ภาค ๒ เจ้าจันทร์เมียยักษ์ ๒๒ ทวงคืนเจ้า (๒)

ความจริงที่ว่า... หาได้มีใครรักเราจริงๆ ไม่ แม้แต่ผู้หญิงในอ้อมกอดคนนี้ก็ไม่ได้รักเขา

นางแค้นเคืองท่านพ่อ แต่ก็ยังเฝ้ามองพระองค์ ไม่รู้ว่าฝังจิตตรึงใจกระไรกับกษัตริย์อสุราเลือดเย็นนั่นหนักหนา เสด็จพ่อมีแต่ทำร้ายจิตใจนางทุกครั้งที่ผยองอำนาจใส่ผู้หญิงที่เขารัก แต่นางก็ไม่เคยเก็บมาจดจำ

ไม่เข็ดขยาดเสียที

“เจ้านี่มันช่างโง่เง่าเหลือเกิน” เขาคิดแล้วจึงสบถออกมา ทั้งๆ ที่รู้ดีว่าหล่อนคือดอกไม้อาบยาพิษ ดอมดมเชยชมไปมีแต่จักเป็นพิษต่อร่างกาย แต่นับวันพิษที่ร้ายกาจนั่นกลับไม่ต่างจากกลิ่นสวรรค์ที่ดึงดูดเขา หากแต่เขาไม่ได้โง่เขลาเช่นนาง เขาเผื่อใจไว้ประมาณหนึ่ง จึงมีกินรีไว้ในราชวังเป็นสิบอย่างไรเล่า

แต่มันก็ไม่ต่างจากเหยียบเรือสองแคม กินรีนั้นเป็นเครื่องเพศที่เตือนใจว่าเขาจักไม่หลงกลเอาพิษนั่นมาเป็นอาหารจานหลัก ในขณะที่เขาเองก็ต้องการเอาชนะพระสนมจนแทบใจจะขาด

สุดท้ายเมื่อเลือกสักอย่างไม่ได้ ก็ควบรวมมันไปทั้งหมดเสียเลย

เมื่อไม่รักข้า... ก็จงตกเป็นเมียที่ข้ามีไว้เพื่อเป็นเครื่องมือในการเอาชนะท่านพ่อเสียเถิด

แต่มันจักเป็นไปได้ฤา เพราะนางเองก็หาใช่หญิงที่เสด็จพ่อคลั่งไคล้

คงมีเพียงคำตอบที่น่าหงุดหงิดนั่