ตอนที่ 3 มิติปริศนา

-เรือนฉางหมิง จวนอ๋องฉิน-

"ท่านอ๋องอย่าลงโทษพระชายาอีกเลยนะเพคะ เป็นหม่อมฉันที่ไม่ระวังเองหากลงโทษนางอีกเกรงว่าร่างกายของพระชายาจะรับไม่ไหว"

"อืม วันนี้เจ้ากลับจวนไปก่อนเถอะ"

"แต่ว่าท่านอ๋อง..."

"เจ้าเองก็หายดีแล้วหากอยู่ที่นี่นานจะมีแต่คำติฉินนินทา วันนี้ข้าต้องเข้าวังเจ้ากลับไปก่อนไว้ข้าจะหารือเรื่องของเรากับฝ่าบาทอีกครั้ง"

"เช่นนั้นก็ได้เพคะหม่อมฉันทูลลา"

แม้นางจะเสียดายไม่น้อยที่ไม่ได้เห็นลู่เหยียนซินถูกลงโทษแต่เพราะต้องรักษากิริยาจึงจำใจต้องกลับจวนของตนเองไปอย่างช่วยไม่ได้

หลังจากหยางซูฉินออกจากจวนไปแล้วอ๋องฉินก็เข้าไปในห้องตำราก่อนจะนั่งลงพลางครุ่นคิดทบทวนเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อครู่อีกครั้ง จากการประเมินสถานการณ์ที่เรือนซินหยางนั้นแล้วลู่เหยียนซินไม่น่าจะเป็นคนก่อเรื่องขึ้นก่อนอย่างแน่นอนแล้วหยางซูฉินจะใส่ความนางไปทำไมกัน

หากเป็นแต่ก่อนมีเรื่องเช่นนี้เกิดขึ้นไม่พ้นที่นางจะโวยวายและเป็นฝ่ายตบตีหยางซูฉินก่อนเป็นแน่ แต่ครั้งนี้กับต่างออกไปนางนิ่งเงียบแววตาไร้ซึ่งอารมณ์กรุ่นโกรธเหมือนกำลังดูอะไรสนุกๆ อยู่อย่างไรอย่างนั้น

"ท่านอ๋องให้เรียกท่านหมอหรือไม่พ่ะย่ะค่ะ"

"ไม่จำเป็น"

อ๋องฉินที่เดิมนั่งอยู่บนเก้าอี้ก็ผุดลุกขึ้นทันทีคราบเลือดเริ่มแห้งลงบ้างแล้วเขาไม่สนใจบาดแผลนี้เลยสักเพียงนิดก่อนจะหันมองไปยังองค์รักษ์คนสนิท

"ชิงอี"

"ท่านอ๋องเชิญรับสั่งพ่ะย่ะค่ะ"

"สั่งให้คนไปจับตาดูพระชายาหากว่านางเคลื่อนไหวสิ่งใดรีบมารายงานข้า"

"พ่ะย่ะค่ะ" 

ทางด้านเรือนซินหยางหลังจากลู่เหยียนซินอาบน้ำเสร็จเรียบร้อย ลี่ถิงก็ลงมือทายาที่แผ่นหลังของนางอย่างเบามือที่สุดด้วยกลัวว่านายสาวของตนเองจะเจ็บปวดขึ้นมาอีกครั้ง

"บาดแผลของท่านยังไม่ดีขึ้นเลยนะเพคะพระชายา"

"ช่างเถอะอดทนกินยาสักสี่ห้าวันก็คงทุเลาลงบ้างแล้ว ตาอ๋องบ้าผู้นี้เหตุใดลู่เหยียนซินถึงได้หน้ามืดตามัวหลงรักลงไปได้กันนะ"

"พระชายาพูดว่าอะไรนะเพคะ"

"ไม่มีอะไรหรอก"

นางหลับตาลงพลางนึกย้อนไปถึงความทรงจำในอดีตของเจ้าของร่างนี้ เนื่องจากลู่เหยียนซินเป็นบุตรสาวเพียงคนเดียวที่เกิดจากฮูหยินเอกและเพราะเป็นบุตรสาวคนเดียวของตระกูลนางจึงถูกตามใจมาตั้งแต่ยังเล็กๆ

มารดาของนางตายจากไปตั้งแต่นางอายุได้เพียงห้าหนาวเท่านั้น จากนั้นไม่นานบิดาของนางก็รับอนุเข้ามาในจวนเพิ่มอีกคนเพื่อคอยดูแลเลี้ยงดูนางนั่นเอง

ในเวลาไม่นานหลังจากนั้นอนุผู้นั้นก็ตั้งครรภ์และคลอดบุตรสาวอีกคนให้กับตระกูลลู่แต่ก็น่าแปลกที่นางไม่ได้รับการแต่งตั้งเป็นฮูหยินเอกเสียที ด้วยความคับแค้นใจทำให้อนุผู้นั้นเกลียดชังลู่เหยียนซินมากยิ่งขึ้น

เมื่ออยู่ต่อหน้าเสนาบดีลู่นั้นนางแสดงออกว่ารักลู่เหยียนซินมากแต่ลับหลังบิดาของนางกลับทำร้ายลู่เหยียนซินมาโดยตลอด เพราะต้องปกป้องตนเองลู่เหยียนซินจึงกลายเป็นคนร้ายกาจทำลายทุกอย่างทำร้ายทุกคนได้หากคนผู้นั้นคิดไม่ดีกับนาง ความร้ายที่ไม่ได้อยากร้ายมาตั้งแต่ต้นแต่ทำไปเพื่อปกป้องตนเองเท่านั้น

ความร้ายกาจของนางฉาวโฉ่ไปทั่วทั้งเมืองหลวงแห่งนี้เริ่มแรกอ๋องฉินก็ไม่ได้สนใจเรื่องราวของนางแต่อย่างใด แต่เมื่อถูกบังคับให้แต่งงานกับนางจึงทำให้เขาเริ่มเกลียดชังนางมากขึ้นเรื่อยๆ ตัวนางตอนนี้ก็เข้าใจเขาอยู่บ้างจะมีใครบ้างที่อยากจะได้สตรีร้ายกาจเช่นนั้นมาเป็นคู่ครองกัน

ลู่เหยียนซินถอนหายใจออกมาเบาๆ นึกไม่ถึงว่าโชคชะตาจะเล่นตลกกับนางเช่นนี้

‘จะส่งนางข้ามมิติมาทั้งทีก็ควรให้อยู่ในร่างของคนที่ไม่มีชนักติดหลังเช่นเจ้าของร่างนี้ไม่ได้หรืออย่างไรกันนะ’

เมื่อลี่ถิงทายาให้นางเสร็จเรียบร้อยลู่เหยียนซินก็สั่งให้นางไปพักผ่อน ขณะที่กำลังพลิกกายหันไปทางประตูห้องนางก็เหลือบไปเห็นสร้อยเส้นหนึ่งที่ต้องแสงแวววับอยู่ตรงโต๊ะข้างเตียงของนาง สร้อยเส้นนี้ดูคุ้นตาเป็นอย่างมาก

นางค่อยๆ พยุงร่างกายที่เจ็บแสบอยู่นั้นลุกขึ้นช้าๆ แล้วก้มลงไปเก็บเอาสร้อยเส้นนั้นขึ้นมาดู ตัวสร้อยขาดไปแล้วแต่ตัวแหวนยังมีสภาพสมบูรณ์อยู่ นางเพ่งมองดูด้วยความตื่นตกใจ

มันเป็นสร้อยของนาง! สร้อยที่มารดาของนางมอบไว้ให้ก่อนที่ท่านจะสิ้นใจไปแล้วมันมาอยู่ที่นี่ได้อย่างไรกัน!

ลู่เหยียนซินดีใจมากแม้จะข้ามมิติมาแล้วไม่รู้จักใครสักคนแต่อย่างน้อยมีสร้อยเส้นนี้อยู่ก็ทำให้นางรู้สึกอุ่นใจขึ้นกว่าเดิมเป็นอย่างมาก

นางถอดเอาแหวนมาสวมใส่ที่นิ้วชี้และเก็บสร้อยเอาไว้ใต้หมอนรอเวลาซ่อมแซมมัน นางลูบแหวนเบาๆ ตรงหัวแหวนเป็นปุ่มกดได้ลู่เหยียนซินรู้ดีว่ามันไม่ได้มีกลไกใดๆ เพราะครั้งที่นางอยู่ยุคที่จากมาก็กดเล่นไปหลายต่อหลายครั้งก็ไม่เห็นมีสิ่งใดเกิดขึ้น

แต่ครั้งนี้กับต่างออกไปเมื่อนางกดปุ่มลงไปทันใดนั้นก็พลันเกิดแสงสีทองขึ้นเมื่อแสงนั้นจางหาย ประตูบานหนึ่งก็ปรากฏขึ้นมาตรงหน้าของนาง

“อะ อะไรกันเนี่ย”

เพราะความอยากรู้นางจึงตัดสินใจลุกขึ้นจากเตียงนอนเปิดประตูบานนั้นแล้วก้าวเข้าไปทันที

ที่แห่งนี้ตลบอบอวลไปด้วยกลิ่นอายธรรมชาติบรรยากาศที่นี่ช่างบริสุทธิ์ยิ่งนัก ภายในคำนวนดูคร่าวๆ น่าจะมีพื้นที่ประมาณ 10 ไร่ ถูกปกคลุมไปด้วยพืชพรรณธัญญาหารที่ใกล้สุกงอมเต็มที่

ไม่ไกลกันนักมีลำธารใสสะอาดสายหนึ่งที่มองลงไปก็เห็นฝูงปลาอวบอ้วนแหวกว่ายกันไปมา ถัดไปอีกจะเป็นสวนผลไม้และสวนสมุนไพรที่เรียงรายเกิดขึ้นดั่งมีคนมาปลูกเอาไว้

นอกจากนั้นยังมีเป็ดไก่ที่เดินขวักไขว่กันไปมา นางมองเห็นเรือนไม้หลังหนึ่งอยู่ไม่ไกลกันนักเมื่อเดินเข้าไปสำรวจภายในนั้นก็พบว่ามีชั้นวางของที่บรรจุอัดแน่นไปด้วยสมุนไพรหายาก ทั้งตำรับยาแผนโบราณและแผนปัจจุบันบรรจุเอาไว้ในกล่องเต็มไปหมด 

อีกทั้งยังมีเมล็ดพันธุ์พืชเกือบทุกชนิดที่ต่อให้นางถูกปล่อยให้อดอยากที่จวนแห่งนี้นางก็ไม่มีวันอดตาย เพราะในมิติแห่งนี้เหมือนจะมีปัจจัยทุกสิ่งอย่างที่ทำให้ชีวิตของนางอยู่ได้แบบสบายๆ ไปได้อีกหลายปีกันเลยทีเดียว

‘แม่เจ้าโว้ย! มันช่างมหัศจรย์อะไรเช่นนี้’

นางนั่งลงพักผ่อนตรงทุ่งหญ้าใต้ต้นไม้ใหญ่ก่อนจะหลับตาลงพร้อมสูดอากาศบริสุทธิ์เข้าไป

‘สบายอะไรเช่นนี้นะ’

ลู่เหยียนซินตั้งใจเพียงจะพักสักงีบแต่ก็เผลอหลับยาวไปอย่างไม่รู้ตัว เพียงแต่นางนอนหลับไปไม่ถึงหนึ่งชั่วยาม[1] ร่างของนางก็จะถูกถีบออกมาจากมิตินั้นทันที

‘อะ อะไรกันเนี่ยไม่ใช่ว่าอยู่ในนั้นได้เลยหรือ เฮ้อ...ช่างน่าเสียดายอะไรเช่นนี้นะ'

-เจ็ดวันผ่านไป-

พักนี้จวนอ๋องฉินดูจะเงียบสงบขึ้นมามากกว่าเมื่อก่อนยิ่งนัก เงียบมากจนบ่าวในจวนและตัวของอ๋องฉินเองยังรู้สึกสงสัยว่าพระชายาที่ร้ายกาจผู้นั้นป่วยหนักมากหรืออย่างไร เจ็ดวันมานี้นางถึงได้นิ่งเงียบไม่เข้ามารบกวนที่เรือนใหญ่เหมือนเช่นเคย

อีกด้านที่เรือนซินหยางลู่เหยียนซินเข้าไปในมิติอีกครั้ง นางตั้งชื่อให้มันว่ามิติวิเศษเพราะมีทุกสิ่งที่นางต้องการหากขาดเหลือสิ่งใดเพียงแค่ร้องขอของสิ่งนั้นก็ปรากฎตรงหน้าทันที

ครั้งนี้นางเข้าไปหยิบกล่องยาออกมาจากตู้ยาพร้อมตำรายาเล่มหนึ่งไม่ลืมที่จะหยิบเมล็ดพันธุ์ข้าวโพด แตงกวา เมล็ดพืชผักและผลไม้ชนิดอื่นๆ ออกมาด้วย

พื้นที่ฝั่งที่เรือนของนางตั้งอยู่นั้นมีพื้นที่ว่างด้านหลังกว้างขวางพอสมควร นางใช้พื้นที่ไปเพียง 5 หมู่ (1 หมู่เท่ากับ 666 ตารางเมตร) ในการปลูกพืชผักผลไม้ ด้านหลังจวนติดกับภูเขาและแม่น้ำเหมาะกับการปลูกพันธุ์พืชเป็นอย่างมาก

หากอ๋องบ้าผู้นั้นจะจองจำไม่ให้นางออกไปไหนเลยอีกทั้งยังจะสั่งงดอาหารนางอีก ถ้าเช่นนั้นนางก็ต้องสร้างอาหารของนางเองเสียแล้วคิดๆ ดูแล้วก็มีความสุขเสียจริง

"ข้าจะไม่เกรงกลัวคำขู่ของท่านอีกต่อไปแล้ว ฮ่าๆๆ"

"พระชายา..." ลี่ถิงจ้องมองพระชายาของนางด้วยสายตาหม่นหมองที่สุด

‘นี่พระชายาของนางถึงกับใกล้เสียสติเพราะถูกท่านอ๋องลงโทษหลายต่อหลายครั้งจริงๆ น่ะหรือ’

ลู่เหยียนซินหันไปกวักมือเรียกลี่ถิงมาช่วยขุดพรวนดินไว้ทำแปลงผัก ลี่ถิงเคยช่วยงานที่จวนใต้เท้าลู่มาตั้งแต่ยังเล็กจึงคล่องแคล่วยิ่งนักเพียงไม่ถึงครึ่งวันการถางหน้าดินก็เสร็จสิ้น

ลู่เหยียนซินลงมือปลูกผักและสมุนไพรด้วยตนเอง เจ็ดวันมานี้พวกนางจึงยุ่งอยู่กับแปลงผักจนไม่ทันสังเกตว่ามีคนแอบซุ่มดูพวกนางอยู่

"ท่านอ๋ององค์รักษ์ที่ส่งไปสอดแนมที่เรือนซินหยางรายงานมาว่าเห็นพระชายาขุดดินด้านหลังจวนพ่ะย่ะค่ะ"

"ขุดดิน?"

อ๋องฉินวางตำราลงแววตาฉงนสงสัยในตัวของนางมากขึ้น หลายวันมานี้ที่นางไม่มาก่อกวนเขาเลยเพราะมัวแต่ขุดดินอยู่อย่างงั้นหรือ

"ไปบอกนางว่าพรุ่งนี้ให้เตรียมตัวเข้าวังพร้อมข้า"

"พ่ะย่ะค่ะท่านอ๋อง"

-เรือนซินหยาง-

หลังจากลู่เหยียนซินและลี่ถิงปลูกผักและสมุนไพรกันเสร็จเรียบร้อยพวกนางก็นั่งลงพักอยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่อย่างสบายใจ ยังดีที่นางไม่ลืมหยิบเอาพวงองุ่นและผลแตงโมออกมาจากมิติวิเศษด้วยอากาศร้อนๆ เช่นนี้ได้กินของเย็นๆ พวกนี้ช่างชื่นใจยิ่งนัก

พวกนางนั่งกินผลไม้ไปได้ไม่นานก็เหลือบไปเห็นชิงอี องครักษ์ประจำตัวของอ๋องฉินเดินเข้ามาใกล้เรื่อยๆ

"พระชายา ท่านอ๋องให้มาบอกท่านว่าพรุ่งนี้ต้องเข้าวังพร้อมท่านอ๋องพ่ะย่ะค่ะ"

"เข้าวังงั้นหรือ แล้วทำไมข้าต้องไปกับท่านอ๋องของพวกเจ้าด้วยล่ะไม่ให้แม่นางหยางผู้นั้นไปเช่นเคยกันเล่า"

"เอ่อ เรื่องนั้นข้าน้อย..."

"หยางซูฉินหาได้เป็นพระชายาของข้าไม่ หรือเจ้าต้องการมอบตำแหน่งนี้ให้นางแทนเช่นนั้นก็ไปบอกกล่าวกับฮองเฮาเอง"

เสียงอันทรงพลังนิ่งขรึมดังขึ้นด้านหลังของนาง ลู่เหยียนซินไม่หันไปมองก็รู้ว่าเป็นใคร

"แล้วข้าพูดเมื่อไหร่ว่าไม่ไปล่ะเพคะ"

อ๋องฉินมีสีหน้าเหนื่อยใจอย่างเห็นได้ชัด ไม่ใช่เมื่อครู่นางเป็นคนบอกเองหรอกหรือว่าจะให้หยางซูฉินไปแทน

หากเป็นแต่ก่อนเขาคงไม่จำเป็นต้องเดินมาย้ำกับนางเช่นนี้เป็นแน่ แต่เดี๋ยวนี้สตรีผู้นี้ว่าง่ายเหมือนเดิมเสียที่ไหนครั้งนี้เขาจึงต้องมาที่นี่ด้วยตนเอง

ลู่เหยียนซินมองเห็นประกายความโกรธเสี้ยวหนึ่งในแววตาของฉินอ๋องพลางลุกขึ้นและรีบพูดอย่างเอาใจทันที

"รู้แล้วๆ ท่านอ๋องไปพักผ่อนเถอะเพคะหม่อมฉันจะกลับเข้าข้างในแล้ว"

"ข้าก็ไม่ได้อยากจะอยู่นานเสียหน่อย"

พูดจบก็รีบก้าวท้าวเดินออกจากเรือนซินหยางมุ่งสู่เรือนใหญ่ทันที นางเบ้ปากให้กับกิริยาที่ดูเหมือนจะถือตัวของเขา

"เป็นอะไรของเขาทำเหมือนข้าอยากเข้าใกล้นักล่ะ ไปเถอะลี่ถิงข้าอยากอาบน้ำแล้ว"

"เพคะพระชายา"

- - - - - - - - - - -

[1] หนึ่งชั่วยาม = 2 ชั่วโมง