บทที่ 1 องค์หญิงรอง หลิวจินหลัน

หลิวจินหลันกับความรักครั้งที่สอง

บทที่ 1

องค์หญิงรอง หลิวจินหลัน

            ลมกลางคืนเย็นเฉียบ เสื้อคลุมสีม่วงอ่อนปักลายดิ้นทองหรูหราโบกพลิ้วตามกระแสลม ทั้งที่อากาศกลางคืนค่อนข้างเย็น ทว่าบนหน้าผากมนและตามขมับของ ‘หลิวจินหลัน’ กลับมีหยาดเหงื่อผุดซึม เส้นผมสีดำที่หลุดลุ่ยจากมวนแนบติดข้างแก้มที่ซีดเผือด   

            นางเชิดคางยืนมองหญิงผู้หนึ่งที่กำลังได้รับโทษทัณฑ์โบยสามสิบไม้ 

            “...อึก...ดี...ตีข้า...ให้ตายไปเลย...ท่านแม่ทัพจะได้รู้ว่าองค์หญิงรองเหี้ยมโหดเพียงใด...ฮึก!”

            อดทนกับความเจ็บก่นด่าจนจบประโยค สาวใช้ผู้เคราะห์ร้ายก็กัดปากจนปริแตก หยดน้ำตาเม็ดเล็กร่วงพรูตามสองข้างแก้ม แลดูเป็นสตรีที่เด็ดเดี่ยวและน่าสงสารอะไรอย่างนี้ ทว่าชั่วอึดใจต่อมา เสียงด่าเปลี่ยนเป็นเสียงสะอื้นไห้ ก่อนจะตะโกนขอความช่วยเหลือจากเจ้าของจวน

            “ทะ ท่านแม่ทัพ...ท่านแม่ทัพ...ฮื่อ ช่วยเสี่ยวลู่ด้วยเจ้าค่ะ...องค์หญิงรองจะฆ่าเสี่ยวลู่แล้ว...”

            เป็นการขอความเห็นใจอย่างเวทนาเสียนี่กระไร

            กระนั้น หลิวจินหลันก็ไม่สะทกสะท้าน กลับเลิกคิ้วขึ้น จ้องมองสาวใช้ที่ถูกโบยด้วยสายตาเย็นชา

            ถึงตรงนี้แม่นมซุนโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ เดินเข้าไปยืนตรงหน้าสาวใช้ซึ่งเรียกตัวเองว่าเสี่ยวลู่ สะบัดมือตบเข้าที่ใบหน้านางไปฉาดหนึ่ง

            “นังหญิงแพศยา! เจ้าต่างหากที่เหี้ยมโหดอวดดี คิดจะลอบปลงพระชนม์องค์หญิงรึ ฝันไปเถอะ เด็กๆ โบยนางให้หนักๆ”

            ไม้กระบอกกระหน่ำตีลงบนเอวและต้นขา แม้ว่าสาวใช้นางนั้นจะเจ็บจนสลบไปแล้ว แต่แม่นมซุนก็สั่งให้คนสาดน้ำเย็นใส่ เมื่อฟื้นขึ้นมาก็สั่งให้ลงทัณฑ์ต่อ

            สาวใช้นางนี้มีชื่อว่า ‘จางลู่’ เป็นสาวใช้ติดตาม ‘กู้อิ่นมู่’ มาจากจวนเสนาบดีกู้  

            หากจางลู่เป็นเพียงสาวใช้ธรรมดาก็ว่าไปอย่าง นอกจากจะไม่เจียมกะลาหัว ปีนขึ้นเตียงกู้อิ่นมู่จนได้เป็นสาวใช้อุ่นเตียง ยังลงมือลอบปลงพระชนม์องค์หญิงรอง หลิวจินหลัน

            เพียงแค่สืบเชื้อสายราชวงศ์ก็เสี่ยงถูกลอบปลงพระชนม์ไม่ทางใดก็ทางหนึ่ง เหล่าเชื้อพระวงศ์จึงพกยาต้านพิษเผื่อเกิดเหตุการณ์ฉุกเฉิน แม้ไม่ได้ป่าวประกาศ ทว่าทุกคนล้วนทราบกันดี

            ค่ำคืนนี้กู้อิ่นมู่ออกไปกินเลี้ยงกับเหล่าขุนนาง จางลู่ที่ไม่รู้ว่ากินดีหมีหัวใจเสือมาจากไหน ถึงได้แอบผสมยาพิษไร้สีไร้กลิ่นในน้ำชาที่หลิวจินหลันดื่มประจำ ทว่าในจวนแม่ทัพแห่งนี้หูตาเป็นสัปปะรด สอบสวนเพียงครู่ก็รู้ความว่าใครเป็นคนอยู่เบื้องหลัง

            จางลู่คงร้อนรนอยากเป็นฮูหยินแม่ทัพเต็มแก่ จึงกล้าลงมือด้วยวิธีแสนโง่เขลา

            แม้หลิวจินหลันกินยาขับพิษได้ทันเวลา ทว่าความผิดของจางลู่นั้นไม่อาจอภัยได้อีกแล้ว  

            ทั้งที่ตลอดมาหลิวจินหลันแกล้งเมินความสัมพันธ์ของทั้งคู่ แต่การกระทำของจางลู่ครั้งนี้ถือเป็นการล้ำเส้น ด้วยเหตุนี้จางลู่จึงมีสภาพอย่างที่เห็น

            “องค์หญิงรอง ข้างนอกลมเย็น เสด็จกลับเข้าไปข้างในเถิดเพคะ”

            แม่นมซุนเข้ามาประคองหลิวจินหลัน

            นางพยักหน้าด้วยความเหนื่อยล้า    

            ตอนที่หลิวจินหลันหมุนตัวหันหลังกลับ สายตาก็สะดุดกับเงาร่างของบุรุษที่ยืนอยู่ตรงบันไดหิน ขาที่กำลังก้าวไปข้างหน้าพลันหยุดชะงัก

            กู้อิ่นมู่!  

            เขามาอยู่ตรงนี้ตั้งแต่เมื่อไร

            เห็นการลงทัณฑ์นานแล้วหรือยัง

            นางคิดพร้อมกับใจที่เต้นแรง  

            ...ก็ดี ผู้ชายคนนี้จะได้รู้ถึงความชั่วร้ายในสิ่งที่ผู้หญิงของตนทำ

            หลิวจินหลันหลุบตามองพื้นอย่างลังเล ตอนที่ดวงตาคู่สวยช้อนขึ้นมองกู้อิ่นมู่ สายตาของนางเปลี่ยนมาเฉียบคมเหมือนเดิม

            นางบอกให้แม่นมซุนช่วยประคองพาไปตรงที่กู้อิ่นมู่ยืนอยู่ เมื่อมายืนตรงหน้าชายหนุ่ม นางฝืนยิ้มพร้อมว่า “จางลู่คนนี้ประพฤติตัวไม่เหมาะสม ใฝ่สูงคิดการใหญ่เกินตัว แต่เห็นแก่หน้าแม่ทัพกู้ ข้าจึงมอบโทษโบยให้กับนาง หวังว่าแม่ทัพกู้จะไม่ตำหนิที่ข้าลงทัณฑ์คนของท่าน”

            กู้อิ่นมู่มองหลิวจินหลันด้วยสีหน้านิ่งเฉย จากนั้นกล่าวเสียงเรียบ 

            “หากเป็นเช่นนั้นจริง นางก็สมควรได้รับโทษ”

            ลมราตรีของต้นฤดูใบไม้ร่วงพัดผ่านไปอีกระลอกหนึ่ง ความหนาวเย็นของอากาศยามค่ำทำเอาหลิวจินหลันอดขนลุกนิดๆ ไม่ได้

            ทั้งที่สาวใช้อุ่นเตียงคนโปรดกำลังถูกโบยปางตาย แต่บุรุษผู้นี้กลับใช้คำว่า ‘สมควร’ แทนที่จะ ‘ขอให้หยุด’ เขาคิดอะไรอยู่กันแน่นะ

            ยิ่งตอกย้ำความสงสัยเข้าไปใหญ่ เมื่อจางลู่ได้สติและรู้ว่ากู้อิ่นมู่อยู่ตรงนี้ นางรีบตะโกนร้องขอความช่วยเหลือจากชายหนุ่มทันที

            “ทะ...ท่านแม่ทัพ...ช่วย...ด้วย...ฮื่อ...ช่วยเสี่ยวลู่ด้วย”

            แขนอันสั่นเทาของสาวใช้ผู้เปราะบางเอื้อมออกมาคล้ายกับไขว่คว้าอะไรบางอย่าง พร้อมกับอ้อนวอนด้วยเสียงปนสะอื้น  

            กู้อิ่นมู่เหลือบมองไปตามเสียงนั้น สีหน้านิ่งเฉยไม่เปลี่ยน อึดใจสั้นๆ เสียงทุ้มดังขึ้นท่ามกลางเสียงหวีดหวิวของสายลม

            “ลากนางออกไป”

            “ขอรับท่านแม่ทัพ”

            “...อ๊า!” จางลู่ตะลึงลาน ก่อนจะกรีดร้องอย่างบ้าคลั่ง “ไม่...ท่านแม่ทัพ...ไม่จริง อย่าไล่ข้า ท่านแม่ทัพ!!”

            เสียงหวีดร้องของจางลู่ห่างไกลออกไปเรื่อยๆ นั่นหมายถึงนางกำลังถูกลากออกจากจวนแม่ทัพไปแล้ว แต่จนถึงตรงนี้กู้อิ่นมู่กลับไม่แสดงสีหน้าใดๆ ทั้งไม่ได้ออกหน้าปกป้องคน หลิวจินหลันอยากจะถามเหลือเกินว่าทำไม ทว่าร่างกายที่ถูกพิษเริ่มแสดงอาการอ่อนล้า ปากที่กำลังขยับทำท่าจะถามจึงหุบลงฉับ

            ลำพังแค่วิญญาณข้ามกาลเวลามาอยู่ในยุคที่คล้ายจีนโบราณก็เหลือเชื่อมากพอแล้ว พอฟื้นขึ้นมาร่างกายก็ถูกพิษ ไม่เพียงเท่านั้น ความทรงจำที่หลั่งไหลเข้าในหัวอย่างรวดเร็วยังทำให้หลิวจินหลันปวดหัวตุบๆ หากกระนั้น ก็ค้นพบว่ากู้อิ่นมู่กับหลิวจินหลัน สามีภรรยาในชาติภพนี้ นอกจากจะมีชื่อและหน้าตา ความสัมพันธ์ที่ระหองระแหงของทั้งคู่ยังไม่ต่างจาก ‘เธอ’ และ ‘เขา’ ในชาติภพก่อน!