไร้ความก้าวหน้าแบบคุณจะรู้อะไร นี่ฉันทำเพื่ออนาคตอยู่นะ’

            ‘คุณว่าอะไรนะ บอกว่าผมไร้ความก้าวหน้าเหรอ เอาอะไรมาตัดสิน’

            ‘หรือว่าไม่จริง เมื่อกี้คุณกำลังขอให้ฉันลาออกจากงาน และยังบอกว่าแค่เงินเดือนของคุณก็ทำให้เราพอกินพอใช้เหรอ นั่นแหละฉันถึงบอกว่าคุณไม่มีความทะเยอทะยาน’

            ‘ถ้าอย่างนั้นเชิญคุณอยู่กับความทะเยอทะยานไปคนเดียวเถอะ!’

            เป็นครั้งแรกที่กู้อิ่นมู่กระชากเสียงใส่ภรรยา ทว่าเขาเองก็หมดความอดทนแล้วเหมือนกัน

            ชายหนุ่มคว้ากุญแจรถที่วางบนชั้นไม้ ก่อนจะเดินไปหน้าประตู

            ‘นั่นคุณจะไปไหน’ หลิวจินหลันร้องถาม  

            มือที่กำลังจับลูกบิดประตูหยุดชะงัก

            ‘ผมขอออกไปทำให้หัวเย็นลงสักหน่อย’ พูดจบ กู้อิ่นมู่ก็เปิดประตู แต่ไม่วายหันมากล่าวเสริมกับนาง ‘จินหลัน ผมรักคุณนะ แต่คุณในตอนนี้...เหมือนไม่ใช่คนเดิมที่ผมรู้จัก’

            หลิวจินหลันสะอึกในใจ นางพูดอะไรไม่ออก ได้แต่มองแผ่นหลังของสามีที่ออกจากประตูไป

            การออกจากบ้านของกู้อิ่นมู่คราวนั้นทำให้เขาไม่ได้กลับมาหานางอีกเลย

            กว่าจะรู้สึกตัวว่าเหงา กว่าจะรู้ตัวว่าตัดสินใจพลาด ทุกอย่างก็สายเกินไปเสียแล้ว

            ขากลับจากพิธีฝังศพ นางแวะซื้อวอดก้าจากร้านสะดวกซื้อข้างทาง ระหว่างขับรถกลับบ้าน นางกระดกเหล้าเหมือนกับดื่มน้ำเปล่า 

            หากตอนนั้นนางเชื่อเขา ตัดสินใจออกจากงาน คงไม่ต้องร้องไห้ไปกระดกเหล้าไปแบบนี้

            แต่ต่อให้ร้องไห้จนไม่มีน้ำตา ต่อให้ดื่มหนักจนขาดสติ หากหลุมดำในใจกลับยิ่งขยายกลายเป็นรูโหว่และมันไม่อาจกลบฝังได้ด้วยเงิน   

            เผลอแป๊บเดียวหลิวจินหลันก็ดื่มวอดก้าหมดไปครึ่งขวด ตอนที่หันไปวางขวดแก้วลงบนเบาะด้านข้าง เพียงวูบเดียวเท่านั้น โลกของนางก็พลิกหมุน รู้ตัวอีกทีรถก็พุ่งชนกับต้นไม้ข้างทาง จากนั้นทุกอย่างก็มืดลงเหมือนกับสวิตช์ไฟที่ถูกปิด 

            หลิวจินหลันได้รับโอกาสครั้งที่สอง วิญญาณข้ามกาลเวลามาอยู่ในร่างขององค์หญิงรอง หลิวจินหลัน ทั้งชื่อทั้งหน้าตาเหมือนนางในชาติที่แล้วไม่มีผิด มิหนำซ้ำ นางในชาตินี้ยังแต่งงานมีสามีแล้ว ชายคนนั้นก็คือ...กู้อิ่นมู่ 

            ใช่ กู้อิ่นมู่ ผู้ชายคนนี้ยังมีหน้าตาและชื่อเหมือนกับสามีของนางในชาติก่อนอีกด้วย!   

            กู้อิ่นมู่ในภพชาตินี้ขึ้นชื่อเป็นวีรบุรุษแคว้นซีฮั่น อาณาจักรที่ตั้งอยู่บนพื้นที่ภาคกลางอันมีทรัพยากรอุดมสมบูรณ์ ในครั้งที่ชายแดนถูกชนกลุ่มน้อยรุกราน เขาเป็นผู้นำทัพออกปราบปราม นอกจากนี้ กู้อิ่นมู่ยังเป็นถึงหลานชายของกู้กุ้ยเฟย สนมคนโปรดของจักรพรรดิแคว้นซีฮั่น

            ไม่เพียงแค่ความเหมาะสมทางฐานะ ทั้งความดีความชอบอันยิ่งใหญ่ ฮ่องเต้จึงมีราชโองการให้องค์หญิงรอง หลิวจินหลัน ผู้กำเนิดจากฮองเฮาแต่งงานกับแม่ทัพผู้ยิ่งใหญ่ 

            การที่นางกับเขาได้กลับมาเป็นสามีภรรยากันอีกครั้งจะบอกว่าสวรรค์เมตตาก็ย่อมได้ แต่ความสัมพันธ์ของสามีภรรยาคู่นี้กลับไร้ความรัก 

            ว่ากันว่า นิสัยขององค์หญิงหลิวจินหลันเป็นคนเจ้ายศเจ้าอย่าง ทั้งนางยังมีบุรุษที่ชื่นชอบอยู่แล้ว ผู้ชายคนนั้นคือ ‘เผยจื้อเสียน’ รองเสนาบดีกรมยุติธรรม

            หากไม่ใช่เพราะราชทานสมรส นางก็คงไม่ได้มาลงเอยกับแม่ทัพกู้อิ่นมู่ 

            ตลอดหนึ่งปีหลังจากแต่งานกันมา ไม่เพียงแยกห้องนอน ทั้งคู่ยังแยกเรือนอยู่ ไม่มีการแตะต้องใดๆ ซ้ำยังพูดคุยกันน้อยมาก

            เดิมก็ไม่ได้มีความรักต่อกันอยู่แล้ว หลิวจินหลันที่ถือศักดิ์ว่าเป็นองค์หญิงยังไม่ยอมร่วมหอกับสามี แม้แต่เส้นผมก็ไม่ยอมให้เขาแตะ กู้อิ่นมู่เองก็เป็นบุรุษจึงรับจางลู่ไว้เป็นสาวใช้อุ่นเตียง เหตุผลพอเข้าใจได้ แต่ตัวภรรยาที่รู้ว่าสามีหลับนอนกับหญิงอื่นแล้วยังวางเฉยปล่อยเลยตามเลยจะไม่แปลกไปหน่อยหรือ!  

            ครั้งนี้หากไม่ใช่เพราะจางลู่ล้ำเส้น องค์หญิงรอง หลิวจินหลันก็คงไม่ลงโทษจางลู่และขับไล่ออกจากจวน

            อันที่จริง หากวิญญาณในร่างนี้เป็นหลิวจิวหลันคนเดิม จางลู่ตายไปตั้งนานแล้ว

            พอกลับเข้ามาห้อง แม่นมซุนก็เข้ามาถอดชุดคลุมให้หญิงสาว หลิวจิวหลันรู้สึกเหนื่อยมากจึงทิ้งตัวลงนอนทันที

            “องค์หญิงรอง คืนนี้ให้หมอหลวงเหิงค้างที่จวนแม่ทัพ คอยดูอาการของพระองค์ดีหรือไม่เพคะ”

            แม่นมซุนเห็นว่าองค์หญิงของตนยังหน้าซีดเผือดจึงไม่วายเป็นกังวล อยากส่งคนไปตามหมอหลวงเหิงกลับมา

            “ไม่ต้อง หากเชิญหมอหลวงเหิงค้างแรมที่จวน คงเลี่ยงตอบคำถามกู้อิ่นมู่ไม่ได้ ข้าขี้เกียจจะอธิบายเรื่องผู้หญิงคนนั้น”

            แม่นมซุนทำเสียงฮึดฮัดไม่พอใจ “ท่านแม่ทัพสมควรรู้ถึงความผิดของนางแพศยาจางลู่นั่นนะเพคะ”

            “ช้าเร็วอย่างไรเขาก็รู้อยู่ดี แม่นมซุน คืนนี้ข้าเหนื่อยมาก อยากพักผ่อนแล้ว” 

            “เพคะ”

            แม้รู้สึกขัดเคือง หากเมื่อเป็นประสงค์ขององค์หญิงรอง แม่นมซุนมีแต่ต้องยอมทำตาม

            หญิงกลางคนรูปร่างอวบช่วยขยับผ้าห่มให้กับสตรีบนเตียงอย่างเอาใจใส่ ก่อนจะเดินไปทางตั่งเตียงซึ่งตั้งอยู่ใกล้ๆ แล้วทิ้งตัวลงนอน